ยอมรับได้

เป่ยกงกงประสานมือพูดยิ้มๆเมื่อกลับจากตำหนักพระพันปี

“เสด็จแม่อยากจะได้ปิ่นกลับคืน หรือแค่อยากจะให้ข้าพูดความจริง”หรวนหนิงหลงมีสีหน้าครุ่นคิด

“แล้วฝ่าบาทพูดความจริงหรือไม่”เป่ยกงกงถามยิ้มๆ

“ข้ากลัวว่าเสด็จแม่จะไม่ยอมรับนางเสียมากกว่าเช่นนั้นจึงควรแสดงความจริงใจว่าข้า มีใจกับนาง”

ห้องเครื่อง

เฟยฟางยืนนิ่งตะลึงจังงังเมื่อเห้นว่าเข่อชิงปักปิ่นปักผมที่มองเพียงแว่บเดียวก็รู้ว่าเป็นของมีค่าควรเมือง

“เฟยฟางมาพอดี เครื่องเสวยพวกนี้ เจ้ายกไปได้แล้ว”

ศรีไพรพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

เฟยฟางก้มหน้าเดินเข้ามาย่อกายลงงดงามต่อหน้าศรีไพร

“พี่เข่อชิงข้า…บังอาจรบกวนท่าน”

เข่อชิงเลิกคิ้วสูงถึง สงสัยแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมากไปกว่านั้น

เฟยฟางยืนก้มหน้าช่างใจ

“ไม่ต้องอ้อมค้อมน่า พูดมาเถอะ”

“ข้าเดิมวุ่นวายเรื่องสำคัญ”

“เรื่องอะไร”พูดมาซี้จะให้ถามซ้ำทำไม

“เรื่องปิ่นสำคัญอันหนึ่งที่หายไป ตอนนั้นฝ่าบาทประทานของมีค่าควรเมืองมากมายให้ข้าและมีปิ่นอันหนึ่งที่สำคัญยิ่ง ข้าหาจนทั่วไม่พบว่าใครในห้องเครื่องคนใดเป้นคนเอาไป มาถึงตอนนี้มันอยู่กับพี่ พี่เข่อชิง”

เข่อชิงมือไวเท่าความคิดยกมือขึ้นคว้าปิ่นมากำไว้

“แล้วอย่างไรเจ้าจะ