บทที่ 37

งานเลี้ยงชมดอกไม้อนุญาตให้เฉพาะนายหญิงของตระกูลต่างๆ ในเมืองหลวงนำบุตรสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนมาเข้าร่วมเท่านั้น

ก่อนหน้านี้มีคนที่หมั้นหมายแล้วมาร่วมงานเลี้ยง ถูกพระสนมรุ่ยได้ทำการเชิญออกไปอย่างไม่ไว้หน้า หลังจากนั้นคุณหนูของตระกูลนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาเข้าร่วมงานเลี้ยงชมดอกไม้อีกเลย

แล้วทำไมถึงมีคนเรียกซูชิงลั่วว่าพี่สะใภ้ได้

ทันใดนั้น ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ซูชิงลั่ว

ในวลานี้ลู่หมิงซือใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก แสร้งทำเป็นพูดตำหนิตัวเอง "เป็นความผิดของข้าเอง ปกติข้ามักเรียกพี่หญิงอย่างนั้น จนเผลอลืมเปลี่ยนคำเรียก พี่หญิงโปรดอย่าใส่ใจเลย ก็แค่เรียกเล่นๆ เท่านั้นเอง"

ซูชิงลั่วมองนางเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มและพูดว่า "ในเมื่อเรียกเล่นๆ ข้าก็ย่อมไม่ถือสา เพียงแต่เจ้าอย่าได้เรียกพี่สะใภ้ผิดคน ไม่เช่นนั้นจะทำให้หลิ่วเยียนหราน พี่หญิงอีกคนของเจ้าไม่พอใจได้"

สีหน้าของลู่หมิงซือซีดไป

คำขู่ของซูชิงลั่วชัดเจนมาก หากนางกล้าพูดซี้ซั้ว ซูชิงลั่วก็กล้าจะเปิดโปงเรื่องของหลิ่วเยียนหรานออกมา

ลู่หมิงซือฝืนยิ้ม "พี่หญิงอย่าโกรธเลย เป็นความผิดของข้าเอง พี่ชายของข้ายังไม่ได้หมั้นหมาย พวกเราก็โตๆ กันแล้ว