เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 145
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 146
ดันพลั้งเผลอหลุดปากออกมาเสียได้…หากว่านางสามารถทำยาแก้ความรู้สึกเสียใจภายหลังได้ ตัวนางเองต้องกินก่อนเป็นคนแรกแน่นอน หากว่าร่างกายของเขาไม่ได้แข็งแรงขึ้นมากหลังจากที่ได้แช่ยาสมุนไพรรักษามาเป็นเวลานาน หรือหากว่ายาพิษที่อยู่ในร่างเมื่อสามปีก่อนที่นางจะได้ย้อนกลับมายังคงหลงเหลืออยู่... สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคงทำให้คนธรรมดาทั่วไปต้องนอนซมอยู่กับเตียงลุกไม่ขึ้นไม่สามก็ห้าวันเลยทีเดียว อวิ๋นซิงกับอวิ๋นจื่อต่างก็แลกสายตากัน เมื่อเห็นรอยแดงบนลำคอขาวผ่องของซูซิงอู่ ใบหน้าของพวกนางก็แดงก่ำ แก้มเห่อร้อน “เอ่อ... พระชายา นั่น...” ซูซิงอู่จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนรักษาท่าทีให้สงบนิ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนตัวตรง ขณะที่ช่วยใส่สายรัดเอวและรองเท้า บ่าวรับใช้ตัวน้อยทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงเสน่ห์อันเปี่ยมล้นจนทำให้หัวใจของพวกนางเต้นรัว “มีเรื่องอะไรเหรอ? บอกข้ามา” อวิ๋นจื่อบอก “พระชายาให้หม่อมฉันคอยจับตาฟังข่าวจากตำหนักขององค์ชายสาม หม่อมฉันเพิ่งได้ข่าวมาจากบ่าวรับใช้ว่าองค์ชายสามได้ตั้งรางวัลทองคำหนึ่งพันตำลึงให้หาชายชื่อหวังหยุน ภาพชายผู้นั้นแปะไปทั่วทุกตรอกซอกซอยทั่วเมืองหลวงเลยเพคะ”
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 147
เมื่อซูซิงอู่เข้าไปในพระราชวังอย่างเร่งร้อน ท่านหมอเทวดาก็กำลังสอบถามความกับเหล่าหมอหลวงในท้องพระโรง หยิงกงกงพานางเข้าไปที่ห้องโถงข้างที่เย่เสวียนถิงพักอยู่ชั่วคราว ทันทีที่เย่เสวียนถิงเปิดประตู เขาก็ดึงร่างของซูซิงอู่เข้าไปในห้องแล้วใช้หลังมือปิดประตูห้อง เขากวาดตามองทั่วร่างซูซิงอู่ ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใย “เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนบ้างหรือเปล่า?” ซูซิงอู่รู้สึกหน้าร้อนผ่าวและรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ข้าไม่เป็นอันใด เรื่องสำคัญตอนนี้ก็คือขาของท่าน ทำไมจู่ ๆ ฮ่องเต้ถึงได้หาหมอมารักษาท่านกัน?” เย่เสวียนถิงหรุบตาต่ำ “มันก็แค่เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำ ไม่ว่าจะหมอเทวดาหรือไม่ก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น” ซูซิงอู่กะพริบตาปริบ และนางก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง จู่ ๆ นางก็รู้สึกเหน็บหนาวถึงขั้วหัวใจ ฮ่องเต้ก็สมกับที่เป็นฮ่องเต้ ไม่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านางพระองค์จะมีทีท่าใจดีเพียงใด พระองค์ยังพูดหยอกล้อเล่นหัวกับผู้เยาว์อย่างพวกตน แต่อย่างไรพระองค์ก็เป็นฮ่องเต้... จิตใจของเจ้าเหนือหัวนั้นยากแท้หยั่งถึง หากว่ามองเพียงแค่เปลือกนอกก็อาจจะพลาดพลั้ง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 148
ซูซิงอู่หรี่ตาลอบมองพระสนมเจียวเป็นนางนี่เองเย่เสวียนถิงพูดอย่างนอบน้อม “ขอบพระทัยเสด็จพ่อมากพ่ะย่ะค่ะ อาการบาดเจ็บที่ขาของกระหม่อมมีหมอนับไม่ถ้วนที่มาตรวจดู แต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้กระหม่อมยอมรับชะตาแล้ว”ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ “เจ้ายังหนุ่มแน่นและมีอนาคตอีกยาวไกล ตราบใดที่ยังพอมีหนทาง ข้าก็จะไม่ยอมแพ้ ท่านหมอหม่า ข้าได้ยินมาจากพระสนมว่าท่านเก่งเรื่องการรักษาอาการบาดเจ็บทางกระดูก ช่วยดูอาการอ๋องเสวียนให้ถี่ถ้วนด้วย”ท่านหมอหม่าถอดรองเท้าและถุงเท้าของเย่เสวียนถิงออกอย่างรวดเร็ว พร้อมม้วนขากางเกงของเขาขึ้นเปิดเผยให้เห็นอาการบาดเจ็บที่ขาบาดแผลนั้นถูกพันผ้าไว้อย่างดี และมีไม้สองชิ้นดามไว้ฮ่องเต้หรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมมองมาทั้งห้องโถงเงียบสนิท มีเพียงเสียงของหมอหม่าที่กำลังแกะผ้าที่พันไม้ดามออกเท่านั้นเมื่อไม้ดามร่วงลงไปและเผยให้เห็นขา เพียงแวบแรกท่านหมอหม่าก็ร้องออกมาอย่างประหลาดใจ“นี่มัน...”เมื่อฮ่องเต้ได้ยินเสียงท่านหมอหม่า พระองค์ก็ผุดลุกขึ้นทันที“มีอะไร?”หมอหม่ารีบขยับตัวหลบไปเล็กน้อย เผยให้เห็นท่อนขาที่บาดเจ็บของเย่เสวียนถิงที่อยู่ต่อหน้าของตนให้ฮ่องเต้ได้เห็นฮ่องเต
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 149
ท่านหมอเทวดาหม่าคุกเข่าลงกับพื้นด้วยท่าทางประหวั่นพรั่นพรึงเมื่อฮ่องเต้เห็นว่าซูซิงอู่ขัดขวางการรักษาของหมอเทวดา พระองค์ก็นิ่วหน้า “พระชายาเสวียน เจ้าทำอันใดกัน?”ซูซิงอู่หันกลับมาคารวะ “ฝ่าบาท ซิงอู่ไม่เคยเห็นหมอผู้ไหนพกมีดมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บเลยเพคะ”พระสนมเจียวพูดช้า ๆ “นี่เป็นวิธีการรักษาเฉพาะตัวของท่านหมอเทวดา หากว่าเจ้าอยากให้ท่านอ๋องเสวียนหายดี เจ้าก็ไม่ควรสร้างปัญหา”ซูซิงอู่แอบแค่นเสียงหยันในใจ แต่น้ำเสียงของนางยังสงบนิ่ง “ผิวหนังบนร่างกายล้วนเป็นสิ่งที่บิดามารดามอบให้ ในฐานะองค์ชายเช่นท่านอ๋องเสวียน จะกล้าทำร้ายผู้อื่นได้เช่นไร? หมอเทวดาผู้นี้ไม่ได้มีความสามารถอันใด เขาเพียงแต่ต้องการใช้วิธีการรักษาที่ดูน่ากลัวเพื่อดึงดูดความสนใจ หากว่ามีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นใครจะรับผิดชอบได้เพคะ พระสนมเจียว?”หมอเทวดาผู้เฒ่ารีบคุกเข่าลงและบอกว่า “กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิตว่าหากมีอันใดเกิดขึ้นกับท่านอ๋อง...”ซูซิงอู่กวาดตามองเขาอย่างดุร้าย “หุบปาก ชีวิตของเจ้าไม่มีค่าเทียบเท่าแม้นิ้วเท้าของท่านอ๋องสักนิ้ว เจ้ามีคุณค่าใดที่จะมารับรองได้?”เมื่อพระสนมเจียวเห็นว่าซูซิงอู่มุ่งเป้ามาที่ตน
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 150
เมื่อได้ยินคำพูดหยามหมิ่น ดวงตาของเย่เสวียนถิงก็พลันเย็นเยียบราวน้ำแข็งเขาเงยหน้าขึ้นและมองพระสนมเจียว หนังศีรษะของนางชาหนึบเมื่อเขามองนาง และนางแทบอยากจะกลืนคำพูดที่เอ่ยมาเมื่อครู่กลับไปฮ่องเต้คว่ำโต๊ะทันที “ข้าสั่งให้เจ้ารักษา เจ้าก็ต้องรักษา ข้าก็ยืนดูอยู่ข้าง ๆ ใครจะกล้าทำร้ายเจ้ากัน?”พระองค์เงียบไป จากนั้นก็มองออกไปนอกห้องโถง “ใครก็ได้เข้ามา”ประตูของห้องโถงข้างถูกเปิดออก และองครักษ์หลวงพร้อมดาบก็รุดเข้ามาซูซิงอู่ไม่คิดว่าฮ่องเต้จะมีคำสั่งเช่นนี้ นางกำหมัดแน่นและหัวใจก็เย็นเยียบจนถึงขั้วนางไม่ได้ห่วงตัวเองแต่นางเจ็บปวดแทนเย่เสวียนถิงเห็นได้ชัดว่าพระสนมเจียวมีเจตนาร้ายเมื่อนางได้เจอหมอเทวดา แต่ฮ่องเต้กลับมองไม่เห็นไม่สิ บางทีพระองค์อาจเห็นมานานแล้ว แต่พระองค์มีส่วนช่วยส่งเสริมคนร้ายแน่นอนเป้าหมายไม่ใช่เพื่อแค่ให้ขาของเย่เสวียนถิงไม่อาจฟื้นจากอาการบาดเจ็บได้ความหวังของเขาถูกทำลายไปนานแล้ว แต่คนพวกนี้ฉากหน้าทำเป็นหวังดีต่อเขา หากแต่จริง ๆ ต้องการทำลายเขาไม่เหลือซากตอนนี้เองที่ซูซิงอู่ได้เห็นว่าเย่เสวียนถิงต้องเผชิญกับเรื่องราวเช่นไร...สถานการณ์ของเขาเหมือนหนี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 151
“อ๊า!”จู่ ๆ หมอเทวดาหม่าก็ส่งเสียงกรีดร้อง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับขาแล้วล้มลงกับพื้นฮ่องเต้และกุ้ยเฟยผู้สูงศักดิ์ต่างตกตะลึงกับการกระทำอย่างกะทันหันของซูชิงอู่เจียวกุ้ยเฟยถึงกับตะโกนเสียงดัง "ใครก็ได้มานี่ ชายาเสวียนกำลังทำร้ายผู้คนอย่างบ้าคลั่ง! จับตัวนางไว้"นางกำนัลอาวุโสของเจียวกุ้ยเฟยที่เฝ้าอยู่หน้าประตูบุกเข้ามาในห้องทันที นางเตรียมพร้อมจะลงมือกับซูชิงอู่ทว่าเย่เสวียนถิงกลับดึงซูชิงอู่เข้ามาในอ้อมแขนของเขา แล้วมองดูคนเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นชา“ข้าอยากเห็นนักว่าใครจะกล้าบังอาจแตะต้องชายาเสวียน!”เหล่านางกำนัลอาวุโสหยุดฝีเท้า พวกนางหันหน้าไปมองเจียวกุ้ยเฟยด้วยความลำบากใจเจียวกุ้ยเฟยโกรธมากพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดว่า "อ๋องเสวียน เจ้าจะก่อกบฎใช่หรือไม่? ชายาเสวียนถืออาวุธตั้งใจจะแทงฝ่าบาท แต่เจ้ากลับยังกล้าปกป้องนางจากข้อกล่าวหานี้อีกหรือ?"เย่เสวียนถิงตอบโต้อย่างเย็นชา "ประการแรก ชายาเสวียนไม่ได้ถืออาวุธสังหาร ประการที่สอง ขณะนี้เป็นการประลองทักษะทางการแพทย์ ท่านโปรดอย่าได้รบกวนนาง หากมีผลกระทบต่อผลลัพธ์ เช่นนั้นแล้วท่านจะถูกตำหนิเอาได้""เช่นนี้หรือถือว่าเป็นการ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 152
เขาไร้ซึ่งหนทางจะห้ามเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลนั้นได้นี่มันเกิดอะไรขึ้น?หมอหม่าไม่รู้เลยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับร่างกายของเขา ทันใดนั้นเขาก็มองไปยังเจียวกุ้ยเฟยและฮ่องเต้ เขาคุกเข่าลงต่อหน้าทั้งสอง ก่อนจะก้มหัวลงอย่างสิ้นหวังด้วยใจปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด"ได้โปรดฝ่าบาทและกุ้ยเฟย ทรงช่วยชีวิต… ช่วยชีวิตกระหม่อมด้วย!"เลือดสีแดงสดเจิ่งนองไปทั่วพื้นทำให้ผู้ที่ได้เห็นต่างพากันรู้สึกสะอิดสะเอียนฮ่องเต้ถึงกับบีบจมูกไม่อาจทนมองดูภาพตรงหน้านี้ได้เหล่าข้าราชบริพารต่างรีบเข้ามาขวางทางเดินของหมอเทวดาหม่าทันที เพื่อยับยั้งไม่ให้เขาสร้างมลทินใดเปรอะเปื้อนต่ออาภรณ์ของฮ่องเต้ใบหน้าของเจียวกุ้ยเฟยบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด เมื่อมองดูผู้ที่ได้ชื่อว่าหมอเทวดา ซึ่งขณะนี้เขาทั้งไร้ประโยชน์ไม่อาจแม้แต่จะหยุดเลือดจากบาดแผลของตัวเองได้ นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หมอเทวดาหม่าเจ้าเป็นหมอ แต่ไม่อาจรักษาบาดแผลเล็ก ๆ นี้ได้กระนั้นหรือ?”หมอหม่ามีท่าทีกระอักกระอ่วนเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเขาจึงไม่อาจห้ามเลือดจากบาดแผลนั้นได้แม้จะใช้วิธีต่าง ๆ มากมายก็ตาม ซูชิงอู่เย้ยหยัน นางพูดอย่างเคร่งขรึม "ใ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 153
ใบหน้าของเจียวกุ้ยเฟยบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัดนางโกรธมากเสียจนหน้าเขียวฮ่องเต้พยักหน้าเบา ๆ "ลากหมอเทวดาจอมปลอมผู้นั้นออกไป สอบสวนเขาอย่างเข้มงวด ไม่ว่าใครก็ตามที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการชักจูงเจียวกุ้ยเฟยจะไม่ได้รับการยกเว้นเด็ดขาด!"“น้อมรับราชโองการ!”ราชองครักษ์เมื่อได้รับคำสั่งก็นำตัวหมอหม่าออกไปทันทีหากไม่มีใครห้ามเลือดให้ได้ หมอหม่าอาจเสียเลือดจนตายในไม่ช้าทว่าเวลานี้เขาได้ก่อความผิดร้ายแรงขึ้นแล้วไม่ว่าใครก็ไม่กล้ายื่นมือช่วยเหลือเขาได้ใบหน้าของฮ่องเต้มืดมนและน่าสะพรึงกลัว แต่เมื่อเขามองไปยังซูชิงอู่กับเย่เสวียนถิง การแสดงออกของเขาก็กลับมาอ่อนโยนเล็กน้อยเขาลดสายตาลง ก่อนจะมองไปที่ขาของเย่เสวียนถิง จากนั้นเอื้อมมือไปตบไหล่ของเขา“ลูกเอ๋ย พ่อไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะได้รับบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้แม้ว่าเจ้าจะได้รับบาดเจ็บ ก็อย่าได้เป็นกังวล ข้าจะคิดหาทุกวิถีทางเพื่อรักษาเจ้าอย่างแน่นอน”เย่เสวียนถิงพูดอย่างสุขุม "ขอบพระทัยเสด็จพ่อสำหรับความห่วงใยของพระองค์ที่มีต่อกระหม่อม"ฮ่องเต้ไม่ได้พูดสิ่งใดอีก จากนั้นเขาจึงหันหลังกลับออกจากห้องโถงด้านข้างไปหลังจากที่ฮ่องเต้จากไปพร้
บทล่าสุด
