บทที่ 165

ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มอย่างเคร่งขรึม “เมื่อกลายเป็นคนของข้า ข้าก็จะบดกระดูกของนางให้เป็นเถ้าธุลี และจะไม่ทิ้งร่องรอยให้คนหาเจอแม้แต่นิดเดียว”

คนสนิทเข้าใจ “ขอรับ งั้นรอท่านโฮ่วส่งพระชายาฉู่เข้าไปในอุโมงค์ลับก่อน แล้วค่อยปล่อยให้อ๋องฉู่เข้ามา”

ฮุ่ยติ่งโฮ่วหยิบมีดพกขึ้นมาจากโต๊ะ เล่นกับมันสักหน่อย แล้วปักมีดพกลงบนโต๊ะทันที มีดพกไม่ได้แทงทะลุจนถึงด้ามมีด เขาพูดอย่างเย็นชาและลับ ๆ ว่า “เจ้าเด็กอวี่เหวินห่าวนั่น ข้าไม่ถูกชะตากับมันมานานแล้ว ไม่รู้ว่าฝ่าบาทคิดยังไง ถึงปล่อยให้มันรับตำแหน่งกษัตริย์แห่งจวนจิงจ้าว แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล มันมีปัญญาขึ้นไปได้ แต่ไม่มีปัญญาในการรักษาตำแหน่งไว้ได้ คราวนี้ส่งผู้หญิงโง่เขลาคนนี้มาถึงที่หน้าประตูเอง ข้าจะใช้นางทำให้อวี่เหวินห่าวตกไปในขุมนรก หวนกลับไม่ได้ตลอดกาล”

คนสนิทยิ้มเยาะเย้ย “ขอรับ ท่านโฮ่วก็จะสามารถลบล้างความอัปยศได้แล้ว”

ฮุ่ยติ่งโฮ่วคิดถึงความอัปยศของวันนั้น และยังคงเกลียดอย่างเต็มอก “ในวันนั้นเขาเป็นเพียงผู้นำกองทัพที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของข้า สถานะองค์ชายค้ำคอ ยังกล้าที่จะทุบตีข้าต่อหน้าบรรดาเหล่าทหาร ทำให้ข้าอับอายขายหน้าไปทั่วหล้า กระ