บทที่ 27

สายตานั้นทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวไปชั่วขณะจริงๆ แต่หลังจากนั้นอีกหลายปีลู่เหิงจือก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขามากนัก นางจึงลืมเรื่องนั้นไป

หลังจากลู่เหิงจือสอบได้เป็นจอหงวนและเข้าทำงานในสำนักฮั่นหลิน ลู่จือ ลูกชายคนโตของตระกูลก็ต้องการให้จดชื่อลู่เหิงจือลงไปในฐานะบุตรบุญธรรมอย่างดื้อรั้น ลู่โย่วก็สนับสนุนอย่างเต็มที่

จวนหย่งซุ่นป๋อในช่วงหลายปีนี้ได้ตกต่ำลงทุกวันๆ บุตรหลานที่มีความสามารถก็มีไม่มาก ก็แค่นั่งกินสมบัติเก่าเท่านั้น

ทั้งหมดล้วนอาศัยร้านค้าภายใต้ชื่อของนางที่ยังทำให้คนพวกนี้ไม่ถึงกับต้องลำบาก

นางไม่สามารถโน้มน้าวพวกเขาได้ จึงต้องปล่อยให้พวกเขาทำตามที่ต้องการ

แต่ตอนนั้นชิงลั่วได้หมั้นหมายกับลู่เหยียนแล้ว นางจึงแทบจะลืมสายตาของลู่เหิงจือในวัยเยาว์ไป

แต่...หลังจากนางป่วยหนัก จู่ๆ คนทั้งสองนี้ก็มีความเกี่ยวข้องที่สำคัญกัน จนนางเริ่มรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง

ครู่ต่อมา นางสั่งเยว่เออร์ว่า "เอากระดาษกับพู่กันมา ข้าจะเขียนจดหมายไปยังจินหลิง"

บ้านตระกูลลู่แห่งหย่งซุ่นป๋อมีพื้นเพอยู่ที่จินหลิงมาหลายร้อยปี บรรพบุรุษเริ่มต้นที่นั่น และยังมีบ้านเก่าและคนรับใช้ที่ดูแลบ้านอยู่ที่จินหลิงด้วย แ