บทที่ 55

ดวงตาที่เสี่ยวหลินซ่อนเอาไว้ภายใต้หน้ากากค่อย ๆ หรี่ลง มันคือสายตาที่คมดุจใบมีด

ฮวงเย่รู้สึกเย็นวาบขึ้นที่หลัง เขาผลักเสี่ยวหลินออกอย่างแรงแล้วหันหลังวิ่งออกไปทันที ส่วนเด็กวัยรุ่นสองคนนั้นเองก็วิ่งตามไปด้วยเช่นกัน

หลังจากวิ่งอย่างบ้าคลั่งเป็นเวลานาน เด็กหนุ่มในชุดยืดสีขาวก็เอ่ยอย่างหอบเหนื่อย “ไม่ไหวแล้ว ฉันวิ่งไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันว่านายเองก็เหมือนกัน วิ่งหนีอะไรเนี่ย ฮวงชิวหว๋าก็พ่อของฮวงเย่นู่น ไม่ใช่พ่อพวกเราซะหน่อย”

เด็กหนุ่งร่างบางที่วิ่งอยู่กับเขาเอ่ย “แต่นายเป็นเพื่อนของฮวงเย่ เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของเขานะ”

พลันเด็กหนุ่มเสื้อยืดขาวก็มองไปทางเขาอย่างแปลกใจ ก่อนพบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายภายใต้แสงจันทร์อันมืดมิดนั้นมีสีเขียวช้ำอยู่เล็กน้อย

“นาย…” เด็กหนุ่มเสื้อยืดขาวเกิดสับสนขึ้นมาพักหนึ่ง “เอ๊ะ? นายชื่ออะไรนะ ทำไมฉันถึงจำชื่อนายไม่ได้?”

เขาใช้เวลาคิดอยู่นาน แต่ก็คิดไม่ออกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ชื่ออะไร แถมยังนึกไม่ออกด้วยว่าตนเองไปรู้จักกับอีกคนตอนไหน

ความหวาดกลัวค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาที่หลังของเขาทีละนิด จนเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว “นาย…หรือนายจะเป็น…”

ขณะที่ฉันคิดจะไล่ตามพวกนั้