บทที่ 5 ข้อตกลงระหว่างที่อยู่ด้วยกัน

ทุกวันเสาร์ทางบ้านเดนิมจะส่งแม่บ้านมาคอยปัดถูทำความสะอาดป้าอนงค์และป้าสายใจทำงานมานานอีกอย่างลลดาเป็นห่วงลูกชายอย่างน้อยส่งคนรู้ใจมาสอดส่องสัปดาห์ละครั้งก็ยังดี

“คุณหนูคะเสื้อผ้ามีแค่นี้เองเหรอคะแล้วของคุณผู้ชายละคะ”

“มีแค่นี้แหละครับของพี่พัดนิมซักหมดแล้วครับ”

“ไม่ได้นะคะคุณหนูใส่ไว้ในตะกร้าเอาไว้ได้เลยเดี๋ยวป้ามาซักให้เองค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับนิมอยากทำให้พี่พัดเอง” เดนิมยิ้มตอบก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปยังห้องนั่งเล่น

คนแก่อย่างอนงค์กับสายใจทำไมจะดูไม่ออกทั่วทั้งห้องไม่มีกลิ่นอายของคนอื่นอยู่เลยมีเพียงคุณหนูของเธอคนแล้วจานชามก็มีเพียงอย่างละหนึ่งตู้เสื้อผ้าโล่งขนาดนั้นแต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา

“ตู้เย็นแทบไม่เหลือของสดเลยป้าไปซื้อให้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรครับซื้อกินเอาสะดวกกว่า”

“ขาดเหลืออะไรบอกป้ามาได้เลยนะคะป้าจะได้ตระเตรียมให้”

“ไม่น่าจะขาดอะไรแล้วครับขอบคุณมากครับ” เดนิมพูดตอบซีรีย์เรื่องโปรดที่กำลังโลดแล่นอยู่บนจอไม่เข้าหัวของเขาสักนิดที่เขาต้องแกล้งจดจ่ออยู่กับภาพยนตร์ตรงหน้าก็เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของแม่บ้านเขารู้ดีว่าทุกคนเป็นห่วงแต่เขาเองก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆว่าพี่พัดจะยกโทษให้

หนึ่งวันหมดไปโดยที่ปราศจากเงาของใครอีกคนเช่นเคยเดนิมที่อาบน้ำเตรียมเข้านอนกลับได้ยินเสียงเปิดประตูคิดว่าคงเป็นแม่บ้านที่ลืมของอะไรจึงรีบออกไปดู

“ป้าสายใจลืมอะไรหรือเปล่าครับ” เอ่ยถามออกไปโดยที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอกับพิพัฒน์ที่ยืนคิ้วขมวด

“พูดกับพี่หรือเปล่า” เดนิมตกใจคิดว่าตัวเองตาฝาดที่เห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ตรงประตูเดนิมไม่กล้าจะขยับตัวกลัวว่าตัวเองจะฝันไปด้วยซ้ำ

“พี่พัด” เดนิมเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเอ่ย “ขอโทษด้วยครับนิมนึกว่าเป็นป้าแม่บ้าน”

“อืม”

พิพัฒน์ถอดรองเท้าก่อนจะเดินผ่านหน้าเดนิมไปก่อนจะหยุดหันกลับมาถาม “ห้องพี่ห้องไหน”

“อ้อห้องในสุดเลยครับ” เดนิมตอบพลางเดินนำอีกฝ่ายไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านในสุดซึ่งเขาจัดไว้ให้อยู่ตรงข้ามเยื้องๆไปกับห้องของตัวเองโดยมีโซนห้องครัวกั้นกลางพี่พัดจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดกับการอยู่ร่วมกันกับเขา

“เชิญครับ” เดนิมเตรียมห้องนอนแยกไว้ให้พิพัฒน์ไว้ตั้งแต่แรกแล้วเขารู้อยู่แล้วว่าพี่พัดไม่มีทางยอมนอนห้องเดียวกันกับเขาแน่ๆจึงได้เลือกห้องให้อีกฝ่ายอยู่ในสุดถัดมาคือห้องทำงานส่วนห้องของเดนิมอยู่อีกฝั่งหนึ่งติดกับห้องนอนแขกห้องของพิพัฒน์มีขนาดใหญ่สุดก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องเดนิมก็รีบถามไถ่อย่างกระตือรือร้น “พี่พัดทานข้าวมาหรือยังครับ” น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังแต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง “พี่ทานมาแล้วออกไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนไปพี่เก็บของเสร็จแล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน” เดนิมพยักหน้าพลางเดินไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นอย่างว่าง่าย

  ไม่นานพิพัฒน์ก็เดินออกมา เลือกนั่งโซฟาตรงข้ามกับเดนิม เดนิมกอดหมอนอิงนั่งมองเท้าตัวเองอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายคล้ายกับมีชนักติดหลัง ส่วนพิพัฒน์ได้แต่นั่งมองสังเกตสีหน้าและท่าทางของเดนิมอยู่สักพัก เมื่อก่อนเดนิมเป็นเด็กที่น่าเอ็นดู ดูอ่อนต่อโลก แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ในใจของเขาไม่สามารถมองเดนิมในแง่นั้นอีกได้อีกต่อไป ก่อนจะเอ่ยทำลายความเงียบ

“พี่จะมาพักที่นี่เพียงวันศุกร์เสาร์และอาทิตย์เท่านั้นส่วนจันทร์ถึงพฤหัสฯพี่จะพักที่ทำงาน” พิพัฒน์เว้นจังหวะก่อนจะเอ่ยต่อ “พี่จะไม่อยู่ร่วมห้องเดียวกับเราและพี่ขอห้าม ไม่ให้เราเข้ามายุ่มย่ามในห้องนอนของพี่เรื่องทำความสะอาดให้แม่บ้านเข้ามาทำ”

เดนิมเงยหน้ามองพิพัฒน์ด้วยใบหน้าซีดเผือดได้แต่พยักหน้าตอบกลับ “ครับ” เพียงเท่านั้น “ส่วนเรื่องกับข้าวพี่ว่าสั่งข้างนอกมาสบายกว่าอีกอย่างนิมก็ทำกับข้าวไม่เป็นด้วย” เดนิมทำท่าจะแย้งแต่ทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับเท่านั้น “ทำตามความต้องการของพี่พัดเถอะครับ”

“อีกอย่างเรื่องระหว่างเราก็ขอให้มันจบเพียงแค่นี้อย่าลากคนนอกมาเกี่ยวข้อง” ทั้งๆที่เดนิมเตรียมใจมาแล้วแท้ๆแต่พอได้ยินประโยคเหล่านี้จากปากของพี่พัดน้ำตาที่แห้งเหือดพลันจะไหลออกมาอยู่รอมร่อได้แต่กลั้นเอาไว้ก่อนจะตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ครับ”

“อีกอย่างต่างฝ่ายต่างเป็นอิสระต่อกันไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวพี่จะไม่ก้าวก่ายเรื่องของนิมด้วยเช่นกันจนกว่าจะหมดสัญญาก็อยู่กันแบบนี้ไปละกัน” ก่อนจะเว้นจังหวะ

“นิมคิดว่าไง”

“แล้วแต่พี่พัดเลยครับ” ก่อนที่ทำนบน้ำตาจะไหลออกมาจึงกัดฟันเอ่ย “ถ้าไม่มีอะไรแล้วนิมขอตัวก่อนนะครับ” หันหลังเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินคำพูดที่ทำเอาสั่นไปทั้งร่าง “คราวหน้าไม่ต้องทำอาหารมาให้พี่ที่บริษัทอีกนะนิมรู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร” ได้ยินดังนั้นจึงรีบเดินกลับห้องของตัวเองโดยเร็วที่สุดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเสียงสะอื้นร่ำไห้ของเดนิมในสายตาพิพัฒน์ไม่ชวนให้น่าสงสารเลยสักนิดและนี่คือบทเรียนแรกเขาจะมอบให้เดนิมคนหน้าซื่อใจคดอย่างเดนิมต้องถูกดัดนิสัยเสียบ้าง

พิพัฒน์ตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นเดนิมอยู่ภายในห้องแล้วดีเหมือนกันอย่างน้อยก็ไม่น่าอึดอัดจนเกินไประยะเวลาหนึ่งปีสำหรับเขาแล้วยาวนานแทบไม่มีที่สิ้นสุดเป็นไปได้เขาไม่อยากอาศัยอยู่กับเดนิมเลยสักนิดแม้แต่น้ำเปล่ายังซื้อแยกเอาไว้ในตู้เย็นภายในห้องนอนของตัวเองพิพัฒน์ยอมรับว่ากลัวกลัวว่าเหตุการณ์เดิมจะซ้ำรอยอีกครั้งและเขาไม่ไว้ใจเดนิมอีกต่อไปการถูกวางยาในวันนั้นทำให้เขาระวังตัวมากกว่าเดิมคล้ายว่าเป็นแผลใจก็ได้และที่เขายอมศศิภักดีเพราะบุญคุณล้วนๆ

เดนิมออกมาห้องสมุดที่เดิมตั้งแต่เที่ยงคืนมันกลายเป็นเซฟโซนที่พักใจของเขายามเหนื่อยล้าเดนิมแม้จะตั้งตารอคอยการมาถึงของพี่พัดแต่ความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นดั่งใจนึกแล็ปท็อปคู่ใจรองรับนิ้วเรียวยาวที่พิมพ์แป้นอย่างระรัวการระบายของเสียภายในจิตใจของเดนิมไม่ใช่การก้าวร้าวหยาบคายแต่ระบายมันออกมาผ่านตัวหนังสือทุกถ้อยคำบาดลึกสื่อสารถึงคนอ่านและหวังว่าผู้คนเหล่านั้นจะได้พบกับรักแท้อย่าได้เจ็บปวดกับการรักใครอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนอย่างกับเขา

ในนิยายมักจะบรรยายการครองคู่ของตัวละครเป็นตอนจบสุดท้ายมันเป็นชีวิตคู่ที่อบอวลไปด้วยความสุขแต่ทว่าชีวิตจริงเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ในโลกของความเป็นจริงการแต่งงานไม่ได้เป็นการการันตีว่าชีวิตรักจะหวานชื่นไปตลอดกาลแต่ก็ไม่ใช่ทุกคู่นิ้วเรียวยาวเคาะแป้นพิมพ์อยู่อย่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคล้ายกับอยู่ในภวังค์เหมือนต้องการระบายความอัดอั้นตันใจผ่านอักษรเหล่านั้นก่อนจะกดปิดแล็ปท็อป ฟุบลงบนโต๊ะโดยใช้แขนรองเพื่อพักสายตาสักครู่

“ขอโทษนะครับคุณอ่านเรื่องนี้อยู่หรือเปล่าครับ” เดนิมเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “ครับ”

“ขอโทษด้วยนะครับไม่รู้ว่าคุณนอนอยู่”

“ไม่เป็นไรครับ”

“คือ” เดนิมเหลือบไปเห็นหนังสือที่ว่า “คุณหมายถึงเล่มนี้หรือเปล่าครับ”

“ใช่ครับ…ถ้าคุณยังอ่านอยู่ก็ขอโทษด้วยครับพอดีผมหาซื้อไม่ได้เลยว่าจะมายืมที่นี่แต่ก็…”

“ไม่เป็นไรผมอ่านจบแล้ว” เดนิมยื่นหนังสือให้กับคนแปลกหน้าก่อนจะเอ่ยถาม

“คุณเป็นแฟนนิยายของคุณ FALLIN ด้วยเหรอครับ” เดนิมอดแปลกใจไม่ได้ไม่คิดว่าแนวรักชิงสวาทจะเป็นที่นิยมในชายหนุ่มแบบนี้ด้วยปกติจะเป็นที่นิยมของสาววายมากกว่าจากการสำรวจตลาด

“อย่าบอกนะครับว่าคุณก็เป็นแฟนนิยายของคุณ FALLIN เหมือนกัน” และแล้วจากคนแปลกหน้าก็กลายมาเป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่คุยกันถูกคอมีรสนิยมเดียวกันชอบอะไรเหมือนๆกันส่วนสิบทิวาเองก็หาคนที่จะพูดคุยดีพทอล์คเรื่องนิยายเล่มนี้มานานแล้วเหมือนกันแม้จะเรียนจบจนมาสานต่อธุรกิจที่บ้านแต่ว่าเขามีงานอดิเรกคือการอ่านนิยายไม่เน้นเฉพาะเจาะจงพลอตดีสนุกถูกใจก็อ่านได้หมดแต่พึ่งเข้าวงการวายเพราะงานเขียนของคุณ FALLIN แม้จะได้รับรางวัลเบสเซลเลอร์ในไทยหรือแม้นิวยอร์กไทม์ก็ไม่เคยออกบูธแจกลายเซ็นเลยสักครั้งแฟนๆนิยายเรียกร้องไปยังสำนักพิมพ์กันแทบตายแต่ได้รับคำตอบเพียงว่ากำลังเรียนต่อที่ต่างประเทศ

“ผมตามเก็บนิยายทุกเรื่องของเขาหลังๆนอกจากราคาจะแพงแล้วคนแทบไม่ปล่อยขายเลย” เดนิมอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคุณสิบทิวาจะเป็นแฟนพันธุ์แท้ขนาดนี้”

“อย่ามองที่ภายนอกสิครับ” สิบเทวายิ้มตอบ

“ตอนนั้นผมหาซื้อมาเผื่อไว้สองเล่มหากคุณต้องการผมสามารถให้ได้”

“จริงเหรอครับ!” สิบทิวาดีตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก “คุณจะตัดใจขายจริงๆเหรอครับราคาในตลาดเล่มละหลายพันเลยนะครับ” สิบทิวาไม่เกี่ยงเรื่องราคาแต่เขากลัวถูกโกงมากกว่า

“คุณจ่ายผมราคาปกก็ได้ครับของมาเงินไป” ทั้งสองจึงแลกไลน์กันเพื่อติดต่อซื้อขายกันต่อไปหลังจากนั้นเดนิมจึงขอตัวกลับเขาไม่ได้กลับไปยังเพนท์เฮ้าส์แต่เลือกกลับไปที่คอนโดของตัวเองแทนภายในห้องเสื้อที่เต็มไปด้วยเศษผ้าหุ่นแบบต่างๆที่ถูกร่างเอาไว้จนเต็มโต๊ะเดนิมยื่นมือไปลูบชุดแต่งงานงานที่เขาได้ตัดและออกแบบเอาไว้ด้วยตัวเองมันคือความปรารถนาอันสูงสุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ถ้าหากพูดออกไปยังไงก็เหมือนกับว่าเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าก่อนจะค่อยๆนั่งลงตรงหลังเครื่องจักรไฟฟ้าตัวโปรดเดนิมชอบเสียงเข็มที่ปักลงบนผืนผ้าความตึงเครียดที่มีก่อนหน้าคล้ายมลายหายไปเมื่อชุดที่ร่างเอาไว้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาจริงๆเดนิมไม่รับออเดอร์เพราะการจะตัดเสื้อผ้าออกมาชุดหนึ่งต้องอาศัยแรงกายและแรงใจเป็นอย่างมากกว่าจะถักทอร้อยเรียงออกมาได้แต่ละผลงานต้องใช้เวลาเขาไม่ใช่คนที่สุกเอาเผากินแต่ละงานประณีตจึงชอบทำชุดสำเร็จมากกว่าห้องเสื้อที่เขาทำร่วมกับโจชัวร์ก็กำลังไปได้ดีเริ่มมีชื่อเสียงในหมู่นางแบบนายแบบโดยเฉพาะชุดที่เขาออกแบบล้ำสมัยและมีเอกลักษณ์เป็นอย่างมากแต่ละชุดมีเพียงหนึ่งไม่มีสองเพราะอยากให้แต่ละคนโดดเด่นไม่ซ้ำกันห้องเสื้อ JeansShore มีเสื้อผ้าหลากหลายแบบหลากหลายสไตล์ให้เลือกสรรโดยเฉพาะชุดสูทที่ตัดโดยเดนิม

เดนิมจดจ่ออยู่กับกองเสื้อผ้าเหล่านั้นโดยไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดอีกก่อนจะมาถึงที่นี่เขาส่งข้อความบอกพวกแฝดแล้วว่าจะเก็บตัวตัดเสื้อผ้าพวกแฝดรู้นิสัยของเขาดีจึงไม่ได้โทรมาสอบถามอะไรส่วนพิพัฒน์เองก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้คล้ายว่าเดนิมจงใจหลบหน้าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยเมื่อสัญญาหมดลงความรู้สึกเกลียดชังที่มีจะได้ลดน้อยลงไม่แน่ว่าสักวันเขาอาจจะมองเดนิมเป็นน้องเป็นนุ่งเหมือนอย่างเดิม

เดนิมกินนอนอยู่กับกองผ้าจนชุดสูทและชุดราตรีที่สั่งตัดพิเศษเนื่องจากลูกค้าถูกใจในการออกแบบของเขาเดนิมทำมันออกมาได้เพียงระยะเวลาสองสัปดาห์เป็นสองสัปดาห์ที่ทรหดแต่ทว่าเหมือนได้ชีวิตตัวเองคนเดิมกลับมาสภาพจิตใจที่บอบช้ำถูกกาลเวลาเยียวยาเสียงจักรคอยทำลายเสียงในหัวความคิดฟุ้งซ่านต่างๆถูกแทนที่ด้วยสมาธิกับการจดจ่อต่อชุดในเบื้องหน้าเมื่อจัดการชุดส่งให้ร้านเรียบร้อยแล้วเดนิมจึงเลือกจะพักในคอนโดของตัวเองต่อจนกว่าจะถึงวันจันทร์เพราะเขากลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกแย่แม้จะอยากทำดีสักแค่ไหนแต่ความเชื่อใจที่เคยมีเรียกร้องกลับมาได้ไม่ง่ายเหมือนอย่างใจนึก

เมื่อวันจันทร์มาถึงเดนิมกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์ด้วยสภาพอิดโรยหอบหิ้วเอกสารเดินกลับเข้ามาภายในห้องแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่นเพราะเดนิมอายุอ่อนกว่าจึงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบเสียก่อน

“สวัสดีครับ” พิพัฒน์เงยหน้าจากไอแพดในมือก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่ติดตรงผนังในสายตาของพิพัฒน์มองสำรวจเดนิมที่ดูเหมือนจะซูบจากคราวที่แล้วเล็กน้อยแถมสองมือยังมีแต่ถุงแบรนด์เนม “คุณลุงฝากพี่มาสอนงานบริษัทลูกให้นิมนิมควรจะหาอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันสักทีไม่ใช่ลอยไปลอยมาไปวันๆอยู่อย่างนี้”

“ในสายตาพี่พัดเห็นว่านิมเป็นคนแบบนั้นเหรอครับ” เดนิมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ย “นิมไม่รบกวนพี่พัดดีว่าอีกอย่างนิมเป็นคนหัวช้าทำธุรกิจไม่ได้หรอกครับ” พูดเสร็จก็เดินผ่านเข้าห้องตัวเองไปเดนิมนั่งชันเข่ามองเอกสารหลายแฟ้มที่อยู่ภายในถุงกระดาษแบรนด์เนมเหล่านั้นอย่างเหม่อลอยก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปพูดในสิ่งที่อยากจะพูดมานาน

“พี่พัดครับ” เดนิมไม่ได้นั่งลงที่โซฟาแต่เลือกยืนตรงข้ามจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกหลากหลายไม่กล้าแม้แต่จะน้อยใจเพราะรู้ว่าตัวเองคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้

พิพัฒน์เองไม่ได้ขานตอบเพียงเงยหน้าจ้องมองไม่ปริปากพูดอะไรเดนิมบีบมือที่เย็นเฉียบทั้งสองข้างของตัวเองก่อนจะตัดสินใจเอ่ย “นิมรู้ว่าพี่พัดอึดอัดที่ต้องมาอยู่กับนิมสัญญาก่อนหน้าก็อย่าไปพูดถึงมันเลยนิมรู้ว่าพี่พัดเป็นคนรักษาคำพูดแต่นิมไม่อยากจะฝืนใจและไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นิมรู้ว่าพี่พัดเกลียดนิมแต่นิมอยากให้พี่พัดรู้ว่านิมไม่เคยคิดวางยาพี่พัดไม่เคยคิดจะใช้วิธีการสกปรกแบบนี้เรื่องระหว่างเราก็ให้มันแล้วกันไปเรื่องนี้นิมจะเป็นฝ่ายคุยกับคุณพ่อคุณแม่เอง” สองคนจ้องตากันอยู่อย่างนั้นจนเดนิมเป็นฝ่ายหลบสายตาเสียก่อน “อีกอย่างห้องนี้พี่พัดคงไม่สะดวกสบายหลายอย่าง” เดนิมเม้มปากแน่น “ยังไงผมก็ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ” พูดเสร็จก็ยกมือไหว้ก้มหัวขอโทษอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

“ถ้ามันง่ายอย่างที่นิมพูดก็ดีสิ”

“หมายความว่าไงครับ” เดนิมถามด้วยความสงสัยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาทนอยู่ด้วยกันอย่างนี้

“ได้อ่านทุกตัวอักษรหรือเปล่า” เดนิมคิดทบทวนถึงสัญญาที่เขาได้รับก่อนหน้า “ทำไมเหรอครับ”

พิพัฒน์ยิ้มหยัน “ภายในสัญญาระบุว่าต้องอยู่อาศัยด้วยกันตลอดหนึ่งปีเพราะอะไรรู้ไหม” เดนิมส่ายหน้า “นิมรู้จักร่างกายตัวเองดีมากกว่าพี่นะ” เดนิมเชิดหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะกัดฟันเอ่ย “นิมไม่ได้เลวจนถึงขนาดเอาเด็กมาเป็นข้อผูกมัดพี่พัดหรอกครับมีแต่จะเพิ่มความเกลียดชังให้กันเสียเปล่าๆพี่พัดไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับนิมกินยาไปแล้วยังไงก็ไม่ท้องแน่นอนพี่พัดสบายใจได้”

“ของแบบนี้พูดปากเปล่าไม่ได้หรอกนะ” พิพัฒน์เอ่ยเสียงเย็น

“พี่พัดไม่ต้องกังวลไปหากนิมท้องขึ้นมาจริงๆเด็กคงนี้คงไม่มีวันได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกหรอกครับ”

“เดนิม!”

“ก็ไม่ใช่สิ่งที่พัดต้องการเหรอครับ” เดนิมตอบกลับก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก

เดนิมยกฝ่ามือขึ้นมาลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆแม้เดนิมจะหลงรักอีกฝ่ายมาหลายสิบปีแต่ก็ไม่เคยคิดจะช่วงชิงโดยใช้วิธีการนี้มาก่อนผลลัพธ์นอกจากไม่คุ้มค่าแล้วยังทรมานเหมือนตายทั้งเป็นหากเขาท้องขึ้นมาตอนนี้รังแต่จะสร้างปัญหาอีกทั้งยังจะมีคนที่ถูกเกลียดเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน

พี่พัดไม่เคยรักเขาและจะรักเด็กคนนี้ลงได้ยังไงเดนิมหวาดกลัวเรื่องนี้มากที่สุดและจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเป็นอันขาด!

พิพัฒน์ยอมรับว่าตัวเองตกใจที่เห็นเดนิมในท่าทางที่แข็งกระด้างแบบนั้นระยะเวลาสิบปีที่ไม่เจอกันเดนิมกลายเป็นใครอีกคนที่พิพัฒน์เองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเดนิมที่อ่อนต่อโลกต่อหน้าผู้คนกับเดนิมที่แข็งกระด้างที่อยู่ต่อหน้าเขาคือคนไหนกันแน่