เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 30
บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 31
องค์หญิงอวี้หยางคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็สั่งให้คนเอาพู่กันมา "เช่นนั้นข้าเองก็ขอแสดงฝีมืออันต่ำต้อยบ้างแล้วกัน"ในงานชมดอกไม้ที่ผ่านมา องค์หญิงอวี้หยางไม่เคยจับพู่กันเองเลย เป็นเพียงกรรมการคอยตัดสินให้คำติชมเท่านั้นพระสนมรุ่ยรู้ดีแก่ใจว่า น่าจะเป็นเพราะลู่เหิงจือมาที่นี่ องค์หญิงอวี้หยางจึงอยากแสดงฝีมือต่อหน้าคนที่ตัวเองมีใจพระสนมรุ่ยยิ้มและพูดว่า "องค์หญิงห่วงใยประชาชน จะพูดว่าเป็นฝีมืออันต่ำต้อยได้อย่างไรเพคะ?"เถ้าธูปถูกลมพัดตกลงมาซูชิงลั่วหยิบพู่กันขึ้นมา มองไปยังกระดาษวาดรูปที่กางวางอยู่ตรงหน้า แล้วค่อยๆ รวบรวมสมาธิวาดภาพดอกโบตั๋นออกมาโดยละเอียดอย่างตั้งใจนางเรียนวาดภาพจากซางฉงหยางจิตรกรอันดับหนึ่งแห่งเจียงหนานมาตั้งแต่เด็ก เชี่ยวชาญการวาดภาพบุคคลต่อมาแม้ว่าจะมาอยู่ในเมืองหลวงแล้ว แต่นางก็ยังคงไม่ทิ้งการวาดภาพและมักส่งจดหมายกลับไปหาอาจารย์เพื่อขอคำแนะนำอยู่เสมอคราวนี้มีเวลาค่อนข้างสั้น ไม่เพียงพอสำหรับการวาดภาพบุคคลซางฉงหยางเป็นคนเมืองลั่วหยาง ฝีมือการวาดดอกโบตั๋นจึงยอดเยี่ยมที่สุด ดังนั้นในบรรดาดอกไม้ที่นางวาดได้ดีที่สุดก็คือดอกโบตั๋นเช่นกันคราวนี้นางวาดด้วยควา
แต่งกับขุนนาง บทที่ 32
คนที่ได้รับเลือกคือเมิ่งชิงไต้?ลู่เหิงจือรู้เรื่องนี้หรือไม่?เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงเลยหรือเพราะว่าเรื่องของเมิ่งชิงไต้?หัวใจของซูชิงลั่วเหมือนถูกเข็มเล็กๆ ทิ่มแทงเข้าไปอย่างช้าๆ จนรู้สึกเจ็บแปลบจากนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกว่า "ภาพที่จะทำการประมูลต่อไปคือ "ดอกโบตั๋นแห่งความมั่งคั่ง"..."ซูชิงลั่วได้สติกลับมาได้ ความตื่นเต้นท่วมท้นกลัวว่าจะทำให้บ้านตระกูลลู่เสียหน้าในหัวของนางมีความคิดแว๊บเข้ามา "ไม่รู้ว่าลู่เหิงจือจะชอบภาพของนางหรือไม่"แต่พอคิดอีกที นางก็ส่ายหัวคงไม่หรอก เขาซื้อไปภาพหนึ่งแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อภาพที่สองอีก"หึหึ" และในตอนนี้ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นจากด้านนอกอย่างชัดเจน"ดอกโบตั๋นแห่งความมั่งคั่ง? ชื่อนี้เข้าท่าได้อย่างไร? ช่างดูไม่แพงเลย!"ซูชิงลั่วเพิ่งเคยเข้าร่วมงานชมดอกไม้เป็นครั้งแรก และยังไม่มีชื่อเสียงใดๆ คนด้านในสอบถามไปมาอยู่นานถึงได้รู้ว่าใครเป็นคนวาดภาพดอกโบตั๋นนี้ จากนั้นก็อดที่จะมองไปที่นางด้วยสายตาดูถูกและเย้ยหยันไม่ได้ซูชิงลั่วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ฝ่ามือทั้งสองค่อยๆ กำเข้าหากัน แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของเมิ่งชิงไต้"ข้าคิดว่า
แต่งกับขุนนาง บทที่ 33
น่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญแม้ว่านางจะเคยเห็นลู่เหิงจือและเซี่ยถิงอวี่แอบเจอกันเป็นการส่วนตัว แต่เนื่องจากนางเป็นคนของบ้านตระกูลลู่ ลู่เหิงจือย่อมคอยดูแล นางคิดว่าเซี่ยถิงอวี่ไม่น่าจะมาหาเรื่องนางเพราะเหตุนี้อีกทั้งเขายังไม่เคยเห็นภาพวาดของนาง น่าจะยังไม่รู้ว่านี่เป็นภาพที่นางวาดพอนึกถึงตรงนี้ นางก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเงินจากการประมูลในช่วงเช้ารวมได้ทั้งหมดสามพันหกร้อยตำลึง เนื่องจากเป็นการประมูลแบบไม่ระบุชื่อ จึงมีการประกาศชื่อผู้ชนะสามอันดับแรกเท่านั้นซูชิงลั่วได้อันดับที่สาม เป็นรองเพียงองค์หญิงอวี้หยางและเมิ่งชิงไต้ส่วนผลงานการเขียนของลู่หมิงซือขายได้เพียงสิบตำลึงเท่านั้นเฉียนเหวินหลิงยิ้มและตบมือซูชิงลั่วเบาๆ "ที่แท้เจ้าก็เก่งกาจถึงเพียงนี้ มิน่าท่านแม่มักเรียกให้เจ้าไปวาดลวดลายดอกไม้เสมอ"ลู่หมิงซือโกรธจนกัดฟันกรอดหลังจากงานเลี้ยงอาหารกลางวันก็ถึงเวลาพูดคุยอย่างอิสระ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอยมากที่สุดหญิงสาวบางคนที่กล้าหาญหน่อยก็จะใช้โอกาสนี้แอบมองชายหนุ่มที่ตนชอบ ถ้ากล้ามากขึ้นอีกก็อาจจะได้พูดคุยกันหลังจากงานเลี้ยงอาหารกลางวัน เฉียนเหวินหลิงและลู่หมิงซือ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 34
เมื่อเห็นนางเข้ามา เขารินชาและดันไปทางนาง เสียงของเขาไพเราะเหมือนหยกกระทบกันเบาๆ "คนที่ทำเรื่องไม่ดีไม่ใช่เจ้า เจ้าจะหน้าแดงทำไม?"ในน้ำเสียงของเขามีความหยอกล้ออยู่เล็กน้อยซูชิงลั่วยกมือขึ้นสัมผัสแก้มของตัวเอง คงเป็นเพราะเมื่อครู่เห็นเซี่ยถิงอวี่กอดเมิ่งชิงไต้นางจึงหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแน่นางมองไปที่ลู่เหิงจือ พูดเบาๆ "ทำไมถึงไม่ถือว่าทำเรื่องไม่ดีล่ะ?"ชายหญิงอยู่กันตามลำพังในห้องเดียวกัน ช่างไม่เหมาะสมเลยคิดไม่ถึงว่าลู่เหิงจือจะเลิกคิ้วเบาๆ "งั้นเจ้าบอกมาสิว่า พวกเราทำเรื่องไม่ดีอะไรกัน?""..." ซูชิงลั่วอึ้งไป นี่มันชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?ทำไมนางรู้สึกว่าลู่เหิงจือเหมือนกำลังจงใจหยอกล้อนางเลย?โชคดีที่ลู่เหิงจือไม่ได้คาดคั้นให้นางตอบ เพียงถามอีกว่า "ยังกลัวข้าอยู่หรือ?"ความรู้สึกนั้นหายไปแล้วล่ะ เขาช่วยนางไว้หลายครั้ง นางก็ไม่ใช่คนไม่รู้คุณคนสักหน่อยซูชิงลั่วรีบตอบ "เปล่า ข้าต้องขอบคุณใต้เท้าอีกครั้งที่ช่วยในวันนี้"สายตาของลู่เหิงจือมองนางเหมือนจะถามว่า ถ้าไม่กลัวแล้วทำไมยังไม่มานั่งล่ะ?ซูชิงลั่วรีบเดินมานั่งตรงข้ามเขา มองถ้วยชาที่ยังมีไอร้อนพุ่งขึ้นตรงหน้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 35
น้ำชาร้อนสีเหลืองอ่อนกระเด็นลงบนหลังมือขาวผ่อง จนทำให้ผิวบริเวณนั้นแดงขึ้นทันทีซูชิงลั่วรีบวางถ้วยชาลง ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดถูกวางลงบนหลังมือของนางทันที เช็ดคราบน้ำชาร้อนออกไปลู่เหิงจือหน้าเครียด ลุกขึ้นจับมือนางไปที่หน้าต่างเพื่อดูแสงสว่าง "เจ็บไหม?"ผิวของนางทั้งบางทั้งนุ่ม เพียงแค่เวลาสั้นๆ ก็เกิดตุ่มน้ำพองเล็กๆ ขึ้นแล้วซูชิงลั่วรู้สึกเพียงปลายนิ้วของเขาค่อนข้างเย็น แต่เมื่อแตะลงที่ฝ่ามือของนางแลับทำให้รู้สึกร้อนมากกว่าบริเวณที่เกิดตุ่มน้ำพองอีกนางหดมือกลับโดยไม่รู้ตัว "ไม่เป็นไร"ลู่เหิงจือมองดูอีกครั้ง เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอะไรแล้วจึงปล่อยและนั่งกลับลงไปนั่งที่เดิม "ต่อไประวังหน่อย"ซูชิงลั่วพยักหน้า กำผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ รู้สึกได้ว่ากลิ่นหอมจากผ้าเช็ดหน้าลอยเข้าจมูก ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มเป็นที่สุดนางไม่ใช่คนที่ไม่ระวัง เพียงแต่นึกถึงการที่ตัวเองต้องบอกลู่เหิงจือว่าที่มาร่วมงานชมดอกไม้เพื่อการแต่งงานนางจึงรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยนางรวบรวมสติ พูดเบาๆ ว่า "เป็นความต้องการของท่านยาย ท่านต้องการให้ข้ามาร่วมงานชมดอกไม้เพื่อผ่อนคลาย และถือโอกาสวางแผนเรื่องการแต่งงานด้วย"เม
แต่งกับขุนนาง บทที่ 36
สายคาดเอวสีเขียวพันรอบเอวที่ทั้งบางและอ่อนนุ่มของนางไว้ ดูแล้วแทบจะใช้มือกำได้รอบเสื้อผ้าที่เขาเลือกอย่างเร่งรีบ กลับมีขนาดที่พอดีกับนางอย่างยิ่งเขาพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว"เมื่อเห็นสีหน้าของลู่เหิงจือ ซูชิงลั่วก็โล่งใจ แล้วก็ได้ยินเขาถามอีกว่า "ข้าช่วยเจ้าไว้หลายครั้ง เจ้าเตรียมจะขอบคุณข้าอย่างไร?"ทำไมจู่ๆ จะเอาของขวัญขอบคุณอีกล่ะซูชิงลั่วรู้สึกประหม่าเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้ข้าเคยให้คนส่งของให้ใต้เท้า แต่ใต้เท้าไม่รับ"ลู่เหิงจือพูดเสียงเรียบ "ดังนั้นเจ้าก็เลยไม่ส่งอีกเหรอ? เจ้ามีความจริงใจแค่นี้เองเหรอ?"แม้จะเป็นคำตำหนิ แต่ก็ไม่ได้มีน้ำเสียงตำหนิจริงๆซูชิงลั่วรีบพูด "เปล่านะ ข้ากำลังเตรียมอยู่"นางแอบมองลู่เหิงจือแวบหนึ่ง แล้วถามอย่างระมัดระวัง "ไม่ทราบว่าใต้เท้าชอบอะไร พอจะบอกข้าหน่อยได้หรือไม่?"ลู่เหิงจือจ้องนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบ "อืม" เบาๆ "เย็บถุงหอมให้ข้าสักใบแล้วกัน"ซูชิงลั่วตกใจ "ถุงหอม?"ถุงหอมเป็นของใช้ส่วนตัว ถ้าส่งให้ใครก็มักจะมีความหมายในเชิงหมั้นหมายลู่เหิงจือยกเปลือกตาขึ้น "ไม่ได้หรือ?""ไม่ใช่เจ้าค่ะ" ซูชิงลั่วรีบตอบ "ได้แน่นอน ไม่ทราบว่าใต้เท้าชอบ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 37
งานเลี้ยงชมดอกไม้อนุญาตให้เฉพาะนายหญิงของตระกูลต่างๆ ในเมืองหลวงนำบุตรสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนมาเข้าร่วมเท่านั้นก่อนหน้านี้มีคนที่หมั้นหมายแล้วมาร่วมงานเลี้ยง ถูกพระสนมรุ่ยได้ทำการเชิญออกไปอย่างไม่ไว้หน้า หลังจากนั้นคุณหนูของตระกูลนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาเข้าร่วมงานเลี้ยงชมดอกไม้อีกเลยแล้วทำไมถึงมีคนเรียกซูชิงลั่วว่าพี่สะใภ้ได้ทันใดนั้น ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ซูชิงลั่วในวลานี้ลู่หมิงซือใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก แสร้งทำเป็นพูดตำหนิตัวเอง "เป็นความผิดของข้าเอง ปกติข้ามักเรียกพี่หญิงอย่างนั้น จนเผลอลืมเปลี่ยนคำเรียก พี่หญิงโปรดอย่าใส่ใจเลย ก็แค่เรียกเล่นๆ เท่านั้นเอง"ซูชิงลั่วมองนางเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มและพูดว่า "ในเมื่อเรียกเล่นๆ ข้าก็ย่อมไม่ถือสา เพียงแต่เจ้าอย่าได้เรียกพี่สะใภ้ผิดคน ไม่เช่นนั้นจะทำให้หลิ่วเยียนหราน พี่หญิงอีกคนของเจ้าไม่พอใจได้"สีหน้าของลู่หมิงซือซีดไปคำขู่ของซูชิงลั่วชัดเจนมาก หากนางกล้าพูดซี้ซั้ว ซูชิงลั่วก็กล้าจะเปิดโปงเรื่องของหลิ่วเยียนหรานออกมาลู่หมิงซือฝืนยิ้ม "พี่หญิงอย่าโกรธเลย เป็นความผิดของข้าเอง พี่ชายของข้ายังไม่ได้หมั้นหมาย พวกเราก็โตๆ กันแล้ว
แต่งกับขุนนาง บทที่ 38
เพื่อที่จะรักษาชื่อเสียงของนาง ท่านย่าจึงบอกคนภายนอกว่าเป็นเพียงเรื่องเล่นสนุกในวัยเด็ก การหมั้นเป็นแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้นเฉิงซิ่วทนไม่ไหวแล้ว พูดอย่างไม่พอใจว่า "ไม่น่าแปลกใจที่ตั้งชื่อภาพว่าดอกโบตั๋นแห่งความมั่งคั่งอะไรนั่น กลิ่นอายเงินทองชัดขนาดนั้น ที่แท้ก็เป็นแค่ลูกสาวพ่อค้า"ลู่หมิงซือกระแอมเบาๆ สองที "นางเป็นถึงพ่อค้าของหลวงเชียวนะ""พ่อค้าของหลวงก็แค่พ่อค้านั่นแหละ" เฉิงซิ่วกล่าวด้วยความโกรธ "ได้หมั้นหมายกับบัณฑิตอย่างพี่ชายเจ้าแล้วยังไม่พอใจอีก ช่างเป็นคนที่ใฝ่สูงเหลือเกิน ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าในเมืองหลวงนี้จะมีครอบครัวไหนกล้ารับนางเป็นสะใภ้?"หญิงสาวคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มซุบซิบกัน"ใช่ ข้าได้ยินว่าแม่นางซูถูกเลี้ยงมาภายใต้การดูแลของแม่เจ้าใช่หรือไม่? แล้วทำไมถึงเลี้ยงดูจนกลายเป็นคนเนรคุณได้?""เจ้าวางใจเถอะ เรื่องนี้สำหรับพี่ชายเจ้าแล้วก็เป็นเรื่องที่ดี รอดูเถอะ ไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่คนที่อยากจะส่งไม่สื่อไปคุยกับพี่ชายเจ้า""แม่ของเจ้าก็ช่างใจดีเหลือเกิน ถ้าเป็นแม่ข้าล่ะก็ ไม่มีทางยอมแน่นอน"ลู่หมิงซือถอนหายใจ "ทำอย่างไรได้ ในเมื่อท่านย่าเป็นคนตัดสินใจ ปกติอย่าว่า
บทล่าสุด
