ปิ่น

“ที่นี่ จะเลิกเรียกข้าว่าน้องชายได้หรือยัง”

ศรีไพรหลบตาเสีย หน้าแดงแปร๊ดจนอีกคนอมยิ้มกับแก้มใสๆ อยากจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มแดงๆ นั่นเหลือเกิน ท่าทางเขินอายยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู

“อืมมม ใครบอกให้ท่าหน้าเด็กเล่า พอๆๆ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วเราไป หาอะไรกินกันดีกว่า ไหนบอกว่าหิวแล้วไม่ใช่หรือ”เรื่องเปลี่ยนเรื่องไว้ใจศรีไพร

“หิวสิ….แต่ยังอยากจะมองหน้าเจ้าแบบนี้”

“อย่า อย่าพูดแบบนี้ ข้าเอาจริงนะ ไม่เอาดีกว่าข้าไปปอกไข่ส่วนท่านไปเด็ดใบกะเพราเตรียมไว้”

หันหน้าหนีไปเสียอีกทาง หรวนหนิงหลงยิ้ม

“เจ้า เคยมีใจให้ใครมาก่อนไหม”ศรีไพรชะงักงัน

“ไปเด็ดใบกะเพราเลยนะ”

อมยิ้มยกมือขึ้นดันแผ่นหลังของหรานหนิงหลงที่รู้สึกว่าเป็นเขาเองที่ใจสั่นกับความวางใจของศรีไพรกล้าถูกเนื้อต้องตัวเขา หญิงงามในวังหลวงใครกันที่จะกล้าแตะตัวเขาแบบนี้

“ขอรับนายหญิง”

“ดีมากไปได้แล้ว ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว”ศรีไพรบ่นเบาๆ

จะกี่คืนก็ยังมารอแสงหลากสีนั้นมารอว่ามันจะมาวันไหน ศรีไพรจะได้กลับบ้านเสียที

หรวนหนิงหลงหยิบกิ่งต้นกะเพรามาเด็ดเป็นใบๆ ใส่ถ้วยไว้ ศรีไพรปอกไข่เยี่ยวม้าใส่ถ้วยสามใบแล้วหั่นเป็นสี่ส่วนเตรียมไว้ หันไปสับหมูชิ้นเล็กจนละเอียด โขล