บทที่ 11

ความเย็นราวกับน้ำพุบนภูเขานั้นซึมลึกเข้าสู่หัวใจของซูชิงลั่ว

นางหดมือกลับมาอย่างรวดเร็วราวกลับถูกน้ำร้อนลวก จนข้าวต้มถ้วยนั้นเกือบจะหกคว่ำ โชคดีที่ลู่เหิงจือจับไว้ได้อย่างมั่นคง

ใบหน้าของซูชิงลั่วแดงขึ้นในทันที

ท่าทางของคนทั้งสองเมื่อครู่นี้ ในสายตาคนอื่นเกรงว่าจะดูค่อนข้างสนิทสนมกันไปสักหน่อย

ลู่เหิงจือยื่นถ้วยให้นางอีกครั้ง เอ่ยเสียงเบาว่า "ระวังนะ มันร้อนอยู่"

เมื่ออธิบายเช่นนี้แล้ว ทำให้การหดมือกลับของเธอเมื่อครู่นี้ดูสมเหตุสมผลมากขึ้น

ซูชิงลั่วรับถ้วยลายครามมา "ขอบคุณท่านสาม..."

หลังจากพูดจบถึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองเรียกเขาว่าท่านสามอีกแล้ว ทั้งๆ ที่ตอนเช้าพึ่งสัญญาว่าจะจำว่าต้องเรียกเขาพี่สาม แต่ตอนนี้กลับลืม ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธหรือไม่

นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แต่กลับเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าของลู่เหิงจือมีรอยยิ้มวาบผ่านไป

อะไรกันนางเรียกเขาผิดไม่ใช่เหรอ? เขายังยิ้มอีกเหรอ?

ถึงแม้ซูชิงลั่วจะไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีเวลามาคิดมากเรื่องเขา นางหันกลับไปและค่อยๆ ป้อนข้าวต้มให้ท่านยายทีละนิดด้วยความอดทน

ท่านยายกินข้าวต้มไปได้ครึ่งถ้วยก็ต้องการน้ำล้างปาก ซูชิงลั่วหันไป ลู่เหิงจือก็ยื่นถ้วยน้ำชามาให้พอดี

ซูชิงลั่วเริ่มชินกับการที่เขายื่นของให้ จึงรับถ้วยมา ป้อนน้ำให้ท่านยาย รอจนหญิงชราบ้วนปากเสร็จแล้วจึงรับถ้วยคืน แล้วยื่นต่อให้ลู่เหิงจือ โดยไม่กล้าเงยหน้ามองเขา

เมื่อหญิงชรากินข้าวต้มเสร็จแล้วก็มีเรี่ยวแรงขึ้นเล็กน้อย จึงเริ่มพูดคุยอีกครั้ง

เฉียนเหวินหลิงกล่าวว่า "ครั้งนี้ต้องขอบคุณเหิงจือที่เชิญหมอหลวงซ่งซึ่งเป็นถึงหัวหน้าสำนักหมอหลวงมาแล้วยังเฝ้าดูแลท่านแม่ตลอดทั้งวันทั้งคืน ช่างมีความกตัญญูมาก"

เมื่อหญิงชราได้ยินก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจ จึงหันไปมองลู่เหิงจือ

ลู่เหิงจือพูดเสียงเรียบ "ท่านแม่ชมเกินไปแล้ว การเคารพท่านย่าเป็นสิ่งที่ลูกหลานควรทำอยู่แล้ว"

แม้จะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ลู่เหิงจือถึงทำเช่นนี้ แต่หญิงชราก็รับรู้ถึงน้ำใจของเขาและกล่าวว่า "เด็กดี ขอบใจมาก เจ้าเองก็เหนื่อยมากแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องเข้าราชการเช้าอีก รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ"

ซูชิงลั่วพึ่งนึกได้ว่าลู่เหิงจือต้องเข้าราชการเช้า พอนับดูก็เหลือเวลานอนอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงแล้ว

นางหันไปมองเขาอย่างไม่รู้ตั...เหตุใดเขาถึงได้เสียเวลาอยู่ที่นี่นานขนาดนี้?

เสียงอ่อนโยนของเฉียนเหวินหลิงดังขึ้นข้างหู "ชิงลั่ว ไปส่งเหิงจือแทนข้าหน่อย ข้าจะอยู่คุยกับท่านยายเจ้า"

ซูชิงลั่วพยักหน้าแล้วลุกขึ้น ก้มหน้าเดินตามลู่เหิงจือออกไปข้างนอก

ในห้องค่อยๆ มืดลง เยว่เออร์ลุกขึ้นไปจุดตะเกียง แสงไฟทำให้เงาสีดำของเขาลากยาวมากขึ้น

เสียงก้าวเดินของเขาเบาเหลือเกิน ขณะเดินชายเสื้อก็พลิ้วไหว ลวดลายเมฆมงคลที่ปักด้วยด้ายสีทองดูเหมือนจะเปล่งประกายเล็กน้อย สวยงามมาก

เขาแหวกม่านประตูออก เดินออกไป แต่ก็ไม่ได้ปล่อยมันลง ราวกับกำลังรอให้นางเดินออกมา

นางเม้มริมฝีปากแล้วเดินตามออกไปแบบนั้น

ในใจกลับรู้สึกประหม่าอย่างมาก เพราะคิดว่าต้องเดินผ่านใต้วงแขนของเขาไป แค่คิดก็หน้าแดงแล้ว

ข้างนอกท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ซ่งเหวินถือโคมไฟแก้วรออยู่ที่หน้าประตู

ลู่เหิงจือดูเหมือนจะไม่ชินที่ต้องให้คนอื่นถือโคมไฟแทน เขาจึงยื่นมือไปรับโคมไฟมา

โคมไฟนั้นวิจิตรโปร่งใส มีสีเขียวอ่อน ดูคล้ายกับอันที่เคยให้นางยืมก่อนหน้านี้มาก

ลู่เหิงจือจับปลายด้ามโคมไฟ ตรงที่จับดูเหมือนเป็นจุดที่นางก็เคยสัมผัสมาก่อน

ซูชิงลั่วรู้สึกว่าคืนนี้ใบหน้าของนางคงแดงก่ำแล้ว โชคดีที่สามารถอาศัยความมืดปกปิดไว้ได้ นางโค้งตัวทำความเคารพ "พี่สาม เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ"

ไม่กล้าเงยหน้ามองสีหน้าของชายหนุ่ม จึงได้แต่ก้มหน้า แต่สายตากลับจับจ้องไปยังมือของเขาที่ถือด้ามโคมไฟอยู่อย่างไม่อาจควบคุม

มือนั้นสวยมาก กระดูกเรียงตัวชัดเจน เมื่อประกอบเข้าด้วยกันก็ดูน่ามองเหลือเกิน

และก็ได้เห็นแหวนหยกสีเขียววงนั้นที่เขาสวมอยู่ที่นิ้วโป้งอีกครั้ง เพียงแต่แสงไฟค่อนข้างสลัว จึงไม่แน่ใจว่าเป็นวงเดียวกับที่นางเคยมอบให้หรือไม่

ขณะที่กำลังเหม่อลอย เสียงแผ่วเบาของเขาก็ดังมาจากด้านบน "ยังกลัวข้าอีกหรือ?"

ซูชิงลั่วรีบตอบ "เปล่าเจ้าค่ะ"

ลู่เหิงจือกล่าวช้าๆ "ถ้าเช่นนั้นเหตุใดจึงไม่กล้าเงยหน้า?"

"ไม่ใช่ว่าข้ากลัวพี่สาม เพียงแต่ข้า..." ซูชิงลั่วรู้สึกประหม่า "เมื่อครู่ในห้องบังเอิญสัมผัสโดนตัวท่าน ข้า..."

นางหยุดไปครู่หนึ่ง "ข้าไม่ได้ตั้งใจ หวังว่าพี่สามจะไม่ถือโทษ"

ได้ยินว่าเขาไม่ใกล้ชิดสตรี เมื่อครู่นางไม่ได้ตั้งใจจริงๆ จึงขออธิบายเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเข้าใจผิด

ลู่เหิงจือก้มหน้าลงมามองนางครู่หนึ่ง กล่าวว่า "ไม่เป็นไร เป็นข้าเองที่ไม่ระวัง"

ซูชิงลั่วจึงค่อยโล่งใจ

ลู่เหิงจือไม่กล่าวสิ่งใดอีก ถือโคมไฟแล้วหันหลังเดินจากไป แผ่นหลังสูงสง่าดุจต้นสน ค่อยๆ เลือนหายไปในความมืด

ในตอนนี้ซูชิงลั่วถึงได้ผ่อนคลายอย่างแท้จริง

แรงกดดันจากตัวลู่เหิงจือรุนแรงมาก เวลาอยู่ใกล้เขา ยากที่นางจะไม่เกร็ง แม้ไม่ถึงกับหวาดกลัวแต่ก็ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา

แต่เมื่อผ่อนคลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว ในใจนางกลับเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้น

เหมือนกับลูกกวาดที่เคยกินตอนเด็ก เส้นสายหวานล้ำของน้ำตาลค่อยๆ แผ่ซ่านออกมาจากหัวใจ อย่างไม่มีสิ้นสุด

นางยืนอยู่ข้างนอกครู่หนึ่ง รอจนตัวเองสงบลงแล้วจึงเปิดม่านเดินเข้าไป

เฉียนเหวินหลิงกำลังปลอบใจหญิงชราอยู่ "มีหมอหลวงซ่งอยู่ ท่านแม่สบายใจได้"

หญิงชรายิ้มและพยักหน้า เมื่อเห็นซูชิงลั่วเข้ามาแล้ว จึงกวักมือเรียกนางมาหา

"เจ้าก็เหนื่อยแล้ว รีบกลับห้องไปพักเถิด ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คืนนี้แค่มีชิงลั่วอยู่คุยกับข้าก็พอ"

เฉียนเหวินหลิงมองซูชิงลั่วด้วยสายตาอ่อนโยน "เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะมาเปลี่ยนเวรชิงลั่ว"

หลังเฉียนเหวินหลิงออกไป หญิงชราก็คลี่ยิ้มแล้วพูดว่า "เยว่เออร์ เจ้าสั่งให้คนเฝ้าประตูไว้ ห้ามไม่ให้ใครเข้ามาใกล้"

เยว่เออร์รีบตอบรับทันที

หญิงชราจับมือซูชิงลั่วไว้ มองไปที่เยว่เออร์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "เจ้าสองคนเป็นคนที่ข้าไว้ใจที่สุด ชิงลั่ว เจ้าบอกยายมาตามตรง หมอหลวงซ่งบอกว่ายายจะสามารถอยู่ได้อีกกี่วัน?"

ซูชิงลั่วสะดุ้ง ยังไม่ทันตอบ หญิงชราก็กล่าวกำชับอย่างจริงจังอีกว่า "ข้าต้องการฟังความจริง ครั้งนี้อาการป่วยของข้าถึงขนาดที่ลู่เหิงจือต้องมาเยี่ยม มันคงไม่ธรรมดา ข้าต้องเตรียมการทุกอย่างในขณะที่ยังมีสติอยู่"

เยว่เออร์ตกใจจนตาแดง

ซูชิงลั่วรีบพูดว่า "ท่านยาย อย่าคิดมาก ครั้งนี้แม้อาการจะรุนแรง แต่หมอหลวงซ่งบอกว่าถ้าผ่านไปได้แล้วค่อยบำรุงร่างกายอย่างดี ก็จะไม่เป็นไร สำหรับลู่เหิงจือ..."

นางลดเสียงลงเล็กน้อย "อาจเป็นเพราะท่านป่วยตรงกับวันเกิดของเขา เขาอาจกลัว...ถูกตำหนิ?"

ข้อสันนิษฐานนี้ฟังขึ้น เพราะราชวงศ์นี้ให้ความสำคัญกับความกตัญญูอย่างมาก

แต่ในใจนางกลับมีความคิดที่นางเองก็ไม่กล้าเชื่อ คิดว่าที่ลู่เหิงจือใส่ใจท่านยายมากเช่นนี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับนางก็ได้

หญิงชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้จะกลัวถูกตำหนิ แต่การเฝ้าไข้เพียงคืนเดียวก็คงพอแล้ว ไฉนต้องเฝ้าถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน?

แต่ในตอนนั้นก็คิดคำอธิบายที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้ว จึงตอบว่า "ก็อาจจะใช่"

สักพัก หญิงชรามองไปที่ซูชิงลั่วอีกครั้ง "ชิงลั่ว ลู่เหิงจือนั้นเป็นคนเข้าถึงยากและโหดเหี้ยม ขณะที่เขาอยู่ในจวน เจ้าต้องระวังตัวให้มาก อย่าได้ล่วงเกินเขาล่ะ"

ซูชิงลั่วอยากถามให้รู้ชัดว่าทำไมทุกคนถึงบอกว่าลู่เหิงจือโหดเหี้ยม แต่ตอนนี้ท่านยายยังไม่ฟื้นตัวดี เวลานี้คงไม่เหมาะ จึงตอบรับอย่างเชื่อฟัง

หญิงชราเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เมื่อครู่ทำไมท่านน้าใหญ่เจ้าถึงให้เจ้าไปส่งลู่เหิงจือ?"

ซูชิงลั่วตกใจ ขนาดนางยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย จึงพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

เยว่เออร์ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณท่าน ในห้องตอนนั้นมีเพียงคุณหนูอยู่ ถ้าไม่ใช้คุณหนูจะใช้ใครเจ้าคะ"

หญิงชราจึงส่ายหน้ายิ้มๆ "ใช่แล้ว ข้าคงแก่ชราเลอะเลือนแล้ว"

ซูชิงลั่วปรนนิบัติท่านยายดื่มยา ส่วนตนเองก็ทานอาหาร จากนั้นก็นอนพักบนเก้าอี้หวายข้างๆ ส่วนเยว่เออร์ก็นอนพักที่ห้องด้านนอก

คาดว่าในยาอาจมีส่วนผสมของสมุนไพรที่ช่วยทำให้ผ่อนคลาย ท่านยายจึงหลับลึกอย่างรวดเร็ว

แต่ซูชิงลั่วกลับนอนไม่หลับ

ในหัวนางคิดย้อนไปมาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

ลู่เหิงจือไหว้วานให้หมอหลวงซ่งตรวจอาการของนางโดยเฉพาะ ในขณะที่ทุกคนต่างหิวโหย แต่เขากลับยกอาหารของตัวเองให้นางกินก่อน ตอนนางปรนนิบัติท่านยายเขาก็ยืนอยู่ข้างหลังคอยช่วยส่งของ และตอนออกประตูเขาก็ยกม่านให้นาง...

นั่นน่ะหรือลู่เหิงจือที่ลือกันว่าไม่ใกล้ชิดผู้หญิง!

เฉียนเหวินหลิงก็จงใจให้นางไปส่งเขาเป็นพิเศษ อาจเพราะเห็นอะไรบางอย่างหรือเปล่า?

หรือว่า...ลู่เหิงจือมีใจต่อนาง?