บทที่ 177

บรรยากาศตกลงสู่ความเงียบสงัด

พระชายามุดโพรงหมาขุด?

หยวนชิงหลิงไม่ได้อยากจะบอกเรื่องนี้ออกมาสักเท่าไหร่ “โพรงหมาขุดมันเล็กมาก ข้ามุดเข้าไปไม่ได้แน่ เลยปีนกำแพงแล้วกระโดดลงมาจากด้านบน”

สวี่อีพูดไปว่า “โพรงหมาขุดนั้นพระชายายังสามารถมุดไปได้นะพ่ะย่ะค่ะ ตอนข้าน้อยลาดตะเวรก็เห็นโพรงหมาขุดนี้แล้ว”

“ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ!” หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างเคือง ๆ

สวี่อีก็รู้สึกน้อยใจมาก เขาพูดความจริงนี่นา

อวี่เหวินห่าวมองไปที่นางอย่างครุ่นคิด “ถึงแม้ว่าข้าไปที่จวนโฮ่ว แต่เจ้ากลับไปทำไม?”

หยวนชิงหลิงพูดออกไปอย่าเป็นธรรมชาติว่า “ยังไงข้าก็ต้องกลับ ท่านอ๋องพาคนจากจวนจิงจ้าวไป ถ้าหาข้าไม่พบ ฮุ่ยติ่งโฮ่วมีหรือจะยอมวางมือ เกรงว่าเขาจะทำตัวเป็นหมาบ้ากัดท่านอ๋องไม่ปล่อย”

“ไม่ใช่ว่าเจ้าเกลียดข้าเหรอ? ข้าถูกหมาบ้ากัด ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการหรือไง? ” อวี่เหวินห่าวมองไปที่นางความรู้สึกโกรธเกลียดในใจก็จางหายไป

หยวนชิงหลิงตบบ่าเขาแล้วพูดอย่างกล้าหาญว่า “เป็นสามีภรรยากันครั้งหนึ่ง ท่านตายด้วยมือข้ามันไม่เป็นไร ตายด้วยมือคนอื่นข้าไม่ยอม”

“เจ้าสิตาย!” อวี่เหวินห่าวอารมณ์ไม่ค่อยดียกมือผลักนางออก