บทที่ 4

ใบหน้าไม่แต่งแต้มแป้งชาด แต่เมื่อเข้าไปใกล้กลับได้กลิ่นหอมกรุ่นอ่อนจางจากบนร่างนาง

ดวงตาเขาทอแววลุ่มลึก ยกมือเชื้อเชิญอวี๋เหลียงเยว่ “มานี่”

อวี๋เหลียงเยว่หวาดกลัวสามส่วน เขินอายสามส่วน ก้าวมาข้างหน้าช้าๆ ชายกระโปรงเลิกขึ้นรำไรระหว่างเยื้องย่าง เผยให้เห็นความขาวผ่องบอบบางตรงข้อเท้า

คล้ายกับรังเกียจว่านางเดินช้าเกินไป ฉินซือเหิงจึงลุกขึ้นมา เมื่อยืนขึ้น เงาร่างสูงใหญ่นั้นก็บดบังสตรีร่างบอบบางตรงหน้าได้อย่างมิดชิด แขนทรงพลังราวกำแพงเล็กนั้นอุ้มร่างนางขึ้นมาก้าวเดินตรงไปที่เตียง

อวี๋เหลียงเยว่หลับตาปี๋ แขนที่โอบรอบลำคอเขาสั่นเทิ้มน้อยๆ ฉินซือเหิงนึกว่านางสะเทิ้นอาย มุมปากจึงคลี่ยิ้มบางออกมา

แต่มีเพียงนางเองจึงทราบว่า นางหวาดกลัวแล้ว

กลัวว่าฉินซือเหิงจะมองเห็นความทะเยอทะยานและความปรารถนาในแววตานาง

เครื่องนอนบนเตียงปูไว้เรียบร้อยมาแต่แรก อวี๋เหลียงเยว่ถูกเขาวางลงบนเตียงอย่างหยาบกระด้าง ต่อจากนั้นก็สัมผัสได้ว่าเขาเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์นาง

เหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิด ฉินซือเหิงช่างไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาเอาเสียจริงๆ

ถูกกักไว้ในอ้อมแขน นางหลบก็ไม่มีที่ให้หลบ ทั้งยังไม่มีเหตุผลให้หลบ

ในไม่ช้า จุมพิตที่ค่อนข้างเย็นก็ประทับลงบนไหล่นาง แล้วไล่ลงไปข้างล่าง...

ทันใดนั้น ฉินซือเหิงก็หยุดชะงัก อวี๋เหลียงเยว่สติแจ่มใส อดครุ่นคิดอย่างเร็วจี๋มิได้ มีที่ใดทำไม่เหมาะสมอย่างนั้นหรือ

“ต่อไปกินเยอะหน่อย ผอมเกินไปแล้ว”

บุรุษบนร่างทับบนตัวนางอย่างแนบแน่น ลมหายใจอุ่นร้อนราดรดบริเวณสะบักของนาง อาจเป็นเพราะเห็นว่าร่างกายนางบอบบางจนน่าสงสาร ฉินซือเหิงจึงอดพูดขึ้นมาประโยคหนึ่งมิได้ ต่อจากนั้นคือความหยาบกระด้างเร่าร้อนยิ่งกว่าเดิม

ตลอดค่ำคืนนั้น นางราวกับเรือน้อยที่ล่องไปท่ามกลางพายุคลั่ง ทำได้เพียงสะอื้นเอ่ยคำสองคำซ้ำไปซ้ำมาอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“เบาหน่อย... เบาหน่อย...”

ดวงตาปริ่มน้ำ คล้ายร้องไห้ทั้งคล้ายหอบหายใจ พาให้บุรุษที่อยู่บนร่างกุมข้อมือนางแน่นอย่างมิอาจหักห้ามใจตัวเองได้

แต่หากอาศัยแสงเทียนพิศมองอย่างละเอียด แววตาอวี๋เหลียงเยว่กระจ่างใส มุมปากมีรอยยิ้มบาง ปราศจากความอ่อนแอเจือปนอยู่ในนั้นแม้เศษเสี้ยว

นางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉินซือเหิง ยิ่งรู้ว่าสตรีที่เขาชอบนั้นเป็นเช่นไร

ตำหนักบูรพาไม่มี? นางก็จะสร้างกรงขังอันอ่อนโยนที่ใช้กักขังฉินซือเหิงโดยเฉพาะขึ้นมาด้วยมือตัวเอง

ขณะที่ในยามนั้น ผู้ที่ทับอยู่บนร่างนางไม่ใช่องค์ชายผู้หนึ่ง แต่เป็นเมืองต้องห้ามที่หนักอึ้งแห่งหนึ่ง

สองร่างกอดกระหวัดพัวพัน พวกเขาสนิทสนมกันเหมือนยวนยางในทะเลสาบไม่ผิดเพี้ยน อาศัยจังหวะนั้นเอง อวี๋เหลียงเยว่จึงเผยรอยยิ้มทะเยอทะยานออกมาโดยไม่ปิดบัง

นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

เสียงสวบสาบระลอกหนึ่งดังขึ้นในยามเหม่า

อวี๋เหลียงเยว่พยายามปรือตาขึ้นมา มองดูชายหนุ่มที่กำลังแต่งกายอย่างเกียจคร้าน

ต่อจากนั้นก็ลงจากเตียงมาอย่างแผ่วเบา คุกเข่าลงตรงหน้าเขา ปัดมือสาวใช้ออกเบาๆ กระชับเข็มขัดด้วยตนเอง เอ่ยเสียงอ่อนหวาน “หม่อมฉันมาปรนนิบัติเพคะ”

“ไม่ต้อง เจ้าไปพักผ่อนเถอะ” ดวงตาหงส์ของฉินซือเหิงยังคงไม่ชอบยิ้มเหมือนเดิม แลดูเย็นชาดุจน้ำแข็ง

กล่าวจบ อวี๋เหลียงเยว่ยังคงยืนกรานปรนนิบัติเขา สวมเข็มขัดเสร็จก็ห้อยสิ่งของจำพวกหยกพก จี้ประดับและถุงปัก ฉินซือเหิงตัวสูงมาก ส่วนสูงของอวี๋เหลียงเยว่ไม่ถือว่าเตี้ยในหมู่สตรี เรียกได้ว่ามีความสูงมาตรฐาน แต่ร่างกายฉินซือเหิงก็ยังสามารถบดบังนางได้อย่างมิดชิด เห็นได้ชัดว่าตัวสูงแค่ไหน

นางปรนนิบัติไปพลางใช้สายตาเอียงอายชำเลืองมองบุรุษตรงหน้าเป็นระยะ อย่างอื่นไม่พูดถึง รูปลักษณ์ภายนอกของฉินซือเหิงไร้ที่ติมากจริงๆ หรือจะเป็นเพราะสายเลือดตระกูลฉินดีเป็นพิเศษกันนะ?

ฉินมู่ก็มีรูปลักษณ์ภายนอกโดดเด่นมากเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับฉินซือเหิงแล้ว เขามีความดื้อรั้นมากกว่าหลายส่วน แต่ดูห่างเหินน้อยกว่าหลายส่วน

อาจเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงสายตาของนาง มุมปากฉินซือเหิงจึงคลี่ออกเล็กน้อย

อวี๋เหลียงเยว่ปรนนิบัติเสร็จก็มองส่งเขาจากไป

เดินออกไปถึงข้างนอกแล้ว ฝีเท้าของเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย “วันนี้ไม่ต้องไปคารวะเช้าแล้ว พักผ่อนอยู่ในห้องเถอะ”

ขณะที่พูดเท้าก็ไม่ได้หยุดอีก หากก้าวเดินตรงไปข้างหน้า

นางยอบกายเอ่ยเสียงนุ่มนวล “น้อมส่งรัชทายาทเพคะ”

เมื่อหยัดร่างขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาไหนเลยยังจะมีความรู้สึกอ่อนโยนแบบเมื่อครู่คลออยู่อีก สั่งความชิงหลิ่วว่า “รีบแต่งตัวให้ข้า อย่าไปคารวะเช้าพระชายาสาย”

“แต่รัชทายาทบอกว่าวันนี้ให้คุณหนูพักผ่อนไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

อวี๋เหลียงเยว่ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ชิงหลิ่วเห็นอย่างนั้นก็ไม่พูดอันใดอีก แต่งตัวให้นางอย่างคล่องแคล่ว

คำพูดของบุรุษเชื่อถือไม่ได้เป็นที่สุดแล้ว ถ้าเจ้าเชื่อจริงๆ? เช่นนั้นก็รอรับความลำบากได้เลย

ชิงหลิ่วปรนนิบัติแต่งตัวให้อวี๋เหลียงเยว่แล้วเหลือบเห็นร่องรอยบนร่างนางโดยไม่ตั้งใจก็อดหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่ได้ เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

วันนี้นางไปพบพวกพระชายารัชทายาทเป็นครั้งแรก ไม่เหมาะจะสวมชุดสะดุดตาเกินไป นางจึงสวมอาภรณ์สีน้ำเงินอ่อน ข้างนอกสวมเสื้อคลุมสีขาวออกเหลืองตัวหนึ่ง อาภรณ์ชุดนี้บางเบา สีสันถือว่าสุภาพเรียบร้อย ไม่ปล่อยให้ใครจับผิดเอาได้

เปลี่ยนทำทรงผมเรียบง่าย ทั้งไม่สวมเครื่องประดับศีรษะ จากนั้นก็ได้ยินคนข้างนอกมาถ่ายทอดข้อความ

อวี๋เหลียงเยว่ถูกแต่งตั้งเป็นเกิงอี ต่อไปก็คืออวี๋เกิงอี

เมื่อมีตำแหน่งก็นับว่ามีที่ทางในตำหนักบูรพาแห่งนี้แล้ว

จากนั้นก็คือรางวัลจำพวกผ้าพับและเครื่องประดับที่เดินเข้ามาเป็นแถว นางกวาดสายตาผ่าน สิ่งของไม่ถือว่าหรูหรา แต่เป็นสิ่งที่ตำแหน่งในตอนนี้ของนางสามารถสวมใส่ได้

เมื่อสวมเครื่องประดับศีรษะ ภายใต้มืออันคล่องแคล่วของชิงหลิ่ว นางมองตนเองบนกระจก รูปโฉมไม่จำเป็นต้องพูดถึง ดวงตาเหมือนกวางน้อยเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าครึ่งซีกมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ความบริสุทธิ์และความเย้ายวนหลอมรวมกันเป็นเสน่ห์ที่ยากจะบรรยาย

นางยิ้มบาง คนบนกระจกก็ยิ้มบาง

นางเยาะหยันตัวเอง คนบนกระจกก็เยาะหยันตัวเองเช่นกัน

ชาติก่อนชาตินี้ นางเริ่มสับสนเสียแล้ว แต่นางยินดีเชื่อว่าชาติที่แล้วเป็นความฝันตื่นหนึ่ง หยุดยั้งความผิดพลาดเหล่านั้นเสียตั้งแต่ตอนที่มันยังไม่เกิดขึ้น

เมื่อมองรูปโฉมของตนเองอีกครั้ง พูดกันว่ารูปงามจะนำภัย ยามนี้นางก็คงเป็นภัยที่ใครต่อใครว่ากันกระมัง เป็นอนุภรรยาที่ใช้ความงามสร้างความสำราญให้ผู้อื่น

ผู้เป็นอนุภรรยาก็เป็นแค่ของเล่นเท่านั้นมิใช่หรือ?

ชาติก่อนนางปรารถนาเพียงออกเรือนให้องค์ชายห้าฉินมู่ ไม่หวังตำแหน่ง ต่อให้ได้อยู่ข้างกายเขาในฐานะอนุภรรยาคนหนึ่งก็ยินดี หากสุดท้าย พลีสิ้นทุกสิ่ง เข้าไปทำงานให้เขาในตำหนักบูรพา ได้รับการเคี่ยวกรำทรมานสารพัด ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้รับความไว้วางใจเล็กน้อยจากฉินซือเหิง ใช้โอกาสนั้นมอบสุราพิษจอกหนึ่งให้เขา

ครั้นฉินซือเหิงตายไป ฉินมู่ที่เตรียมการทุกอย่างไว้แต่แรกก็ใช้โอกาสนั้นขึ้นครองบัลลังก์ ส่วนนางเล่า?

ยังนึกว่าในที่สุดนางก็จะได้อาศัยเรื่องนี้ร้องขอความจริงใจจากฉินมู่ นับแต่นั้นเคียงคู่กันตราบนานเท่านาน

ผลสุดท้าย?

เขาขุ่นเคืองที่ตนเองรู้เรื่องมากเกินไป เรียกร้องมากเกินไป จึงใช้สุราพิษส่งนางจากไปดุจเดียวกัน

ความจริงใจ? เหลวไหลทั้งเพ

บุรุษพวกนี้ ยามชอบเจ้าก็นอนกับเจ้าสักหลายวัน ไม่ชอบก็โยนทิ้งไปข้างๆ สุดท้ายผลลัพธ์ล้วนเหมือนกัน ความจริงใจของนางเหมือนเรื่องชวนขันอย่างไรอย่างนั้น หลังดื่มสุราพิษจอกนั้นตายไปในวังหลัง นางก็ได้สติชัดเจนแจ่มแจ้ง

ปรารถนาความรักหากไม่ได้มา นับแต่นี้นางก็จะไขว่คว้าเพียงอำนาจและตำแหน่ง รวมถึงแก้วแหวนเงินทองที่เปล่งประกายเจิดจ้าเหล่านั้น

มีเพียงของเหล่านี้จึงสามารถปกป้องนางได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไยต้องสละน้ำบ่อนี้ไปพึ่งน้ำบ่อหน้า? เป็นคนโง่ที่ทำทุกอย่างเพื่อผู้อื่นด้วยความกระตือรือร้น จากนั้นก็สังเวยชีวิตไปอย่างนั้นหรือ?

ถ้าฉินซือเหิงไม่ตกหลุมพรางของนาง ฉินมู่อยากนั่งตำแหน่งนั้นเกรงว่าความหวังคงแสนจะริบหรี่

สิ่งที่นางอยากเห็นที่สุดในตอนนี้ก็คือฉินมู่พลาดตำแหน่งที่อยากได้นักหนา มีเพียงเช่นนี้จึงจะสามารถชดเชยความเจ็บปวดในชาติที่แล้วของนางได้บ้าง