บทที่ 28

บทที่ 28

ร่างบางโน้มตัวไปปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยอย่างระวังตัว ด้วยกลัวว่าจะถูกฉวยโอกาสเอาอีกครั้ง แต่ปราณต์ก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งนิ่งๆ เธอจึงยกแขนข้างหนึ่งของเขาขึ้นพาดบ่าและเรียกเขาอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนว่าคนเมาจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขายอมลงจากรถ ก้าวตามร่างเล็กที่ประคองตัวเองเข้าไปในบ้าน เมื่อถึงโซฟาในห้องโถงนัสรินก็วางร่างใหญ่นั้นลง และเพิ่งสังเกตว่าปราณต์ถือกระเป๋าของเธอมาด้วย แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอสนใจเท่ากับสิ่งที่อยู่ในบ้าน ตาคู่สวยกวาดมองสำรวจอย่างอดไม่ได้ บ้านหลังนี้ยังมีบรรยากาศแบบเดิม ปราณต์ยังจัดบ้านและวางทุกอย่างไว้ที่เดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แม้กระทั่งโซฟาตัวนี้ซึ่งเขาเคยใช้มันในการตีตราเธอให้เป็นแม่หม้ายอย่างสมบูรณ์ ปราณต์ก็ไม่ได้ย้ายหรือขยับมันไปไหน

เขาคงไม่รู้สึกอะไรที่จะต้องทนมองมันทุกวัน หากแต่นัสรินกลับรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงให้จมไปกับอดีตอีกครั้ง ทำให้มือเล็กต้องรีบเอื้อมไปหยิบเอากระเป๋าของตัวเองจากมือเขา เพื่อจะหนีไปจากที่ที่ทำให้หัวใจตัวเองอ่อนไหวในทันที แต่แค่เอื้อมมือไปมือเล็กก็ถูกปราณต์รั้งเอาไว้

“จะไปไหน”            

“นัสจะกลับค่ะ”

“พาผมขึ้นไปส่งที่ห้องก่อนสิ ผมมึนหัวมาก เดินขึ้นบันไดไม่ไหว” คนเมาพูดอ้อนๆ ตาปรือปรอยเหมือนเด็กที่ไม่มีพิษมีภัยอะไร ทำเอาคนฟังใจอ่อนยวบยาบ แต่ก็ต้องทำใจแข็ง

“พามาถึงบ้านแล้วก็ขึ้นเองเถอะค่ะ นัสจะกลับมันดึกมากแล้ว”

“กลับก็กลับ แต่ถ้าพรุ่งนี้มีข่าวว่าผมตกบันไดตาย ก็ให้ถือว่าเป็นความผิดของคุณนะ”

เขากล่าวหาเธอ ก่อนจะยันร่างสูงลุกขึ้นยืนด้วยสภาพโงนเงนๆ ราวกับจะทรงตัวไม่อยู่ นัสรินจึงเข้าไปประคองเขาไว้อีกครั้งอย่าง/ประคองเขาไว้อย่างเป็นอัตโนมัติ แม้จะไม่อยากอยู่ในนี้นานนัก แต่เธอก็ไม่กล้าปล่อยให้ปราณต์เดินขึ้นบันไดไป ทั้งที่อยู่ในสภาพเมาแทบพับแบบนี้

“ก็ได้ค่ะนัสจะขึ้นไปส่ง แต่คุณต้องเดินดีๆ ระมัดระวังนะคะ ไม่งั้นทั้งนัสทั้งคุณอาจจะตกบันไดตายด้วยกัน”

“ครับ” เขารับคำเสียงนุ่ม นี่เป็นครั้งแรกเลยกระมังที่นัสรินรู้สึกว่าปราณต์พูดเพราะกับเธอมากที่สุด

“เอากระเป๋านัสวางไว้ก่อนค่ะ” เธอหยิบกระเป๋าของตัวเองจากมือเขาอีกครั้ง วางมันไว้ที่โต๊ะใกล้กับโซฟา จากนั้นจึงค่อยๆ ประคองร่างสูงไปยังบันได

นัสรินไม่ได้ถามว่าห้องนอนเขาห้องไหน เพราะเธอจำได้แม่น แต่พอเธอจะพาเขาไปยังห้องของเขา ปราณต์ก็ท้วงขึ้นทันที

“ผมไม่ได้นอนห้องนี้แล้ว”

“แล้วคุณปราณต์นอนห้องไหนคะ”

“ห้องเก่าคุณ”

นัสรินเผลอมองหน้าหล่อเหลาของอดีตสามี พร้อมกับเกิดคำถามในใจว่า ทำไมปราณต์จะต้องไปนอนห้องเก่าของเธอ แต่ก็ได้แค่คิด เธอไม่ได้ถามมันออกมา เพราะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ระหว่างเธอกับเขาก็ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ นอกจากอดีตสามีภรรยาที่แต่งและหย่ากันภายในเวลาแค่สามเดือน

ร่างสูงใหญ่ถูกประคองไปยังห้องอีกห้อง มือเล็กยื่นไปบิดลูกบิดแล้วผลักประตูเข้าไป ตอนแรกกะจะส่งแค่หน้าประตู แต่ถูกแขนแกร่งที่พาดอยู่บนคอเกาะเอาไว้แน่น ทำให้เธอต้องพาเขาไปส่งในห้อง

เธอวางร่างสูงลงบนเตียง พอหัวถึงหมอนเขาก็หลับอย่างง่ายดายอีกครั้ง นัสรินเผลอมองสำรวจใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนเดียวที่ตัวเองตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น และแม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังรักไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้ระหว่างเขาและเธอจะเป็นอดีตไปแล้วก็ตาม

ยามหลับแบบนี้ใบหน้าของเขายิ่งชวนมองมากกว่าเดิม โดยเฉพาะแพขนตางอนยาว จมูกโด่ง และริมฝีปากหยักที่เธอรู้ดีว่ามันให้ความรู้สึกที่วาบหวามเร่าร้อนแค่ไหน ยามเขาประทับมันลงบนปากและส่วนอื่นๆ ของร่างกายเธอ หญิงสาวบอกตัวเองให้ถอนสายตาไปจากเขาและกลับออกไปซะ ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งเหมือนอยู่ให้เข็มทิ่มแทงใจตัวเอง แต่จังหวะนั้นเองปราณต์ก็ขยับมือมาแกะกระดุมเสื้อตัวเองอย่างคนนอนไม่สบายตัว นัสรินจึงลุกไปหยิบรีโมตมาเปิดแอร์ให้ และเธอเพิ่งสังเกตว่าห้องนี้แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม โต๊ะ เตียง ตู้ ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนต่างๆ ก็ยังเป็นอันที่เธอเคยใช้

ลึกๆ ก็อยากจะถามเหตุผลของปราณต์ว่าทำไมเขาถึงได้ย้ายมานอนห้องนี้ แถมยังเก็บทุกอย่างเอาไว้เหมือนเดิม เธอนึกว่าหลังจากที่เธอหย่ากับเขาแล้ว เขาจะย้ายกลับบ้าน หรือไม่ก็จัดการเปลี่ยนแปลงบ้านหลังนี้ใหม่เสียอีก แต่ก็นั่นแหละ บ้านหลังนี้เป็นแค่บ้านเช่า เขาอาจจะไม่อยากเปลี่ยนอะไร เพราะเกรงว่าจะมีปัญหากับเจ้าของบ้านก็ได้

นัสรินหันมาอีกทีก็เห็นว่าปราณต์หลับไปแล้ว หลับทั้งๆ ที่ยังใส่รองเท้า และไม่ได้ห่มผ้า ร่างบางจึงขยับมาจัดการถอดรองเท้าออกให้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะหยิบผ้าห่มจากปลายเตียงมาคลุมให้ถึงหน้าอก จากความใกล้ชิดโดยอีกฝ่ายไม่ได้รับรู้ ทำให้นัสรินไม่ได้ระวังตัวอะไร และในจังหวะก้มคลุมผ้าห่มให้เขาอยู่นั่นเอง จู่ๆ คนที่เธอคิดว่าหลับไปแล้วก็ตวัดแขนมากอดพร้อมกับออกแรงกระตุก จนเธอเสียหลักล้มลงไปนอนทาบทับบนร่างใหญ่ของเขา

“คุณปราณต์ปล่อยนัสนะคะ” เสียงหวานเอ่ยประท้วงและพยายามจะยันกายลุกขึ้น แต่กลับถูกปราณต์ล็อกเอวแล้วพลิกร่างบางไปยังที่นอนข้างๆ ซึ่งว่างอยู่ โดยมีร่างใหญ่ขยับขึ้นมาคร่อมทับเอาไว้ พร้อมกับตรึงแขนสองข้างของเธอลงกับหมอนอย่างรวดเร็ว