บทที่ 123

ทว่าพักหลังมานี่ เขาแทบไม่ได้ส่งดอกไม้มากเลย แต่เปลี่ยนมาส่งเครื่องปรุงยาจีนแทน ซึ่งแต่ละอย่างล้วนมีราคาสูงลิ่ว อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่รับไว้เช่นเคย แต่เขาก็ยังไม่หมดความพยายามที่จะส่งมันมา

จุนเหยาขมวดคิ้ว พลันคิดว่า เขาคงไม่คิดจะตามตื๊อเธอไปเรื่อย ๆ หรอกใช่ไหม?

ก็แค่เคยเจอกันสองครั้ง จะมามีความรู้สึกต่อกันสักแค่ไหนเชียว? เขาสนใจที่หน้าตาหรือว่าฝีมือทางการแพทย์กันแน่?

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ไม่มีความรู้สึกสนใจเขาเลยแม้แต่นิด

ใครจะไปรู้ว่าฉันจะหาเรื่องใส่ตัว ถึงขนาดเอาปัญหามาถึงบ้านล่ะ

ในขณะที่ฉันกำลังปรุงยาวิเศษอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ความจริงจะทำเป็นไม่สนใจก็ได้ แต่ทว่าลักษณะของการเคาะมันดูรีบเร่งจนน่าสงสัย และเสียงเคาะนั่นก็ดังขึ้นกว่าเดิม ฉันจึงเดินไปเปิดประตู แต่ทันทีที่เปิดออกไป สีหน้าของฉันก็ซีดเผือดราวเจอผี

ด้านนอกประตูมีหญิงวัยกลางคนสวมชุดดำยืนอยู่ ใบหน้าของหล่อนถูกเติมแต่งอย่างสวยงาม ลักษณะท่าทางเหมือนคนที่มีความสามารถในการทำงานระดับสูง ทันใดนั้นหล่อนก็เดินตรงเข้ามา

ร่างเล็กงุนงง คนคนนี้เป็นใคร ฉันไม่เคยรู้จักมักจี้กับหล่อนด้วยซ้ำ

“คุณเป็นใครคะ?” จุนเหยาถามด้วยน