สวรรค์สร้าง

“ถ้าเช่นนั้นเมื่อคุยธุระกับไทเฮาเสร็จแล้วฝ่าบาทก็กลับมาที่นี่ มาเสวยเย็นและค้างเสียที่นี่หยิงเชียวให้คนจัดห้องหับ จุดกำยานเปลี่ยนผ้าปูแท่นนอนไว้หมดแล้ว”หรวนหนิงหลงถอนหายใจ

“ข้าไม่ได้บอกว่าจะมาค้างแค่มาต้อนรับอ๋องเยี่ยไม่คิดว่าจะเป็นเจินอ๋องด้วยซ้ำไป”ใบหน้าสวยหวานก้มมองพื้น

“เช่นนั้นคืนนี้หยิงเชียวไปที่ตำหนักฝ่าบาทได้ไหม”หรวนหนิงหลงถอนหายใจ

“ไม่ได้ ข้าต้องการพักแขกเมืองเริ่มทะยอยเข้ามาในวังหลวงก็ควรจะให้เกียรติต้อนรับพวกเขา กุ้ยเฟยเจ้าไม่ใช่เด็กๆ แล้วจะมาเอาแต่ใจเหมือนที่ผ่านมาก็ไม่ถูก ไว้เสร็จจากงานเฉลิมฉลองค่อยทำตามใจเจ้า”

ก้าวเดินออกจากตำหนักจันทรา หยินหยิงเชียวทรุดกายลงบนแท่นนั่งกำมือไว้แน่นจนเจ็บอุ้งมือ

ตำหนักพระพันปี

“มาแล้วหรือ”

หรวนหนิงหลงทรุดกายลงบนแท่นนั่งเมื่อไทเฮาเอ่ยปากทักทาย

“ดูสิ โดนใครขัดใจมาอีกหรือ”

ยกมือขึ้นบีบที่ปลายคางเรียวของหรวนหนิงหลงให้หันไปมา

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”ไทเฮายิ้ม

“ปิ่นของไทซางหวง ที่นางปักมันไว้ในวันนี้ หลงเอ่อร์จะอธิบายกับแม่อย่างไร”

“ปิ่นหรือพ่ะย่ะค่ะ”ทำสีหน้างงงัน

“ลูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นปิ่นของเสด็จพ่อ”ไทเฮาเลิกคิ้ว

“ปิ่นนั่นอยู่กับนางกำนัลที่ชื่อเก้อเ