บทที่ 4

ซูชิงลั่วรู้สึกตกใจ

การถูกเขาเห็นว่าร้องไห้สองครั้งในวันเดียว เป็นเรื่องน่าอับอายเหลือเกิน

เมื่อกี้แค่มองผาดๆ ไปที่ในศาลา ก็คิดว่าไม่มีคน แต่ตอนนี้นึกขึ้นได้ว่าคงถูกเสาบังอยู่แน่

เมื่อลมพัดเบาๆ กลิ่นเหล้าจางๆ จากตัวผู้ชายก็ลอยมา

วันนี้เขาเพิ่งกลับมาที่บ้านตระกูลลู่ ย่อมมีการจัดงานเลี้ยงดื่มเหล้ากับคนในบ้านตระกูลลู่ คิดว่าหลังจากดื่มเหล้าไปก็คงมาที่นี่เพื่อพักผ่อน แต่กลับถูกนางทำเสียบรรยากาศเข้า

เขาดูอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด ซูชิงลั่วไม่กล้าทำให้เขาโกรธอีก จึงทำความเคารพและพูดว่า "ไม่รู้ว่าท่านสามอยู่ที่นี่ ชิงลั่วเสียมารยาทแล้ว ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ"

"หยุดเดี๋ยวนี้" ลู่เหิงจือพูดด้วยเสียงเรียบๆ

น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยคำสั่งที่ไม่อาจขัด ซูชิงลั่วหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว

เขาถามด้วยเสียงเย็นๆ ว่า "ข้าถามว่าทำไมถึงร้องไห้อีกแล้ว?"

ซูชิงลั่วเม้มปาก เรื่องแบบนี้จะบอกผู้ชายที่ไม่ใช่คนในครอบครัวได้อย่างไร?

นางไม่ตอบอยู่นาน จึงได้ยินเขาพูดอีกว่า "ทำไม? ขาพลิกอีกแล้วหรือ?"

หน้าซูชิงลั่วแดงขึ้นมา แทบอยากจะหารูมุดหัวให้หายไปซะเลยเดี๋ยวนั้น

โชคดีที่ซ่งเหวินมาถึงตอนนี้พอดี

เขาถือโคมแก้วด้วยมือข้างหนึ่งและถือตะกร้าอาหารด้วยมืออีกข้าง วิ่งเข้ามาและพูดว่า "คุณชาย เมื่อครู่ท่านดื่มเหล้าไปไม่น้อย ควรดื่มน้ำแกงแก้เมาสักถ้วย"

เมื่อหันไปเห็นซูชิงลั่ว เขาก็ชะงักไป "คุณหนูซูมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

ซูชิงลั่วก้มหน้าลง ไม่ตอบอะไร

หลู่เหิงจือส่งสัญญาณให้ซ่งเหวินวางตะกร้าอาหารไว้บนโต๊ะหินในศาลา รับโคมไฟจากเขาแล้วพูดว่า "ไปเฝ้าข้างนอกไว้"

ซ่งเหวินรู้สึกตกใจแต่ก็รีบตอบรับ

ตั้งแต่คุณชายของเขาสอบจอหงวนได้ สาวงามในเมืองหลวงที่มาทาบทามมีมากมาย รวมถึงสาวๆ ในราชวงศ์ อีกทั้งมีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ตั้งใจจะมอบกายถวายตัวให้เขาทั้งที่ลับที่แจ้ง แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาสนใจผู้หญิงคนไหนเลย

วันนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขายกเว้นให้ซูชิงลั่ว

เพียงแต่ว่า คุณหนูซูคนนี้เหมือนจะหมั้นหมายแล้วนี่?

คุณชายของเขาคงไม่?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ขาของซ่งเหวินก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว เขามองเข้าไปข้างในทีหนึ่ง เห็นเงาทั้งสองดูเหมือนจะใกล้ชิดกันมากขึ้นเล็กน้อย

ลู่เหิงจือยกโคมไฟในมือขึ้นและพูดด้วยเสียงเรียบๆ ว่า "ขึ้นมา"

ภายใต้แสงโคมไฟ ใบหน้าซีดๆ ของซูชิงลั่วเผยให้เห็นความดื้อรั้นเล็กน้อย ขอบตาแดงระเรื่อ นางไม่ขยับ

ลู่เหิงจือพูดขึ้นอีกครั้งว่า "เช่นนั้นเจ้าอยากให้ข้าลงไปหรือ?"

ซูชิงลั่วเม้มปากเล็กน้อย ครู่หนึ่งนางก็ยกกระโปรงขึ้นและเดินขึ้นไปที่ศาลา จากนั้นก็ทำความเคารพเขา

ลู่เหิงจือถอดโคมไฟออกวางไว้บนโต๊ะกลมในศาลา หลังจากที่นั่งลงก็เปิดกล่องอาหาร หยิบถ้วยน้ำแกงแก้เมาออกมาดื่มอย่างช้าๆ จนหมดก่อนจะเริ่มพูด

"ลู่เหยียนรังแกเจ้าอย่างไร?"

ซูชิงลั่วแอบตกใจเล็กน้อย

ต่างจากตอนกลางวันที่เขาถามนางว่า "ใครรังแกเจ้า" คราวนี้เขาพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ สมแล้วที่เขาเป็นคนมีอำนาจในราชสำนัก เดาได้แม่นยำเหลือเกิน

ซูชิงลั่วก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบเขาในทันที

ลู่เหิงจือรอนางสักครู่แล้วพูดอีกว่า "บอกมา ข้าจะจัดการให้"

น้ำเสียงของเขาดูมีความอดทนอย่างมาก

ซูชิงลั่วยิ่งประหลาดใจมากขึ้น ลังเลสักพัก สุดท้ายก็พูดออกมาเบาๆ ว่า "ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ"

เขาเป็นคนของบ้านใหญ่ มีสิทธิ์อะไรจะมาจัดการแทนนาง?

คนเดียวที่สามารถจัดการแทนนางได้ก็คือท่านยาย แต่ร่างกายของท่านยายไม่ดีเหมือนก่อนแล้ว นางไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้ไปรบกวนท่านยายหรอก

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความสามารถของคนตรงหน้า แม้นางจะไม่พูด เขาก็คงสามารถหาสาเหตุได้อย่างรวดเร็วแน่

หากบอกออกไปจริงๆ อาจกลับถูกตำหนิว่าไม่รู้เรื่องรู้ราวได้

ด้วยสัญชาตญาณจากการใช้ชีวิตแบบพึ่งพาคนอื่นมาหลายปี ซูชิงลั่วจึงรู้ว่าควรทำอย่างไรได้อย่างรวดเร็ว

ลู่เหิงจือลุกขึ้นและก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

การปรากฏตัวของเขาทรงพลังมาก แถมมีพลังความกดดันบางอย่าง ซูชิงลั่วถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวและเงยหน้าขึ้น

ลู่เหิงจือสวมชุดยาวสีขาวสะอาด ดูบริสุทธิ์และสูงส่งดุจดวงจันทร์บนยอดเขาหิมะซึ่งไร้มลทิน

หน้าตาของเขาหล่อเหลา คิ้วตาคมกริบ นัยน์ตาเรียบเฉย น้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย "เจ้าไม่เชื่อข้า?"

น้ำเสียงของเขาชัดเจนว่าไม่พอใจ

ซูชิงลั่วไม่ตอบอะไร

นัยน์ตาของลู่เหิงจือขรึมขึ้นเล็กน้อย "เหตุใดไม่ลองดูเล่า?"

ซูชิงลั่วก้มหน้าลง "ชิงลั่วไม่กล้า ไม่มีอะไรจริงๆ เจ้าค่ะ ชิงลั่วแค่คิดถึงบ้านเท่านั้น"

คำพูดนี้เป็นความจริงครึ่งหนึ่ง ทำให้ดูไม่เป็นการพูดขอไปทีทั้งหมด

ลู่เหิงจือจ้องมองนางอยู่สักครู่ โดยไม่พูดว่าเขาเชื่อหรือไม่

ซูชิงลั่วทำความเคารพอีกครั้ง "ดึกแล้ว ท่านสามรีบกลับไปพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ"

หลู่เหิงจือไม่พูดอะไรอีก ยื่นโคมไฟในมือให้นาง "เดินกลับดีๆ"

ซูชิงลั่วคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นดวงตาที่ลึกล้ำของเขา นางก็รับโคมไฟมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง

"ขอบคุณท่านสาม โคมไฟนี้พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนเอามาคืนให้"

"ไม่ต้อง" ลู่เหิงจือบอก "ข้าจะสั่งให้คนไปเอาเอง"

ซูชิงลั่วถอนหายใจอย่างโล่งอก แบบนี้ก็สะดวกกว่ามาก

หากให้สาวใช้ของนางไปหาเขาที่เรือนหน้าก็ดูจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก อาจถูกคนครหาได้ง่ายๆ

ความรู้สึกเศร้าถูกลู่เหิงจือทำให้ไขว้เขว ซูชิงลั่วรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว หลังจากกลับไปที่ห้องก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันรุ่งขึ้นพอตื่นขึ้นซูชิงลั่วก็ไปทำความเคารพท่านยาย พบว่านายหญิงหลายคนก็อยู่ที่นั่น รวมถึงนางหลิ่วก็ด้วย

เมื่อคืนท่านยายลู่ไม่สบายนิดหน่อย รู้สึกมึนหัวจึงสวมผ้าคาดศีรษะไว้ แต่เมื่อเห็นซูชิงลั่วก็กวักมือเรียกนางอย่างเอ็นดู "ชิงลั่ว มานี่เร็ว เมื่อคืนฝนตก หลับสบายดีหรือไม่? ไม่สบายหรือเปล่า?"

ซูชิงลั่วน้ำตาคลอน้อยๆ แล้วขยับเข้าไปซบอกท่านยาย "ชิงลั่วสบายดีเจ้าค่ะ ประโยคนี้ข้าน่าจะเป็นคนถามท่านยายมากกว่า เมื่อคืนอากาศเย็น ท่านยายแอบหนีออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกหรือเปล่าถึงได้เป็นหวัดเช่นนี้เจ้าคะ?"

ท่านยายลู่อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ยื่นมือไปจิ้มแก้มของนาง "ดูสิ เจ้าลิงน้อยตัวแสบพูดอะไรออกมา"

ซูชิงลั่วอยู่ทานอาหารเช้ากับท่านยายลู่ตามปกติ

ท่านยายลู่พยายามฝืนพูดอย่างกระฉับกระเฉง "ข้าเองก็เป็นไม้ใกล้ฝั่งเต็มที แต่อย่างไรก็ต้องอยู่จนได้เห็นชิงลั่วของเราแต่งงานก่อน"

ซูชิงลั่วเกิดความรู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจ

นางหลิ่วรีบพูดทันทีว่า "ถุยๆ ท่านแม่อายุยืนเป็นร้อยปี ไม่ใช่แค่ได้เห็นชิงลั่วแต่งงานเท่านั้น แต่ยังต้องช่วยนางดูแลเหลนต่ออีกหลายปีด้วยนะเจ้าคะ!"

ท่านยายลู่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขทันที "ดูสิ นายหญิงของพวกเจ้าขี้เกียจขนาดไหน เป็นแม่สามีแต่ไม่ยอมดูแลกลับให้ข้าดูแลแทน แบบนี้ได้ยังไงกัน?"

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาทันที

ซูชิงลั่วไม่พูดอะไร เพราะนางรู้ว่านางหลิ่วตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อให้นางยอมแต่งงานกับลู่เหยียนโดยดี

เมื่อออกจากห้องของท่านยาย นางหลิ่วก็ยิ้มพลางดึงซูชิงลั่วเข้ามาในห้อง

ลู่เหยียนรอนางอยู่ในห้องตั้งนานแล้วจริงๆ พอเห็นนางเข้ามา เขาก็ชิงตบหน้าตัวเองก่อนหนึ่งฉาด

"น้องซู เมื่อวานเป็นความผิดของข้าเอง ข้าสมควรตาย"

การตบหน้าครั้งนี้ไม่มีเสียงดังเลยสักนิด

ลู่เหยียนเข้ามาจับมือนาง แต่ถูกซูชิงลั่วสะบัดออก

ลู่เหยียนรีบหยิบจี้หยกที่ใสสะอาดออกมาให้ซูชิงลั่วชิ้นหนึ่งอย่างประจบประแจงทันที

"น้องซู นี่ข้าตั้งใจเลือกมาให้เจ้าเป็นพิเศษเลยนะ ถือว่าเป็นของไถ่โทษ ในใจข้าเจ้าเป็นที่หนึ่งเสมอนะ"

ซูชิงลั่วรับจี้หยกมา ด้านบนสลักลายดอกกล้วยไม้ไว้

นางไม่ชอบดอกกล้วยไม้ นางชอบดอกโบตั๋น

และนางก็ไม่ชอบหยก หยกแตกหักง่าย ไม่แข็งแรงเท่าทองหรือเงิน

ซูชิงลั่วเพิ่งตระหนักว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถึงเขาจะเคยให้ของนางมากมาย แต่ไม่มีสักชิ้นที่นางชอบ

ยังกล้าพูดว่านางเป็นที่หนึ่งเสมออีก

เมื่อเห็นนางไม่ปฏิเสธ ลู่เหยียนก็แอบดีใจ รีบพูดว่า "ข้าแค่สงสารเยียนหราน พ่อนางเสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ฐานะยากจน นางร้องไห้บอกข้าว่าใกล้จะอายุครบสิบห้าแล้วแต่ยังไม่มีปิ่นปักผมที่เหมาะสมเลย ข้าจึงได้พานางไปเดินเที่ยวดูร้านเครื่องประดับ"

"เจ้าวางใจเถิด ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าแค่คนเดียว"

เมื่อนางหลิ่วเห็นนางรับจี้หยกไป จึงรีบจับมือนางและพูดยิ้มๆ ว่า "ใช่แล้ว เหยียนเออร์ก็แค่สับสนชั่วคราว ชิงลั่วเจ้าก็ใจกว้างหน่อยอย่าถือสาเขาเลย พวกเราก็ใกล้จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว จะมาทะเลาะกันทุกวันได้ยังไง"

ซูชิงลั่วหัวเราะเยาะออกมาและโยนจี้หยกลงพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

นางหลิ่วกับลู่เหยียนต่างก็ตกใจ

ซูชิงลั่วพูดด้วยอย่างเย็นชาว่า "เสียใจด้วย ข้าไม่อยากแต่งงานกับเจ้า ข้าจะถอนหมั้นแน่นอน สาเหตุพวกท่านทั้งสองก็รู้ดีแก่ใจ พูดไปก็มีแต่จะทำร้ายความรู้สึกกัน ข้าให้เวลาท่านน้าครึ่งเดือน ถ้าท่านน้าจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ ข้าก็คงต้องไปขอความช่วยเหลือจากท่านยาย"

นางหลิ่วตะโกนเสียงดัง "ไร้สาระ! เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ควรไปรบกวนท่านยายเจ้าหรือ? ร่างกายของท่านยายเจ้าไม่ดี เจ้าอกตัญญูขนาดนี้ได้อย่างไร?"