บทที่ 41

ซูชิงลั่วเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ซ่งเหวินก็เอายามาส่งให้ด้วยตัวเอง

"นี่เป็นยาที่หมอหลวงปรุงขึ้นเป็นพิเศษ ใต้เท้าของข้ากำชับว่า ผิวของคุณหนูบอบบาง ไม่ควรให้บาดแผลก่อนหน้านี้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้"

น่าจะเป็นเพราะเห็นว่าแค่โดนน้ำชาลวกมือนิดหน่อยก็แดงแล้ว คาดว่าบาดแผลก่อนหน้านี้อาจทิ้งรอยแผลเป็นไว้

เขาช่างเป็นคนละเอียดจริงๆ

ซูชิงลั่วสั่งให้จื๋อหยวนรับยาทาแผลมาพร้อมกล่าวเบาๆ ว่า "ฝากกลับไปบอกขอบคุณใต้เท้าของเจ้าด้วย อีกอย่าง...ของที่เขาต้องการ ข้าจะรีบทำให้เร็วที่สุด"

ซ่งเหวินรับคำแล้วจากไป ราวกับไม่สนใจเลยว่าใต้เท้าของเขาต้องการอะไร

กลับเป็นอวี้จู๋ที่อดถามขึ้นด้วยดวงตาที่ใคร่รู้ไม่ได้ "ของอะไรหรือเจ้าคะ?"

จื๋อหยวนพูดเสียงเบา "อย่าพูดมาก"

อวี้จู๋แลบลิ้นออกมาอย่างขบขัน ไม่พูดอะไรอีก

ซูชิงลั่วสั่งให้จื๋อหยวนนำกระดาษและพู่กันมา นางรวบรวมสติอยู่ชั่วครู่ ภาพลักษณ์ที่ดูภูมิฐานของลู่เหิงจือที่ยืนอยู่ท่ามกลางป่าไผ่ที่วัดในวันนั้นก็แวบเข้ามาในหัวของนาง จึงเริ่มใช้พู่กันวาดภาพต้นไผ่ขึ้นมา

เมื่อวาดลายดอกไม้เสร็จแล้ว นางก็เลือกเส้นด้ายสีเขียวเข้ม สีขาว และสีทองดำ ตั้งใจว่าจะใช้ด้ายสีทองดำในการเย็บโครงก