บททั้งหมดของ ไลฟ์สดสยองขวัญ: บทที่ 121 - บทที่ 130

ฉันพยักหน้าตอบกลับไป “เมื่อปีก่อน คุณเคยโดนทำร้ายใช่ไหมคะ?”เขาแสดงท่าทีแปลกใจเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “เมื่อปีก่อน ผมได้เข้าร่วมการประชุมสุดยอดธุรกิจ มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทำร้ายผม เขาอ้างถึงสาเหตุการทำร้ายว่า ตัวเขาได้ซื้อหุ้นภายใต้บริษัทของผม และหุ้นก็ตก ทำให้บริษัทของเขาล้มละลาย”ฉันกล่าวต่อ “ตอนนั้น เขาได้ต่อยเข้าที่เอวของคุณหรือเปล่าคะ?”ลู่ฉี่หลินเบิกตากว้างราวทึ่งในการคาดเดาของฉัน “ต่อยหนึ่งทีครับ แต่ต่อยไม่หนัก แค่เพียงผิวเผิน แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ หรือว่าจะ…”“เขาคนนั้นคือผู้ฝึกวิชา” ฉันเริ่มอธิบาย “และยังเป็นผู้มีฝีมือระดับอันจิน เขาใช้กำลังภายในปิดเส้นลมปราณในร่างกายของคุณ ทำให้จิงชี่หรือสารจำเป็นแห่งชีวิตของคุณถูกปิดกั้น ตอนนี้แค่ไม่สามารถร่วมเพศได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปอีกสองสามปี เนื้อเยื่อไตจะตาย ผลลัพธ์ที่ตามมาจะอันตรายอย่างคาดไม่ถึง”ลู่ฉี่หลินตกใจมาก จึงรีบโพล่งขึ้นทันที “คุณหยวน คุณพอจะมีทางรักษาไหมครับ?”“ตอนนี้สามารถรักษาได้” ร่างบางตอบ “แต่ว่า…”ลู่ฉี่หลินหันไปพยักหน้าให้ผู้ช่วยที่อยู่ข้างหลังเขาหนึ่งครั้ง จากนั้นผู้ช่วยก็ยื่นกล่องยามาทันที“คุณหยวนครับ นอกจากจะมีเครื่

“คุณชายลู่มีผู้หญิงที่เต็มใจร่วมหลับนอนกับคุณเยอะแยะ ทำไมถึงต้องมาเสียแรงกับฉันด้วย” จุนเหยารีบเร่งฝีเท้าและหันหลังกลับบ้านอย่างไว โดยไม่ได้สังเกตเห็นแววตามาดร้ายของลู่ฉี่หลินดูเสียงเข้มเอ่ยกรอด “คนอย่างลู่ฉี่หลิน ถ้าอยากได้อะไร ก็ต้องคว้าเอามาให้ได้”ถังหมิงหลียังไม่กลับจากการไปทำธุระที่เมืองหลวง แต่ฉันเห็นว่าตอนนี้ใกล้จะครบหนึ่งอาทิตย์ที่หยุดพักผ่อนแล้ว จึงเริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการไลฟ์สดในครั้งถัดไปร่างเล็กกดดูความคิดเห็นของผู้ชม ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวว่าอยากเข้าร่วมไลฟ์สดกับฉันด้วย แถมยังยินดีจ่ายค่าธรรมเนียมราคาสูงเพื่อได้เข้าร่วมอีกด้วย มือเรียวลูบที่คางอย่างใช้ความคิด จะว่าไปก็น่าสนใจดีนะ การเปิดให้ผู้ชมเข้ามามีส่วนร่วม สามารถเพิ่มรายได้ที่มีอยู่ให้มากขึ้น และดึงดูดผู้ชมใหม่ ๆ ให้เข้ามาสนับสนุนช่องไลฟ์สดของฉันด้วยแต่ก็ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยได้ฉันจึงลองปรึกษากับถังหมิงหลี เขาเองก็เห็นด้วยที่จะเชิญผู้ชมเข้ามามีส่วนร่วมในไลฟ์สด แต่อาจจะมีข้อแม้คือต้องเป็นผู้ฝึกตน นักรบ หรือผู้มีพลังวิเศษเท่านั้น จะเป็นคนธรรมดาไม่ได้เด็ดขาด และในการเลือกสถานที่ลี้ลับก็จะต้องไม่เฮี

ขณะที่กำลังพูด หล่อนก็ยื่นรูปถ่ายรูปหนึ่งให้คุณนายลู่ดู ลู่ฉี่หลินถึงกับแสดงอาการเหลือเชื่อผู้ช่วยหยูกล่าว “ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพียงแค่ระยะเวลาสั้น ๆ สองสามเดือน เนื้องอกบนใบหน้าของหล่อนก็หายไปหมดเลย อีกทั้งยังได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ แถมบ้านที่หล่อนอาศัยอยู่ในตอนนี้ก็เคยเป็นบ้านของตระกูลร่ำรวยในพื้นที่ โดยที่ไม่รู้ว่าทำไมบ้านราคาแพงขนาดนั้นถึงตกไปอยู่ในมือของหล่อนได้”คุณนายลู่ค่อย ๆ เดินไปที่หน้าต่างพลางมองวิวภูเขาด้านนอก “แปลกจัง หรือว่าหล่อนจะเจอกับเรื่องประหลาดมหัศจรรย์?”ลู่ฉี่หลินจำ “อาจารย์” ที่จุนเหยากล่าวก่อนหน้านี้ได้ แต่ตอนนี้เขาแค่อยากรักษาอาการเจ็บป่วย เขาจึงไม่ได้พูดออกไป และเลือกพูดเพียง “แม่ครับ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เราไปลงมือกับน้องชายของหล่อนดีกว่าไหมครับ?”ผู้ช่วยหยูกล่าว “อ้างตามข้อมูลที่เราหาเจอ หยวนจุนเหยารักและทะนุถนอมน้องชายคนนี้มาก ถ้าเราจับเขาไว้ในเงื้อมมือได้ เธอจะเชื่อฟังเราอย่างแน่นอนค่ะ”คุณนายลู่ชำเลืองมองลูกชายของตน ในวันนี้ดวงตาของเขาดูเป็นทุกข์ ทำให้จิตใจคนเป็นแม่รู้สึกเจ็บปวดหล่อนเป็นคนฉลาดหลักแหลม ถ้าเป็นเรื่องอื่น หล่อนจะไม่บุ่มบ่ามขนาด

เลขาของนายกเทศมนตรีเหลือบมองเขาและกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “นายกเทศมนตรีของเราบอกว่าเขามีมิตรภาพกับอาจารย์จางอยู่บ้าง ซึ่งอาจารย์จางเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านแพทย์แผนจีนมือหนึ่งของประเทศในเมืองหลวง ที่ท่านสามารถแนะนำให้คุณชายลู่ได้”ลู่ฉี่หลินยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกคนเป็นแม่ขัดเอาไว้ก่อน สีหน้าของหล่อนซีดเซียวทว่ายังคงเก็บอาการไว้ “พวกเราเข้าใจแล้วค่ะ คืนนี้เราจะไปจากเมืองซานเฉิงค่ะ”เลขาของนายกเทศมนตรีพยักหน้าตอบ “ถ้าคุณทั้งสองเข้าใจแล้วก็ดีค่ะ ฉันยังมีเรื่องต้องทำ งั้นฉันไปก่อนนะคะ”หลังจากที่หล่อนจากไป ลู่ฉี่หลินก็ถามแม่ของเขาอย่างโกรธเคือง “แม่ ทำไมแม่ถึง…”คุณนายลู่ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หุบปาก! ที่นี่คืออาณาบริเวณของคนอื่น ถึงยังไงพวกเราก็คือคนต่างแดน ถ้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าก็มีแต่จะเสียเปรียบ เรากลับจินหลิงกันก่อนแล้วค่อยไปปรึกษาหาวิธีกันใหม่”จุนเหยาป้อนซุปไก่ผ่านท่ออาหารเข้าไปในกระเพาะของอันอี้ สีหน้าของเขามีเลือดฝาดเล็กน้อยและดูดีขึ้นมากเมื่อห่มผ้าให้อันอี้เสร็จก็หันไปดูเย่เซียนหลัว “เซียนหลัว ช่วงนี้คุณรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าอก เหงื่อออกตอนกลางคืน และปวดหัวในตอนเช้าใ

[พวกผู้หญิงข้างบนหยุดผู้ชายสักทีจะได้ไหม? ยังอยากดูไลฟ์สดดี ๆ อยู่หรือเปล่า?]พวกเราเดินไปตามทางบนเขาเรื่อย ๆ หมู่บ้านแห่งนี้มีชื่อว่า “หมู่บ้านตี้เหมิน” ตั้งอยู่บนที่ราบและถูกโอบล้อมด้วยภูเขา มีทางเข้าไปเพียงทางเดียวเท่านั้น ซึ่งมันถูกปกคลุมไปด้วยพุ่มหนามและวัชพืช เพราะไม่มีใครเดินเข้ามาหลายปีแล้วโชคดีที่ทั้งสี่คนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าพวกเขาเป็นลูกคนรวยที่ถูกเลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็ก คงจะมีปัญหาอย่างแน่นอนทันใดนั้นถังหมิงหลีก็หยุดชะงักและมองไปรอบ ๆ พร้อมขมวดคิ้ว“ทำไมเหรอ?” ฉันถาม“เหมือนจะมีคนอยู่ในป่า” เขาลดเสียงลง พลันดึงมีดสั้นออกจากรองเท้าบู๊ท ก่อนเดินช้า ๆ ไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ ในป่าเงียบสงัดจนน่าประหลาด เงียบจนไม่มีแม้กระทั่งเสียงนกเสียงแมลงเมื่อจวนจะถึงที่หมาย เราทุกคนก็ได้กลิ่นเลือดอันน่าสะอิดสะเอียนเซี่ยชิงหยูหยิบไม้ไผ่ขึ้นมาหนึ่งท่อนปัดวัชพืชใต้ต้นไม้ออกไป พบว่าข้างในมีซากกระต่ายและไก่ป่าเปื้อนเลือดเต็มไปหมดมือหนาหยิบกระต่ายตัวหนึ่งขึ้นมา ที่ท้องของมันเหวอะหวะและมีเลือดทะลัก เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม “กระต่ายตัวนี้ถูกสัตว์ป่ากัดตายครับ”ฉินหนานเฉิงเปิดซากไก่ป่าสด