All Chapters of ไลฟ์สดสยองขวัญ: Chapter 51 - Chapter 60

“โอ้มายกอด สิ่งที่อยู่บนหน้าหล่อนมันคืออะไรกัน?” หญิงสาวหน้าตาสะสวยเอ่ยถามเสียงสูง “น่าขยะแขยงชะมัด ฉันแทบจะกินอาหารเช้าไม่ลงแล้วเนี่ย” ถังหมิงหลีขมวดคิ้วจนย่น แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กัวซวน ดูแลผู้หญิงของนายด้วย” กัวซวนหัวเราะด้วยความเย้ยหยัน “ถังหมิงหลี นี่คือผู้หญิงของนายเหรอ? รสนิยมนายเนี่ยแปลกดีเนอะ เมื่อก่อนนายก็ไม่ได้อะไรกับผู้หญิงสักเท่าไหร่ ฉันยังนึกว่านายน่ะบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่เลย ไม่คิดเลยว่าจะมีความชอบแปลก ๆ” ถังหมิงหลีค่อย ๆ ยืนขึ้นแล้วใช้สายตาที่คมดุจดั่งมีดจ้องไปที่เขาอย่างเชือดเฉียด “กัวซวน นายอยากมีเรื่องหรือไง?” กัวซวนถอยหลังไปก้าวหนึ่งพลางมองเขาด้วยท่าทางขลาดกลัว “ถังหมิงหลี นายมันก็เป็นแค่คนนอกที่มาอาศัยอยู่กับตระกูลกัวของพวกเราเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะลุงของนายได้รับความเคารพจากคุณปู่ล่ะก็ นายคิดว่านายจะอยู่ที่บ้านกัวได้กี่วัน?” ถังหมิงหลีใช้สายตามองเขาเหมือนกับว่าเขาเป็นมดตัวหนึ่ง “แล้วไงล่ะ? กัวซวน นายคิดว่าตัวเองเป็นสายเลือดโดยตรงของตระกูลกัว แต่สมบัติของตระกูลนายได้มาเท่าไหร่ล่ะ? คุณปู่ท่านดูออกมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วว่านายมันไม่เอาไหน ไม่มีอนาคต แต่

“บ้าหรือเปล่า” สี่คนนั้นมองมาที่ฉันด้วยสายตาหยิ่งยโส “ออกไปให้พ้นทาง คุณชายฮวงของพวกเราจะเข้าไปสำรวจ” หนึ่งในสี่คนนั้น มีอยู่คนหนึ่งที่ท่าทางเพลย์บอยสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม ในปากคาบบุหรี่อยู่หนึ่งมวนด้วยท่าทีที่ไม่สนใจอะไร ฉันรีบตอบกลับไปทันควัน “โรงงานนี้อันตรายมาก ถ้าพวกเธออยากจะมากันนัก ก็รอให้เช้าก่อนค่อยกลับมา” “หลีกไป” ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดคนนั้นก้าวเข้ามาจะผลักฉันออก ฉันจึงหลบตามสัญชาติญาณทำให้หล่อนทรงตัวไม่อยู่จนเกือบจะล้มลงไป หล่อนรู้สึกอายพลันโกรธมาก ร่างนั้นพุ่งเข้ามาเตรียมจะคว้าใบหน้าฉันเอาไว้ แต่ตอนนี้ฉันมีแรงเยอะกว่า เพียงแค่ฉันผลักหล่อนเบา ๆ แบบไม่ได้ตั้งใจก็ทำให้หล่อนถึงกับล้มหงายหลังไปเลย หล่อนตะโกนออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณชายฮวงคะ มันทำร้ายฉัน” พวกของคุณชายฮวงพุ่งเข้ามาล้อมจุนเหยาเอาไว้ “จะเอายังไง โรงงานนี้เป็นของที่บ้านเธอหรือไง ถึงไม่ให้คนเข้า แถมยังมาทำร้ายคนของฉันอีก?” “วันนี้ถ้าเธอไม่คุกเข่าขอโทษ ก็อย่าคิดว่าจะหลุดไปได้” “ใช่ รีบคุกเข่าซะ! แล้วก็ก้มกราบเสี่ยวลี่ของพวกเราด้วย” [บ้าจริง เด็กเวรอย่างพวกแกกล้ามาทำอะไรแอดมินของเราเหรอ ไม่อยากมีชีวิตแล้ว

ดวงตาที่เสี่ยวหลินซ่อนเอาไว้ภายใต้หน้ากากค่อย ๆ หรี่ลง มันคือสายตาที่คมดุจใบมีด ฮวงเย่รู้สึกเย็นวาบขึ้นที่หลัง เขาผลักเสี่ยวหลินออกอย่างแรงแล้วหันหลังวิ่งออกไปทันที ส่วนเด็กวัยรุ่นสองคนนั้นเองก็วิ่งตามไปด้วยเช่นกัน หลังจากวิ่งอย่างบ้าคลั่งเป็นเวลานาน เด็กหนุ่มในชุดยืดสีขาวก็เอ่ยอย่างหอบเหนื่อย “ไม่ไหวแล้ว ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันว่านายเองก็เหมือนกัน วิ่งหนีอะไรเนี่ย ฮวงชิวหว๋าก็พ่อของฮวงเย่นู่น ไม่ใช่พ่อพวกเราซะหน่อย” เด็กหนุ่งร่างบางที่วิ่งอยู่กับเขาเอ่ย “แต่นายเป็นเพื่อนของฮวงเย่ เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของเขานะ” พลันเด็กหนุ่มเสื้อยืดขาวก็มองไปทางเขาอย่างแปลกใจ ก่อนพบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายภายใต้แสงจันทร์อันมืดมิดนั้นมีสีเขียวช้ำอยู่เล็กน้อย “นาย…” เด็กหนุ่มเสื้อยืดขาวเกิดสับสนขึ้นมาพักหนึ่ง “เอ๊ะ? นายชื่ออะไรนะ ทำไมฉันถึงจำชื่อนายไม่ได้?” เขาใช้เวลาคิดอยู่นาน แต่ก็คิดไม่ออกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ชื่ออะไร แถมยังนึกไม่ออกด้วยว่าตนเองไปรู้จักกับอีกคนตอนไหน ความหวาดกลัวค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาที่หลังของเขาทีละนิด จนเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว “นาย…หรือนายจะเป็น…” ขณะที่ฉันคิดจะไล่ตามพวกนั้

ผีพวกนี้ตัวไหม้เกรียมและมีแผลถลอกปอกเปิกเต็มไปหมด เป็นเพราะก๊าสเคมีที่รั่วไหลออกมาในตอนนั้นทำให้ผิวหนังของคนไหม้เกรียม มองดูแล้วก็เหมือนกับการโดนเผาไหม้อย่างไรอย่างนั้น แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ หลังจากที่คนสูดดมมันเข้าไปแล้ว มันยังเข้าไปเผาไหม้ระบบทางเดินหายใจของคน จนทำให้คนคนนั้นขาดใจตายไปเลย ผู้ที่เสียชีวิตในปีนั้น ทุกคนล้วนตายกันอย่างน่าอนาถ ความเคียดแค้นที่พุ่งทะยานขึ้นของพวกเขาได้ฝังลึกลงไปที่โรงงานแห่งนี้มาหลายปี และตอนนี้วิญญาณแต่ละดวงก็กลายเป็นวิญญาณที่อาฆาตแค้นไปแล้ว ด้วยกำลังของฉันในตอนนี้ จะให้มาเผชิญหน้ากับพวกผีอาฆาตแค้นที่มากมายขนาดนี้ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย “หมิงหลี ฉันขอยืมมือถือนายหน่อย” ฉันเอามือถือของถังหมิงหลีมาแล้วรีบลงชื่อเข้าสู่ระบบบัญชีของฉัน จากนั้นก็เริ่มเปิดไลฟ์ใหม่ทันที [แอดมินกลับมาแล้ว! ดีจังเลย หนูคิดว่าแอดมินจะถูกผีฆ่าตายไปแล้วนะเนี่ย] [ฮ่าฮ่าฮ่า แอดมินมีออร่าความเป็นตัวเอก ไม่ตายหรอก] [ฮรือฮรือฮรือ แอดมิน ทำเอาคนอื่นเขาตกใจกันหมดเลย ร้องไปไม่รู้กี่หนแล้ว] [แอดมินไม่ตาย!] [แอดมินไม่ตายบวกหนึ่ง] … [แอดมินไม่ตายบวกร้อย] “ทุกคนคะ อย่

ผู้ที่มาใหม่เป็นชายวันกลางคนสวมชุดกราวน์สีขาว เขากล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ผมเป็นรองผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนี้ พวกคุณมีเรื่องอะไรก็พูดกับผมได้ครับ” “แย่ละ ทำไมต้องเป็นรองผู้อำนวยการเฉินด้วย” พยาบาลข้าง ๆ เอ่ยเสียงเบา “ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าท่านรองไม่ถูกกับหมอฉิน” “รองผู้อำนวยการ? งั้นดีเลย พี่ชายของฉันถูกหมอของพวกคุณทำร้ายจนเป็นแบบนี้ คุณจะจัดการยังไง?” หญิงวัยกลางคนที่ท่าทางปากร้ายคำรามอย่างดุเดือด ฉันเห็นอย่างชัดเจนเลยว่า หล่อนกับรองผู้อำนวยการส่งสายตาให้กัน ฉันเริ่มรู้สึกหวั่นใจ หรือว่าพวกเขาจะเป็นคนที่รองผู้อำนวยการเฉินเรียกให้มาจัดการกับหมอฉินโดยเฉพาะ? ร่างบางมองไปรอบ ๆ ปรากฏว่าตรงนี้เป็นจุดบอดที่กล้องวงจรปิดถ่ายไม่เห็นพอดี ดูท่าน่าจะเตรียมการกันมาก่อนหน้านี้แล้ว รองผู้อำนวยการเฉินเอ่ยเสียงเข้ม “หมอฉิน ทำไมคุณถึงทำร้ายคนล่ะครับ?” หมอฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมแทบไม่ได้โดนตัวเขาเลยครับ” รองเฉินว่าต่อ “คุณมีพยานไหม?” ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นพาชายฉกรรจ์สองคนมาพลางชี้หน้าผู้คนรอบ ๆ อย่างดุร้าย “ใครเห็นอะไรบ้าง? ออกมา!” ผู้คนรอบ ๆ ไม่มีใครกล้าออกเสียงแม้แต่คนเดีย