ก็ควรจะเป็นนาง

ยิ้มกว้างสดใส หรวนหนิงหลงเองก็อมยิ้ม

“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเป็นอาภรณ์ของข้า”

มองสบตานิ่งไม่ให้อีกคนได้กลบเกลื่อนดวงตาศรีไพรบ่งบอกว่ากำลังเขิน จะบอกได้อย่างไรว่าจำกลิ่นกายได้กลิ่นถุงหอมที่ข้างเอวกลิ่นกายบุรุษที่ปนไปด้วยพลังมหาศาล

“ก็..ก็เอาเหอะน่ารับไปเถอะ”

หรวนหนิงหลงยื่นมือรับเอาเสื้อก่อนจะดึงตัวศรีไพรเข้ามากอดไว้แน่นอีกครั้ง

“ปะปล่อยเถอะมากอดได้อย่างไร”ศรีไพรอายจนหน้าแดงในยามนี้

“พอห่างจึงได้รุ้ว่าคิดถึงเจ้าที่สุด ขอกอดแบบนี้นานหน่อยได้ไหม เผื่อว่าจะได้มีกำลังใจสู้ต่อไป”

“ ดะดะได้แต่ว่า ข้าแค่สงสัยว่าท่านเชื่อที่ข้าพูดเรื่องที่มีคนกำลังจะวางยาฝ่าบาทไหม”

หรวนหนิงหลงดันร่างบางให้สบตาเขานิ่ง แล้วโน้มตัวลงช้าๆ จุมพิตที่ริมฝีปากที่เจื้อยแจ้วนั่นเสีย ศรีไพรทำตาโตรู้สึกประหลาดกับรสจูบหวานที่อีกคนมอบให้ คนอะไรจูบเก่งเป็นบ้า แบบนี้เองที่เขาเรียกว่าอ่อนระทวยในอ้อมแขนก็ศรีไพรเองแทบจะไม่มีแรงพยุงตัวต้องอาศัยอีกคน รั่งเอวบางให้แนบกับเอวแกร่งไว้

“เจ้ากลับไปเถอะ แล้วข้าจะหาทางช่วยฝ่าบาทให้รอดปลอดภัย ”

แม้จะงงงงแต่ศรีไพรก็ยิ้มบางๆ

“จริงๆ นะ ท่านจะต้องหาทางบอกเรื่องนี้กับฝ่าบาทหรือใครสักคนเพราะลำพังข