บทนำ

สาวๆ ทั้งห้าต่างกลือนน้ำลายลงคอเพราะความหอมน่ากินไม่ว่าจะหมูหิมะ กุนเชียง มะเขือเทศ เห็ดหอม เบค่อนพริกหยวก หรือจะถาดหวานที่มีทั้งพุทราจีน สตอร์เบอรรี่ ก็น่ากินจนแทบจะอดใจไม่ไหว เฟยฟางรีบเดินสาวเท้าเข้ามา

“เฟยฟางขอโทษพี่เข่อชิง พอดีเป่ยกงกงแวะมาข้าเลยช้าไปหน่อย”

ศรีไพรยิ้ม

“พอดีเลยมาสิ ข้าจะบอกว่าจะต้องกินแบบไหน”

ดึงมือเฟยฟางให้มาใกล้ๆ โรยออริกาโน่กับซอสมะเขือเทศจนทั่ว

ใช้มีดในมือหั่นพิซซ่าออกเป็นแปดชิ้น แล้วคว้าพิซซ่ามาหนึ่งชั้นใช้ปากงับเอาจนซีสที่ร้อนๆ เหนียวยืด หลับตาพลิ้ม

“อือหือ อร่อยจัง”

อี้เอ่อร์เผลอกลืนน้ำลาย มองศรีไพรที่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง

“เอาได้เอาได้ พวกเจ้าลงมือเลย ทั้งหมดคือของพวกเรา”

คราวนี้เองที่มือไขว้กันไปมา เฟยฟางยืนนิ่ง

“เฟยฟางเจ้าก็ต้องชิม แล้วสอนวิธี เสวยกับฝ่าบาทด้วย”

หยิบเอาแผ่นพิซซ่าหนึ่งชิ้นส่งให้เฟยฟางกัดเบาๆ ราวกับกลัวว่าพิซซ่าจะเจ็บ เคี้ยวช้าๆ ใบหน้างามแสดงออกว่ารสชาติถูกปาก

ศรีไพร วางพิซซ่าลงในถาดแล้วโรยออริกาโน่กับซอสมะเขือเทศ แล้วหั่นเป็นชิ้น อี้เอ่อร์ เจียวหยาและหยุนเอ่อร์รีบ ตักเอาพิซซ่าที่สดใส่เข้าไปในเตาอย่างรู้งาน

“พร้อมหรือยัง เฟยฟางเจ้ายกไป