รอดตัว

“เสด็จแม่ลูกลืมไปเสียสนิทจริงๆ คงต้องไปแล้ว เมื่อเสร็จธุระจึงจะไปพบเสด็จแม่ที่ตำหนักพระพันปี”

ก็แค่เห็นศรีไพรทางด้านหลังหรวนหนิงหลงก็จำได้ จึงไม่ควรจะพบนางในตอนนี้

ศรีไพรถอนหายใจยาว

ไทเฮายิ้มมุมปากเมื่อหรวนหนิงหลงรีบสาวเท้าจากไป

“เอาล่ะก็คงไม่มีอะไรแล้ว เจ้าทำหน้าที่เหมือนที่เคยทำ ไม่ให้บกพร่องข้าก็พอใจแล้วเสร็จงานนี้หากทุกอย่างเรียบร้อยได้รับคำชมจากแขกที่มาร่วมงาน ข้าเตรียมของกำนัลไว้แล้ว”

ไทเฮาลุกขึ้นจากแท่นนั่ง ก้าวเดิน ผ่านศรีไพรที่ลุกขึ้นย่อกายพร้อมกับอี้เอ่อร์และเสี่ยวถาน

“ปิ่นอันนี้ เก็บรักษาไว้ให้ดีด้วย”

กระซิบเบาๆ เมื่อเดินผ่านศรีไพรที่ตัวชามือเย็นเฉียบ

“เพคะ”รับคำอย่างงงๆ เมื่อทุกอย่างอยู่ในสถานการณ์ปกติ

“เฮ้อโล่งอก เกือบตายกันแล้ว ดีที่เจ้ามาทันเข่อชิง”ป้าตื้อถอนหายใจยาว

“ดีที่ฝ่าบาทไม่เข้ามาอีกคนอย่างนั้นคงวุ่นวายน่าดูจะว่าไปฝ่าบาทก็มาถึงแล้วทำไมไม่ยอมเข้ามา”อี้เอ่อร์ตั้งข้อสังเกต

“ไม่มาก็ดีแล้วข้าหัวใจจะวายตาย เดี๋ยวก็ฝ่าบาทเดี๋ยวก็ไทเฮา แล้วยังมีใครอีกที่ไม่ได้มาที่นี่ จะต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อีกนานแค่ไหนกัน”

นึกถึงเสียงทุ้มๆ นั่นเหมือนว่าเคยได้ยินที่ไหนปลายเสียงคุ้นเคยไม่น้