บทที่ 3

ชิงหลิ่วที่อยู่ข้างๆ กระตุกแขนเสื้ออวี๋เหลียงเยว่เบาๆ พลางมองความเงียบสงัดรอบด้านแล้วหดตัวเล็กน้อย “คุณหนู จู่ๆ มาสถานที่เปลี่ยวๆ แบบนี้กลางดึกกลางดื่นทำไมเจ้าคะ พวกเรารีบกลับกันเถอะเจ้าค่ะ”

อวี๋เหลียงเยว่ปรายตามองนางพลางยิ้มบาง “ไม่ต้องร้อนใจ อีกไม่นานก็กลับแล้ว ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ วันเวลาดีๆ ของคุณหนูของเจ้ากำลังจะมาถึงแล้วละ...”

นางเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเบายิ่ง ชิงหลิ่วได้ยินไม่ชัดนัก แต่นางก็ไม่ได้ถามต่อ

แอ๊ด

หลังจากนั้นมีเสียงเปิดประตูทึบๆ ดังขึ้น ห้องที่ห่างไกลห้องหนึ่งถูกเปิดออก ฝุ่นที่ปะทะเข้ามาหาทำให้สองนายบ่าวไอโขลกไม่หยุด

“ปัดกวาดสักหน่อยเถอะ ข้าจะไหว้แม่ข้าที่นี่”

ชิงหลิ่วเผยอปากอย่างประหลาดใจ “คุณหนู กราบไหว้ตามอำเภอใจในวัง ถ้าถูกจับได้จะต้องถูกลงโทษนะเจ้าคะ...”

“เจ้าวางใจเถอะ”

สีหน้าสงบหนักแน่นของอวี๋เหลียงเยว่ทำให้ชิงหลิ่วใจกล้าขึ้นมาบ้าง นางก้าวเข้าไปปัดฝุ่นบนเบาะกลมอย่างรวดเร็ว แล้วปัดกวาดพื้นที่สะอาดมุมหนึ่งให้อวี๋เหลียงเยว่ใช้งาน จากนั้นจึงหลบไปยืนข้างๆ ด้วยใบหน้าผมเผ้าเปื้อนฝุ่น

รอยยิ้มบางประดับอยู่บนใบหน้าอวี๋เหลียงเยว่ตั้งแต่ต้นจนจบ มองดูดวงจันทร์ข้างนอก แสงจันทร์ซีดจาง ผ่านไปครู่หนึ่ง เมฆครึ้มเข้าปกคลุม แสงจันทร์ถูกบดบังไปครึ่งหนึ่ง นางพึมพำเสียงเบา “ถึงเวลาแล้ว”

ถัดจากนั้นก็คุกเข่าลงบนเบาะ น้ำเสียงใสกังวานเริ่มจากท่องบทสวดสักพัก ตามด้วยรำพึงรำพันถึงมารดาอย่างไม่รู้จบ

“ท่านแม่ วันนี้เป็นวันที่ท่านล่วงลับ บัดนี้ท่านจากลูกไปได้สิบปีแล้ว...สิบปีนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ลูกไม่สามารถทำตามความปรารถนาของท่านแม่ แต่งงานเป็นภรรยาเอกของสามีสักคน จับพลัดจับผลูเข้าตำหนักบูรพา...แต่ดีที่รัชทายาทเป็นคนปราดเปรื่องบริสุทธิ์ดีงามและกตัญญูรู้คุณ แม้ลูกจะไม่ได้รับความโปรดปราน แต่ขอให้ท่านแม่คุ้มครองให้รัชทายาทราบรื่นทุกประการ สมบูรณ์พร้อมยิ่งขึ้นทุกวันเหมือนจันทร์ข้างขึ้น รุ่งโรจน์ชัชวาลเหมือนอาทิตย์อุทัย อายุยืนยาวเช่นภูเขาทักษิณ สถิตสถาพรยั่งยืนนาน”

กล่าวจบ หน้าผากขาวผ่องก็กระทบกับพื้นหินบังเกิดเสียงดัง ‘ปัง’

ชิงหลิ่วรีบเข้าไปประคองคนร่างบางบนพื้นลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นตามกระโปรงให้นาง รีดรอยยับให้เรียบ

ทำทั้งหมดนั้นเสร็จค่อยประคองอวี๋เหลียงเยว่จากไปอย่างช้าๆ

แสงจันทร์เงียบสงัด ไม่มีใครสังเกตว่าตรงหัวมุมทางเดินมีเงาร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งมองดูเงาร่างอรชรนั้นค่อยๆ หายลับไปต่อหน้าต่อตา เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “คนเมื่อครู่คือผู้ใด”

จ้าวเฉียนกลอกตาแล้วยิ้มแย้มค้อมเอวก้าวออกมา “นายท่าน ท่านเมื่อครู่นี้คือแม่นางอวี๋ที่เพิ่งเข้าตำหนักบูรพามาเมื่อหลายวันก่อนขอรับ ช่างบังเอิญจริงๆ แม่ของแม่นางอวี๋กับเสด็จแม่ของนายท่านล่วงลับวันเดียวหรือนี่”

แสงจันทร์เคลื่อนคล้อย แสงจันทร์หนาวเย็นสาดกระทบใบหน้าเขา ค่อยๆ เผยให้เห็นรูปโฉมของเขา

คิ้วคมดุจกระบี่ ดวงตาหงส์เรียวยาว หางตาเฉียงขึ้นกอปรด้วยลักษณะเย่อหยิ่งดูแคลนใต้หล้าโดยไร้สาเหตุ

ลักษณะที่เป็นไปโดยธรรมชาตินั้น ราวกับว่าเขาเกิดมาก็เป็นเช่นนี้

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นด้วยความสนใจ “อ้อ นางเองหรือ” จากนั้นก็หันศีรษะกลับมาเดินเข้าไปข้างในต่อไป “ของไหว้เสด็จแม่ข้าเตรียมไว้เรียบร้อยหรือยัง”

จ้าวเฉียน “เตรียมไว้ตามที่นายท่านสั่งการแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ดี” ฝีเท้าชะงักไปเล็กน้อย เขาออกคำสั่งเสียงเย็นชา “ไปตรวจสอบอวี๋ซื่อผู้นั้นสักหน่อยว่าช่วงหลายวันนี้ไปที่ใดมาบ้าง ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วค่อยมารายงานข้า”

จ้าวเฉียน “พ่ะย่ะค่ะ”

........

กลับมาที่หอชมจันทร์ อวี๋เหลียงเยว่กุมเข่าที่ค่อนข้างม่วงช้ำด้วยความอ่อนใจ ชาติก่อนร่างกายนางก็เป็นเช่นนี้ แค่คุกเข่าหรือกระทบนั่นกระทบนี่เพียงเล็กน้อยก็จะเขียวช้ำเป็นปื้น เห็นแล้วน่ากลัวยิ่งนัก

ต่อจากนั้นใบหน้านางก็ระบายยิ้มบาง ทุกอย่างนี้ล้วนคุ้มค่า

อดทนรออีกไม่กี่วัน ในไม่ช้านางก็จะได้เจอฉินซือเหิงแล้ว

สิ่งที่ต่างออกไปก็คือ ชาติก่อนนางถูกบังคับให้ไปเจอฉินซือเหิง ไปปรนนิบัติเขา แต่ชาตินี้นางต้องการให้ฉินซือเหิงมาหาด้วยตนเอง

เปลี่ยนจากฝ่ายตั้งรับเป็นฝ่ายรุก

ชีวิตในตำหนักบูรพาเงียบสงบและมีเวลาว่างมาก อวี๋เหลียงเยว่หลบอยู่ในห้องทั้งวัน หากไม่มีธุระก็จะไม่ออกไปข้างนอก

มีประสบการณ์จากชาติที่แล้ว นางย่อมทราบหลักการที่ว่าไม่อาจรีบร้อนออกไปเผยโฉม ยามนี้นางมีฐานะต่ำต้อย ไร้ที่พึ่งพิง หากตกไปอยู่ท่ามกลางการต่อสู้ของสตรีเหล่านั้นไม่มีผลดีเลยสักนิด ควรทราบว่านกที่โผล่หัวมักถูกยิง ยิ่งร้อนรนก็ยิ่งผิดพลาดได้ง่าย และก็จะยิ่งตายเร็ว

ตอนนี้นางไม่อาจเดินพลาดแม้แต่ก้าวเดียว ไม่อาจทำผิดซ้ำรอยชาติที่แล้วเป็นอันขาด

ภายในตำหนักบูรพา ฝ่ายพระชายารัชทายาทและฝ่ายไป๋ซื่อต่อสู้ฟาดฟันกันอย่างรุนแรง นางจะใช้เวลานี้กุมหัวใจฉินซือเหิงเอาไว้ให้ได้

สำหรับบุรุษ การโจมตีจิตใจย่อมให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า!

มือเรียวของนางหยิบหมากสีดำขึ้นมาวางลงบนกระดานหมากโดยไม่หยุดคิด

ดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก แนวทางเดินหมากก็เรียบง่ายชัดเจน แต่หากเพ่งพิศดูก็จะรู้ว่าแนวทางเดินทางหมากของอวี๋เหลียงเยว่พิสดารยากจะคาดเดา ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยหลุมพราง ยิ่งพิจารณาโดยละเอียดก็ยิ่งทำให้คนอุทานออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ แต่ละก้าวดูเหมือนเรียบง่าย แท้จริงแล้วคือชัยชนะที่ได้มาด้วยการวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบ

เดินหมากเสร็จ นางก็โยนเม็ดหมากลงในโถ เสียงเม็ดหมากกระทบกันดังกังวาน

จากนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากหน้าประตู

ที่แท้ก็เป็นสาวใช้ข้างกายพระชายารัชทายาทมาถ่ายทอดข้อความ บอกว่าเย็นวันนี้ให้นางเตรียมตัวให้เรียบร้อย รัชทายาทจะเสด็จมา

อีกฝ่ายยิ้มกล่าว “บ่าวขอแสดงความยินดีกับแม่นางล่วงหน้านะเจ้าคะ”

นางกล่าวพลางย่อกายคารวะอวี๋เหลียงเยว่

อวี๋เหลียงเยว่ส่งสาวใช้กลับไปแล้ว หัวใจทั้งดวงค่อยสงบเยือกเย็นลงได้ในที่สุด นี่เร็วกว่าโอกาสที่นางเค้นสมองสร้างขึ้นมาในชาติก่อนมากนัก

ชิงหลิ่วก็ดีใจเช่นกัน “คุณหนู บ่าวจะไปเลือกชุดที่งามที่สุดมาให้นะเจ้าคะ!”

อวี๋เหลียงเยว่มองดูท่าทางกระวีกระวาดของสาวใช้ตัวน้อย นางก็ดีใจเช่นกัน

ราตรีลึกล้ำ สีท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิทลงแล้ว ในที่สุดข้างนอกก็มีเสียงขานว่ารัชทายาทดังขึ้น มืออวี๋เหลียงเยว่กำแน่น สูดหายใจเข้าลึกแล้วเดินไปต้อนรับที่หน้าประตูอย่างเชื่องช้า

“อวี๋เหลียงเยว่คารวะรัชทายาทเพคะ”

“ลุกขึ้นเถอะ” ฉินซือเหิงเดินตรงผ่านข้างกายนางไป แต่ก็ไม่ได้ยื่นมือมาช่วยประคอง เข้ามาแล้วก็เห็นอาหารตั้งเต็มโต๊ะ แค่ดูก็รู้แล้วว่าอาหารเหล่านั้นยังไม่มีใครแตะต้อง เย็นชืดมานานแล้ว

“เจ้ายังไม่กินมื้อเย็น?”

น้ำเสียงอวี๋เหลียงเยว่ใสกังวานปานกระดิ่ง “เดิมบ่าวอยากรอรับประทานอาหารกับรัชทายาทเพคะ...”

ตอนนี้นางยังไม่ได้ปรนนิบัติรัชทายาทจึงได้แต่แทนตัวเองด้วยคำว่าบ่าว

ถึงตอนนี้ฉินซือเหิงค่อยพิศมองนางอย่างจริงจัง เป็นสตรีวัยสิบห้าที่งดงามมีน้ำมีนวลคนหนึ่ง

บนศีรษะประดับเพียงปิ่นหลิวหลีเล่มเดียว สีอาภรณ์กลับเป็นสีชมพู หากสวมไม่ขึ้นก็จะกลายเป็นฉูดฉาดดาษดื่น สีหน้าฉินซือเหิงชะงักไปเล็กน้อย แต่รูปโฉมของอวี๋เหลียงเยว่โดดเด่น ผิวพรรณขาวยิ่งกว่าหิมะจึงข่มความดาษดื่นเล็กน้อยนั้นลงไปได้

แต่กลับยิ่งดูสดใสอ่อนโยนกว่าเดิม

ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำคู่นั้นเป็นประกายระยิบระยับเหมือนน้ำทะเลสาบใสกระจ่างก็มิปาน แววตาใสสะอาดบริสุทธิ์ชวนให้คนเอ็นดูยิ่งนัก

ขณะนั้นนางกำมือทั้งสองแน่นด้วยความประหม่า ทอดสายตาลงล่าง แววตาเต็มไปด้วยความประหวั่นลนลานราวกับกวางน้อยที่บังเอิญพบกลางพงไพรระหว่างล่าสัตว์

ลักษณะ ท่าทาง สีหน้า ล้วนแต่ชวนให้คนรักใคร่เอ็นดู

ฉินซือเหิงพลันรู้สึกสนอกสนใจขึ้นมา

ในตำหนักบูรพาเต็มไปด้วยสตรีชาติตระกูลสูงศักดิ์ สตรีเช่นนี้ เขาเพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรก

เหมือน...จิ้งจอกที่น่าสงสารตัวหนึ่ง