Share
อย่างน้อยก็ได้ปรับทุกข์
Related chapter
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท ปิ่นแทนใจ
เป่ยกงกงยิ้มน้อยๆ“นางคงไร้วาสนาใช่หรือไม่แม้กระทั้งปิ่นรักอยู่ในมือแล้วยังถูกเรียกคืน”“เดิมข้ายอมรับว่า ..พึงใจนางในห้องเครื่องเฟยฟางไม่น้อย ความจริงเรื่องทั้งหมดก็จะโทษว่าเป็นความผิดของนางไม่ได้ทุกคนล้วนมีเหตุผลนางในตอนนั้นอาจแค่อยากจะช่วย ซุนเต๋อไฉ่”พูดไปยิ้มไปคิดถึงคนที่สอนเขาเรื่องนี้ทุกการกระทำชั่วมีเหตุผล“ฝ่าบาท ความคิดเปลี่ยนไปเพียงนี้คาดว่าไม่กล่าวโทษคนพวกนี้แล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”รู้สึกโล่งใจ“มีบางคนที่ทำให้ข้าเปลี่ยน เมื่อวานยกขนมฟักทองสังขยาไปให้เสด็จแม่ ข้ารู้สึกกระอักกระอวนที่จะบอกว่าใครทำของแบบนี้ด้วยความตั้งใจหากพูดความจริงว่าเป็นนางเสียข้าคงจะพูดได้เต็มปากกว่านี้”“แต่ฝ่าบาทก็ไม่ได้บอกว่านางในห้องเครื่องเฟยฟางเป็นคนปรุงนี่พ่ะย่ะค่ะ”หรวนหนิงหลงอมยิ้มหาก ศรีไพรมาได้ยินเรื่องนี้นางก็คงจะบอกว่าเป็นเขาต่างหากที่โดนนางวางยาเสน่ห์ เขาปกป้องนางจนเขาเองก็รู้สึกแปลกใจ“ข้าอยากให้เรื่องนี้คลี่คลาย แต่จะต้องแบบไหนจะต้องอย่างไร จึงจะไม่ทำให้นางเจ็บปวดตอนนี้นางรวมหัวกับคนในห้องเครื่องหลอกลวงข้า ข้าก็หลอกลวงนางคืนกลับ”เป่ยกงกงยิ้ม”ฝ่าบาทกังวลเกินไปแล้วก่อนหน้านั้น ฝ่าบาทจัดการ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท อิจฉา
ห้องเครื่อง“ข้าน้อยไม่เห็นว่าในนั่นมีปิ่นที่กงกงถามถึง”เฟยฟางก้มหน้าทำ พูดเบาๆ อย่างนอบน้อม“ไม่มีอย่างนั้นหรือ”เป่ยกงกงขมวดคิ้ว ไม่อยู่กับเฟยฟางแล้วอยู่กับใครแล้วไทเฮาทรงทราบได้อย่างไรว่าปิ่นสำคัญอันนั้นถูกมอบให้กับเฟยฟาง“ถึงอย่างนั้นก็เถอะจะบอกว่าไม่เห็นก็แปลว่าปิ่นนั้นไม่เคยถูกมอบให้เจ้าก็ไม่ได้ ในเมื่อฝ่าบาทบอกว่ามอบมันมาแล้ว เป็นเจ้าที่จะต้องสืบค้นว่าปิ่นอันนั้นหายไปไหน”เฟยฟางก้มหน้าย่อกาย“เฟยฟางน้อมรับคำสั่งจะหาปิ่นอันนั้นให้พบโดยเร็วที่สุด กงกงโปรดเอ็นดูเฟยฟางด้วย”แทบจะสิ้นหวังก็ในเมื่อของกำนัลที่ได้มาในวันนั้นแจกจ่ายให้กับคนในห้องเครื่องที่มีอยู่ราวๆ ร้อยกว่าคน ใครได้ของสิ่งไหนไปบ้างหรืออาจนำไปเปลี่ยนเป็นเงินไปเสียแล้วก็ไม่อาจรู้ได้“เช่นนั้นข้าคงจะต้องกราบทูลไทเฮาว่าปิ่นสำคัญอันนั้น ยังไม่แน่ว่าจะอยู่ที่นี่”เฟยฟางยิ้มเศร้า เป่ยกงกงถอนหายใจตำหนักจันทรา“กุ้ยเฟยเพคะ วันนี้กงกงไปสอบถามนางในห้องเครื่องเฟยฟางเรื่องปิ่นอันนั้น”หลินกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้นจากถุงเครื่องหอมที่กำลังเย็บเพื่อถวายให้กับหรวนหนิงหลง“เจ้าว่ากลิ่นกุ้ยฮวาที่ฝ่าบาทโปรดปรานหากให้ห้องยาสกัดมาทำน้ำมันหอมระเหยใ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท พิชซ่า
“ข้าทำนมข้นหวานจากนมสดพักไว้ในนั้น อีกโถถัดไปเป็นมายองเนส และซอสมะเขือเทศ ที่ข้าอาศัยช่วงเวลาที่แวะมาที่นี่ตามลำพังยามค่ำคืนเตรียมไว้”เจียวหยาทำตาโต“พี่เข่อชิงท่านนี่ขยันเสียจริงแม้ยามค่ำคืนก็ยังแวะมาที่ห้องเครื่องเพื่อเตรียมวัตถุดิบ”อี้เอ่อร์ยักคิ้ว“ข้าบอกพวกเจ้าแล้วยามกลางคืนพี่เข่อชิงมาที่นี่ทุกวัน แต่เสียดายไม่ยอมให้ข้ามาช่วยแล้วแบบนี้อี้เอ่อร์จะได้เคล็ดลับในการทำวัตถุดิบเหล่านี้ไหม”ศรีไพรยิ้มนึกขำ“เอาแบบนี้หากใครอยากได้เคล็ดลับ เตรียมกระดาษกับอะไรสักย่างมาจดในยามบ่ายพี่เข่อชิงจะยอมบอกไม่มีอั้น”“เย่ๆๆๆๆๆ”เสียงโห่ร้องจากสาวๆ อี้เอ่อร์ยิ้มแก้มปริ“พอแล้ว ได้เวลาทำเครื่องเสวยแล้วหยุนเออ่ร์ไปอุ่นเตาอบรอไว้ แล้วกลับมาช่วยกัน เจียวหยาหั่นกุนเชียงหมูหิมะ และนำทุกอย่างรวมกันไว้ตรงนี้ อี้เอ่อร์มาช่วยทำแป้งแผ่น เสี่ยวถานกับเสี่ยวลี่ ก็มาช่วยกันทาเจ้าสิ่งนี้”ยื่นซอสพิซซ่าให้เสี่ยวถานกับเสี่ยวลี่เชิงอรรถ์ *ซอสพิซซ่าตั้งกระทะ ใส่น้ำมันมะกอกลงไป ใช้ไฟกลาง ใส่หอมใหญ่ และกระเทียมสับลงไปใช้ไฟกลางผัด ผัดไปเรื่อยๆ จะช่วยให้ซอสอร่อยกลมกล่อมเมื่อมีกลิ่นหอมขึ้นมาแล้วให้ใส่น้ำมะเขือเทศปอกเปล
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท บทนำ
สาวๆ ทั้งห้าต่างกลือนน้ำลายลงคอเพราะความหอมน่ากินไม่ว่าจะหมูหิมะ กุนเชียง มะเขือเทศ เห็ดหอม เบค่อนพริกหยวก หรือจะถาดหวานที่มีทั้งพุทราจีน สตอร์เบอรรี่ ก็น่ากินจนแทบจะอดใจไม่ไหว เฟยฟางรีบเดินสาวเท้าเข้ามา“เฟยฟางขอโทษพี่เข่อชิง พอดีเป่ยกงกงแวะมาข้าเลยช้าไปหน่อย”ศรีไพรยิ้ม“พอดีเลยมาสิ ข้าจะบอกว่าจะต้องกินแบบไหน”ดึงมือเฟยฟางให้มาใกล้ๆ โรยออริกาโน่กับซอสมะเขือเทศจนทั่วใช้มีดในมือหั่นพิซซ่าออกเป็นแปดชิ้น แล้วคว้าพิซซ่ามาหนึ่งชั้นใช้ปากงับเอาจนซีสที่ร้อนๆ เหนียวยืด หลับตาพลิ้ม“อือหือ อร่อยจัง”อี้เอ่อร์เผลอกลืนน้ำลาย มองศรีไพรที่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง“เอาได้เอาได้ พวกเจ้าลงมือเลย ทั้งหมดคือของพวกเรา”คราวนี้เองที่มือไขว้กันไปมา เฟยฟางยืนนิ่ง“เฟยฟางเจ้าก็ต้องชิม แล้วสอนวิธี เสวยกับฝ่าบาทด้วย”หยิบเอาแผ่นพิซซ่าหนึ่งชิ้นส่งให้เฟยฟางกัดเบาๆ ราวกับกลัวว่าพิซซ่าจะเจ็บ เคี้ยวช้าๆ ใบหน้างามแสดงออกว่ารสชาติถูกปากศรีไพร วางพิซซ่าลงในถาดแล้วโรยออริกาโน่กับซอสมะเขือเทศ แล้วหั่นเป็นชิ้น อี้เอ่อร์ เจียวหยาและหยุนเอ่อร์รีบ ตักเอาพิซซ่าที่สดใส่เข้าไปในเตาอย่างรู้งาน“พร้อมหรือยัง เฟยฟางเจ้ายกไป
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท คนสำคัญ
“เอะท่านนี่อย่างไรกัน ท่านอยู่ตรงนี้แล้วทำไมเราสองคนก็แค่เพื่อนกินข้าวไม่สิเพื่อนปรับทุกข์เพื่อนคุยและเพื่อน…. เพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่องก็เท่านั้น ส่วนฝ่าบาทก็คือฝ่าบาท ก็คือนายจ้างแล้วนายจ้างแก่ๆ ท่านคิดว่าคนอย่างข้าชอบคนแก่หรือไร”หรวนหนิงหลงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น“ยอมแล้ว เจ้าเห็นข้าเพียงสหาย แค่กๆ”พูดเสร็จหรวนหนิงหลงก็ไอถี่ๆ“เถียงไม่ชนะก็แกล้งไอใช่ไหม”หรวนหนิงหลงฝืนยิ้มหายวันมานี้ออกมาพบศรีไพรทุกวันโดนอากาศเย็นเล่นงาน“อีกสามวันจะถึงวันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาท เจ้าไม่อยากจะสวมใส่อาภรณ์งดงามออกไปพบแขกเมืองบ้างหรือ ในวันนั้นหลายแคว้นต่างส่งเครื่องบรรณาการมาพร้อมกับ ทูตสัตวไมตรีมีทั้งองค์หญิงองค์ชายและอ๋องน่าตื่นตาตื่นใจ”“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ถึงจะบอกว่าไม่อยากไปแต่ก็จะต้องทำอาหารเลี้ยงคนหมู่มาก ตามที่ไทเฮาและกรมวังมีคำสั่งลงมา แล้วอีกอย่างดูเสื้อผ้าของข้าสิน่าจะออกไปพบใครไหมกลิ่นเครื่องเทศโชยมาแต่ไกลเลยทีเดียว คนมากน่าดูตรงไหน ความจริงวันเกิดฝ่าบาทก็ควรจะทำอะไรที่ให้ฝ่าบาทประทับใจก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องให้ใครต่อใครมาอวยพรจริงไหม”หนิงหลงก้มหน้า แม้จะอยู่ในอาภรณ์แบบไหนศรีไพร
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท นางเป็นใคร
"แต่ช่างเถอะ ถึงไม่มีใครก็มีหนิงเอ่อร์ที่หล่อเหลาอยู่ข้างๆข้าจริงไหม"หรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ“ข้ามาบอกว่าข้าคงไม่ได้มาที่นี่สักสองสามวัน หรืออาจจะมากกว่านั้น”“เอ้า ทำไมล่ะ แล้วไม่หิวหรือ แล้วถ้าเกิดหิวขึ้นมาจะทำอย่างไรไม่มีที่นี่แล้วจะต้องอดอย่างนั้นหรือ”ห่วงใยจริงจัง“ก็ใกล้จะถึงวันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาทข้าก็ไม่ควรมา แล้วพอถึงวันนั้นจริงๆ ของกินก็มากมายข้าคงไม่หิวหรอก”ศรีไพรถอนหายใจ ไม่ใช่แค่ห่วงแต่ศรีไพรต้องเหงาเมื่อต้องมาที่นี่คนเดียว“อย่างนั้นก็ไม่ต้องห่วงใช่ไหม ดีแล้วกินให้มากๆ”หรวนหนิงหลงยิ้มเช้าสดใส ศรีไพรลุกขึ้นจากแท่นนอนจัดการธุระส่วนตัวเตรียมจะออกไปห้องเครื่อง“พี่เข่อชิง วันนี้ป้าตื้อบอกว่ามีบัญชาให้คนที่ปรุงเครื่องเสวยให้กับฝ่าบาทปรุงเครื่องเสวยเฉพาะมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นก็พอส่วนมื้อเช้าทรงบอกว่ารับเครื่องเสวยอะไรก็ได้เพราะกินน้อยอยู่แล้วในมื้อเช้า แล้วนี่”ส่งกล่องไม้กล่องหนึ่งให้กับศรีไพร“อะไรอยู่ในนี้” อี้เอ่อร์พยักหน้า“พี่ลองแกะดูข้าเห็นมันวางไว้ ในนั้นเขียนว่า..สำหรับพี่ ลงชื่อคนที่ให้ไว้คือ หนิงเอ่อร์”ศรีไพรนิ่ง เอื้อมมือแกะหีบไม้ในมือที่ด้านบนแกะสลักลวดลายดอ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท มันยาก
ห้องเครื่องทั้งป้าตื้อและลุงซุนที่นั่งคุกเข่าตัวสั่น ไทเฮานั่งบนเก้าอี้มีนางกำนัลคอยโบกพัดในมือเพื่อไล่ลมร้อน ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ ศรีไพรใจเต้นตึกตักเมื่อพบหน้าไทเฮาที่อยู่ในวัยกลางคนทว่ายังสวยดูอ่อนกว่าวัยที่สำคัญดวงตาและท่าทีเป็นคนที่มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่อี้เอ่อร์กระตุกชายเสื้อศรีไพร แล้วย่อตัวลง“ถวายพระพรพระพันปีทรงพระเจริญพันปี พันปี”ศรีไพรก้มหน้าย่อตัวตามทำปากขมุบขมิบ ตามอี้เอ่อร์ ไทเฮาขมวดคิ้วสีดำเข้มเข้าหากัน จ้องมองปิ่นปักผมที่ห้อยย้อยลงมาข้างแก้มใบหน้างดงามลงตัวแต่แม้จะคมเข้มกว่านางในทั่วไปแต่ปากคอคิ้วคางรับกับใบหน้าและดวงตาคมเหมือนบุรุษของศรีไพรก็น่ามองเสียจริง แล้วปิ่นนั่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ปิ่นนั่นปิ่นของไทซางหวงที่มอบให้กับไทเฮายามเมื่อพบหน้า กลับมาอยู่ที่นางในห้องเครื่องคนนี้ มันมีต้นสายปลายเหตุอย่างไรเรื่องนี้คงต้องถามหรวนหนิงหลงเท่านั้นว่าตั้งใจมอบให้นางหรือว่านางแอบนำปิ่นนี้มาใช้ทั้งที่หรวนหนิงหลงไม่เคยมอบมันให้นาง บางอย่างในตัวนางบอกไทเฮาว่านางเป็นมากกว่าผู้ช่วย และหรวนหนิงหลงกับนางมีความสัมพันธ์ใดกันแน่“เจ้านะหรือคือผู้ช่วยของนางในห้องเครื่องเฟยฟาง”น้ำเสียงเย
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท รอดตัว
“เสด็จแม่ลูกลืมไปเสียสนิทจริงๆ คงต้องไปแล้ว เมื่อเสร็จธุระจึงจะไปพบเสด็จแม่ที่ตำหนักพระพันปี”ก็แค่เห็นศรีไพรทางด้านหลังหรวนหนิงหลงก็จำได้ จึงไม่ควรจะพบนางในตอนนี้ศรีไพรถอนหายใจยาวไทเฮายิ้มมุมปากเมื่อหรวนหนิงหลงรีบสาวเท้าจากไป“เอาล่ะก็คงไม่มีอะไรแล้ว เจ้าทำหน้าที่เหมือนที่เคยทำ ไม่ให้บกพร่องข้าก็พอใจแล้วเสร็จงานนี้หากทุกอย่างเรียบร้อยได้รับคำชมจากแขกที่มาร่วมงาน ข้าเตรียมของกำนัลไว้แล้ว”ไทเฮาลุกขึ้นจากแท่นนั่ง ก้าวเดิน ผ่านศรีไพรที่ลุกขึ้นย่อกายพร้อมกับอี้เอ่อร์และเสี่ยวถาน“ปิ่นอันนี้ เก็บรักษาไว้ให้ดีด้วย”กระซิบเบาๆ เมื่อเดินผ่านศรีไพรที่ตัวชามือเย็นเฉียบ“เพคะ”รับคำอย่างงงๆ เมื่อทุกอย่างอยู่ในสถานการณ์ปกติ“เฮ้อโล่งอก เกือบตายกันแล้ว ดีที่เจ้ามาทันเข่อชิง”ป้าตื้อถอนหายใจยาว“ดีที่ฝ่าบาทไม่เข้ามาอีกคนอย่างนั้นคงวุ่นวายน่าดูจะว่าไปฝ่าบาทก็มาถึงแล้วทำไมไม่ยอมเข้ามา”อี้เอ่อร์ตั้งข้อสังเกต“ไม่มาก็ดีแล้วข้าหัวใจจะวายตาย เดี๋ยวก็ฝ่าบาทเดี๋ยวก็ไทเฮา แล้วยังมีใครอีกที่ไม่ได้มาที่นี่ จะต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อีกนานแค่ไหนกัน”นึกถึงเสียงทุ้มๆ นั่นเหมือนว่าเคยได้ยินที่ไหนปลายเสียงคุ้นเคยไม่น้
Latest chapter
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท หอมหวาน
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท ความสุขกำลังมา
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท ตอนพิเศษ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท จบบริบูรณ์
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท กลับ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท แล้วเราก็เข้าใจกัน
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เปิด
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เค้กหวาน
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เซอร์ไพรส์
