นางเป็นใคร

"แต่ช่างเถอะ ถึงไม่มีใครก็มีหนิงเอ่อร์ที่หล่อเหลาอยู่ข้างๆข้าจริงไหม"

หรวนหนิงหลงยิ้มบางๆ

“ข้ามาบอกว่าข้าคงไม่ได้มาที่นี่สักสองสามวัน หรืออาจจะมากกว่านั้น”

“เอ้า ทำไมล่ะ แล้วไม่หิวหรือ แล้วถ้าเกิดหิวขึ้นมาจะทำอย่างไรไม่มีที่นี่แล้วจะต้องอดอย่างนั้นหรือ”ห่วงใยจริงจัง

“ก็ใกล้จะถึงวันคล้ายวันพระราชสมภพของฝ่าบาทข้าก็ไม่ควรมา แล้วพอถึงวันนั้นจริงๆ ของกินก็มากมายข้าคงไม่หิวหรอก”

ศรีไพรถอนหายใจ ไม่ใช่แค่ห่วงแต่ศรีไพรต้องเหงาเมื่อต้องมาที่นี่คนเดียว

“อย่างนั้นก็ไม่ต้องห่วงใช่ไหม ดีแล้วกินให้มากๆ”หรวนหนิงหลงยิ้ม

เช้าสดใส ศรีไพรลุกขึ้นจากแท่นนอนจัดการธุระส่วนตัวเตรียมจะออกไปห้องเครื่อง

“พี่เข่อชิง วันนี้ป้าตื้อบอกว่ามีบัญชาให้คนที่ปรุงเครื่องเสวยให้กับฝ่าบาทปรุงเครื่องเสวยเฉพาะมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นก็พอส่วนมื้อเช้าทรงบอกว่ารับเครื่องเสวยอะไรก็ได้เพราะกินน้อยอยู่แล้วในมื้อเช้า แล้วนี่”

ส่งกล่องไม้กล่องหนึ่งให้กับศรีไพร

“อะไรอยู่ในนี้” อี้เอ่อร์พยักหน้า

“พี่ลองแกะดูข้าเห็นมันวางไว้ ในนั้นเขียนว่า..สำหรับพี่ ลงชื่อคนที่ให้ไว้คือ หนิงเอ่อร์”

ศรีไพรนิ่ง เอื้อมมือแกะหีบไม้ในมือที่ด้านบนแกะสลักลวดลายดอ