บทที่ 19

ซูชิงลั่วรีบพูดทันทีว่า "เปล่าเจ้าค่ะ ชิงลั่วแค่…กลัวว่าจะเป็นการล่วงเกินใต้เท้า"

ประโยคสุดท้ายนางแทบจะพูดออกมาโดยหลับตาด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นเสียงเย็นชาของชายหนุ่มก็ดังขึ้น "ล่วงเกินหรือ?"

นางไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาเมื่อไหร่ แต่กลับไม่ได้ยินเสียงเลยสักนิด กลิ่นหอมของไม้กฤษณาบนตัวเขาลอยมา นางจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว จนหลังไปชนกับประตูไม้ไผ่ที่เย็นและแข็ง จนโดนบาดแผลอย่างไม่ทันระวัง

ซูชิงลั่วเผลอร้องออกมาเบาๆ "ซี๊ด"

ลู่เหิงจือจับไหล่นางและดึงนางมาข้างหน้าเล็กน้อย

"ระวังหน่อย"

ฝ่ามือของเขาอุ่นมาก เมื่อสัมผัสที่ไหล่ของนางทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

นางเงยหน้ามองเขาโดยไม่รู้ตัว เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวตามมารยาท แต่ร่างสูงของเขาก็ยังคงบดบังร่างของนางไว้อยู่

ยามเช้าบนภูเขาอากาศหนาวมาก ซูชิงลั่วใส่เสื้อผ้าบางๆ และยืนอยู่ข้างนอกนานแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะจามออกมา

ต่อหน้าลู่เหิงจืออีกแล้ว…

แต่การจามเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้

ช่างมันเถอะ นางคิดในใจ อย่างไรเขาก็เห็นเรื่องน่าอับอายของนางมาเยอะแล้ว เพิ่มอีกเรื่องก็ไม่เป็นไรหรอก

แต่ทันใดนั้นไหล่นางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น

ลู่เหิงจือถอดเสื้อคลุมกันลมออ