บทที่ 41

พวกนี้คือคนใหญ่คนโต อย่างเธอจะไปทำให้โกรธมากคงไม่ได้

ฉันกัดฟันพูด “ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษอะไรทั้งนั้น นี่คือกรรมที่นายก่อขึ้น ฉันมาเพื่อคิดบัญชีกับพวกนายทั้งหมด"

พลันบอสโจวก็สั่นไปทั้งตัวและพูดด้วยเสียงที่ติดขัด “ผี มีผี”

ในเวลานี้ ผีสาวคนนั้นเขยิบขึ้นมาที่คอของเขา หล่อนก้มหน้าก่อนจะเงยขึ้นมาจ้องหน้าเขา แถมยังจ้องมองอย่างไม่ละสายตาอีกด้วย

“เห้ย!” เขาร้องออกมาด้วยความกลัวอย่างเจ็บปวดและนั่งลงบนพื้น

พวกทหารรับจ้างต่างชาติพวกนั้นเองก็ถูกควบคุมโดยกลุ่มผีสาวเช่นกัน พริบตาปืนในมือของพวกเขาก็ค่อย ๆ เล็งไปยังเพื่อนพ้องของตัวเอง

“ไม่ ปีศาจ มีปีศาจ!” พวกเขาตะโกนภาษาอังกฤษกันวุ่นวาย ก่อนเหนี่ยวไกปืนดังปัง

เสียงปืนดังขึ้น และทั้งสี่ก็ล้มลงพร้อมกับเลือดที่ไหลนองเต็มตัว

ผีสาวพวกนั้นแย่งกันวิ่งเข้าไปหาเลือดที่กองท่วมอยู่พลางเลียกินอย่างกับผีที่หิวโหย

ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางเอ่ยต่อ “นังหนู เจ้าไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาอยู่ในโลกมนุษย์ได้ ส่งพวกเขาไปยังยมโลกใต้พิภพซะ พวกเธอจะได้กลับชาติมาเกิดใหม่”

ฉันพยักหน้านึกถึงสิ่งที่ในหนังสือเล่มนั้นพูด มือเรียวใช้ซินนาบาร์เพื่อวาดยันต์บนพื้นและป้อนพลังงานจิต