ความลับระหว่างเรา

หรวนหนิงหลงพุดขึ้นลอยๆ ลุงซุนกับ ป้าตื้อมองหน้าสบตากัน

“ข้าหมายถึงอี้เอ่อร์ ข้าเห็นว่านางไปจ่ายตลาด นางก็ควรได้รับของกำนัลจากข้าเช่นกัน อือข้าหิวแล้วโต๊ะเสวยเตรียมเสร็จหรือยังกงกง”

หยิบก้อนข้าวโพดทอดมาไว้ในมือจิ้มลงไปในถ้วยน้ำจิ้มที่ศรีไพรกินไปเมื่อครู่

“อร่อยจริงๆ ด้วย รสดีเสียจริงของสิ่งนี้ทำให้ข้าอารมณ์ดีได้ จริงๆ นางเก่งพิลึก”

หันไปทางเป่ยกงกงอย่างคนที่อารมณ์ดี ไม่สนใจว่าเฟยฟางจะรู้สึกอย่างไรเขาไม่ได้หมายถึงเฟยฟาง

“เป่ยกงกงข้าหิวแล้ว”

เป่ยกงกงผายมือเชิญให้ออกจากห้องเครื่องไปยังด้านหน้าที่มีร่มไม้โต๊ะเสวยแบบเร่งด่วนถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยสวยงาม

ห้องเก็บฟืน

“ความจริงเราไม่ต้องหนีก็ได้นี่ เราก็แค่ไม่แสดงตัวว่าเป็นคนปรุงเสียก็เท่านั้นฝ่าบาทไม่มีทางสงสัย”

ศรีไพรพูดขึ้นเพราะในห้องเก็บฟืนทั้งร้อนทั้งเหม็นอับ

“ไม่ได้หรอกพี่เข่อชิง ข้าทำผิดไปแล้วเห็นแก่อี้เอ่อร์เถอะ ข้าพลั้งปากพูดไปว่าพี่แกะสลักแครอทและพี่เป็นอาจารย์ข้า หากฝ่าบาทพบข้าอีกครั้งจะต้องจำได้แน่ และก็จะรู้ว่าคือ พี่เข่อชิงหรือหากจไม่ได้แต่หากฝ่าบาทถามขึ้นมาเรื่องอแกะสลัก…ข้าก็คงไม่กล้าโป้ปด”

“ฝ่าบาทฉลาดขนาดนั้นเลยหรือว่า