บททั้งหมดของ ย้อนรักทวงแค้น: บทที่ 121 - บทที่ 130

ซูเชียนหลิงเม้มริมฝีปากด้วยความพึงพอใจ นางเริ่มวาดฝันที่จะได้เป็นพระชายาขององค์ชายตอนนี้นางเป็นบุตรีคนโตที่ถูกต้องตามธรรมเนียมของจวนอัครเสนาบดี ตราบใดที่เย่อวิ๋นถูชอบนาง อนาคตของนางก็จะรุ่งโรจน์อย่างไร้ข้อจำกัดนอกจากนี้ ด้วยอำนาจอิทธิพลของตระกูลเดิมที่อยู่เบื้องหลังฮองเฮา เย่อวิ๋นถูจึงเป็นคนที่มีแนวโน้มจะได้ขึ้นครองบัลลังก์มากที่สุดนางเชื่อในการตัดสินใจของตนเองหลิงซื่ออ้างว่านางต้องการดูแลฮูหยินผู้เฒ่า จึงได้ร้องขอต่ออัครเสนาบดีซูเป็นกรณีพิเศษว่าต้องการไปพักอยู่ที่จวนฮูหยินผู้เฒ่าเป็นเวลาสองวันอัครเสนาบดีซูไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ในตอนแรก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจข่มตาหลับได้สนิท ทำได้เพียงพลิกตัวไปมาอยู่ภายในห้องเพียงลำพังสวนหลังจวนที่ถูกทิ้งร้าง เกิดเป็นป่ารกทึบ…อัครเสนาบดีซูเหลือบมองไปยังบริเวณนั้นในเวลากลางคืน เขาอดไม่ได้ที่จะเกิดความอยากรู้อยากเห็น ถึงแม้ว่าจะหวาดกลัวอันตรายที่อาจเกิดขึ้นก็ตาม เมื่อถึงเวลากลางดึก เขาก็สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่อย่างลวก ๆ และเดินออกจากเรือนนอนไปภายใต้แสงจันทร์และด้วยความคุ้นชินกับจวนหลังนี้ อัครเสนาบดีซูจึงไม่ได้จุดเทียนแต่อย่างใด ทันที

“อย่างไรก็เถอะ หลังจากได้เห็นพวกเขาแล้ว ท่านจะรู้เอง”นางจงใจหยอกเย้าเย่เสวียนถิงเย่เสวียนถิงเม้มริมฝีปากบางทันที ดวงตาของเขาดูมืดมน ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดว่า "ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"ขณะที่ซูชิงอู่เฝ้าดูเย่เสวียนถิงกำลังยุ่งวุ่นวายกับการหาใครบางคน ใบหน้าของนางก็ไม่อาจเก็บซ่อนความพึงพอใจไว้ได้เมื่อเย่เสวียนถิงพบกับคนที่มีความสามารถเหล่านี้ เขาจะต้องพอใจในตัวพวกนั้นอย่างแน่นอนและคนเหล่านี้จะกลายเป็นมือขวาของเขาในอนาคต...นางเป็นคนเห็นแก่ตัวเนื่องจากนางได้ก้าวเข้าสู่วังวนแห่งการแย่งอำนาจของราชวงศ์แล้ว เช่นนั้นนางจึงต้องมีอำนาจไว้ในมือด้วยเช่นกันอย่าได้กลายเป็นปลาบนเขียงเพื่อรอให้ใครคนมาเชือดอีก…เย่เสวียนถิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วคืนนั้น เขากลับไปที่จวนอ๋องเพื่อพบกับซูชิงอู่ซูชิงอู่ลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อนางเห็นเขา ก่อนที่จะรีบก้าวเท้าเดินออกจากห้องเพื่อทักทายเขา“ท่านอ๋อง เป็นเช่นไรบ้าง… ท่านได้พบทุกคนแล้วหรือไม่?” เย่เสวียนถิงพยักหน้าเล็กน้อยให้ซูชิงอู่ "ข้าพาพวกเขาทั้งหมดมาที่นี่แล้ว เจ้าเล่า อยากพบพวกเขาหรือไม่?"ซูชิงอู่เพียงเคยได้ยินชื่อคนเหล่านี้ แต่นางไม่เคยเห็นหน้าของพว

เสียงตะโกนได้ทำลายความเงียบของตรอกลงทันทีไม่นานหลังจากนั้น ร่าง ๆ หนึ่งก็หมดสติไปด้วยความตื่นตระหนกซูชิงอู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าคืนนี้นางจะมาถูกเวลาพอดีนางเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน สวีชิงโม่กับแม่และน้องสาวของเขาอาศัยอยู่ด้วยกัน แต่แม่ของเขาป่วยด้วยโรคปอดอย่างรุนแรง รวมถึงต้องการสมุนไพรราคาแพงเพื่อยืดอายุขัยของนางในเวลานั้นเย่อวิ๋นถูบังเอิญเป็นผู้คุมสอบบุรุษผู้นี้ หลังจากได้รู้ว่าบุรุษผู้นี้มากไปด้วยความสามารถ เขาจึงสืบค้นข้อมูลรอบตัวของอีกฝ่ายทันที จนกระทั่งได้ช่วยชีวิตมารดาของเขาในช่วงเวลาวิกฤติซูชิงอู่จดจำวันนั้นได้อย่างขึ้นใจ ช่วงเวลาสองคืนก่อนการสอบครั้งใหญ่ช่างบังเอิญอย่างยิ่ง เหลือเวลาอีกเพียงสองวันก่อนถึงวันสอบใหญ่…ทันใดนั้น เย่เสวียนถิงก็ดูคล้ายจะเห็นอะไรบางอย่างขณะที่มีคนมาลงจากกำแพงไม่นานนัก เขาก็แบกใครบางคนมาซูชิงอู่ตกตะลึงเล็กน้อย "ท่านอ๋อง คนผู้นี้คือ..."เย่เสวียนถิงเอ่ยว่า "คนผู้นี้อยู่ข้างบ้านสวีชิงโม่ หลังจากที่สวีชิงโม่ออกจากที่นี่แล้ว เขาก็สังเกตสังกาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงออกมา บางทีเขาอาจต้องการส่งสารแจ้งให้ใครบางคนรับรู้"ซูชิงอู่ชะงั

ริมฝีปากสวีชิงโม่สั่นไหว มือของเขาที่ถือเศษเงินก็สั่นเทาด้วยเช่นกัน"แต่ว่าข้า..."ซูชิงอู่ดูคล้ายจะเข้าใจสถานการณ์ของเขา เช่นนั้นนางจึงพูดขึ้นว่า "พิจารณาจากการแต่งกายของท่านแล้ว ท่านคงจะเป็นบัณฑิตผู้เข้าสอบขุนนาง โรงยาตระกูลฟางในเวลานี้เป็นของจวนท่านอ๋องเสวียนแล้ว เพื่อไม่ให้มีปัญหาเกิดขึ้นกับผู้เข้าสอบ เช่นนั้นท่านอ๋องเสวียนจึงกำชับโรงยาไว้โดยเฉพาะว่าหากผู้เข้าร่วมการสอบมาที่นี่เพื่อทำการรักษา ก็ไม่อาจเก็บเงินจากพวกเขาแม้แต่แดงเดียวได้"“ไม่… ไม่เก็บเงินจริงหรือ?”สวีชิงโม่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับโชคหล่นมาจากฟ้าเขาดูสงวนท่าทีเล็กน้อย "ข้าน้อยขาดเงินเพียงเล็กน้อยชั่วคราว หลังจากนี้ไม่นาน ไม่ว่าจะเป็นหนี้จำนวนเท่าใด ข้าน้อยก็จะจ่ายคืนเต็มจำนวนอย่างแน่นอน..."การแสดงของซูชิงอู่ยังคงนิ่งสงบ “นี่ไม่ใช่สิทธิพิเศษของท่านเพียงผู้เดียว ผู้เข้าสอบทุกคนล้วนได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมเช่นกัน จะเป็นการดี หากท่านพอมีเวลาปรึกษาเรื่องยาและอาการเจ็บป่วยที่ท่านต้องการได้”สวีชิงโม่ตอบสนองทันที “ท่านแม่ของข้า จู่ ๆ นางก็ไอเป็นเลือด ข้าอยากเชิญท่านหมอ… ไปตรวจดูนางที่จวน

สวีชิงโม่เดินเข้าไปในห้องทันที เขาเห็นมารดาซึ่งจวนจะตายเมื่อคืนนี้ บนแก้มกลับปรากฏเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย นางมองดูเขาด้วยความรัก"ท่านแม่!" หัวใจของสวีชิงโม่สั่นไหว เขาประคองมารดาไว้ในอ้อมแขนทันที ซูชิงอู่ไม่ได้รบกวนเวลาครอบครัวของทั้งสาม นางเก็บกล่องยาเตรียมพร้อมที่จะจากไป นางเดินมาถึงลานบ้านแล้ว ทว่าทันใดนั้น นางก็เห็นร่างหนึ่งวิ่งตามนางมา ใบหน้าของสวีชิงโม่เปลี่ยนเป็นสีแดง ท่าทีของเขาที่มีต่อนางเมื่อคืนนี้ทำให้เขารู้สึกละอายใจและโกรธตัวเองเป็นอย่างยิ่ง "ขอบคุณท่านหมอหญิงมากที่ช่วยชีวิตมารดาข้าไว้!" เขาโค้งคำนับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกตัญญู ซูชิงอู่เลิกคิ้ว "นี่เป็นเพียงความช่วยเหลือเล็กน้อย แม้ว่าอาการของฮูหยินผู้เฒ่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ท่านยังต้องใส่ใจกับการพักฟื้นของนาง ข้าวางใบสั่งยาไว้บนโต๊ะแล้ว ท่านสามารถไปที่โรงยาเพื่อรับยาได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปได้” นางให้คำแนะนำอย่างละเอียด สวีชิงโม่รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง หลายครั้งที่เขาอยากจะมอบเงินที่ติวตัวอยู่ทั้งหมดให้แก่นางหรือให้คำมั่นสัญญาแต่หลังจากครุ่นคิดอย่างดีแล้ว เขาก็เลือกจะเก็