All Chapters of ไลฟ์สดสยองขวัญ: Chapter 41 - Chapter 50

พวกนี้คือคนใหญ่คนโต อย่างเธอจะไปทำให้โกรธมากคงไม่ได้ฉันกัดฟันพูด “ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษอะไรทั้งนั้น นี่คือกรรมที่นายก่อขึ้น ฉันมาเพื่อคิดบัญชีกับพวกนายทั้งหมด" พลันบอสโจวก็สั่นไปทั้งตัวและพูดด้วยเสียงที่ติดขัด “ผี มีผี”ในเวลานี้ ผีสาวคนนั้นเขยิบขึ้นมาที่คอของเขา หล่อนก้มหน้าก่อนจะเงยขึ้นมาจ้องหน้าเขา แถมยังจ้องมองอย่างไม่ละสายตาอีกด้วย“เห้ย!” เขาร้องออกมาด้วยความกลัวอย่างเจ็บปวดและนั่งลงบนพื้นพวกทหารรับจ้างต่างชาติพวกนั้นเองก็ถูกควบคุมโดยกลุ่มผีสาวเช่นกัน พริบตาปืนในมือของพวกเขาก็ค่อย ๆ เล็งไปยังเพื่อนพ้องของตัวเอง“ไม่ ปีศาจ มีปีศาจ!” พวกเขาตะโกนภาษาอังกฤษกันวุ่นวาย ก่อนเหนี่ยวไกปืนดังปัง เสียงปืนดังขึ้น และทั้งสี่ก็ล้มลงพร้อมกับเลือดที่ไหลนองเต็มตัวผีสาวพวกนั้นแย่งกันวิ่งเข้าไปหาเลือดที่กองท่วมอยู่พลางเลียกินอย่างกับผีที่หิวโหยราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางเอ่ยต่อ “นังหนู เจ้าไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาอยู่ในโลกมนุษย์ได้ ส่งพวกเขาไปยังยมโลกใต้พิภพซะ พวกเธอจะได้กลับชาติมาเกิดใหม่”ฉันพยักหน้านึกถึงสิ่งที่ในหนังสือเล่มนั้นพูด มือเรียวใช้ซินนาบาร์เพื่อวาดยันต์บนพื้นและป้อนพลังงานจิต

เว้ยหลานเข้าไปในอ่างยา คราวนี้เขาแช่น้ำสี่ชั่วโมง คาดว่าอ่างยานี่สามารถช่วยเสริมสร้างกระดูกและกล้ามเนื้อได้ รวมทั้งยังเป็นประโยชน์ต่อศิลปะการต่อสู้ เขาจึงต้องการดูดซับพลังยามากขึ้น ฉันชื่นชมเขามาก ๆ เขาเป็นคนที่มีความพากเพียรมาก ในอนาคตศิลปะการต่อสู้ของเขาจะไม่ตกต่ำอย่างแน่นอนหลังจากแช่ตัวในอ่างยาเสร็จแล้ว ครั้งนี้ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บภายในบริเวณเนื้อใต้สะดือล้วนหายเป็นปกติหมดแล้ว และความแข็งแกร่งของร่างกายก็เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็วางแผนจะขอตัวลา แต่จู่ ๆ เว้ยหลานก็บอกให้ฉันหยุดก่อน คราวนี้ปฏิกิริยาของเขาดีขึ้นมาก อาจเป็นเพราะเขากลัวอาจารย์ที่ฉันเคยแอบอ้างเมื่อครั้งก่อน“คุณหยวน เธอสนใจเข้าร่วมงานประเมินสมบัติประจำปีนี้ไหม?”“งานประเมินสมบัติเหรอ?” ฉันเบิกตากว้างเว้ยหลานกล่าว “ทุกปีในวงการไฮโซของเมืองซานเฉิงของพวกเรา จะมีงานประเมินสมบัติเพื่อให้ทุกคนนำสมบัติล้ำค่าของตัวเองออกมาให้คนอื่น ๆ ได้ลิ้มรสหรือสัมผัสมัน แถมยังมีการเลือกราชาแห่งขุมทรัพย์ด้วย” ฉันรู้สึกสนใจมาก ฉันก็ไม่ได้อยากพ่ายแพ้ต่อวงการไฮโซหรอกนะ และนี่เป็นการดีที่จะสามารถเห็นโลกที่แตกต

เมื่อก่อนถ้าเจอเรื่องแบบนี้ ฉันก็ทำได้แค่อดทน แต่ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว ฉันมีเงินในมือบางส่วน มีศิลปะป้องกันตัวนิดหน่อย อีกทั้งยังจับผีไล่ผีได้ ถึงจะเป็นแค่มือใหม่ก็ถือว่าทำได้ดีมากกว่าคนทั่วไปแล้ว และยังมีคนคอยสนับสนุนฉันอยู่อีกมาก ในที่สุดก็หายใจออกได้อย่างไม่อึดอัดใจอีกต่อไป และถ้าอดทนบ่อย ๆ จะทำให้เกิดอาการป่วยได้ไม่นานเว้ยหลานก็หันมาพูดกับฉันเสียงนุ่ม “เด็กคนนี้ถูกพ่อแม่ของเธอเลี้ยงตามใจจนเสียนิสัย คุณหยวน ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วย ฉันจะสอนเธออย่างดี” แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่อง “อาจารย์จุนไม่มาเหรอ?”ฉันยิ้มจาง ๆ แล้วพูดตอบ “ชายชราฝากบอกว่าเขาชอบอยู่คนเดียวจนชินแล้ว ไม่ชอบมาในที่ ๆ มีคนเยอะ เลยให้ฉันมาดูและกลับไปเล่าให้เขาฟังก็พอ”เขาก็ไม่เคยคิดว่าอาจารย์ของฉันจะมาจริง ๆ ดังนั้นจึงอย่างไม่ใส่ใจนัก “งั้นคุณหยวน มาสิ ฉันจะพาคุณไปดูรอบ ๆ” ร่างบางเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับเขา พวกเราเดินไปที่โถงเก็บสมบัติ และทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองดูด้วยสีหน้าตกตะลึง“ผู้หญิงคนนั้นมีที่มาที่ไปยังไงเนี่ย?” มีใครบางคนกระซิบ “ไม่นึกเลยว่าจะสามารถพูดคุยและหัวเราะกับนายท่านตระกูลเว้ยได้ หล่อนน่าจะรู้หนิว

ในขณะนั้น คนขุดโสมก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เพราะตระกูลเว้ยเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาและลากเขาออกไปฉันรีบดึงแขนเสื้อของถังหมิงหลีไว้พลันเอ่ย “นั่นเป็นของดีเลยนะ เราไปขอซื้อกันแบบเงียบ ๆ เถอะ”ถังหมิงหลีดูมีความสุขมากเมื่อได้ยินฉันพูดคำว่า “เรา” พวกเราสองคนแอบตามไปและเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโยนคนขุดโสมออกไปนอกประตู พวกเขาหัวเราะพร้อมพูดจาดูถูก อีกทั้งยังโยนใบไม้ใบนั้นใส่หน้าเขาด้วย “เอาสมบัติอันล้ำค่าของแกคืนไป แล้วออกไปให้พ้น”สีหน้าของคนขุดโสมเต็มไปด้วยความอับอาย เขาเอาใบไม้ใส่ลงในกล่องอย่างระมัดระวัง ก่อนจะกัดฟันแล้วเดินกะเผลกออกไปฉันรีบวิ่งไปหยุดเขา อีกฝ่ายจ้องมาที่ฉันอย่างระแวดระวัง “พวกคุณต้องการอะไร?”ฉันยิ้มพลางถาม “คุณชื่ออะไรคะ?”“ห่ายเวย” เขาตอบ“คุณห่าย คนอื่นไม่รู้จักสมบัติอันล้ำค่าชิ้นนี้ของคุณ แต่ฉันรู้จัก ฉันอยากจะซื้อขอมัน คุณคิดว่ายังไงคะ?” ฉันพูดขึ้นห่ายเวยมองด้วยความสงสัย “คุณจะซื้อจริงเหรอ? ไม่ใช่มาหลอกฉันใช่ไหม?”“ฉันจะซื้อจริง ๆ ค่ะ” ฉันพูดอย่างจริงจังเขาจึงถามขึ้นว่า “คุณจะให้เท่าไหร่?”ฉันเลยตอบไปตามตรง “ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน”เขาโ

“อย่าเพิ่งบูชา” ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางกล่าว “ตอนนี้เธอยังไม่คู่ควรที่จะเป็นศิษย์ของฉัน และเธอก็ไม่ควรบูชาอาจารย์ง่าย ๆ แบบนี้ ฉันจะสังเกตดูอีกสักระยะ เมื่อฉันคิดว่าเธอมีคุณสมบัติมากพอแล้วค่อยคุยกันเรื่องการรับลูกศิษย์”ฉันรู้ว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นจึงรีบพูดขึ้นว่า “ค่ะ ท่านวางใจได้ ฉันจะพยายามเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากท่านค่ะ”“พอแล้ว พอแล้ว รีบลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวใครจะเห็นเข้า” เขาบอก“ค่ะ” ฉันยืนขึ้นด้วยความดีใจ และเขาก็พูดต่อ “มีคนอยู่ข้างหลังเธอ” ฉันตกใจและรีบหันหลังไปมองทันที ตรงนั้นมีผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง เขาคือหยินเฉิงเหยา! ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที เขาจ้องมาที่ฉันอย่างเย็นชา จ้องจนฉันรู้สึกชาที่หัวและจู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาก้าวหนึ่ง ทำเอาฉันตกใจและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง “ทวนที่แทงออกไปตรง ๆ นั้นหลบหลีกง่าย แต่ลูกศรที่ยิงมาจากที่ลับนั้นยากต่อการระวัง ระวังตัวด้วยล่ะ” พูดเสร็จเขาก็เดินจากไป ทำฉันยืนงงอยู่ตรงนั้นร่างบางเดินออกมาจากหลังเวที พลันเหลือบไปเห็นผู้ชายวัยกลางคนที่โดนผีสิงคนนั้นกำลังยืนขึ้นโดยมีภรรยาของเขาช่วยประคองอยู่ เข