Share

บทที่ 121

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก และฉันก็ยังไม่ได้จ่ายเงิน

จุนเหยายิ้มอย่างเย็นชา “ที่แท้คุณหลี่ก็ทำธุรกิจด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ช่างซื่อสัตย์สุจริตอะไรอย่างนี้เนี่ย?”

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงสลับขาวด้วยความโกรธ ส่วนฉันเหลือบมองลู่ฉี่หลินด้วยหางตาแวบหนึ่ง ก่อนจะเบี่ยงตัวเตรียมเดินออกไป

ชายชราร่างผอมบางยิ้มให้ลู่ฉี่หลิน พลางกล่าว “เถ้าแก่ลู่อย่าไปสนใจคนไม่ได้เรื่องอย่างหล่อนเลยครับ เชิญเถ้าแก่ไปดูสินค้าด้านในดีกว่าครับ”

คนไม่ได้เรื่องเหรอ?

ร่างบางกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เพราะไม่สามารถทนต่อคำพูดนั้นได้

“ช่างเถอะ ปล่อยให้เขาได้ดูสินค้าบ้างคงไม่เสียหาย” ฉันยิ้มเยาะแล้วพูดต่อ “หรือฉันควรหายาบำรุงพลังหยินเสริมความแข็งแกร่งพลังหยางให้เขาดีนะ? เขาคงต้องการมันโดยด่วน”

ลู่ฉี่หลินหน้าแดงขึ้นทันที อีกทั้งชายชราร่างผอมบางเองก็เขินอายเช่นกัน เขาจึงด่าทอเสียงแข็ง “แล้วยัยเด็กน้อยอย่างเธอรู้อะไรบ้างล่ะ? เธอเคยได้รับการอบรมสั่งสอนหรือการศึกษาบ้างไหม?”

ตาคมเหลือบมองลู่ฉี่หลินอีกครั้ง “ฉันไม่สนเรื่องการอบรมหรือการศึกษาไร้สาระอะไรนั่นหรอก แต่ฉันมองอาการเจ็บป่วยของเขาออก แล้วเขาก็รู้ตัวดีว
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status