เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 165
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 166
“กลัว?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ข้ากลับนับถือเจ้านะ เพื่อช่วยอวี่เหวินห่าวล้มข้า เจ้าไม่ได้สนใจชีวิตของเจ้าเลยจริง ๆ” เพราะความโกรธ หยวนชิงหลิงจึงสงบลง เธอมองไปที่ฮุ่ยติ่งโฮ่ว และเดินไปช้า ๆ “ท่านโฮ่วพูดผิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำเพื่อเขา” “งั้นเหรอ? แล้วเจ้าทำเพื่อใคร” ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มแบบเย็นชา แต่ดวงตาของเขาจ้องไปที่หยวนชิงหลิงอย่างชั่วร้าย ดวงตากระหายเลือดและป่าเถื่อน หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย ซ่อนมือสองข้างไว้ในแขนเสื้อ และจับหลอดยาสลบไว้ “ผู้หญิงทุกคนต่างก็ชอบนายทหารผู้ยิ่งใหญ่” หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา และเดินเข้ามาใกล้อีก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “น่าเสียดายที่ข้ามองอวี่เหวินห่าวผิดไป เขาไม่ชอบข้าก็ช่าง แต่ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นคนกระดูกอ่อน” “จริงเหรอ?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วขว้างเทียนไขทิ้ง เอาแขนโอบเอวของเธอ แล้วกดเธอลงต่อหน้าเขา แล้วเอนหัวลงมาพูดด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้ม “หากรู้เสียใจตอนนี้ ก็อาจจะยังไม่สายเกินไป อวี่เหวินห่าวเป็นคนกระดูกอ่อน จะทำอะไรได้?” มือของหยวนชิงหลิงพาดขึ้นไปบนหลังของเขา ยังคงจ้องมองมาที่เขา “ใช่สิ ข้าเกลียดเขาจริง ๆ…”เล็บของเธอติดอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 167
เธอเดินตามสาวใช้ออกไป พอออกจากลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงสาวใช้อีกคนที่อยู่ข้างหลังเขา “นางทำร้ายท่านอ๋อง ไปจับตัวนางมาให้ได้” หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงตะโกนของนางเพิ่งจะดังขึ้น ก็รู้ว่าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้ว และก่อนที่สาวใช้จะเคลื่อนไหว เธอรีบหยิบกรรไกรออกมาแล้วแทงหูของสาวใช้เธอแทงพลาดคนที่อยู่ข้างหลัง และนางสามารถต่อสู้กลับได้ในเวลาอันสั้น แต่การแทงหู และแทงเข้าที่แก้วหูของนางโดยตรง จะทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ซึ่งจะทำให้นางอุดหูโดยอัตโนมัติ โดยไม่ทันคำนึงถึงการต่อสู้ สาวใช้ร้องอย่างทรมาน หยวนชิงหลิงก็วิ่งหนีไป เสียงร้องของสาวใช้ทำให้องครักษ์ได้ยิน และเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอตื่นตระหนกไม่รู้จะไปทางไหนจึงเข้าไปในบ้านข้าง ๆ เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอตกใจจนขาแข้งอ่อนไปหมด สุนัขดุร้ายไม่น้อยกว่า 20 ตัว เห่าอย่างดุเดือด สุนัขเหล่านี้หิวมาก ตาแดง มองดูก็รู้ว่าว่าเป็นสัตว์กินเนื้อ สุนัขที่กินเนื้อจะดุและมีความเชื่อฟังสูง ถ้าเจ้าของออกคำสั่งก็จะกัดศัตรูโดยตรง หยวนชิงหลิงพิงกำแพงและถอยกลับเบา ๆ พวกทหารวิ่งไล่ตามเธอจนเจอ “ทำร้ายท่านโฮ่ว แล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ?” ชายในวัยสาม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 168
ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นอย่างคาดไม่ถึง เธอเหยียบกรงเหล็ก ปีนข้ามกำแพงอย่างราบรื่น และลงกับพื้นราวกับคนบินได้ แต่กลับล้มลงอย่างสาหัสเหมือนต้นคอจะกระแทกกับหิน เธอแตะดูด้วยมือข้างหนึ่ง มีเลือดออก แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เธอรีบวิ่งเอาชีวิตรอดและสุนัขดุร้ายก็ไล่ตามมาด้วย แต่ไม่ได้ไล่ตามเธอ เพียงแค่ต้องการขวางทหารยามที่ไล่ตามเธอการที่สุนัขดุร้ายคุ้มกัน หยวนชิงหลิงจึงหนีออกประตูหลังอย่างราบรื่น หลังจากออกไปทางประตูหลัง เธอยังคงหนีอย่างสิ้นหวัง เธอแทบจะไม่เชื่อว่าตัวเองหนีพ้นแล้ว เธอวิ่งหนีออกไปสุดลูกหูลูกตา ซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็ก ๆ นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น หายใจหอบหนัก และรู้สึกหัวใจมาอยู่ที่ลำคอแล้ว แทบจะทะลุออกมารู้สึกปวดหัว เจ็บที่ใบหน้า เจ็บจวนจะตายเสียให้ได้เธอรีบหยิบกล่องยาออกมา หยิบผ้าพันแผล เช็ดด้วยยาฆ่าเชื้อ แล้วพันผ้าที่ส่วนหัว หลังจากกลับไปที่จวนอ๋องค่อยว่ากัน แต่อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว อีกสักพักคงจะถูกคนของจวนโฮ่วไล่ตามมาทันจะต้องตายก่อนเป็นแน่ เมื่อยืนขึ้น เธอเพิ่งรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างสั่นมาก มีชีวิตอยู่มาสองภพสองชาติแล้ว ไม่เคยได้ลองสิ่งที่น่าตื่นเต้นเช
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 169
หยวนชิงหลิงฟังแล้ว ในใจรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้าเขาไปช่วยเธอที่จวนฮุ่ยติ่งโฮ่วจริง ๆ จะทำอย่างไร? นำคนจำนวนมากไป ดูเหมือนว่ากำลังจะไปค้นหาที่จวน ไม่รู้ว่ามีพระราชกระแสรับสั่งจากฝ่าบาทหรือไม่ ถ้าไม่มีพระราชกระแสรับสั่ง ไม่มีการสอบปากคำโดยไม่มีเหตุผล ถ้าตรวจแล้วไม่พบอะไร ฝ่าบาท ต้องถูกสอบสวนแน่ อวี่เหวินห่าวไม่ประมาทขนาดนั้นหรอกมั้ง? เธอก็ไม่กล้าเดินตามไป แค่นั่งยอง ๆ กับพื้น สงบสติอารมณ์ต่อไป หยวนชิงหลิงหนีไปได้ไม่นาน ฮุ่ยติ่งโฮ่วได้ตื่นขึ้นแล้ว มีหมออยู่ในจวน เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของเขา เลยส่ายหัว “ท่านโฮ่ว เกรงว่าจะไม่สามารถใช้สิ่งนั้นได้อีกต่อไป” ฮุ่ยติ่งโฮ่วค่อย ๆ หลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เป็นสีแดงแล้ว โหดร้าย กระหายเลือด และชั่วร้ายดุจหมาจิ้งจอกที่ถูกขับไล่ไปสู่ทางตัน ความโกรธทำให้ใบหน้าของเขาซีด สีหน้าแดงกล่ำ หน้าก็เกือบจะบิด ๆ เบี้ยว ๆ คนสนิทก้าวไปข้างหน้า วันนี้เขารู้สึกเขินอายจริง ๆ และเสื้อผ้าของเขาถูกสุนัขกัดหลายที่ แต่โชคดีที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ “ท่านโฮ่ว มีความจริงที่แปลกประหลาดอีกประการหนึ่ง เมื่อพระชายาฉู่หนีไป หมาป่าทั้งหม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 170
อวี่เหวินห่าวรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดบนร่างกายของเขา ในใจก็วูบเล็กน้อย ฮุ่ยติ่งโฮ่วเคลื่อนไหวปกติ น่าจะไม่มีบาดแผล แล้วกลิ่นคาวเลือดเป็นของใคร? ผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนั้น จะโหดร้ายขนาดไหนไม่อยากจะคิด? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็กังวลและพูดว่า “วันนี้ข้าระดมทหารม้าจากจวนจิงจ้าว มาเพื่อตรวจสอบกรณีการหายตัวไปของพระชายา ขอท่านโฮ่วโปรดให้ความร่วมมือด้วย” ฮุ่ยติ่งโฮ่วค่อย ๆ หรี่ตาที่แหลมคมของเขาและพ่นลมหายใจ “ท่านอ๋องเป็นทหารที่มีอำนาจมาก ในเมื่อมาที่นี่เพื่อสอบสวนคดี ข้าไม่มีเหตุผลที่จะไม่ร่วมมือด้วย แต่ถ้าค้นในจวนโฮ่วแล้วไม่พบ ข้าก็ คงต้องรายงานการกระทำของท่านต่อหน้าฝ่าบาท” ในคำพูดนั้นล้วนเป็นคำขู่ทั้งหมด คำขู่นี้ทำช่างดูง่ายดายเหมือนเป็นอ้าง? อวี่เหวินห่าวออกคำสั่งสองคำสั่งอย่างต่อเนื่อง “ผู้ร่วมทัพและถังหยางพวกเจ้านำคนเข้าไปในจวนเพื่อค้นหา จำไว้ว่า ต้องดูว่ามีห้องลับ อุโมงค์ หรือไม่ ค้นหาให้หมด ทุกซอกทุกมุนอย่าให้เหลือ” “ซูยี่ เจ้าพาคนไปค้นที่ประตูหน้าและประตูหลัง ก่อนที่การตรวจสอบจะจบลง ไม่อนุญาตให้ใครออกจากจวน” “พ่ะย่ะค่ะ!” ทหารเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วและแยกย้ายค้นหาไปหลายท
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 171
ถังหยางเดินมาอย่างรวดเร็วและรายงาน “ท่านอ๋อง พบห้องเซียงที่ด้านหลังของห้องเอ่อร์ พร้อมเครื่องมือทรมานอยู่ในนั้น” ทันทีที่เขายกมือขึ้น เขาก็เห็นทหารของจวนหลายคนเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเครื่องทรมาน และวางไว้ข้างหน้าอวี่เหวินห่าว อวี่เหวินห่าวเห็นเครื่องมือทรมานจำนวนมากเปื้อนเต็มไปด้วยคราบเลือด ฮุ่ยติ่งโฮ่วพูดอย่างเย็นชา “ทำไม? ยังต้องการค้นห้องเครื่องมือทรมานของข้าด้วยหรือไม่” “ไม่รู้ว่าท่านโฮ่วมีห้องเครื่องมือทรมานไว้ทำอะไร?” อวี่เหวินห่าวถามช้า ๆ “ลงโทษคนชั้นล่างที่สร้างความไม่สงบ ท่านอ๋องสามารถนำตัวอย่างของข้าไปใช้ได้นะ พูดอีกอย่างคือข้าสร้างห้องเครื่องมือทรมานเป็นการส่วนตัว ก็สำหรับทรมานคนชั้นล่าง” ฮุ่ยติ่งโฮ่วพูดฮึมฮัม ถังหยางดูกังวลมาก วันนี้สถานที่ที่สามารถตรวจสอบได้ก็สำรวจหมดแล้ว ก็ยังไม่มีร่องรอยของพระชายาเลย เจ้าซูยี่นี่จะมองชัดหรือไม่? หากมีการเข้าใจผิดกันขึ้นมา คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ผู้ร่วมทัพก็กลับมาแล้ว พูดว่า “ท่านอ๋อง นอกจากบ้านของสุนัขดุร้ายที่ปิดอยู่ ทั้งจวนค้นหมดแล้ว” “สุนัขดุร้าย?” ดวงตาของอวี่เหวินห่าวเป็นประกาย ฮุ่ยติ่งโฮ่วพูดอย่างเกียจคร้าน “ทุกคนต
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 172
ทันทีที่ประตูเปิดออก หนังศีรษะของอวี่เหวินห่าวก็เริ่มชา สุนัขดุร้ายที่มีแผลเป็นมากกว่า 20 ตัวเห่าใส่เขาอย่างดุเดือด ระแวดระวัง อาฆาตแค้น และตาของสุนัขเป็นสีแดง ราวกับว่าตราบใดที่เขาก้าวไปหนึ่งก้าว มันก็จะเข้ามากัดเขาทันที ฮุ่ยติ่งโฮ่วพูดอย่างเย็นชา “ท่านอ๋อง ไม่กล้าเข้าไปหรือ?” “ท่านอ๋อง ไม่ได้!” ถังหยางพูดเตือนอย่างรวดเร็ว ถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนที่เลี้ยงสุนัข แต่บาดแผลของสุนัขที่ดุร้ายเหล่านี้น่าจะเพิ่งถูกทุบตี เป็นเวลาของการโจมตีนองเลือดพอดี อวี่เหวินห่าวทำใจนิ่ง ๆ เหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศ พยายามเดินผ่านสุนัขดุร้าย อย่างที่ทุกคนรู้ คนสนิททำสัญญาณมือให้กับสุนัขที่ดุร้าย ทันใดนั้น สุนัขดุร้ายเกิดบ้าก็วิ่งเข้ามา กระโดดขึ้นและล้อมรอบเขา อวี่เหวินห่าวไม่สามารถเข้าไปถึงข้างใน เขากระโดดสองสามครั้ง แขนเสื้อและชายเสื้อของเขาถูกกัด หากเขาไม่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เกรงว่าเนื้อจะถูกแทะจนหมด “ท่านอ๋อง ระวัง!” ถังหยางตะโกนใส่เขาทันที อวี่เหวินห่าวหันหัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เห็นสุนัขดุร้ายที่มีหางสั้นและหูตั้งจู่ ๆ ก็กระโดดขึ้น กระโจนบนอากาศ พุ่งมาใส่ข้างหลังอวี่เหวินห่าวราวกับสายฟ้า อวี่เห
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 173
ดวงตาของฮุ่ยติ่งโฮ่วเป็นสีเดียวกับดวงตาของสุนัขดุร้าย กระหายเลือดและพูดอย่างภาคภูมิใจ “จำสิ่งที่ข้าพูดที่หน้าเต็นท์ในวันนั้นได้ไหม? ต้องมีสักวัน เจ้าจะต้องตกอยู่ในกำมือของข้า ข้าจะทำให้เจ้าเหมือนตายทั้งเป็น ลุกขึ้นยืนไม่ได้ตลอดกาล” กลิ่นเลือดบนร่างกายของเขายิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ และความเกลียดชังในดวงตาของเขาก็เผยออกมาด้วย ในใจลึก ๆ ของอวี่เหวินห่าวเกือบจะสิ้นหวัง เขาเกือบจะแน่ใจว่าหยวนชิงหลิงตายแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม เรื่องมาถึงขนาดนี้ เขาไม่สนใจอนาคตของเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาชินกับการต้อนรับอย่างเย็นชาแล้ว เสด็จพ่อคงไม่ถึงกับเอาชีวิตของเขา เขาจ้องไปที่ฮุ่ยติ่งโฮ่วราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกบังคับให้ตายและพูดอย่างเย็นชา “ถ้าข้าตรวจสอบแล้วว่าหยวนชิงหลิงตายในมือของเจ้าจริง ๆ ข้าจะต่อสู้ด้วยชีวิตนี้ แล้วเอาเจ้าฝังไปกับร่างของนาง” ฮุ่ยติ่งโฮ่วหัวเราะเสียงดัง “ท่านอ๋องมองตัวเองสูงจริง ๆ กลัวว่าหลังจากวันนี้ไป ท่านอ๋องจะไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ เก็บพลังไว้เพื่อดูแลชีวิตของตัวเองเถอะ” อวี่เหวินห่าวกัดเขี้ยวกัดฟัน อย่างทนไม่ได้ ในชีวิตนี้ นอกจากครั้งนั้นในจวนองค์หญิง เขาไม่เคยอับอายขายหน้า
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
