บทที่ 1

ยามเหม่าเจ็ดเค่อ วันที่เจ็ดเดือนเจ็ด รัชศกซินโฉ่วปีที่หนึ่ง

อากาศร้อนอบอ้าว ในอากาศแฝงไว้ซึ่งความชื้นเหนอะหนะก่อนพายุฝน พืชพรรณและมวลบุปผาสองฟากทางในวังหลวงเหี่ยวเฉาโรยรา

ข้างนอกคือวังหลวงงามวิจิตร ทุกหนแห่งแกะสลักลวดลายหงส์มังกร งดงามดุจวิมานหยกบนชั้นฟ้า ภายในตำหนักที่อ้างว้างห่างไกลแห่งหนึ่ง สีผนังหลุดล่อน ฝุ่นเกรอะรอบด้าน แมลงไม่ทราบนามไต่ตามข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องเป็นระยะ ไม่สอดรับกับความโอ่อ่าหรูหราภายในวังหลวงโดยสิ้นเชิง

ประตูตำหนักปิดสนิท ขันทีและนางกำนัลปิดปากเงียบ รอบด้านสงัดเสียง สายตาทุกคนจับจ้องไปยังร่างหญิงงามที่ผมดำปล่อยสยายใบหน้าแดงเรื่อผิดปกติบนเตียงด้วยแววตาร้อนใจ

บรรยากาศเงียบงันเช่นนั้นเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง กระทั่งเสียงลมหายใจก็ยังแผ่วเบาตามไปด้วย

หมอหลวงจากสำนักหมอหลวงกุมมือยืนอยู่ข้างเตียงด้วยใบหน้าซีดขาว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอบอ้าวภายในห้องหรือเพราะเหตุใด เหงื่อเม็ดโตจึงกลิ้งลงมาจากบนหน้าผาก หยดลงหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันกับฝุ่นบนพื้นหิน

คนทั้งห้องรอคอยด้วยความร้อนรน จิตใจกระสับกระส่าย รอให้สตรีบนเตียงหมดลมหายใจจะได้ไปรายงานกับฮ่องเต้องค์ใหม่

เบื้องหลังผ้าม่าน ริมฝีปากของสตรีนางนั้นส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวดเป็นระยะ ใบหน้าทั้งดวงปกคลุมด้วยสีแดงไม่เป็นธรรมชาติ ริมฝีปากมีสีม่วงเข้ม ทำให้ดวงหน้าเปี่ยมเสน่ห์ของนางมีความงามดุจปีศาจเพิ่มเข้ามาหลายส่วน

หมอหลวงครุ่นคิดชั่วครู่จึงเอ่ยสั่งความว่า “ไปนำยามาอีกชาม”

นางกำนัลน้อยคนหนึ่งก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว กล่าวด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “เจ้าค่ะ” จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกอย่างรีบร้อน

ยาน้ำสีดำสนิทชามหนึ่งถูกกรอกลงไปในลำคอขาวผ่องดุจหิมะของนางอีกครา อวี๋เหลียงเยว่ไอโขลกอย่างรุนแรงหลายที หวุดหวิดจะอาเจียนยาน้ำออกมา หมอหลวงจำต้องกดปลายคางที่ผอมจนแหลมของนางเอาไว้ บังคับให้นางกลืนลงไป

ต่อจากนั้น ลมหายใจของนางก็เริ่มกระชั้น แววตาค่อยๆ แตกซ่าน ปากพึมพำชื่อหนึ่งเสียงเบา “ฉินมู่...ฉินมู่...”

ทุกคนได้ยินนามนั้นก็รีบก้มหน้างุด ทำเสมือนว่าตนเองเป็นคนหูหนวกคนหนึ่ง

ประตูนอกตำหนักเปิดออกเสียงดังแอ๊ด

“นาง...เป็นอย่างไรบ้าง”

หมอหลวงเห็นว่ามีคนมาก็พลันตื่นตระหนก หันศีรษะมาคุกเข่าลงไปเสียงดัง ตอบพร้อมเหงื่อไหลพราก “อวี๋กุ้ยเหริน...เกรงว่าคงไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”

ฉินมู่แววตาเกรี้ยวกราด ตวาดเสียงดังลั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยโทสะ “ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวๆ ไปนั่งลงบนขอบเตียง รวบหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอด น้ำเสียงโศกเศร้าอาดูร “เหลียงเยว่ เหลียงเยว่ เราผิดต่อเจ้า...สิ่งที่ติดค้างเจ้า เราจะคืนให้ในชาติหน้า”

ขณะที่อวี๋เหลียงเยว่ใกล้จะสิ้นลม ได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยที่ถวิลหาทั้งคืนวันก็พยายามลืมตาขึ้นมา แต่กลับมีเพียงภาพเลือนราง เห็นอะไรไม่ชัดเลยสักนิด

นางยื่นมือออกมา ไม่ง่ายเลยกว่าจะแตะถูกใบหน้าของชายหนุ่ม ฝ่ายตรงข้ามพลันสั่นสะท้าน นางหัวเราะเสียงเบา “ฝ่าบาทกลัวหรือเพคะ? กลัวว่าหม่อมฉันจะทำร้ายพระองค์งั้นหรือ ยามนี้หม่อมฉันถูกพระองค์ทำร้ายจนชีวิตจวนดับสูญ ฝ่าบาทไม่กลัวกรรมตามสนองบ้างหรือเพคะ...”

น้ำเสียงนางแผ่วเบายิ่ง วาจาไม่กี่ประโยค นางก็ต้องใช้เรี่ยวแรงมหาศาล ยามนี้ลมหายใจออกมาก ลมหายใจเข้ากลับน้อยเต็มทน

“เหลียงเยว่ ข้ารู้ว่าเจ้าโทษข้า แต่ยามนี้ข้าคือเจ้านายของแผ่นดิน หากจะโทษ...ก็โทษที่เจ้ารู้เรื่องมากเกินไป เราไม่กล้าเดิมพัน”

ปีที่อายุเต็มสิบห้าครานั้น นางถูกส่งตัวเข้าตำหนักบูรพา ฉินซือเหิงไม่หลงใหลหญิงงาม นางจึงต้องงัดมารยาร้อยเล่มเกวียนมาประจบเอาใจเขา เข้าหาเขา ฉินซือเหิงกระทำเรื่องในม่านมุ้งอย่างหยาบกระด้าง กอปรกับฝึกฝนวรยุทธ์เป็นประจำ เรี่ยวแรงเหลือล้น นางได้แต่ทนรับการเคี่ยวกรำนั้น ต้องพกพารอยแผลเต็มร่างออกมาจากห้องหนังสือของเขากลางราตรีนับคืนไม่ถ้วน

ภายในตำหนักบูรพาหรูหราฟุ้งเฟ้อยิ่งนัก สตรีล้วนแล้วแต่มีโฉมงามพิลาสเฉิดฉัน ตระกูลใหญ่ชุบเลี้ยงมาอย่างเอาใจใส่ ส่งมาที่นี่ก็เพื่อกรุยทางให้อนาคตของตระกูลและของตนเอง แต่ละคนไม่ใช่ผู้ที่จะอยู่ร่วมได้ง่ายๆ ส่วนนางอวี๋เหลียงเยว่ ชาติกำเนิดต่ำต้อย แม้รูปโฉมโดดเด่น แต่กลับถูกผู้คนดูถูกดูแคลน คิดว่านั่นเป็นเพียงเล่ห์มารยาที่ใช้เสน่ห์ล่อลวงคนก็เท่านั้น

ทุกคนดูถูกนาง ลดทอนคุณค่าของนาง

ตอนแรกที่ยังไม่ได้รับความโปรดปราน ชาเย็นชืดและอาหารที่จวนจะเสียเป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อย ต่อจากนั้นคือวิธีทรมานรูปแบบต่างๆ ไม่จบไม่สิ้น สตรีในเรือนหลังมีเวลาว่างเหลือเฟือ อวี๋เหลียงเยว่จึงกลายเป็นเครื่องแสวงหาความบันเทิงของทุกคน

วันนี้ลงโทษให้คุกเข่า วันรุ่งขึ้นตบปาก บางครั้งจะซุกซ่อนสิ่งน่าตื่นตาตื่นใจเล็กๆ น้อยๆ ไว้ในอาภรณ์ถุงเท้า สถานเบาเพียงได้รับความตกใจ สถานหนักคือเนื้อหนังถลอกปอกเปิก

แต่ไม่เป็นไร นางอดทนผ่านมาได้แล้ว คิดถึงคำมั่นสัญญาที่ฉินมู่ให้ไว้ในวันนั้น นางรู้สึกว่าทุกอย่างนี้ล้วนคุ้มค่า

สุดท้ายกลับกลายเป็นเพียงเครื่องมือที่ถูกกำจัดทิ้งหลังบรรลุเป้าหมายแล้วก็เท่านั้น

สองแขนที่โอบกอดนางกระชับแน่นทีละนิด เรี่ยวแรงนั้นรัดจนนางแทบหายใจไม่ออก น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงมาจากหางตาของนาง

มารดาพูดไว้ไม่ผิด บุรุษส่วนใหญ่ล้วนไร้หัวใจ

ประสบเรื่องราวมามากมาย นางจึงมองเห็นกระจ่าง สตรีในโลกนี้สำหรับบุรุษแล้วไซร้ ยามที่รักใคร่หรือมีประโยชน์ให้ฉกฉวยก็จะปรนเปรอเชิดชู รอจนถึงคราวเบื่อหน่ายไม่ต้องการอีกต่อไปก็ทอดทิ้งไม่เหลียวแลได้อย่างง่ายดาย คนโชคไม่ดีก็จะเป็นแบบนาง ทุ่มเทอย่างกล้าหาญตามลำพัง สังเวยชีวิตไปโดยไร้ความหมาย

มีเพียงตำแหน่งและเงินทอง สิ่งโสมมที่ผู้คนในโลก ‘ดูถูก’ จึงสามารถปกป้องนางได้ชั่วชีวิต

นางคิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว หากมีโอกาสอีกครั้ง...

นางจะต้องทำให้ฉินมู่มองดูตำแหน่งฮ่องเต้ที่อยากได้นักหนาหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตาเขา และอยากใช้ชีวิตเพื่อตนเองอย่างเต็มที่สักครั้ง ไม่ถูกผูกมัดไว้ด้วยคำว่ารักไปชั่วชีวิต สุดท้าย...ก็เพียงทำร้ายผู้อื่น ทำร้ายตนเอง

เสียงฟ้าคำรามดังสนั่นแหวกผ่านท้องฟ้า เสียงลมหวีดหวิว ผ้าม่านตามโถงทางเดินถูกลมพัดโบกสะบัด พายุฝนกำลังจะเทลงมา ในไม่ช้าก็จะชำระล้างธุลีบนพื้นพสุธาจนอันตรธานหายไป รวมถึงสิ่งสกปรกที่มองไม่เห็นภายในตำหนักนั้นก็เหมือนว่าจะถูกชำระล้างไปจนหมดสิ้นด้วยเช่นกัน

เนิ่นนานให้หลัง ประตูห้องเปิดขึ้นอีกครั้ง ฮ่องเต้หนุ่มก้าวออกมา รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า ขอบตามีสีแดงเรื่อ สายตามองผู้คนในโถงตรงๆ วาจาที่เปล่งออกมาจากปากกลับพาให้คนสะท้านเฮือก “อวี๋เหม่ยเหรินป่วยหนักเสียชีวิต เป็นเพราะพวกเจ้าปรนนิบัติได้ไม่ดี เราจะให้พวกเจ้าร่วมฝังกับนางก็แล้วกัน”

สิ้นเสียง เสียงคุกเข่าหนักๆ ก็ดังขึ้นจากรอบด้าน บางคนที่ใจไม่หนักแน่นพอถึงขั้นปล่อยโฮออกมา

บางคนกลับมีสีหน้าว่างเปล่า ไม่เชื่อว่าบัดนี้ชีวิตของตนกำลังจะจบสิ้นลงแล้ว

ใบหน้าหมอหลวงเผยความรู้สึกราวได้รับการปลดเปลื้องภาระหนักอึ้ง คุกเข่าก้มศีรษะอย่างกึ่งเจ็บปวดกึ่งโล่งใจ เอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาท หวังว่าฝ่าบาทจะเมตตาคนแก่และเด็กที่ไร้ที่พึ่งในครอบครัวของกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

น้ำเสียงเย็นชาของเขาดังมาจากเหนือศีรษะ “ได้”

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด เสียงโหยหวนขาดๆ หายๆ ดังมาจากในตำหนัก

……

หลังจากอวี๋เหลียงเยว่หลับตาลงแล้ว ความตายที่คิดไว้ยังมาไม่ถึง ความทรงจำในวันวานกลับพรั่งพรูออกมา

ความทรงจำในหัว เรื่องที่นางกระทำมาชั่วชีวิตวาบผ่านเข้ามาในความคิดคำนึงของนางแล้วผ่านออกไปราวกับโคมม้าวิ่ง

ความทรงจำสุดท้าย นางนึกว่าในที่สุดชีวิตเช่นนี้ก็จบสิ้นลงเสียที นางทำให้ความปรารถนาของฉินมู่เป็นจริง ได้นั่งบัลลังก์ฮ่องเต้ ตนเองก็จะได้มีความสุข ได้ใช้ชีวิตแบบที่ต้องการ

ทันใดนั้น นางก็เห็นช่วงเวลาที่ติดตามฉินซือเหิง หากกล่าวกันอย่างเป็นกลางแล้ว ช่วงแรกในตำหนักบูรพาชีวิตของนางลำบากยิ่งนัก ต่อมา หลังจากได้รับความโปรดปรานจากฉินซือเหิงบ้าง ชีวิตนางก็เริ่มดีขึ้นมา เพียงโบกมือให้เขาน้อยๆ ของดีๆ ที่อวี๋เหลียงเยว่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็เข้ามาอยู่ในห้องของนาง