แล้วเราก็เข้าใจกัน

จุมพิตที่หลังมือของศรีไพรเบาๆ ท่ามกลางหลากหลายสายตาที่ร่วมยินดี

“ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี เก้อซูเฟยทรงพระเจริญร้อยปี”

เสียงโห่ร้องโดยการนำของเป่ยกงกง

ป้าตื้อและนางในห้องเครื่อง ต่างวิ่งมาดูความสำเร็จน่าชื่นชมของศรีไพร อี้เอ่อร์ยิ้มกว้าง อยากจะเข้าไปเขย่ามือแสดงความยินดีกับศรีไพร แม้จะสงสัยนักหนาว่า ทั้งสองคนไปรักกันตอนไหน ซึ่งความสงสัยนี้ก็ไม่ต่างจากเฟยฟางที่แทบจะแทรกแผ่นดินหนี แผนทั้งหมดพังลงแล้วหรือ นางกับฝ่าบาทไปรักกันตอนไหนหรือว่ามีบางอย่างที่เฟยฟางไม่รู้

“ไหนดูสิ เจ้าทำอะไรให้ข้า”

หรวนหนิงหลงหันไปจ้องมอง เค้กก้อนโตที่ตกแต่งสวยงามอย่างที่สุด

ศรีไพรสะดุ้งเล็กน้อยหันไปยิ้มกับหรวนหนิงหลง

“เจ้าตั้งใจทำมันเพื่อข้า อย่างนั้นหรือ”

ศรีไพรส่ายศีรษะไปมา

“สำหรับฝ่าบาท อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเสีย”

หรวนหนิงหลงหลับตาลงอธิษฐานบางอย่างในใจ พ่นลมเป่าเทียนจนดับ

“สุขสันต์วันเกิดขอให้มีความสุขสมหวัง”

ศรีไพรอวยพรเบาๆ อยากจะอวยพรให้อลังการกว่านั้นแต่ก็นึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำพูดแบบไหน ให้อย่างที่ใจต้องการ

หรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความรัก

ลุงซุนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ศรีไพรกำมือหรวนหนิงหลงที่ในนั้น