บทที่ 9 เหนื่อยล้าเกินกว่าจะเอ่ยปาก

ทางด้านเดนิมโชคดีที่กาแฟวางพักไว้สักครู่บนเคาน์เตอร์แผลจึงไม่ได้ร้ายแรงเป็นแผลไหม้ระดับสองมีตุ่มพองใสแต่ก็ปวดแสบมากเพราะเส้นประสาทบริเวณผิวหนังยังเหลืออยู่ไม่ได้ถูกทำลายไปมากนักการหายของแผลใช้เวลาประมาณสองถึงสามสัปดาห์คุณหมอจึงให้ครีมทายาภายนอกรวมไปถึงการปิดแผลด้วยผ้าก๊อซอีกทั้งยังกำชับไม่ให้โดนน้ำรวมไปถึงที่ต้นขาด้านขวาด้วย

เดนิมทำแผลเสร็จพี่แฝดก็โทรมาตอนอยู่ในรถพอดีเขากดรับสายก่อนจะทำน้ำเสียงปกติ “ว่าไงครับ”

“วันนี้ว่างหรือเปล่าเราพี่สองคนจะไปรับไปทานข้าว”

“วันนี้คงไม่ได้ครับ”

“เดี๋ยวพี่โทรไปหาไอ้พัดให้”

“อย่าดีกว่าครับเดี๋ยวพี่พัดจะว่าเอาตอนนี้ผมเป็นแค่พนักงานฝึกงานนะครับพี่แฝดอย่าลืม” เดนิมพยายามทำน้ำเสียงให้สดใส “อีกอย่างมีนักศึกษาฝึกงานคนอื่นมาฝึกด้วย”

“แล้วเราจะว่างเมื่อไหร่” เดนีนแทรกขึ้นมา

“เดี๋ยวถ้าว่างจะโทรไปนัดพี่ๆอีกทีนะครับไม่ต้องกลัวว่าพวกพี่แฝดจะไม่ได้จ่ายรับรองวันนั้นต้องจ่ายให้น้องทั้งวันนะครับ” แฝดต่างหัวเราะ “หาเวลามาให้ได้เถอะน้องคนเดียวจะเท่าไหร่เชียวแพงแค่ไหนก็เลี้ยงได้” ทั้งสามคนหัวเราะก่อนจะกดวางสายเดนิมถอนหายใจก่อนจะสตาร์ทรถกลับบ้านโดยไม่ได้ดูสายที่ไม่ได้รับก่อนหน้าระหว่างทางด่วนจู่ๆรถยนต์คันโปรดก็เกิดดับกลางทางเสียดื้อๆเดนิมพยายามหลายครั้งก็สตาร์ทไม่ติดจนต้องรีบลงไปเข็นกลัวว่าจะเกะกะรถคันอื่นวันนี้คงจะเป็นวันโชคร้ายของเขาละมั้งระหว่างที่พยายามเข็นรถของตัวเองจู่ๆฝนก็เทลงมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนเสื้อผ้าเปียกแนบลำตัวไปหมดเมื่อเข็นรถมาถึงข้างทางก็รีบต่อสายหาคนที่คิดว่าอยู่ใกล้ที่สุดก็คือพี่พัดเขากดโทรศัพท์มือถือของตัวเองก็พบสายที่ไม่ได้รับสามสายเดนิมชะงักจ้องมองชื่อที่บันทึกเอาไว้แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าพี่พัดจะเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาก่อนเดนิมกดโทรศัพท์โทรออกด้วยมือที่สั่นเทาเสียงรอปลายสายไม่ได้ทำให้ความรู้สึกว้าวุ่นภายในใจสงบลงสักนิดพี่พัดโทรมาทำไมมีอะไรหรือต้องการจะต่อว่าความคิดมากมายวิ่งวนในหัวเมื่อปลายทางไม่รับเขาก็ไม่มีแรงจะต่อสายอีกก่อนจะค้นหาเบอร์อู่ที่อยู่ใกล้ที่สุดพลันสายของสิบทิวาโทรเข้ามาเดนิมกดรับสายทันที

“สวัสดีครับคุณเดนิมผมรบกวนคุณหรือเปล่า”

“ก็นิดหน่อยครับ…”

มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”

“พอดีผมรถเสียอยู่บนทางด่วนxxxน่ะครับ”

“คุณโทรหาอู่หรือยังเดี๋ยวผมไปหารอนะครับอย่าไปไหน” เดนิมกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวอู่ก็ส่งรถมาให้แต่ยังไม่ทันได้ตอบอีกฝ่ายก็ชิงวางไปก่อนมันคงจะดีถ้าใครบางคนไม่มองว่าเรื่องของเราเป็นเรื่องเล็กน้อยเดนิมรู้ว่าสิบทิวารู้สึกยังไงกับตนแต่ว่าตอนนี้เขาอ่อนล้าทั้งกายใจมีเพื่อนนั่งคุยคลายเหงาก็คงจะดีอย่างน้อยเรื่องแย่ๆวันนี้ก็ไม่ได้ผ่านมันไปคนเดียวเดนิมนั่งรอในรถไม่นานก็มีรถยนต์มาจอดที่ข้างหน้ารถตัวเองเปิดไฟกะพริบขอทางก่อนจะกางร่มเดินมาหาเดนิมลดกระจก “ขอบคุณที่มานะครับรบกวนคุณแย่เลย”

“ไม่เลยครับเดี๋ยวอู่ก็คงมาแล้วเข้ามารอที่รถผมก่อนไหมครับคุณเดนิมคงหนาวแย่”

“ขอบคุณมากครับ” ดีที่รถของสิบทิวาเป็นรถยุโรปที่มีฮีตเตอร์เดนิมตัวสั่นเพราะถูกความเย็นเข้าเล่นงานเขากอดตัวเองอยู่อย่างนั้นเพื่อรออู่มาลากรถไปพลันเห็นอีกฝ่ายยื่นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าตัวหนึ่งมาให้ “ตัวใหญ่หน่อยถ้าไม่รังเกียจเปลี่ยนเสื้อก่อนไหมครับผมกลัวว่าคุณจะเป็นหวัดเอา” เดนิมมองเสื้อเชิ้ตสีฟ้าในมือของอีกฝ่ายเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายสิบทิวาเลยกระแอมก่อนจะเอ่ย “ถ้าคุณเดนิมอายผมจะหันหลังให้”

“เปล่าหรอกครับแค่เกรงใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับเปลี่ยนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอาเปล่าๆจริงสิ…แล้วมือคุณไปโดนอะไรมาครับเนี่ย” สิบทิวาไม่พูดเปล่าแถมยังจับมือข้างขวาที่พันผ้าก๊อซสีขาวไว้อย่างเบามือ “เจ็บไหมครับ” สิบทิวาถามพลางพลิกมือไปมาเขาสำรวจนั่นนี่อยู่นานเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสายตาก็ประสานกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นที่จ้องมองมาอยู่ก่อนหน้านานแล้ว

“คุณสิบทิวา”

“เอ่อ…ขอโทษครับผมแค่เป็นห่วงคุณแฮ่ๆ” ฝ่ามือใหญ่ที่กอบกุมก่อนหน้าค่อยๆยกออกช้าๆก่อนจะเอนหลังหลับตา “ถ้าคุณเปลี่ยนเสร็จแล้วเรียกผมได้เลยนะ” สิบทิวาถือโอกาสพักสายตาสักครู่เมื่อกี้การกระทำของเขาช่างน่าขายหน้าจริงๆแหละอีกอย่างไม่อยากให้คุณเขารู้สึกอึดอัดด้วย

“เสร็จแล้วครับ…ถ้าไม่เป็นการรบกวนช่วยไปส่งผมที่บ้านได้ไหมครับ” เดนิมถาม

“ได้สิครับ”

“อีกอย่างผมจะได้เอาหนังสือที่คุณอยากได้มาให้ด้วย”

“ขอบคุณมากครับ” หลังจากจัดการเรื่องรถเสร็จแล้วทั้งสองก็เดินทางกลับระหว่างทางคนทั้งสองก็ไม่มีอะไรพูดคุยกันมากนักเดนิมแม้จะเปลี่ยนเสื้อแล้วแต่ระหว่างทางก็จามไม่หยุดคงไม่พ้นเป็นไข้หวัดอีกแน่ๆเสิร์ฟน้ำให้แขกเสร็จก็ขอตัวไปทำธุระอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบเวลาที่ผนังบ่งบอกว่าหกโมงเย็นเข้าไปแล้วสิบทิวาอดที่จะกวาดสายตาไปรอบๆห้องไม่ได้เรียบหรูและดูอ้างว้างใหญ่โตเกินกว่าที่คนคนเดียวจะอาศัยอยู่ที่นี่สะดวกสบายและปลอดภัยมากก็จริงแต่ถ้าให้เขามาอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เขาเป็นน้องคนสุดท้องมีพี่ชายและพี่สาวอย่างละหนึ่งคนบรรยากาศภายในบ้านเลยครื้นเครงและมักจะมีเสียงทะเลาะเบาะแว้งตามประสาพี่น้องเป็นประจำเจ้าของห้องให้เขานั่งรอเขาก็นั่งรออย่างเดียวไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกลำบากใจที่คบค้าสมาคมกับเขา

เขารู้จักชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ายมาตั้งนานแล้วมีแต่เจ้าตัวที่ไม่รู้เพราะที่บ้านทำธุรกิจสิ่งพิมพ์เดนิมเป็นนักเขียนที่ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ของพี่สาวเขาเคยแอบดูพี่สาวคุยงานกับอีกฝ่ายพอสอบถามก็ได้ความว่ากำลังเรียนต่อต่างประเทศสิบทิวาชมชอบเดนิมมาตั้งนานตั้งแต่ได้ยินแค่เสียงยิ่งมาได้พูดคุยเขายิ่งประทับใจในตัวอีกฝ่ายมากกว่าเดิมเสียอีกอายุของสิบทิวาห่างกับเดนิมเพียงสองปีอยากจะแทนตัวเองว่าพี่ใจจะขาดแต่ก็ไม่กล้า…เพราะอีกฝ่ายวางตัวดีมาตลอดปล่อยความคิดล่องลอยไปก่อนจะได้ยินเสียงเดนิมที่สวมชุดลำลองสบายๆออกมา

“ขอโทษที่ให้รอนะครับนี่ครับ…” สิบทิวารับหนังสือมาด้วยความตื่นเต้นความปลื้มปีติฉายชัดบนใบหน้าเจ้าของผลงานอย่างเดนิมอดที่จะภูมิใจไม่ได้สิบทิวาลูบหนังสือที่ซีลพลาสติกใสอย่างดี “โห…เรื่องนี้สามสี่ปีได้คุณคิดราคามาได้เลยเท่าไหร่ผมก็ไม่เกี่ยง” เดนิมหัวเราะ

“ฟรีครับ”

“ฮะ!! ในตลาดขายกันแพงมากเลยนะครับคุณให้ผมฟรีเนี่ยนะ”

“ผมเคยบอกคุณแล้วไงคุณสิบทิวาราคาเป็นเรื่องรองมันสมควรอยู่ในมือของคนที่รู้คุณค่าและทะนุถนอมมันมากกว่าพ่อค้าคนกลางแล้วผมก็ไม่เสียดายถ้ามันจะอยู่ในมือคุณ”

“คุณจะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะขอให้คุณเซ็นให้” เดนิมชะงักก่อนจะสบตากับฝ่ายตรงข้ามที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว

“คุณรู้?” สิบทิวาพยักหน้าก่อนจะเอ่ยตะกุกตะกัก “แต่ผมไม่ได้เข้าหาคุณเพราะผลประโยชน์ใดๆทั้งสิ้นเลยนะอีกอย่างคุณคงจำผมไม่ได้ผมเป็นน้องชายของพี่หมื่นราตรีซึ่งก็คือบรรณาธิการของคุณ”

“ถึงว่า”

“ถึงว่าอะไรครับ”

“ถึงว่าทำไมถึงคุยกับผมรู้เรื่อง” เดนิมอดขำกับท่าทางของอีกฝ่ายไม่ได้ “คุณเดนิมไม่ได้โกรธผมใช่ไหมครับที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก”

“ไม่หรอกครับ”

“โล่งอกไปทีผมคิดว่าคุณจะโกรธผมเสียอีก”

“ผมดีใจด้วยซ้ำที่มีเพื่อนอย่างคุณเพิ่มมาอีกหนึ่งคนไม่มีใครคุยกับผมเรื่องนิยายมานานแล้วบางครั้งการเป็นนักเขียนมันก็โดดเดี่ยวยิ่งตอนปั่นต้นฉบับเหมือนผมต้องวิ่งคนเดียวมีคนมาพูดคุยดีพทอล์กถึงตัวละครที่ผมแต่งผมรู้สึกยินดีมากกว่าอย่างน้อยก็มีคนชื่นชอบและร่วมเดินทางไปกับผม”

“ผมชอบการวางคาแรคเตอร์ตัวละครของคุณนะ” สองมือแกะพลาสติกที่ห่อหุ้มหนังสือนิยายเล่มโปรดออกก่อนจะเปิดไปยังหน้ารองปก “คุณเซ็นให้ผมได้ไหมครับ”

“ได้สิครับ” เดนิมรับคำก่อนจะหยิบปากกาที่อยู่ตรงโต๊ะหน้าทีวีขึ้นมาเซ็นอย่างรวดเร็ว

“แฟนๆนิยายของคุณจะต้องอิจฉาผมแน่ๆ” สิบทิวาแทบจะอดใจโพสต์อวดในโซเชียลมีเดียไม่ไหวก็คุณ FALLIN ไม่เคยออกบูธแฟนไซน์มาก่อนเลยสักครั้งแล้วเขายังเป็นคนเดียวด้วยที่เจ้าของผลงานมานั่งเซ็นให้ต่อหน้าปากอมยิ้มไม่ได้แทบจะฉีกไปถึงหูอยู่แล้ว

“ผมขออย่างเดียวอย่าบอกใครนะครับกลัวว่าแฟนๆคนอื่นจะหาว่าผมลำเอียง” เดนิมตอบยิ้มๆ “ผมยังไม่พร้อมเรื่องแฟนไซน์”

“ได้ครับ!” สิบทิวารับคำอย่างแข็งขัน “ผมสาบานว่ามันจะเป็นความลับระหว่างเรา” เสียงปิดประตูทำเอาคนทั้งสองสะดุ้งวันนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งปกติพิพัฒน์ไม่กลับมาค้างที่นี่อยู่แล้วแต่พอเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาเดนิมก็ทำหน้าไม่ถูกสิบทิวาเองก็จ้องผู้มาใหม่เช่นกัน

“สะสวัสดีครับ” สิบทิวาลุกขึ้นทำความเคารพอีกฝ่ายเขารู้จักพิพัฒน์ซึ่งเป็นนักธุรกิจชื่อดังเห็นตามสื่อบ่อยๆแต่ก็ไม่ได้สนใจมากนักเท่ากับวันนี้วันที่อีกฝ่ายอยู่ที่นี่เขาหันไปมองเดนิมที่มองอีกฝ่ายไม่วางตาเช่นกันพิพัฒน์เองก็ตอบกลับ “สวัสดีครับ” พูดเสร็จก็เดินผ่านเข้าห้องตัวเองไปพอสิบทิวาเห็นบุคคลที่สามที่เดินเข้าห้องตัวเองไปเขาก็เย็นวาบไปตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่าบอกนะว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน

“เอ่อ…”

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณสิบทิวาคิดหรอกครับ” เดนิมตอบเสียงเรียบก่อนจะยืนขึ้น “ผมขอบคุณคุณมากสำหรับวันนี้เดินทางกลับบ้านดีๆนะครับ”

“ครับๆ” สิทิวาเองก็ทำตัวไม่ถูกเขาไม่ได้เตรียมใจที่จะเจอกับสถานการณ์แบบนี้คิดว่าอยู่ชวนคุยเป็นเพื่อนสักพักทานมื้อค่ำด้วยกันสักมื้อก่อนจะขอตัวกลับที่ไหนได้…สิบทิวายังอึ้งไม่หายก่อนจะได้ยินส่วนเสื้อผมซักเสร็จแล้วจะส่งคืนให้นะครับเดี๋ยวผมจะติดต่อไปอีกที”

“ได้ๆครับผมไม่รีบ” สองขาเดินออกมาจากห้องใหญ่อย่างมึนงงเดนิมแตะคีย์การ์ดที่ลิฟต์ให้ก่อนจะเอ่ยลา “เดินทางปลอดภัยนะครับ” สิบทิวาได้แต่รับคำไปอย่างนั้นหัวสมองยังมึนงงไม่หายเดนิมกับพิพัฒน์อายุห่างกันก็มากทั้งสองคนเป็นอะไรกันเกี่ยวข้องอะไรกันทำไมอะไรยังไงความคิดเรื่องสองคนนั้นวิ่งวนอยู่ในหัวอย่างนั้นจนขับรถกลับมาถึงบ้านเมื่อไหร่ไม่รู้

ส่วนทางด้านเดนิมแผลที่หลังมือปวดแสบปวดร้อนอยู่ตลอดเวลาแถมยังชุ่มน้ำอยู่พักใหญ่แผลถุงน้ำแตกเขาจึงลอกเนื้อที่ลอกออกตั้งแต่อาบน้ำโชคดีที่เป็นตรงหลังมือหากเป็นฝ่ามือหยิบจับอะไรคงลำบากอีกทั้งพี่พัดมาพักที่นี่คงจะเอาเรื่องเขาเป็นแน่เดนิมถอนหายใจปั้นสีหน้าไม่ถูกเขาลอบถอนหายใจเมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายออกมาจากห้องสองเท้าเดินเข้าไปในห้องครัวหยิบโจ๊กกระป๋องออกมากดน้ำร้อนใส่เขานั่งหันหลังให้ประตูนั่งรอโจ๊กสุกได้ที่เหลือระยะเวลาอีกสองเดือนกว่าๆที่เขาต้องไปฝึกงานแม้ใจอยากจะออกกลางคันแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้ตามใจนึกไม่รู้ว่าปานัสเกลียดอะไรเขากันแน่ถึงตั้งตัวเป็นปรปักษ์ตั้งแต่เจอหน้าเดนิมเพิ่งกลับมาไทยได้ไม่นานไม่มีสาเหตุอื่นนอกจาก…ปานัสเองก็มีใจให้พี่พัดเหมือนกันอีกทั้งอีกฝ่ายยังเป็นญาติกับนิชาด้วย

เดนิมค่อยๆคนโจ๊กในกระป๋องอย่างช้าๆด้วยมือข้างซ้ายกำลังจะตักเข้าปากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูข้างหลังเดนิมวางช้อนก่อนจะนั่งนิ่งเงียบรอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรจนเดนิมอดที่จะเอ่ยถามก่อนไม่ได้ “พี่พัดมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“แล้วนิมมีอะไรหรือเปล่า”

“พี่พัดหมายความว่ายังไงครับ” เดนิมนั่งหันหลังให้อย่างนั้นบีบมือทั้งสองข้างเข้าหากันระหว่างเราไม่เคยมีสักครั้งที่จะพูดคุยกันดีๆ

“แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้น”

“ปานัสคงบอกพี่พัดแล้วละมั้งครับนิมไม่มีอะไรจะอธิบาย”

“นิม!” พิพัฒน์เดินมาอยู่ข้างหลังก่อนจะสังเกตเห็นมือขวาที่มีรอยแดงเป็นปื้น “เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่บอก” เดนิมมองหลังมือตัวเองก่อนจะแค่นยิ้ม ‘ทำไมไม่บอกงั้นเหรอ’ แม้แต่โทรศัพท์ยังไม่รับสายเลยยามเกิดปัญหาเขาคิดถึงพี่พัดเป็นอันดับแรกแต่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้นหรอกครับนิมจะไปฝึกงานให้ครบสามเดือนแน่นอน”

“แล้วการที่เราดื้อด้านเอาแต่เงียบอย่างนี้กำลังเรียกร้องความสนใจอยู่หรือไง” เดนิมถอนหายใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้เขาเหนื่อยล้ามาทั้งวันมาเจอคำพูดที่บั่นทอนกำลังใจกันอีกจะไม่ให้เขาเอาแต่เงียบได้ยังไง

“ขอโทษด้วยครับที่ทำให้พี่พัดต้องคิดแบบนั้นแต่ว่านิมไม่ได้กำลังเรียกร้องความสนใจเพียงแต่นิมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวหรือแสดงออกทางสีหน้ายังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่พัดร้องไห้ก็ว่าเสแสร้งเงียบขรึมก็ว่าเรียกร้องความสนใจบางทีที่นิมไม่พูดก็เพราะรู้ว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์” ก่อนจะหันมาสบตากับอีกฝ่ายด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่มีอารมณ์ใดๆ

“และบางทีมันก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูด” พูดเสร็จเดนิมก็เดินออกไปพิพัฒน์หันมองตามแผ่นหลังบอบบางนั้นที่กำลังเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเองมองในมุมของเขาตอนนี้เป็นเจ้านายที่ต้องการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระหว่างลูกน้องกับลูกน้องโดยไม่มีความรู้สึกส่วนตัวต่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเข้ามาปะปนและเดนิมมักจะเป็นแบบนี้เสมอคล้ายกับอีกฝ่ายไม่เชื่อใจเขาว่าเขาจะตัดสินอย่างยุติธรรมทุกสิ่งทุกอย่างก็รับไว้เองเสียหมดคราวนี้ก็เช่นกันพิพัฒน์เท้าสะเอวก่อนจะมองเห็นโจ๊กกระป๋องที่ถูกทิ้งไว้ตรงบนโต๊ะแถมช้อนที่วางอยู่ข้างๆดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ทานแม้แต่น้อย

เกิดความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาในใจแต่พิพัฒน์ก็คือพิพัฒน์ในเมื่อเจ้าตัวตัดสินใจที่จะไม่กินเองก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่ความผิดของเขาสักหน่อยเดนิมก็เอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรสมัยก่อนเขาคงใจอ่อนยกโจ๊กไปให้แถมยังป้อนถึงปากแต่ตอนนี้เขาต้องการสั่งสอนเดนิมการเงียบแล้วเดินหนีไม่ได้ช่วยอะไรแถมยังจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่อีกทั้งๆที่ควรจะไกล่เกลี่ยให้แล้วเสร็จภายในวันสองวันเพราะยังต้องฝึกงานร่วมกันอีกนานเขาต้องมองภาพรวมเป็นสำคัญ

สองคนที่ทะเลาะกันในที่ทำงานพานจะทำให้บรรยากาศในออฟฟิศย่ำแย่ต่างก็เป็นเด็กฝึกงานทั้งคู่พิพัฒน์มองโจ๊กสำเร็จรูปถ้วยนั้นอีกครั้งก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง

ไม่แน่ว่าหากเดนิมใจเย็นแล้วอาจจะออกมาหาอะไรทานอีกครั้งหากเขายังอยู่ตรงที่เดิมรังแต่จะทำให้อีกคนหิ้วท้องหิวนานขึ้นไปอีก

ทางด้านเดนิมกลับมานอนแผ่หลาบนเตียงเขารู้สึกหมดอาลัยตายอยากไม่อยากอาหารเสียดื้อๆใจมันเหนื่อยกายก็เหนื่อยตามไม่รู้ว่าการตัดสินใจมาอยู่ด้วยกันครั้งนี้ผิดหรือถูกรู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเสียใจรู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเจ็บปวดแต่เขาก็ยังดีใจจนเนื้อเต้นที่รู้ว่าจะได้อยู่ใกล้ชิดคนที่แอบรักมานานแสนนาน

เดนิมถอนหายใจจ้องมองแผลรอยลวกบนหลังมือของตัวเองก่อนจะหาบัวหิมะมาทาและเข้านอนไปด้วยสภาพร่างกายที่อิดโรย