บทที่ 166

“กลัว?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ข้ากลับนับถือเจ้านะ เพื่อช่วยอวี่เหวินห่าวล้มข้า เจ้าไม่ได้สนใจชีวิตของเจ้าเลยจริง ๆ”

เพราะความโกรธ หยวนชิงหลิงจึงสงบลง

เธอมองไปที่ฮุ่ยติ่งโฮ่ว และเดินไปช้า ๆ “ท่านโฮ่วพูดผิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำเพื่อเขา”

“งั้นเหรอ? แล้วเจ้าทำเพื่อใคร” ฮุ่ยติ่งโฮ่วยิ้มแบบเย็นชา แต่ดวงตาของเขาจ้องไปที่หยวนชิงหลิงอย่างชั่วร้าย ดวงตากระหายเลือดและป่าเถื่อน

หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย ซ่อนมือสองข้างไว้ในแขนเสื้อ และจับหลอดยาสลบไว้

“ผู้หญิงทุกคนต่างก็ชอบนายทหารผู้ยิ่งใหญ่” หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา และเดินเข้ามาใกล้อีก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “น่าเสียดายที่ข้ามองอวี่เหวินห่าวผิดไป เขาไม่ชอบข้าก็ช่าง แต่ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นคนกระดูกอ่อน”

“จริงเหรอ?” ฮุ่ยติ่งโฮ่วขว้างเทียนไขทิ้ง เอาแขนโอบเอวของเธอ แล้วกดเธอลงต่อหน้าเขา แล้วเอนหัวลงมาพูดด้วยรอยยิ้มที่ยิ้มแย้ม “หากรู้เสียใจตอนนี้ ก็อาจจะยังไม่สายเกินไป อวี่เหวินห่าวเป็นคนกระดูกอ่อน จะทำอะไรได้?”

มือของหยวนชิงหลิงพาดขึ้นไปบนหลังของเขา ยังคงจ้องมองมาที่เขา “ใช่สิ ข้าเกลียดเขาจริง ๆ…”

เล็บของเธอติดอ