All Chapters of Lucifer's Downfall: Chapter 1 - Chapter 10

Dilim.... Ang lahat ay nababalot ng dilim. Mula sa langit na tila ba'y isang entablado kung saan sumasayaw ang kidlat na sinasabayan ng kulog, sa lupa kung saan dama ng kaniyang h***d na mga paa ang mumunting tinik at mga sangang kaniyang naaapakan hanggang sa kapaligirang animo'y nilalamon ang kaniyang kabuuan. Pagod.... Dama na niya ang matinding pagod na gumagapang mula sa kaniyang balikat pababa sa kaniyang paa. Mistulang nagiging pabigat ito upang hindi na siya magpatuloy pa sa pag takbo. Takot... Sa unang pagkakataon sa kaniyang buhay, takot ang namutawi sa kaniyang kabuuan habang sinisikap na makalayo sa bingit ng kamatayan. Patuloy lang siya sa pagtakbo, hindi na iniinda ang mga matutulis na bagay na kaniyang natatapakan, tanging ang maka-alis lang sa lugar na iyon ang nasa isip niya. "Hindi ako mamamatay dito…hindi," mariing anas niya habang pinipilit na hanapin

[RANN]  "CERBE! WAG MONG HABULIN ANG MGA MANOK! GUSTO MO BANG TULUYAN KA NANG KATAYIN NI SEBASTIAN!?" Nakatitig lang ako sa kisame ng silid kung saan ako dapat na matulog ngayon. Malawak ang kama, malambot at komportableng higaan. Sino man ang mahiga rito ay tiyak na magiging masarap ang tulog na makukuha dahil sa kakaibang lambot ng kama.  "Ibang-iba sa papag na higaan ko noon sa kubo ni tatang," bulong ko sa isip ko at saka kinapa ang espasyo sa tabi ko. Dama ko pa ang natitirang init nito, patunay na mayroon pang natulog dito maliban sa akin kagabi. "Ibang-iba rin ito sa dati kong kama sa casa." Napabuntong hininga nalang ako at agad nang bumangon mula sa kama, inayos ko muna ang roba na ibinigay sa akin ni Da

 [RANN]  "At ayan." Pinunasan ko ang pawis na namuo sa leeg at noo ko gamit ang apron na pinahiram sa akin ni Sebastian matapos kong ihain sa mesa ang mga pagkaing pinaghirapan kong lutuin. Sinilip ko ang reaksyon ni Sebastian na kanina pa pinapanood ang bawat kilos ko. Nakatitig lang siya sa mesa, sa pagkaing inihain ko habang nakapamewang pa.  "Ayos na ba? Mukha na bang karapat-dapat na kainin?" tanong ko habang pinapanood ang expresyon sa mukha niya. Naningkit ng bahagya ang kaniyang mga mata at saka tumango tango na para bang may naisip na hindi ko mawari kung ano.  "This is the first time na may naghanda ng almusal for Master, " anas niya at saka ako nilingon. "Well, let's just hope na kainin niya nga ang inihanda mo." Nakangisi na siya habang sin

[RANN]  "Inilabas na ang picture ng limang taong di umano ay nawawala matapos huling makita sa ibaba ng bundok ng sitio Las Flores. Hinihinalang ang mga ito ay illegal hikers at--"  "Rann." Nilingon ko ang boses ng tumawag sa akin at nakita kong nakatayo si Damon sa likuran ko habang dala ang mga pinamili naming mga "stocks" daw para sa mansion. Hindi naman dapat kami ang mamimili nito pero si Damon na mismo ang nag-ayang kami ang bumili kaya sumunod na lang ako.  Ayos lang sana kung kami lang eh, kaso may damuhong nagpupumilit na sumama. "Now now, stop glaring at me like you're going to eat me alive, I know I'm a complete snack but you're not my type so pass." Nakangising sambit nitong si Spyru habang umaarte lang pinapaalis ako gamit ang kamay niya. Aba, awtomatikong gumulong ang

[RANN] "You guys sure took your time eh?" Kusang gumulong ang mga mata ko nang marinig ko ang boses ni Spyru nang makapasok kami sa bahay nila dito sa Maynila. Hindi ko na lang siya pinansin at agad na sinundan si Damon nang maglakad siya papasok at naupo sa isang malaking sofa. "Hey! Don't just ignore me!" singhal ni Spyru sa aming dalawa habang nakapamewang pa. Umirap lang si Damon at saka bumuntong hininga. "Not now bro. I'm dead tired, " mahina at walamg buhay na sagot ni Damon. Tumaas naman ang kaliwang kilay ni Spyru saka humalukipkip sa harapan namin. Maski ako ay walang lakas na makupag argumento sa kaniya dahil sa haba ng naging biyahe namin. Gabi na rin kasi nang makarating kami ng Maynila at isama mo pa ang nakakairitang traffic sa daan papunta sa address nina Damon. Nagpatuloy lang sa panenermon sa amin ni Spyru, palibhasa ay nauna siyang bumalik rito kesa sa amin ni Damon kaya ganun na lamg kalakas ang loob niyang sermunan kami. Bumuntong hininga naman si Damon