มันยาก

ห้องเครื่องทั้งป้าตื้อและลุงซุนที่นั่งคุกเข่าตัวสั่น ไทเฮานั่งบนเก้าอี้มีนางกำนัลคอยโบกพัดในมือเพื่อไล่ลมร้อน ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ ศรีไพรใจเต้นตึกตักเมื่อพบหน้าไทเฮาที่อยู่ในวัยกลางคนทว่ายังสวยดูอ่อนกว่าวัยที่สำคัญดวงตาและท่าทีเป็นคนที่มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่

อี้เอ่อร์กระตุกชายเสื้อศรีไพร แล้วย่อตัวลง

“ถวายพระพรพระพันปีทรงพระเจริญพันปี พันปี”

ศรีไพรก้มหน้าย่อตัวตามทำปากขมุบขมิบ ตามอี้เอ่อร์ ไทเฮาขมวดคิ้วสีดำเข้มเข้าหากัน จ้องมองปิ่นปักผมที่ห้อยย้อยลงมาข้างแก้มใบหน้างดงามลงตัวแต่แม้จะคมเข้มกว่านางในทั่วไปแต่ปากคอคิ้วคางรับกับใบหน้าและดวงตาคมเหมือนบุรุษของศรีไพรก็น่ามองเสียจริง แล้วปิ่นนั่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ปิ่นนั่นปิ่นของไทซางหวงที่มอบให้กับไทเฮายามเมื่อพบหน้า กลับมาอยู่ที่นางในห้องเครื่องคนนี้ มันมีต้นสายปลายเหตุอย่างไรเรื่องนี้คงต้องถามหรวนหนิงหลงเท่านั้นว่าตั้งใจมอบให้นางหรือว่านางแอบนำปิ่นนี้มาใช้ทั้งที่หรวนหนิงหลงไม่เคยมอบมันให้นาง บางอย่างในตัวนางบอกไทเฮาว่านางเป็นมากกว่าผู้ช่วย และหรวนหนิงหลงกับนางมีความสัมพันธ์ใดกันแน่

“เจ้านะหรือคือผู้ช่วยของนางในห้องเครื่องเฟยฟาง”น้ำเสียงเย