บทที่ 2

ในไม่ช้า ภายใต้ความร่วมมือกับฉินมู่หลายครั้งหลายครา อวี๋เหลียงเยว่ก็ได้รับความไว้วางใจเล็กน้อยจากฉินซือเหิงอย่างง่ายดาย แม้ไม่มาก แต่ก็เพียงพอแล้ว

แต่นางมักกลัวว่าจะถูกช่วงเวลาเช่นนี้ทำให้ไขว้เขวจึงเตือนตัวเองว่าไม่อาจลืมภารกิจ

ตั้งแต่ต้นจนจบ นางล้วนไม่อาจลืมเลือนได้ พวกค้ามนุษย์เห็นว่านางมีรูปโฉมงดงามก็คิดจะนำนางไปขายให้ซ่องโสเภณีในราคาสูง เป็นฉินมู่ที่ช่วยเหลือนางไว้ท่ามกลางความสิ้นหวัง

ค่ำคืนวันนั้น แสงดาวระยิบระยับ ดวงตาของเขาทั้งลึกล้ำและสว่างไสว ราวกับธารน้ำไหลเอื่อยในหุบเขา แม้จะปกคลุมด้วยม่านรัตติกาล แต่ก็ยังสะท้อนภาพของนางให้เห็นได้อย่างชัดเจน

ฉินมู่สอนการอ่านหนังสือคัดอักษรและสอนธรรมเนียมมารยาทให้นางด้วยตนเอง พานางห้อม้าโผนทะยาน ทุกสิ่งที่นางทำเป็นล้วนเป็นเขาถ่ายทอดให้ทั้งสิ้น

นางได้สัมผัสกับทุกสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ยามนั้นนางอายุเพียงสิบสี่ปี ความรู้สึกในวัยแรกแย้มประหนึ่งเปลวเพลิงที่ถูกลมพัดโหม เผาไหม้รุนแรงยิ่งนัก

นางหวั่นไหวแล้ว จึงยึดถือถ้อยคำของฉินมู่เป็นจริงเป็นจัง

ฉินมู่บอกว่า รอจนนางทำภารกิจสำเร็จถอนตัวออกมาก็จะให้อยู่ข้างกายเขา สัญญาว่าจะให้ทุกสิ่งที่นางปรารถนา รวมถึงตัวเอง

รัชศกซินโฉ่วปีที่หนึ่ง วันที่เจ็ดเดือนเจ็ด ยามเหม่าเก้าเค่อ ภายในวังหลัง อวี๋กุ้ยเหรินผู้ไร้ชื่อเสียงเรียงนามถึงแก่กรรม

ฮ่องเต้องค์ใหม่ประทานราชทินนามให้ว่า เสี้ยน

สิริอายุสิบแปดชันษา

…………

“ได้ยินว่าเมื่อวานส่งหญิงงามเข้าตำหนักมาอีกแล้ว ข้าได้ยินคนที่เรือนหน้าพูดกันว่าแม่นางผู้นั้นหน้าตางดงามยิ่ง เกรงว่าวันเวลาที่นี่หลังจากนี้คงมีเรื่องสนุกให้ดูอีกแล้วซิ”

“ยามนี้ในตำหนักบูรพายังว่าง ควรรับคนเข้ามาจริงๆ นั่นแหละ แต่ได้ยินว่าเป็นคุณหนูจากจวนสกุลไหนงั้นรึ?”

หญิงชราป้องปาก ลดเสียงขยับเข้าไปกระซิบว่า “เป็นคนที่องค์ชายห้าส่งเข้ามา บอกว่าเป็นคุณหนูจากบ้านซิ่วไฉสักคนนี่แหละ ภายหลังตระกูลตกต่ำ เกือบถูกเอาตัวไปขาย องค์ชายห้าเห็นว่าสตรีผู้นั้นหน้าตางดงามจึงซื้อตัวมาเอาใจรัชทายาทน่ะสิ”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้...”

ภายในสวนดอกไม้ หมัวมัวกับสาวใช้เยาว์วัยอีกคนกำลังนำทางนายบ่าวทั้งสองอยู่ข้างหน้า

สตรีที่ตามมาด้านหลังสวมชุดกระโปรงผ้าฝ้ายธรรมดา ทั้งตัวปราศจากเครื่องประดับมีค่า แต่กลับมองภาพความมั่งคั่งหรูหราตรงหน้าด้วยแววตาเฉยเมย เป็นชิงหลิ่วสาวใช้ข้างกายเสียอีกที่มองดูทิวทัศน์วิจิตรโอ่อ่าภายในตำหนักบูรพาโดยไม่ละสายตา

ตวัดสายตามองขึ้นไป ในตำหนักบูรพาใช้กระเบื้องเคลือบสีทองมุงหลังคา แสงอาทิตย์ตกกระทบลงมา แลดูตระหง่านง้ำเป็นพิเศษ

ภายในได้รับการประดับตกแต่งอย่างประณีตบรรจง ศาลาและตำหนักริมน้ำ สระน้ำใสสะอาด สามารถมองเห็นมัจฉาตัวน้อยแหวกว่ายอย่างเริงร่าตรงก้นสระได้รำไร

นายบ่าวทั้งสองเดินตามหลังหมัวมัว เลาะเลี้ยวครั้งแล้วครั้งเล่าจนมาหยุดลงบริเวณสถานที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง

“ถึงแล้วละ ต่อไปแม่นางก็พักอยู่ที่นี่” หมัวมัวกล่าวอย่างไร้ความรู้สึกแล้วก็เตรียมหันหลังจากไป

อวี๋เหลียงเยว่เห็นหอชมจันทร์ที่คุ้นเคย ในแววตาครึ่งหนึ่งคือความคิดถึง อีกครึ่งคือความรู้สึกซับซ้อน มือเล็กที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำแน่น ทุกอย่างเหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิด

สวรรค์เวทนาที่นางตายอย่างไม่เป็นธรรมจึงมอบโอกาสให้นางเริ่มต้นใหม่อีกครั้งอย่างนั้นหรือ?

เช่นนั้นนางก็จะไม่ทำให้โอกาสนี้สูญเปล่า

น้ำเสียงนุ่มนวลเสียงหนึ่งดังขึ้น “หมัวมัวโปรดรอก่อนเจ้าค่ะ”

“แม่นางยังมีเรื่องใดหรือ” น้ำเสียงของหมัวมัวค่อนข้างเย็นชา หันศีรษะกลับมามองสตรีตรงหน้า

อาภรณ์สีเขียวอมฟ้า บนศีรษะเพียงปักปิ่นเงินเรียบง่าย แต่ยากจะปิดบังรูปโฉมของเจ้าตัว นางหน้าตางดงามน่ารัก สายตาทอดลงล่าง ใบหน้าแดงเรื่อ น้ำเสียงอ่อนหวานปานจะคั้นน้ำออกมาได้ ท่าทางพูดจาแผ่วเบา ถึงจะเป็นหมัวมัวที่เคยเห็นหญิงงามมาจนชินชาก็ยังต้องตะลึงไปชั่วขณะ

อวี๋เหลียงเยว่ก้าวเข้ามาแอบยื่นถุงปักใบหนึ่งมาให้ หมัวมัวคล้อยตามรับน้ำใจไว้ เห็นถุงปักมีรูปแบบธรรมดา เพิ่งมุ่นคิ้วก็สัมผัสได้ว่าในถุงปักคือแผ่นบางเบาแผ่นหนึ่ง ใบหน้าจึงเผยรอยยิ้มออกมา

“วันนี้ลำบากหมัวมัวนำทางแล้ว”

อวี๋เหลียงเยว่ให้ตั๋วแลกเงินมา แต่กลับไม่ปริปากสักคำว่าตนเองต้องการสิ่งใด ใบหน้างามพริ้งประดับไว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “ข้าเพิ่งมาถึง ชีวิตหลังจากนี้กลัวว่าจะลำบาก หมัวมัวโปรดรับไว้ พวกเราไปมาหาสู่กันบ่อยๆ นะเจ้าคะ”

ชาติที่แล้ว นางไม่เข้าใจหลักการที่ว่าผีรับใช้ยากจะรับมือ ตอนที่ไม่ได้รับความโปรดปรานจึงได้ลิ้มรสความลำบากมาจนถึงแก่น

นางไม่ต้องการสิ่งใดจากคนเหล่านี้ แต่ให้เงินไปแล้ว อย่างน้อยก็สามารถทำให้พวกนางมีสิ่งที่ต้องการ

เมื่อมีสิ่งที่ต้องการก็ไม่ถึงกับลอบกัด

เมื่อส่งถุงปักมาให้ ใบหน้าหมัวมัวชราก็มีรอยยิ้มจริงใจเพิ่มมาสองส่วน “แม่นางเป็นคนมีอนาคตไกล”

กล่าวจบก็นำคนจากไป

“คุณหนู! เรือนนี้ดีจริงๆ เจ้าค่ะ!”

ยามนั้น ชิงหลิ่วก็เริ่มพูดถึงหอชมจันทร์ด้วยความสนอกสนใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวังต่อชีวิตในวันหน้า

แม้การตกแต่งภายในห้องจะสู้ตอนอยู่จวนองค์ชายห้าไม่ได้ แต่เรือนนี้มีข้อดีที่กว้างขวางและสว่างไสว

ดีกว่าเรือนที่คับแคบหลังนั้นไม่รู้ตั้งเท่าไร

อวี๋เหลียงเยว่มองดูท่าทางดีอกดีใจมีชีวิตชีวาของชิงหลิ่วแล้ว แววตาอ่อนโยนลง ชิงหลิ่วยังมีชีวิตอยู่ ช่างดีจริงๆ

ชาติก่อนชิงหลิ่วตายอย่างไรนะ?

นางจำได้ว่ารัชทายาทสิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันทรงชราภาพมากแล้ว เหล่าองค์ชายอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์ ต่างฝ่ายต่างห้ำหั่นกันเอง ทั้งเมืองหลวงวุ่นวายโกลาหล ชิงหลิ่วถูกลูกหลงระหว่างคุ้มครองนางไปส่งยังข้างกายฉินมู่ ตายไปข้างถนนอย่างน่าอนาถ

ก่อนตายยังกอดขาทหารโจรกบฏเหล่านั้นร้องตะโกนบอกให้นางหนีไป ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะถีบเตะทุบตีอย่างไรก็ไม่ปล่อยมือ

เห็นนางเหม่อลอย ชิงหลิ่วชูไม้กวาดขึ้นมายิ้มเอ่ยว่า “คุณหนูพักผ่อนสักครู่นะเจ้าคะ บ่าวจะทำความสะอาด คุณหนูจะได้พักอยู่ที่นี่อย่างสุขสบายหน่อย”

อวี๋เหลียงเยว่ห้ามนาง “ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน”

“แต่ถ้าไม่จัดการภายในห้องให้เรียบร้อย หากตอนเย็นรัชทายาทเสด็จมาที่พักของคุณหนูแล้วเห็นเข้าจะทำอย่างไรเจ้าคะ” ชิงหลิ่วยังคงหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดพลางตอบโดยไม่เงยหน้า

“เย็นวันนี้รัชทายาทไม่เสด็จมาหรอก”

อวี๋เหลียงเยว่จำได้ว่าชาติก่อนตอนที่นางเข้าตำหนักบูรพา รัชทายาทยุ่งอยู่กับงานราชการ นางถูกเมินเฉยอยู่นานกว่ารัชทายาทจะเสด็จมาหานางจนได้รับตำแหน่งในที่สุด

ชาตินี้...

มือเล็กนุ่มนิ่มไร้กระดูกของนางเคาะโต๊ะ ‘ก๊อกๆ’ ครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจใคร่ครวญหาทางออกสำหรับเรื่องนี้

ในเมื่อนางถูกลิขิตไว้แล้วว่าต้องเข้าตำหนักบูรพาก็ไม่อาจทำผิดพลาดซ้ำสอง

โอกาส

ต่อให้ไม่มีโอกาส นางก็ต้องสร้างโอกาสให้ตัวเองสักครั้ง

กุมฉินซือเหิงไว้ในกำมือให้ได้

เห็นที เงินที่นางให้ไปคงจะได้รับผลตอบแทนในไม่ช้าแล้ว

หมัวมัวชราผู้นั้นไม่ใช่หมัวมัวธรรมดาทั่วไป แต่เป็นคนข้างกายพระชายารัชทายาท คำพูดมีน้ำหนักเป็นอย่างมาก แต่ยังไม่พอ หอนี้อยู่ใกล้สถานที่แห่งนั้นพอดี วันที่รัชทายาทจะไปปรากฏตัวในสถานที่แห่งนั้น นางคาดว่าคงเป็นภายในสองวันนี้เอง ช่างบังเอิญจริงๆ

เหมือนสวรรค์ยื่นโอกาสมาให้ถึงตรงหน้านางกระนั้น ถ้าไม่คว้าไว้มิน่าเสียดายแย่หรือ?

อวี๋เหลียงเยว่ใช้ปลายคิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ คำนวณเวลา

รอจนถึงตอนเย็นก็มีสาวใช้หลายคนประคองถาดสองถาดส่งมายังหอชมจันทร์ดังคาด

“แม่นาง นี่คือรางวัลจากพระชายาเจ้าค่ะ”

อวี๋เหลียงเยว่มองดูผ้าพับและเครื่องประดับบนถาด มือเล็กบางนุ่มนิ่มลูบไปบนนั้นเบาๆ

สัมผัสลื่นมือ เนื้อผ้าแค่เห็นก็รู้ว่าเป็นของชั้นดี สียิ่งเป็นสีชมพูสดจนถึงที่สุด...ถ้าผิวไม่ขาว สวมแล้วก็คือหายนะดีๆ นี่เอง โชคดีที่ผิวพรรณขาวผ่องดุจหิมะของนางราวกับผ้าต่วนสีขาวหิมะกระนั้น ต่อให้สวมชุดสีสันฉูดฉาดปานนี้ไว้บนร่าง นางก็มั่นใจว่าเอาอยู่

ชาติที่แล้ว คืนแรกที่ฉินซือเหิงมาหานาง นางสวมชุดสีชมพู

มุมปากอวี๋เหลียงเยว่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มจริงใจ

“นำสิ่งของไปเก็บ ผ้านี้ก็เอาไปตัดชุดเสียเถอะ คิดว่าอีกไม่นานก็คงได้ใช้งาน”

ชิงหลิ่วไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณหนูของตนจึงกล่าวเช่นนี้ แต่นางไม่ถามมาก เพียงตั้งใจทำงานให้ดี

ผ่านไปสองวัน อากาศค่อนข้างเย็น เดินไปบนทางปูด้วยหินภายในตำหนักบูรพา ลมอ่อนพัดมา อวี๋เหลียงเยว่สวมอาภรณ์สีฟ้าทะเลสาบ เครื่องประดับมีเพียงปิ่นเงินเล่มเดียว เรียบง่ายสง่างาม มุ่งหน้าตรงไปยังสถานที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง