อิจฉา

ห้องเครื่อง

“ข้าน้อยไม่เห็นว่าในนั่นมีปิ่นที่กงกงถามถึง”

เฟยฟางก้มหน้าทำ พูดเบาๆ อย่างนอบน้อม

“ไม่มีอย่างนั้นหรือ”

เป่ยกงกงขมวดคิ้ว ไม่อยู่กับเฟยฟางแล้วอยู่กับใครแล้วไทเฮาทรงทราบได้อย่างไรว่าปิ่นสำคัญอันนั้นถูกมอบให้กับเฟยฟาง

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะจะบอกว่าไม่เห็นก็แปลว่าปิ่นนั้นไม่เคยถูกมอบให้เจ้าก็ไม่ได้ ในเมื่อฝ่าบาทบอกว่ามอบมันมาแล้ว เป็นเจ้าที่จะต้องสืบค้นว่าปิ่นอันนั้นหายไปไหน”เฟยฟางก้มหน้าย่อกาย

“เฟยฟางน้อมรับคำสั่งจะหาปิ่นอันนั้นให้พบโดยเร็วที่สุด กงกงโปรดเอ็นดูเฟยฟางด้วย”

แทบจะสิ้นหวังก็ในเมื่อของกำนัลที่ได้มาในวันนั้นแจกจ่ายให้กับคนในห้องเครื่องที่มีอยู่ราวๆ ร้อยกว่าคน ใครได้ของสิ่งไหนไปบ้างหรืออาจนำไปเปลี่ยนเป็นเงินไปเสียแล้วก็ไม่อาจรู้ได้

“เช่นนั้นข้าคงจะต้องกราบทูลไทเฮาว่าปิ่นสำคัญอันนั้น ยังไม่แน่ว่าจะอยู่ที่นี่”

เฟยฟางยิ้มเศร้า เป่ยกงกงถอนหายใจ

ตำหนักจันทรา

“กุ้ยเฟยเพคะ วันนี้กงกงไปสอบถามนางในห้องเครื่องเฟยฟางเรื่องปิ่นอันนั้น”หลินกุ้ยเฟยเงยหน้าขึ้นจากถุงเครื่องหอมที่กำลังเย็บเพื่อถวายให้กับหรวนหนิงหลง

“เจ้าว่ากลิ่นกุ้ยฮวาที่ฝ่าบาทโปรดปรานหากให้ห้องยาสกัดมาทำน้ำมันหอมระเหยใ