เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 172
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 173
ดวงตาของฮุ่ยติ่งโฮ่วเป็นสีเดียวกับดวงตาของสุนัขดุร้าย กระหายเลือดและพูดอย่างภาคภูมิใจ “จำสิ่งที่ข้าพูดที่หน้าเต็นท์ในวันนั้นได้ไหม? ต้องมีสักวัน เจ้าจะต้องตกอยู่ในกำมือของข้า ข้าจะทำให้เจ้าเหมือนตายทั้งเป็น ลุกขึ้นยืนไม่ได้ตลอดกาล” กลิ่นเลือดบนร่างกายของเขายิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ และความเกลียดชังในดวงตาของเขาก็เผยออกมาด้วย ในใจลึก ๆ ของอวี่เหวินห่าวเกือบจะสิ้นหวัง เขาเกือบจะแน่ใจว่าหยวนชิงหลิงตายแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม เรื่องมาถึงขนาดนี้ เขาไม่สนใจอนาคตของเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาชินกับการต้อนรับอย่างเย็นชาแล้ว เสด็จพ่อคงไม่ถึงกับเอาชีวิตของเขา เขาจ้องไปที่ฮุ่ยติ่งโฮ่วราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกบังคับให้ตายและพูดอย่างเย็นชา “ถ้าข้าตรวจสอบแล้วว่าหยวนชิงหลิงตายในมือของเจ้าจริง ๆ ข้าจะต่อสู้ด้วยชีวิตนี้ แล้วเอาเจ้าฝังไปกับร่างของนาง” ฮุ่ยติ่งโฮ่วหัวเราะเสียงดัง “ท่านอ๋องมองตัวเองสูงจริง ๆ กลัวว่าหลังจากวันนี้ไป ท่านอ๋องจะไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ เก็บพลังไว้เพื่อดูแลชีวิตของตัวเองเถอะ” อวี่เหวินห่าวกัดเขี้ยวกัดฟัน อย่างทนไม่ได้ ในชีวิตนี้ นอกจากครั้งนั้นในจวนองค์หญิง เขาไม่เคยอับอายขายหน้า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 174
ทหารกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งไป ผู้เข้าร่วมทัพก็วิ่งไปสนับสนุน ประคองหยวนชิงหลิง ฮุ่ยติ่งโฮ่วแทบจะไม่ตอบสนองอะไรออกมา มองที่คนสนิทของเขาอย่างไม่รู้ตัว คนสนิทก็ดูตื่นตระหนกเช่นกัน หยวนชิงหลิงได้รับความช่วยเหลือ อวี่เหวินห่าวกอดนางแน่น ถอดเสื้อชั้นนอกออกแล้วคลุมให้นาง หยวนชิงหลิงดูตื่นตระหนก ตัวสั่นและหอบ ใบหน้าของนางบวมอย่างรุนแรง และด้านหลังศีรษะมีเลือดออก ดูเหมือนว่ากำลังจะเป็นลม ซึ่งนางได้พิงอวี่เหวินห่าวหันกลับมาชี้ไปที่ฮุ่ยติ่งโฮ่ว พร้อมกับร้องไห้และพูดว่า “เป็นเขา เขาลักพาตัวข้า ทั้งยังใช้เครื่องทรมานกับข้า ต้องการให้ข้าบอกเหตุผล ว่าทำไมฝ่าบาทถึงแต่งตั้งท่านอ๋องให้เป็นกษัตริย์แห่งจวนจิงจ้าว” อวี่เหวินห่าวหันไปมองฮุ่ยติ่งโฮ่วมองดูเลือดบนใบหน้าของเขาค่อย ๆ จางลงทีละนิดจนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด “ท่านโฮ่ว” อวี่เหวินห่าวเบ้ปากยิ้มอย่างเย็นชา “ม้าพร้อมแล้ว? จะเข้าวังหรือจะกลับไปที่จวนจิงจ้าวกับข้า?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วจ้องไปที่อวี่เหวินห่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และครู่หนึ่งเขาก็หันศีรษะและพูดว่า “ท่านอัครมหาโปรดไปที่จวนจิงจ้าว” ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยวนชิงหลิง ราวกับว่าเขาไม่สามารถยอมรับคว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 175
“แค่นี้?” “ก็แค่นี้แหละ” เธอกุมหัวลุกขึ้นยืนช้า ๆ “อาจจะมีอย่างอื่นอีก แต่ข้าปวดหัวมาก นึกอะไรไม่ออกจริง ๆ ใช่แล้ว ฝากบอกท่านอ๋องด้วย สองสามวันนี้ข้าคงออกไปตากแดดตากลมไม่ได้ แล้วก็ไม่สะดวกที่จะพบใคร” ถังหยางอดที่จะหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ได้ ช่างเถอะ ต้องกลับไปที่จวนจิงจ้าวอีกสักรอบ ในเมื่อพระชายาปลอดภัยแล้ว เรื่องราวก็ค่อยถามได้ “ใต้เท้าถัง!” หยวนชิงหลิงตะโกนหยุดเขา “ถ้าเป็นไปได้ โปรดจัดแจงสุนัขเหล่านั้นให้เหมาะสมด้วย” “ถ้าไม่บอกเหตุผล เกรงว่าท่านอ๋องจะฆ่าสุนัขทั้งหมด” ถังหยางกล่าวหยวนชิงหลิงรู้ว่าถังหยางนั้นฉลาดแกมโกงมาก ได้แค่พูดว่า “ที่ข้าหนีออกมาได้ ก็ต้องขอบคุณสุนัขเหล่านี้ พวกมันช่วยข้าไว้”ประโยคเดียวที่สามารถหนีออกมาได้ยืนยันสิ่งที่ถังหยางคิดในใจ เขาทำมือเคารพ “หม่อมฉันจะพยายามช่วยผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตพระชายาอย่างดีที่สุด” หลังจากที่ถังหยางเดินไป นางข้าหลวงสี่ก็พูดด้วยความตกใจ “พระชายาตกไปอยู่ในเงื้อมมือของฮุ่ยติ่งโฮ่วจริง ๆ เหรอ?” หยวนชิงหลิงกล่าวว่า “โชคดีที่ท่านอ๋องมาช่วยได้ทันเวลา” “พระชายาได้มี…” นางข้าหลวงสี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ส่ายหัวไม่ถาม “ไม่!”
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 176
เมื่อพิจารณาถึงตอนนั้น อวี่เหวินห่าวก็พูดออกมาอย่างเย็นชา “เจ้าหยุดเล่นลิ้นได้ไหม? คนข้างกายของฮุ่ยติ่งโฮ่วพูดแล้ว สองสามวันมานี้เจ้าเจตนาปรากฏตัวต่อหน้าฮุ่ยติ่งโฮ่ว เจ้ารู้เขาชอบผู้ชาย เลยเจตนาแต่งตัวเป็นผู้ชายไปหลอกล่อเขา เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไง หรือสมองเจ้าถูกผีเข้า? ฮุ่ยติ่งโฮ่วเป็นคนยังไง? เจ้าถึงกล้าไปหาเรื่องเขา ชีวิตนี้ของเจ้า ถ้าเจ้าไม่ต้องการก็จัดการขุดหลุมฝังตัวเองไปซะ อย่ามาสร้างปัญหาวุ่นวายให้ข้า ข้าเกลียดสิ้นดี...” หยวนชิงหลิงมองใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธแล้วพูดขัดเสียงเบา “ตอนที่อยู่ที่จวนโฮ่ว ข้าได้ยินว่าท่านพูดกับฮุ่ยติ่งโฮ่วว่า ถ้าข้าตายด้วยน้ำมือเขา ท่านจะทำทุกวิถีทางเพื่อฆ่าเขาให้เขาลงโลงตายตามข้าไปด้วย ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าท่านรักข้าขนาดนี้”นี่เป็นทางที่ปิดปากเขาให้เงียบได้เร็วที่สุดแน่นอน ใบหน้าของอวี่เหวินห่าวที่โกรธอยู่นั้นแข็งทื่อ มุมปากกระตุกอยู่สองสามครั้งราวกับเป็นจังหวะ “ความรักบ้าบออะไร รักกับผีน่ะสิ?”เพิ่งมีช่วงเวลาดี ๆ ได้ไม่นาน คนติดตามที่มองดูทุกอย่างอย่างชัดเจน ถังหยางได้พูดขึ้นมาว่า “ท่านอ๋อง เรื่องอาการบาดเจ็บ”ครู่เดียวอวี่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 177
บรรยากาศตกลงสู่ความเงียบสงัดพระชายามุดโพรงหมาขุด?หยวนชิงหลิงไม่ได้อยากจะบอกเรื่องนี้ออกมาสักเท่าไหร่ “โพรงหมาขุดมันเล็กมาก ข้ามุดเข้าไปไม่ได้แน่ เลยปีนกำแพงแล้วกระโดดลงมาจากด้านบน”สวี่อีพูดไปว่า “โพรงหมาขุดนั้นพระชายายังสามารถมุดไปได้นะพ่ะย่ะค่ะ ตอนข้าน้อยลาดตะเวรก็เห็นโพรงหมาขุดนี้แล้ว”“ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ!” หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างเคือง ๆสวี่อีก็รู้สึกน้อยใจมาก เขาพูดความจริงนี่นาอวี่เหวินห่าวมองไปที่นางอย่างครุ่นคิด “ถึงแม้ว่าข้าไปที่จวนโฮ่ว แต่เจ้ากลับไปทำไม?”หยวนชิงหลิงพูดออกไปอย่าเป็นธรรมชาติว่า “ยังไงข้าก็ต้องกลับ ท่านอ๋องพาคนจากจวนจิงจ้าวไป ถ้าหาข้าไม่พบ ฮุ่ยติ่งโฮ่วมีหรือจะยอมวางมือ เกรงว่าเขาจะทำตัวเป็นหมาบ้ากัดท่านอ๋องไม่ปล่อย”“ไม่ใช่ว่าเจ้าเกลียดข้าเหรอ? ข้าถูกหมาบ้ากัด ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการหรือไง? ” อวี่เหวินห่าวมองไปที่นางความรู้สึกโกรธเกลียดในใจก็จางหายไปหยวนชิงหลิงตบบ่าเขาแล้วพูดอย่างกล้าหาญว่า “เป็นสามีภรรยากันครั้งหนึ่ง ท่านตายด้วยมือข้ามันไม่เป็นไร ตายด้วยมือคนอื่นข้าไม่ยอม”“เจ้าสิตาย!” อวี่เหวินห่าวอารมณ์ไม่ค่อยดียกมือผลักนางออก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 178
อวี่เหวินห่าวอารมณ์ไม่ดีตะโกนไล่หลังหมอหลวงไป “เมื่อไหร่นางจะฟื้นขึ้นมา?”“พระชายาทรงเหนื่อยและอ่อนเพลีย อีกทั้งตกใจและยังเสียเลือดด้วย ให้นางพักสักครู่ก็คงฟื้น” หมอหลวงพูดจบก็รีบเดินออกไป“ผู้หญิงช่างน่ารำคาญ!” อวี่เหวินห่าวจ้องมองใบหน้าของหยวนชิงหลิงที่ยังอาการสาหัส “บาดเจ็บนิดหน่อย ก็เป็นลมหมดสติแล้ว”สวี่อีรู้สึกว่าท่านอ๋องใจร้ายไปหน่อย เขาคิดว่าพระชายาแข็งแกร่งมากแล้ว อยู่ที่จวนโฮ่วโดนทุบตีไป ยังหนีเอาชีวิตรอดออกมาได้ แล้วยังมุดรูสุนัขไปช่วยกู้สถานการณ์ให้พวกเขาอีกผู้หญิงทั่วไปมีความกล้าหาญแบบนี้ที่ไหนกัน? เกรงว่าดีไม่ดีถูกจับตัวไปที่จวนโฮ่วคงร้องไห้ ร้องไห้จนตัวตาย“งั้นกระหม่อมไปเรียกพวกนางกำนัลมาดูแล ท่านอ๋องจะกลับสำนักผู้ตรวจการก่อนไหมพ่ะย่ะค่ะ?” สวี่อีเอ่ยถาม เกรงว่าท่านอ๋องอยู่ที่นี่จะยั่วประสาทพระชายาอีก“ไม่ต้อง ข้าจะอยู่ตรงนี้อีกครู่หนึ่ง เจ้าไปสั่งให้คนเตรียมโจ๊กหรือน้ำแกง รอนางตื่นแล้วค่อยให้ดื่ม” อวี่เหวินห่าวพูดสั่งสวี่อี“พ่ะย่ะค่ะ!” สวี่อีรับคำสั่งแล้วเดินออกไป“ถังหยาง” อวี่เหวินห่าวหันมามองเขา “เจ้ากลับไปที่สำนักผู้ตรวจการก่อน จับตาดูอาการบาดเจ็บของฮุ่ยติ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 179
อวี่เหวินห่าวรู้สึกว่าโลกนี้มันช่างน่าประหลาดตอนแต่งกับหยวนชิงหลิง เขาคิดว่าชั่วชีวิตนี้คงมองนางไม่ได้ และคงไม่มีทางพูดคุยกับนางได้อย่างสงบ แน่นอนเขาไม่เคยใช้คำว่าชั่วชีวิตสามคำนี้กับชีวิตคู่พวกเขาแต่ตอนนี้ เหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเปลี่ยนไปหรือคนที่เปลี่ยนไปพูดถึงเรื่องเปลี่ยนไป เขาเองก็ค่อย ๆ มองหยวนชิงหลิง มองออกว่า นางได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรล้วนไม่เหมือนเดิมจำได้ว่าตอนเพิ่งแต่งงาน นางหาข้ออ้างเข้าหาเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งส่งเสื้อผ้า น้ำแกง หรือเย็บกระเป๋าเงิน เขาไม่เคยสนใจเลยสักนิด ในแววตาของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและเศร้าโศกเสียใจอย่างชัดเจน แต่ตอนนั้นเขาก็ไม่ใส่ใจ รู้สึกมีความสุขที่เห็นนางเจ็บปวดเพราะเขารังเกียจ เพราะเขาเกลียดชัง เขาชอบและรู้สึกสะใจทุกครั้งเมื่อได้เห็นนางอับอายแต่งงานผ่านไปครึ่งปี เขาเองก็เริ่มจะเบื่อหน่ายกับการทำให้นางอับอายและไม่อยากเจอหน้านางอีก ถ้าไม่ใช่ว่านางเข้าวังไปพูดกับไทเฮาว่าพวกเขายังไม่ได้ร่วมหอกันอย่างสมบูรณ์ เกรงว่าถึงตอนนี้ พวกเขาก็คงยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเขานึกขึ้นได้ว่า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 180
เธอขี้เกียจขยับ ทำเขาตื่นขึ้นมาต้องถามเธอไม่น้อยแน่ เธอไม่อยากอธิบายแล้วเธอหลับตาลง พยายามย้อนกลับไปในความฝัน ในความฝันแม้แต่ตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ ก็ยังทำให้เธอโหยหาอาลัยอาวรณ์ได้ขนาดนี้เลยตื่นขึ้นมาทำไม?ข้อมูลของลิงตัวนั้น เมื่อก่อนก็เห็นมาไม่ใช่น้อย ยาออกฤทธิ์ก็จริง แต่ถ้าไม่ได้ดูกราฟคลื่นสมองนั้นและดูพฤติกรรมประจำวันของมันพบได้เลยว่ามันฉลาดมาก ๆ ไม่อย่างนั้นมันคงแอบหนีออกไม่ได้และถูกรถชนตายหรอกเธอนึกสงสัยขึ้นมา หลังจากลิงตัวนั้นตายแล้ว จะมีการทะลุมิติโอนร่างวิญญาณมาที่นี่หรือไม่?เฮ้ย ช่างน่าขบคิดเสียจริง หัวของคนนั้นหนักจริง ๆเธอหันหน้าไปมองเขาอย่างระมัดระวัง ทำได้เพียงมองเขาได้อย่างละเอียดตอนเขาหลับ เธอไม่ได้คิดอะไรแอบแฝง หรือว่าเขาหลงตัวเองที่สุดมองเขานาน ๆ ก็รู้สึกเหมือนจะตกหลุมรักได้เลยพูดกันตรง ๆ เขาดูดีมากอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบ ถ้าให้พูดจริง ๆ รูปหน้านั้นทั้งแข็งทื่อทั้งเย็นชา คนแบบนี้ยิ้มแย้มขึ้นมาก็ทำให้คนอื่นหนาวสั่นได้โดยเฉพาะตอนที่ลืมตาขึ้นมาแบบทันทีทันใด แสงเย็นวาบในแววตาไม่ต้องสร้างปรากฏขึ้นมาเหมือนสายฟ้าฟาด เหมือนในตอนนี้...เธอ
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
