LOGINShare
ไม่เชื่อใจใคร
Last Updated:
2024-10-22 23:33:17Related chapters
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท ก็ควรจะเป็นนาง
ยิ้มกว้างสดใส หรวนหนิงหลงเองก็อมยิ้ม“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเป็นอาภรณ์ของข้า”มองสบตานิ่งไม่ให้อีกคนได้กลบเกลื่อนดวงตาศรีไพรบ่งบอกว่ากำลังเขิน จะบอกได้อย่างไรว่าจำกลิ่นกายได้กลิ่นถุงหอมที่ข้างเอวกลิ่นกายบุรุษที่ปนไปด้วยพลังมหาศาล“ก็..ก็เอาเหอะน่ารับไปเถอะ”หรวนหนิงหลงยื่นมือรับเอาเสื้อก่อนจะดึงตัวศรีไพรเข้ามากอดไว้แน่นอีกครั้ง“ปะปล่อยเถอะมากอดได้อย่างไร”ศรีไพรอายจนหน้าแดงในยามนี้“พอห่างจึงได้รุ้ว่าคิดถึงเจ้าที่สุด ขอกอดแบบนี้นานหน่อยได้ไหม เผื่อว่าจะได้มีกำลังใจสู้ต่อไป”“ ดะดะได้แต่ว่า ข้าแค่สงสัยว่าท่านเชื่อที่ข้าพูดเรื่องที่มีคนกำลังจะวางยาฝ่าบาทไหม”หรวนหนิงหลงดันร่างบางให้สบตาเขานิ่ง แล้วโน้มตัวลงช้าๆ จุมพิตที่ริมฝีปากที่เจื้อยแจ้วนั่นเสีย ศรีไพรทำตาโตรู้สึกประหลาดกับรสจูบหวานที่อีกคนมอบให้ คนอะไรจูบเก่งเป็นบ้า แบบนี้เองที่เขาเรียกว่าอ่อนระทวยในอ้อมแขนก็ศรีไพรเองแทบจะไม่มีแรงพยุงตัวต้องอาศัยอีกคน รั่งเอวบางให้แนบกับเอวแกร่งไว้“เจ้ากลับไปเถอะ แล้วข้าจะหาทางช่วยฝ่าบาทให้รอดปลอดภัย ”แม้จะงงงงแต่ศรีไพรก็ยิ้มบางๆ“จริงๆ นะ ท่านจะต้องหาทางบอกเรื่องนี้กับฝ่าบาทหรือใครสักคนเพราะลำพังข
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท แผนเถอะ
“หลงเอ่อร์ บอกกับข้าว่า มีเพียงนางที่เขารู้สึกว่าต่างจากหญิงนางอื่นที่ผ่านมามีเพียงนางที่ทำให้เขายิ้มและหัวเราะได้” นางกำนัลอมยิ้ม“ฝ่าบาทไม่เคยเอ่ยเช่นนี้มาก่อนไทเฮาควรจะดีพระทัยเพคะ”ไทเฮาพยักหน้าขึ้นลง“ข้าก็ จะดีใจหากว่า…แล้วตำหนักจันทราเล่ามีความเคลื่อนไหวใดบ้าง”“กุ้ยเฟยทรงง่วนอยู่กับการเลือกอาภรณ์ในเวลาเช้าสายเที่ยงและบ่ายสำหรับสวมใส่อวดรูปโฉม”ดีแล้ว หยินหยิงเชียวนางโมโหร้าย ข้าหวังว่าก่อนที่หลงเอ่อร์จะเปิดเผยฐานะของนางในห้องเครื่องคนนั้นหยินหยิงเชียวนางจะทำใจได้ ในตอนนี้จึงไม่อยากให้นางรู้เรื่องเร็วเกินไป”ลานกว้างหน้าบันไดทอดยาวเข้าสู่ตัวตำหนักด้านใน หรือลานด้านหน้าวังหน้าที่กว้างขวางบัดนี้ถูกเนรมิตให้เป็นลานสำหรับดื่มกินผู้คนมากมายจากต่างแคว้นและขุนนางที่ต่างทยอยกันลงจากเกี้ยวหน้าประตูวังเพื่อส่งเทียบเชิญและเดินเข้ามาในวังหลวง ที่ประตูวังเปิดอ้าออกเผยให้เห็นโต๊ะตัวเตี้ยหลายร้อยโต๊ะ ที่ต่างมีคนจับจองนั่งประจำที่ไว้แล้วหรวนหนิงหลงยืนมองมองมาจากระเบียงสูงบนตำหนักด้านหน้า เป่ยกงกงประสานมือนอบน้อม“ฝ่าบาทตัดสินใจแล้วใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”หรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ“กงกงช่วยไปที่ห้องเครื่อ
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เซอร์ไพรส์
เฟยฟางในอาภรณ์งดงามราวกับสนมคนหนึ่งก็ไม่ปานยืนยิ้มที่หน้ากระจก“หากฝ่าบาทจะชื่นชมใครสักคน คนคนนั้นจะต้องเป็นข้าที่แบกรับทุกอย่างมาตั้งนานไม่ใช่เจ้าเข่อชิง”พร่ำพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าและดวงตามุ่งหวังที่แฝงไปด้วยความริษยามือบางกำบางอย่างไว้แน่น“จะไม่มีเข่อชิงอีกต่อไปแล้วต่อไปจะมีเพียงเฟยฟาง เพียงคนเดียว”ที่ลานกว้าง“ฮ่องเต้เสด็จๆๆๆๆๆๆ”ผู้คนที่นั่งอยู่ต่าง ลุกขึ้นยกมือขึ้นประสานพร้อมเพรียงกันตรงหน้า“ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”หรวนหนิงหลงยิ้ม“เพียงกล่าวคำขอบคุณก็ไม่อาจเอื่อนเอ่ยบรรยายได้หมดในความรู้สึกขอบคุณที่ทุกท่านมาในครั้งนี้ข้า จึงหวังสิ่งตอบแทนเดียวที่มีคือการกินดื่มจนหนำใจ”“ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นๆ ปี”ขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งยกจอกสุราตรงหน้าให้ผู้คนได้ร่วมดื่มอวยพร เป่ยกงกงรินสุราลงในจอกให้กับหรวนหนิงหลงไทเฮาและหยินหยิงเชียวต่างยกสุราชูขึ้นตรงหน้า เพื่อร่วมเฉลิมฉลองหรวนหนิงหลงชูสุราตรงหน้าแล้วกระดกลงคอในทันทีราวกับคำกล่าวเปิดงาน เหล่านางในต่างยกถาดอาหารนับร้อยนับพันมาเสริ์ฟในแต่ละโต๊ะเฟยฟางในอาภรณ์สะดุดตาต่างจากนางในคนอื่นที่เดินนวยนาดยกถาดเครื่องเสวยสำหรับหรวนหนิงหลงเข
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เค้กหวาน
“เรียบร้อยแล้วจ้ะพี่ ข้าเห็นว่าลุงซุนยอมใจดีให้พี่ยกของสิ่งนี้ออกไปด้วยตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าลุงซุนจะยอมง่ายดาย”ศรีไพรกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เรื่องนี้จำต้องลงมือด้วยตัวเองหากพลาดเดาทางผิดนั่นเท่ากับฮ่องเต้จะต้อง ต้องพิษอย่างแน่นอน แต่หากพลาดอีกก็คือโทษตาย ในเมื่อคนที่คิดทำเค้กก็คือศรีไพรคนที่ยกไปก็คือศรีไพร เรื่องนี้หากจะมีใครสักคนโยนงานให้ก็เหมาะเจาะเหลือเกิน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อศรีไพร ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ให้ทุกอย่างมาลงที่เค้กชิ้นนี้เพื่อควบคุมทุกอย่างด้วยตัวเอง“ไปได้แล้วตอนนี้งานเลี้ยงกำลังจะจบลงแล้ว เจ้ารีบยกของหวานที่เจ้าตั้งใจมอบให้ฝ่าบาทออกไปได้แล้ว อย่ามัวแต่ชักช้างานเลี้ยงใกล้จะจบลงเต็มทนแล้ว”เสียงลุงซุนดังมาจากข้างหลัง อี้เอ่อร์เบ้ปากศรีไพรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นหันไปมองถาดใส่เค้กที่มีฝาปิดไว้มิดชิดสูดลมหายใจเข้าลึกๆตื่นเต้นอย่างที่สุดที่จะต้องอยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก และจะต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้ นั่นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่จะบังอาจทำต่อจากนี้ บังอาจยกเครื่องเสวยโดยไม่ต้องหลบในเงาของเฟยฟางอีกต่อไปอี้เอ่อร์มาช่วยจัดแจงอาภรณ์ของศรีไพรให้เข้าที่“ไปกันเถิดอี้เอ่อร์”พูดด้วยน้ำเสี
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เปิด
ลุงซุนยิ้มสาสมใจ เพิ่งจะโรยยาพิษบนเค้กก้อนนั้นไป คิดไปช่างง่ายดายยิ่งนัก เข่อชิงนางคงต้องการให้ตัวเองโดดเด่น ดีเสียจริงคนแบบนี้ที่เหมาะกับงานนี้ ที่จะต้องรับโทษประหารข้อหาปลงพระชนม์หรวนหนิงหลงเป็นนางอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง โชคเข้าข้างเมื่ออยู่ๆ อี้เอ่อร์ก็มาบอกว่า เข่อชิงนางทำของหวานชนิดพิเศษสำหรับฝ่าบาทเมื่อทั้งสองคนเผลอไผลลุงซุนก็นำ มัจจุราชแห่งความตายมอบให้หรวนหนิงหลงในทันที โดยหารยืมมือของนางโง่นั่น แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ทำไมฝ่าบาทให้ความสำคัญกับนางเพียงนั้นหยินเจินเชียวกับหยินหยิงเชียว ทั้งสองจ้องมองใบหน้างดงามกับอาภรณ์เนื้อดี แต่ความคิดต่างกัน หยินหยิงเชียวกับคิดว่านางมีสิทธิ์สวมใส่อาภรณ์เนื้อดีราวกับฮองเฮาด้วยหรือไร หยินหยิงเชียวกัดฟันจนเป็นสันนูนส่วนหยินเจินเชียวกลับรู้สึกว่าหญิงงามคนนี้ช่างเหมาะกับอาภรณ์งดงามนี้และเป็นหรวนหนิงหลงที่ให้ความสำคัญนางเกินใคร“ใครให้เจ้าเข้ามาในนี้ แค่เพียงผู้ช่วยคนปรุงอาหารมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในนี้ แล้วอาภรณ์ที่เจ้าสวมใส่ เจ้าแอบยักยอกมาจากตำหนักไหน จากสนมคนใด”หยินหยิงเชียวส่งเสียงดังลั่นท่ามกลางสายตานับพันคู่นางหายีหระไม่ ก็บิดาเป็นถึงอ๋องเยี่ย ของต
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท แล้วเราก็เข้าใจกัน
จุมพิตที่หลังมือของศรีไพรเบาๆ ท่ามกลางหลากหลายสายตาที่ร่วมยินดี“ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี เก้อซูเฟยทรงพระเจริญร้อยปี”เสียงโห่ร้องโดยการนำของเป่ยกงกงป้าตื้อและนางในห้องเครื่อง ต่างวิ่งมาดูความสำเร็จน่าชื่นชมของศรีไพร อี้เอ่อร์ยิ้มกว้าง อยากจะเข้าไปเขย่ามือแสดงความยินดีกับศรีไพร แม้จะสงสัยนักหนาว่า ทั้งสองคนไปรักกันตอนไหน ซึ่งความสงสัยนี้ก็ไม่ต่างจากเฟยฟางที่แทบจะแทรกแผ่นดินหนี แผนทั้งหมดพังลงแล้วหรือ นางกับฝ่าบาทไปรักกันตอนไหนหรือว่ามีบางอย่างที่เฟยฟางไม่รู้“ไหนดูสิ เจ้าทำอะไรให้ข้า”หรวนหนิงหลงหันไปจ้องมอง เค้กก้อนโตที่ตกแต่งสวยงามอย่างที่สุดศรีไพรสะดุ้งเล็กน้อยหันไปยิ้มกับหรวนหนิงหลง“เจ้าตั้งใจทำมันเพื่อข้า อย่างนั้นหรือ”ศรีไพรส่ายศีรษะไปมา“สำหรับฝ่าบาท อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเสีย”หรวนหนิงหลงหลับตาลงอธิษฐานบางอย่างในใจ พ่นลมเป่าเทียนจนดับ“สุขสันต์วันเกิดขอให้มีความสุขสมหวัง”ศรีไพรอวยพรเบาๆ อยากจะอวยพรให้อลังการกว่านั้นแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำพูดแบบไหน ให้อย่างที่ใจต้องการหรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความรักลุงซุนใจเต้นไม่เป็นจังหวะศรีไพรกำมือหรวนหนิงหลงที่ในนั้น
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท กลับ
หรวนหนิงหลงถอนหายใจยาวเจินอ๋องส่ายหน้าไปมา ดึงตัวหยิงเชียวให้ตามเขากลับตำหนักจันทราหรวนหนิงหลงเองก็ดึงมือศรีไพรออกจากลานพิธีไปยังส่วนในของตำหนักใหญ่“กลัวไหม”ศรีไพรส่ายหน้า“ไม่กลัวแต่สงสาร มากกว่าท่านจะไม่ใจร้ายกับนางไปหน่อยหรือ”หรวนหนิงหลงส่ายหน้าไปมา“ข้าไม่เคยรักใคร..นอกจาก เจ้าเข่อชิงเช่นนั้นการแสดงออกจึงต่างออกไป”ยิ้มตาหวานฉ่ำ“ปากหวานจริงเชียว เอาจริงๆ สักวันจะต้องเบื่อข้าหรือเปล่า แล้วการแสดงออกก็คงจะต้องต่างออกไป”“ไม่มีทาง ข้าจะไม่มีใครนอกจากเจ้ากับเจ้าการแสดงเดียวที่จะแสดงออกคือ”โน้มตัวลงช้าๆ จุมพิตที่ริมฝีปากของศรีไพรหวานฉ่ำ“อือ เอาเปรียบกันอีกแล้วเราสองคนไปรักกันตอนไหน ฝ่าบาทถึงฉวยโอกาสแบบนี้”หรวงนหนิงหลงโอบแขนแข็งแรงรอบเอวบาง“ไม่รักข้าหรือ ข้ารักเจ้าทุกตอนยิ่งตอนนี้ยิ่งรัก”ศรีไพรยิ้มเอียงอาย“อะ ไม่ได้การแล้วลุงซุนจะต้องหนีไปแน่ๆ ฝ่าบาทส่งคนจับตัวลุงซุนไว้เดี๋ยวนี้เถอะ”หรวนหนนิงหลงถอนหายใจ“บ่ายเบี่ยงตลอดบ่ายเบี่ยงประจำ เรื่องนั้นไม่ต้องสนใจข้าส่งคนคุมตัวซุนเต๋อไฉ่ไว้แล้ว”ศรีไพรถอนหายใจ“แล้วฝ่าบาทรู้ได้อย่างไรว่าาเป็นลุงซุน”“ข้าคือฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทำได้หลายอย่างและฮ
Last Updated : 2024-10-22เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท จบบริบูรณ์
ฉับพลันนั้นเองแสงหลายสีก็ปรากฎขึ้นที่รอบๆร่างบางของศรีไพร หรวนหนิงลุกทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากแท่นนอน แม้จะไม่เข้าใจว่าแสงนั้นคือสิ่งใดแต่เขากลับดึงร่างบางให้ถอยจากลำแสงหลากสีนั้น กอดรวบร่างบางของศรีไพรไว้แน่นศรีไพรรู้สึกถึงแรงดึงมหาศาลที่ฉุดดึงร่างของเธอทั้งลากทั้งดึงแสงหลากสีห่อหุ้มร่างบางไว้ทั้งๆที่หรวนหนิงหฟลงกอดไว้แต่แสงก็ไม่ได้แตะต้องหรวนหนิงหลงแต่อย่างใด แสงหลากสีตามาถึงนี่ ตามมารับตัวศรีไพรถึงที่นี่ ไม่สิไม่ว่าศรนีไพีจะอยู่ที่ไหนแสงหลากสีนี้ก็จะหาจนเจอเสียมากกว่าศรีไพรนึกขำที่ตัวเองไปเฝ้ารอแสงนี้ในทุกค่ำคืนที่ห้องเครื่อง คงจะต้องไปจริงๆแล้วสินะ ว่าแต่ทำไมต้องเป้นตอนนี้ในเมื่อทุกอย่างกำลังจะดีแล้วเชียวศรีไพรกำลังจะพบกับความสุขแล้วเชียว ศรีไพรรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วสรรพร่าง มึนงงและตื่นตระหนกพยายามฝืนใจบอกลาหรวงหนิงหลง“คงต้องไปแล้ว ข้าไม่อาจฝืนต่ออะไรบางอย่างในตอนนี้ ฝ่าบาทปล่อยข้าเถอะข้าเจ็บปวดเพราะแรงฉุดดึงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”หรวนหนิงหลงหน้าเสีย แต่ยังไม่ยอมปล่อยอ้อมแขน“เจ้าไปข้าไป”“ฝ่าบาทไม่มีประโยชน์ ข้าคงต้องลาแล้ว บางทีข้าจะหาโอกาสกลับมาที่นี่ให้ได้อีกสักครั้ง”“ไม่ไม่ไม่ข้าไ
Last Updated : 2024-10-22
Latest chapter
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท หอมหวาน
ไทเฮาน้ำตาปริ่มขอบตารับเอาร่างกระจ้อยที่นอนนิ่งเปิดโอกาสให้ใครต่อใครได้ชื่นชม อี้เอ่อร์ยืนเขย่งตัวอยากจะเห็นองค์ชายน้อยเช่นกัน"อี้เอ่อร์ มาชื่นชมองค์ชายน้อยเสียด้วยกัน"ศรีไพรพูดขึ้นยิ้มๆ"ขอบพระทัยฮองเฮา"อี้เอ่อร์ยื่นหน้าไปดูร่างกระจ้อยในอ้อมแขนไทเฮา พร้อมกับรอยน้ำตา"เจ้าว่าเหมือนฝ่าบาทหรือฮองเฮา"ไทเฮาเอ่ยปาก"เหมือนทั้งสองพระองค์ และน่าเอ็นดูที่สุด"อี้เอ่อร์พูดไปยิ้มไปป้าตื้อเดินมาทรุดกายลงข้างหน้าศรีไพร"ป้าตื้อเล่าได้เห็นหน้าองค์ชายหรือยัง อ่อจริงสิได้เห็นก่อนข้าเสียอีก"ศรีไพรพูดไปยิ้มไป"ตาแก่ซุนมอบสิ่งนี้มาให้ข้าช่วยรับขวัญองค์ชายน้อย"วางตุ๊กตาแกะสลักลงข้างแท่นนอนศรีไพรถอนหายใจ"ไม่รับ"หรวนหนิงหลงเลิกคิ้วสูงกับท่าทีของศรีไพรป้าตื้อเช็ดน้ำตารู้สึกเจ็บปวดในใจ"ข้าน้อยเข้าใจตาแก่ทำกับฮองมากไปแค่นี้ก็ถือว่าเมตตามากแล้วกับคนแก่อย่างเรา"ศรีไพรยิ้ม"ที่ไม่รับเพราะอยากให้ท่านลุงซุนมอบมันให้กับองค์ชายน้อยกับตัวเอง ข้าให้ออกจากห้องขังก็ไม่ออกมาฉะนั้น ต้องออกมาไม่อย่างนั้นข้าไม่รับ"หรวนหนิงลงหัวเราะในลำคอ"ตามนั้นข้าบัญชาให้ซุนเต๋อไฉ่มามอบของกำนัลรับขวัญองค์ชายน้อยด้วยตัวเองไม่เช่นนั้
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท ความสุขกำลังมา
ป้าตื้อที่มาถึงในยามสายก็พูดขึ้นก่อนจะหย่อนตูดลงนั่งด้วยซ้ำไป“ข้าละอายใจเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้ฮองเฮาไม่เคยถือโทษ ฝ่าบาทแม้ลงโทษก็โทษสถานเบาด้วยอ้างคำพูดของฮองเฮา"ป้าตื้อกอดเข่า"ฮองเฮากลับมาหลายอย่างดีขึ้นแม้แต่ข้าเองยังกลับมาเป็นข้าเช่นเดิมส่วนฝ่าบาทก็ไม่ฉุนเฉียวเศร้าสร้อยนับว่าสวรรค์ส่งฮองเฮามาเพื่อพวกเราจริงๆ""ข้าซาบซึ้งน้ำพระทัยฮองเฮายิ่งนักที่ไม่กล่าวโทษข้าแล้วยังให้ข้าออกจากคุกคุมขังไปใช้ชีวิตสงบข้างนอกได้อีก วันก่อนไทเฮามีราชเสาวนีย์ให้ข้าไปพำนักที่ตำหนักพระพันปีในตำแหน่งคนดูแลอุทยานส่วนพระองค์ข้าน้ำตาแทบไหลแต่ละพระองค์ล้วน ดีกับข้าเหลือเกิน""เฮ้อ อย่างนั้นก็รีบออกมาเสีย ขืนชักช้าจะไม่ทันได้เห็นองค์ชายน้อยถือกำเนิดหมอหลวงบอกว่าไม่เกินวันสองวันนี้ฝ่าบาททรงดีพระทัยจัดให้มีการสร้างตำหนักใหม่ให้กับองค์ชายเสียใหม่แล้วยัง สั่งผ้าเนื้อเกณฑ์นางในหลายสิบคนช่วยกันตัดเย็บอาภรณ์สำหรับเด็กอ่อน ฮองเฮาเองจะเดินจะนั่งจะไปไหนฝ่าบาทก็คอยประคองด้วยองค์เองไม่ห่าง อี้เอ่อร์กลายเป็นนางกำนัลข้างกาย เสี่ยวถาน เสี่ยวหยาจำต้องรับหน้าที่ปรุงอาหารแทน มีแต่แกนั่นล่ะตาแก่ที่สบายอยู่ในนี้"ป้าตื้อร่ายยาว"
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท ตอนพิเศษ
“หลายวันมานี้นอนอยู่แต่ในแท่นนอน ฝ่าบาทควรจะออกไปสูดอากาศเสียบ้าง”หรวนหนิงหลงถอนหายใจ แต่ก็ยอมลุกไปโดยดี“กลิ่นอะไร”หรวนหนิงหลงได้กลิ่นน้ำชุปหมาล่าเตะจมูกหอมจนทำให้นึกถึงเรื่องราวในวันเก่าในห้องเครนื่องคืนวันนั้นกับศรีไพรเป่ยกงกงไปแล้ว ภาพตรงหน้า ที่เขาเห็นคือศรีไพรที่นั่งถือพัดพัดไฟในเตาให้โหมกระพือเพื่อให้หม้อชาบูเดือด“ชาบูเยียวยาทุกอย่าง”ใบหน้างดงามหันมายิ้มให้เขา หรวนหนิงหลงถลาเข้าไปกอดรวบร่างบางไว้แนบอก น้ำตาไหลริน“ในที่สุดเจ้าก็กลับมาการรอคอยของข้าไม่สูญเปล่า ข้าคิดถึง คิดถึงเจ้าที่สุด”“เบาๆเพคะ อือช้ำหมดแล้วรู้ไหมทำไมกลับมา”ศรีไพรลูบที่หน้าท้องเบาๆ“อย่าบอกนะว่า เจ้า ตั้งครรภ์ลูกของข้า”ศรีไพรพยักหน้าขึ้นลงอายๆ“กลัวแทบตายว่าจะกลับมาไม่ได้ แต่ข้าก็มั่นใจว่าจะต้องกลับมาในเมื่อข้าฝันถึงท่านในทุกคืน ท่านเล่าฝันถึงข้าบ้างไหม”หรวนหนิงหลงยิ้มทั้งน้ำตา“ไม่ว่าจะหลับหรือตื่นล่วนมีเจ้าทุกเวลา อย่าจากข้าไปไหนอีกได้ไหมอยุ่ที่ด้วยกันอยู่กับข้าไปจนแก่เฒ่า”ศรีไพรพยักหน้าขึ้นลง“กลับไปไม่ได้แล้วในเมื่อซินแซที่วัดข้างบ้านที่ทำพิธีให้กับข้าเพื่อกลับมาที่นี่ขอคำยืนยันกลับข้าว่าหากข้ามาข้
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท จบบริบูรณ์
ฉับพลันนั้นเองแสงหลายสีก็ปรากฎขึ้นที่รอบๆร่างบางของศรีไพร หรวนหนิงลุกทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากแท่นนอน แม้จะไม่เข้าใจว่าแสงนั้นคือสิ่งใดแต่เขากลับดึงร่างบางให้ถอยจากลำแสงหลากสีนั้น กอดรวบร่างบางของศรีไพรไว้แน่นศรีไพรรู้สึกถึงแรงดึงมหาศาลที่ฉุดดึงร่างของเธอทั้งลากทั้งดึงแสงหลากสีห่อหุ้มร่างบางไว้ทั้งๆที่หรวนหนิงหฟลงกอดไว้แต่แสงก็ไม่ได้แตะต้องหรวนหนิงหลงแต่อย่างใด แสงหลากสีตามาถึงนี่ ตามมารับตัวศรีไพรถึงที่นี่ ไม่สิไม่ว่าศรนีไพีจะอยู่ที่ไหนแสงหลากสีนี้ก็จะหาจนเจอเสียมากกว่าศรีไพรนึกขำที่ตัวเองไปเฝ้ารอแสงนี้ในทุกค่ำคืนที่ห้องเครื่อง คงจะต้องไปจริงๆแล้วสินะ ว่าแต่ทำไมต้องเป้นตอนนี้ในเมื่อทุกอย่างกำลังจะดีแล้วเชียวศรีไพรกำลังจะพบกับความสุขแล้วเชียว ศรีไพรรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วสรรพร่าง มึนงงและตื่นตระหนกพยายามฝืนใจบอกลาหรวงหนิงหลง“คงต้องไปแล้ว ข้าไม่อาจฝืนต่ออะไรบางอย่างในตอนนี้ ฝ่าบาทปล่อยข้าเถอะข้าเจ็บปวดเพราะแรงฉุดดึงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว”หรวนหนิงหลงหน้าเสีย แต่ยังไม่ยอมปล่อยอ้อมแขน“เจ้าไปข้าไป”“ฝ่าบาทไม่มีประโยชน์ ข้าคงต้องลาแล้ว บางทีข้าจะหาโอกาสกลับมาที่นี่ให้ได้อีกสักครั้ง”“ไม่ไม่ไม่ข้าไ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท กลับ
หรวนหนิงหลงถอนหายใจยาวเจินอ๋องส่ายหน้าไปมา ดึงตัวหยิงเชียวให้ตามเขากลับตำหนักจันทราหรวนหนิงหลงเองก็ดึงมือศรีไพรออกจากลานพิธีไปยังส่วนในของตำหนักใหญ่“กลัวไหม”ศรีไพรส่ายหน้า“ไม่กลัวแต่สงสาร มากกว่าท่านจะไม่ใจร้ายกับนางไปหน่อยหรือ”หรวนหนิงหลงส่ายหน้าไปมา“ข้าไม่เคยรักใคร..นอกจาก เจ้าเข่อชิงเช่นนั้นการแสดงออกจึงต่างออกไป”ยิ้มตาหวานฉ่ำ“ปากหวานจริงเชียว เอาจริงๆ สักวันจะต้องเบื่อข้าหรือเปล่า แล้วการแสดงออกก็คงจะต้องต่างออกไป”“ไม่มีทาง ข้าจะไม่มีใครนอกจากเจ้ากับเจ้าการแสดงเดียวที่จะแสดงออกคือ”โน้มตัวลงช้าๆ จุมพิตที่ริมฝีปากของศรีไพรหวานฉ่ำ“อือ เอาเปรียบกันอีกแล้วเราสองคนไปรักกันตอนไหน ฝ่าบาทถึงฉวยโอกาสแบบนี้”หรวงนหนิงหลงโอบแขนแข็งแรงรอบเอวบาง“ไม่รักข้าหรือ ข้ารักเจ้าทุกตอนยิ่งตอนนี้ยิ่งรัก”ศรีไพรยิ้มเอียงอาย“อะ ไม่ได้การแล้วลุงซุนจะต้องหนีไปแน่ๆ ฝ่าบาทส่งคนจับตัวลุงซุนไว้เดี๋ยวนี้เถอะ”หรวนหนนิงหลงถอนหายใจ“บ่ายเบี่ยงตลอดบ่ายเบี่ยงประจำ เรื่องนั้นไม่ต้องสนใจข้าส่งคนคุมตัวซุนเต๋อไฉ่ไว้แล้ว”ศรีไพรถอนหายใจ“แล้วฝ่าบาทรู้ได้อย่างไรว่าาเป็นลุงซุน”“ข้าคือฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทำได้หลายอย่างและฮ
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท แล้วเราก็เข้าใจกัน
จุมพิตที่หลังมือของศรีไพรเบาๆ ท่ามกลางหลากหลายสายตาที่ร่วมยินดี“ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี เก้อซูเฟยทรงพระเจริญร้อยปี”เสียงโห่ร้องโดยการนำของเป่ยกงกงป้าตื้อและนางในห้องเครื่อง ต่างวิ่งมาดูความสำเร็จน่าชื่นชมของศรีไพร อี้เอ่อร์ยิ้มกว้าง อยากจะเข้าไปเขย่ามือแสดงความยินดีกับศรีไพร แม้จะสงสัยนักหนาว่า ทั้งสองคนไปรักกันตอนไหน ซึ่งความสงสัยนี้ก็ไม่ต่างจากเฟยฟางที่แทบจะแทรกแผ่นดินหนี แผนทั้งหมดพังลงแล้วหรือ นางกับฝ่าบาทไปรักกันตอนไหนหรือว่ามีบางอย่างที่เฟยฟางไม่รู้“ไหนดูสิ เจ้าทำอะไรให้ข้า”หรวนหนิงหลงหันไปจ้องมอง เค้กก้อนโตที่ตกแต่งสวยงามอย่างที่สุดศรีไพรสะดุ้งเล็กน้อยหันไปยิ้มกับหรวนหนิงหลง“เจ้าตั้งใจทำมันเพื่อข้า อย่างนั้นหรือ”ศรีไพรส่ายศีรษะไปมา“สำหรับฝ่าบาท อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเสีย”หรวนหนิงหลงหลับตาลงอธิษฐานบางอย่างในใจ พ่นลมเป่าเทียนจนดับ“สุขสันต์วันเกิดขอให้มีความสุขสมหวัง”ศรีไพรอวยพรเบาๆ อยากจะอวยพรให้อลังการกว่านั้นแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำพูดแบบไหน ให้อย่างที่ใจต้องการหรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความรักลุงซุนใจเต้นไม่เป็นจังหวะศรีไพรกำมือหรวนหนิงหลงที่ในนั้น
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เปิด
ลุงซุนยิ้มสาสมใจ เพิ่งจะโรยยาพิษบนเค้กก้อนนั้นไป คิดไปช่างง่ายดายยิ่งนัก เข่อชิงนางคงต้องการให้ตัวเองโดดเด่น ดีเสียจริงคนแบบนี้ที่เหมาะกับงานนี้ ที่จะต้องรับโทษประหารข้อหาปลงพระชนม์หรวนหนิงหลงเป็นนางอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง โชคเข้าข้างเมื่ออยู่ๆ อี้เอ่อร์ก็มาบอกว่า เข่อชิงนางทำของหวานชนิดพิเศษสำหรับฝ่าบาทเมื่อทั้งสองคนเผลอไผลลุงซุนก็นำ มัจจุราชแห่งความตายมอบให้หรวนหนิงหลงในทันที โดยหารยืมมือของนางโง่นั่น แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ทำไมฝ่าบาทให้ความสำคัญกับนางเพียงนั้นหยินเจินเชียวกับหยินหยิงเชียว ทั้งสองจ้องมองใบหน้างดงามกับอาภรณ์เนื้อดี แต่ความคิดต่างกัน หยินหยิงเชียวกับคิดว่านางมีสิทธิ์สวมใส่อาภรณ์เนื้อดีราวกับฮองเฮาด้วยหรือไร หยินหยิงเชียวกัดฟันจนเป็นสันนูนส่วนหยินเจินเชียวกลับรู้สึกว่าหญิงงามคนนี้ช่างเหมาะกับอาภรณ์งดงามนี้และเป็นหรวนหนิงหลงที่ให้ความสำคัญนางเกินใคร“ใครให้เจ้าเข้ามาในนี้ แค่เพียงผู้ช่วยคนปรุงอาหารมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในนี้ แล้วอาภรณ์ที่เจ้าสวมใส่ เจ้าแอบยักยอกมาจากตำหนักไหน จากสนมคนใด”หยินหยิงเชียวส่งเสียงดังลั่นท่ามกลางสายตานับพันคู่นางหายีหระไม่ ก็บิดาเป็นถึงอ๋องเยี่ย ของต
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เค้กหวาน
“เรียบร้อยแล้วจ้ะพี่ ข้าเห็นว่าลุงซุนยอมใจดีให้พี่ยกของสิ่งนี้ออกไปด้วยตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าลุงซุนจะยอมง่ายดาย”ศรีไพรกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เรื่องนี้จำต้องลงมือด้วยตัวเองหากพลาดเดาทางผิดนั่นเท่ากับฮ่องเต้จะต้อง ต้องพิษอย่างแน่นอน แต่หากพลาดอีกก็คือโทษตาย ในเมื่อคนที่คิดทำเค้กก็คือศรีไพรคนที่ยกไปก็คือศรีไพร เรื่องนี้หากจะมีใครสักคนโยนงานให้ก็เหมาะเจาะเหลือเกิน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อศรีไพร ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ให้ทุกอย่างมาลงที่เค้กชิ้นนี้เพื่อควบคุมทุกอย่างด้วยตัวเอง“ไปได้แล้วตอนนี้งานเลี้ยงกำลังจะจบลงแล้ว เจ้ารีบยกของหวานที่เจ้าตั้งใจมอบให้ฝ่าบาทออกไปได้แล้ว อย่ามัวแต่ชักช้างานเลี้ยงใกล้จะจบลงเต็มทนแล้ว”เสียงลุงซุนดังมาจากข้างหลัง อี้เอ่อร์เบ้ปากศรีไพรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นหันไปมองถาดใส่เค้กที่มีฝาปิดไว้มิดชิดสูดลมหายใจเข้าลึกๆตื่นเต้นอย่างที่สุดที่จะต้องอยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก และจะต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้ นั่นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่จะบังอาจทำต่อจากนี้ บังอาจยกเครื่องเสวยโดยไม่ต้องหลบในเงาของเฟยฟางอีกต่อไปอี้เอ่อร์มาช่วยจัดแจงอาภรณ์ของศรีไพรให้เข้าที่“ไปกันเถิดอี้เอ่อร์”พูดด้วยน้ำเสี
เหมันต์ไม่ช่วยอะไร วันนี้จะกินอะไรดีเพคะฝ่าบาท เซอร์ไพรส์
เฟยฟางในอาภรณ์งดงามราวกับสนมคนหนึ่งก็ไม่ปานยืนยิ้มที่หน้ากระจก“หากฝ่าบาทจะชื่นชมใครสักคน คนคนนั้นจะต้องเป็นข้าที่แบกรับทุกอย่างมาตั้งนานไม่ใช่เจ้าเข่อชิง”พร่ำพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าและดวงตามุ่งหวังที่แฝงไปด้วยความริษยามือบางกำบางอย่างไว้แน่น“จะไม่มีเข่อชิงอีกต่อไปแล้วต่อไปจะมีเพียงเฟยฟาง เพียงคนเดียว”ที่ลานกว้าง“ฮ่องเต้เสด็จๆๆๆๆๆๆ”ผู้คนที่นั่งอยู่ต่าง ลุกขึ้นยกมือขึ้นประสานพร้อมเพรียงกันตรงหน้า“ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”หรวนหนิงหลงยิ้ม“เพียงกล่าวคำขอบคุณก็ไม่อาจเอื่อนเอ่ยบรรยายได้หมดในความรู้สึกขอบคุณที่ทุกท่านมาในครั้งนี้ข้า จึงหวังสิ่งตอบแทนเดียวที่มีคือการกินดื่มจนหนำใจ”“ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นๆ ปี”ขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งยกจอกสุราตรงหน้าให้ผู้คนได้ร่วมดื่มอวยพร เป่ยกงกงรินสุราลงในจอกให้กับหรวนหนิงหลงไทเฮาและหยินหยิงเชียวต่างยกสุราชูขึ้นตรงหน้า เพื่อร่วมเฉลิมฉลองหรวนหนิงหลงชูสุราตรงหน้าแล้วกระดกลงคอในทันทีราวกับคำกล่าวเปิดงาน เหล่านางในต่างยกถาดอาหารนับร้อยนับพันมาเสริ์ฟในแต่ละโต๊ะเฟยฟางในอาภรณ์สะดุดตาต่างจากนางในคนอื่นที่เดินนวยนาดยกถาดเครื่องเสวยสำหรับหรวนหนิงหลงเข
