บทที่ 32

บทที่ 32

“นี่ผมตาฝาดไปหรือเปล่าครับที่เห็นแม่มาบ้านผมแต่เช้าขนาดนี้” ปราณต์เอ่ยทักทายมารดาแบบเรียบๆ และพอจะรู้ถึงสาเหตุการมาของผู้เป็นแม่ เมื่อเหลือบไปเห็นกระเป๋าของนัสรินวางอยู่ที่โต๊ะหน้าโซฟาชั้นล่าง

“ไม่ได้ตาฝาดหรอก บัวคำบอกแม่ว่าแกพาผู้หญิงมาค้างที่บ้าน”

“ข่าวของแม่นี่เร็วเสมอเลยนะครับ”

“แล้วผู้หญิงที่ปราณต์พามาค้างด้วยนั้นเป็นใคร” คนเป็นแม่ถามทั้งที่รู้แก่ใจดี แต่อยากได้ยินจากปากลูกชายมากกว่า

“แม่น่าจะรู้แล้วนะครับ” ปราณต์ตอบอย่างรู้ดีว่าแม่ของตนฉลาดแค่ไหน

แม่เลี้ยงลักษิการะบายลมหายใจออกมาแรงๆ เพื่อผ่อนคลายความหนักอก นางรู้ว่านัสรินกลับมาเชียงใหม่เพื่อมาทำงาน แต่แม่เลี้ยงผู้กว้างขวางอย่างตนกลับไม่เข้าใจลูกชายของตัวเองสักนิด ว่าทำไมถึงได้หวนกลับไปยุ่งกับอดีตภรรยาที่แต่งและหย่ากันภายในสามเดือน ด้วยเหตุผลที่ว่าไปกันไม่ได้และทั้งคู่ไม่ได้รักกัน ครั้งนั้นนางสงสารนัสรินไม่น้อย แต่ก็คิดว่านัสรินคงเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ เพราะยังสาวยังสวย แถมกิริยาวาจาก็ดีพร้อมไปเสียหมด

“มันเกิดอะไรขึ้นหือปราณต์ ไปยุ่งกับน้องทำไมอีก คราวที่แล้วก็จูบน้อง คราวนี้ก็พามาค้างที่บ้านด้วย มันยังไงกันแน่ ในเมื่อหย่ากันแล้วทำไมไม่เลิกแล้วต่อกัน ที่ผ่านมายังทรมานใจกันไม่พอหรือไง หรือว่าเกิดเสียดายน้องขึ้นมา” พูดจบแม่เลี้ยงลักษิกาก็เกิดฉุกใจในคำพูดสุดท้ายของตัวเอง เช่นเดียวกับที่คนถูกถามเองก็ใจกระตุกไปวูบหนึ่งเหมือนกัน

“ใช่ครับ ผมเสียดาย...”

ประโยคของปราณต์ทำให้แม่เลี้ยงลักษิกาดีใจจนเกือบจะยิ้มออกมา เพราะลึกๆ ก็อยากให้ทั้งคู่กลับมาคืนดีกัน ปราณต์อาจจะเห็นค่าของผู้หญิงอย่างนัสรินแล้วก็ได้ แต่คำพูดต่อมาของลูกชายทำให้นางถึงกับอุทาน

“เสียดายที่หย่าเร็วไป นัสรินก็เลยยังเป็นแม่หม้ายที่ช้ำไม่ได้ที่ ผมก็แค่อยากทำให้เธอช้ำมากกว่าเดิมเท่านั้น”

“ตาปราณต์!”

คำพูดนั้นไม่ได้ทำให้แม่เลี้ยงลักษิกาอุทานอย่างตกใจเพียงอย่างเดียว แต่มันยังดังไปกระทบหูใครอีกคนที่กำลังเดินลงมาชั้นล่าง ถ้อยคำอันแสนโหดร้ายนั้นทำใบหน้าที่ซับสีเลือดด้วยความสุขก่อนหน้านี้ซีดเผือดลงไปกับตา แม้จะอับอายที่แม่เลี้ยงลักษิกาและคนในบ้านของปราณต์มาเห็นว่าเธอนอนค้างอ้างแรมกับเขาเหมือนผู้หญิงใจง่าย แต่มันก็ยังน้อยกว่าความเจ็บปวดที่ได้ยินคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

นัสรินยกมือขึ้นไหว้แม่เลี้ยงลักษิกาด้วยกิริยานอบน้อม พยายามจะฝืนยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ออก แม่เลี้ยงลักษิกาขยับเข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นแตะไหล่เบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“หนูนัสอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิลูก เดี๋ยวแม่จะให้บัวคำทำอาหารให้”

“นัสยังไม่หิวค่ะคุณแม่ คุณแม่มานานหรือยังคะ”

“มาได้สักพักหนึ่งแล้วละ”

“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณแม่ตามสบายเถอะนะคะ นัสไม่รบกวนแล้วค่ะ นัสขอตัวกลับไปทำงานก่อน”

“แต่แม่ว่าหนูกับตาปราณต์มีอะไรที่จะต้องคุยกันให้เข้าใจก่อนนะ” แม่เลี้ยงลักษิกามองไปทางลูกชายของตน เพื่อให้เขาทำอะไรสักอย่างที่จะไม่ให้นัสรินจากไปทั้งที่ยังรู้สึกแย่แบบนี้

“เราคงไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันแล้วละค่ะ” ประโยคนั้นนัสรินหันหน้าไปทางคนใจร้าย สายตามีแต่ความเจ็บช้ำจนเขาเองไม่อยากมอง แต่ก็ทนมองราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร นัสรินจึงยกมือขึ้นไหว้ลาแม่เลี้ยงลักษิกา แล้วหยิบเอากระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะออกจากบ้านไปเงียบๆ

รถญี่ปุ่นคันสีขาวมุ่งหน้าไปยังถนนที่เป็นทางไปยังอพาร์ตเมนต์ โดยที่ดวงตาคู่สวยตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่เอ่อคลอขึ้นมาแล้วหลั่งรินลงอาบสองแก้ม ความจริงเธอตื่นนานแล้ว ตื่นตั้งแต่ที่ปราณต์ลุกจากเตียงไปรอบแรก แต่เธอก็ยังแกล้งหลับต่อเพราะหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เธอยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา สัมผัสของเขาตอนที่กดจมูกลงบนแก้มช่างอบอุ่น คำพูดที่เขาบอกว่าคิดถึงก่อนหน้านั้นก็ยิ่งทำให้เธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าปราณต์คงมีเยื่อใยขึ้นมาจริงๆ 

แต่ความจริงแล้วเขาก็แค่เสียดายที่ยังลงโทษเธอยังไม่สมใจ เสียดายที่หย่าให้ผู้หญิงจอมหลอกลวงอย่างเธอเร็วไป เขาต้องการให้ร่างกายของเธอเปื้อนรอยราคีมากกว่าเดิม นั่นต่างหากคือเหตุผลที่แท้จริง ในการที่เขาพาตัวเองมาใกล้ชิดเธออีกครั้ง

เขามีคนรักอยู่แล้วคือ...หมอเมธาวี ส่วนเธอก็แค่เครื่องระบายความแค้นในครั้งอดีต ที่เขาเพิ่งคิดได้ว่ายังทำกับเธอน้อยไป

ร่างบางสั่นสะท้านตามแรงเสียงสะอื้นฮักที่ดังเบาๆ ผ่านลำคอออกมาเป็นระลอก เพื่อระบายความเจ็บปวดแปลบที่แล่นเข้ามาทิ่มแทงหัวใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่กระนั้นก็ยังพยายามครองสติ ประคองรถไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ กระทั่งถึงอพาร์ตเมนต์อย่างปลอดภัย

น้ำตายังไม่หยุดไหลแม้ว่าจะเข้ามาในห้องแล้วก็ตาม ครั้งนี้เธอเสียใจมากกว่าตอนที่หย่ากับเขาด้วยซ้ำ ครั้งนั้นรู้ดีว่าที่ต้องหย่าก็เพราะเขาไม่ได้รัก แต่ครั้งนี้เขาทำเหมือนรัก เหมือนหึง เหมือนมีเยื่อใย แต่แล้วก็หยิบยื่นความเจ็บปวดให้กับเธอด้วยความจริงอันสุดจะโหดร้าย

คุณปราณต์...คนใจร้าย...