บทที่ 14 ไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไร

เดนิมแตะบัตรค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบไม่รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายทำอะไรอยู่เดนิมเปลี่ยนเป็นรองเท้าสลิปเปอร์ก่อนจะเห็นว่ากระเป๋าของตัวเองยังวางอยู่ที่หน้าประตูเหลือเพียงกระเป๋าใบเดียวพี่พัดคงกลับเข้ามาก่อนหน้านี้แล้วเดนิมกำที่จับกระเป๋าล้อเลื่อนของตัวเองแน่นก่อนจะตัดสินใจที่จะไปนอนกับพี่แฝดเขาไม่อยากให้การมาทำงานครั้งนี้ของพี่พัดมีปัญหาหรือรู้สึกอึดอัดเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินออกมาจากประตูเสียงเอ่ยราบเรียบก็ทักขึ้นมา

“เข้ามาแล้วจะออกไปไหนอีก” น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์แต่เดนิมรู้ว่าน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความไม่พอใจอยู่เนืองๆ

เขาไม่ได้ตอบแต่ค่อยๆเดินผ่านโถงทางเดินเข้าไปก่อนจะเจอกับโซนห้องนั่งเล่นตรงกลางโซฟาหันหน้าเข้าหาทะเลภาพวิวเบื้องหน้ามีสระน้ำขนาดกลางส่วนตัวให้แขกได้พักผ่อนมีตาข่ายให้ได้นอนอาบแดดนับได้ว่าเป็นห้องพักที่เยี่ยมยอดที่สุดของ The Grand DAE เลยก็ว่าได้พิพัฒน์นั่งจิบบรั่นดีสีอำพันในมือสายตาทอดมองไปยังวิวตรงหน้าน้อยครั้งนักที่เดนิมจะเห็นว่าอีกฝ่ายดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ส่วนใหญ่จะเป็นชาร้อนหากต้องอ่านรายงานค่อนคืน

“คือ…นิมจะไปนอนกับพี่แฝด”

“ใช่แฝดจริงเหรอ” เดนิมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่พัดโดยไม่ได้ตั้งใจก่อนจะเม้มปากก้มหน้าลงเหมือนเดิม

“ครับ” สายตาที่พี่พัดจ้องมองเขาเหมือนในตอนที่มาบ้านศศิภักดีเพื่อชี้แจงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสายตากรุ่นโกรธเหมือนอยากจะปรี่เข้ามาชกที่หน้าเขาสักเปรี้ยงแต่ทำได้เพียงแค่เพียงสบถกับตัวเอง

“ถ้าพี่พัดไม่มีอะไรแล้วนิมไปก่อนนะครับ”

“ฉีกหน้าพี่ตอนกลางวันแล้วก็จะหนีหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกงั้นเหรอหรือว่านิมทำได้แค่นี้” เดนิมกำหูลากกระเป๋าของตัวเองแน่น “คุณพ่อคุณแม่ตำหนิพี่พัดเหรอครับ” พิพัฒน์แค่นหัวเราะออกมา

“เปล่าหรอก! ผู้ใหญ่น่ะแม้ไม่พูดออกมาแต่สายตาก็บ่งบอกความไม่พอใจได้เป็นอย่างดี”

“เดี๋ยวนิมจะไปบอกคุณพ่อคุณแม่ให้ครับ…นิมต้องขอโทษแทนท่านด้วย” เดนิมก้มหัวขอโทษให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็วยอมเป็นฝ่ายถอยยอมที่จะเงียบไม่อยากทะเลาะเพียงเพราะหวังว่าพี่พัดจะเกลียดชังเขาน้อยลง…ก็แค่นั้น

“แพ้กุ้งทำไมถึงไม่บอกพี่สักคำ” เดนิมเม้มปากก้มหน้าคล้ายรอคำพิพากษาไม่รู้จะบอกอย่างไรเขาแค่อยากนั่งทานข้าวกับพี่พัดอยากเอาใจให้มากที่สุดก็แค่นั้น

“นิมคิดว่าไม่สำคัญอะไร”

“ขนาดชีวิตตัวเองยังไม่สำคัญ…แล้วอะไรที่สำคัญ!!” เดนิมสะดุ้งเมื่อพิพัฒน์ตวาดเสียงดังพร้อมกับยืนขึ้น

“นิมนิมจัดการตัวเองได้นิมแค่ไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกอึดอัดที่ทานข้าวกับนิม”

“พี่ไม่กินกุ้งมื้อเดียวไม่ตายหรอกนะ!”

“นิมขอโทษครับ” เดนิมเอ่ยขอโทษขึ้นมาอีกครั้งแม้จะรู้ว่าคำขอโทษของเขาเหมือนป้อมปราการที่ช่วยให้ตัวเองพ้นผิดไปอย่างลวกๆแต่ในสายตาของผู้ใหญ่อย่างพิพัฒน์คำขอโทษของเดนิมเหมือนขอไปทีไม่ได้มีความสำนึกอยู่ในนั้นไม่ได้คิดไตร่ตรองก่อนลงมือทำทำผิดเพียงเอ่ยขอโทษแล้วหวังว่าใครต่อใครจะให้อภัย

“คำขอโทษของเราจริงใจกี่ส่วนกัน…” เดนิมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวได้แต่สูดลมหายใจไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเขาไม่อยากเห็นสายตาของพี่พัดที่มองมา

เดนิมไม่เคยมีคนรักเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไรถึงอีกฝ่ายจะรู้สึกพอใจเขารู้ว่าพี่พัดชอบกินกุ้งระหว่างเราแทบไม่เคยได้ทานอาหารร่วมกันเขาแค่อยากจะเลือกอาหารที่อีกฝ่ายชอบอยากให้อีกฝ่ายรู้สึกดีที่ได้กินแต่ของที่ชอบส่วนเขาที่แพ้กุ้งก็ระวังตัวเองอยู่แล้วและไม่อยากให้การแพ้อาหารของตัวเองต้องทำให้ใครต่อใครรู้สึกลำบากใจเวลาทานอาหารร่วมกัน

“อีกอย่างนิมกับพี่พัดแทบไม่ได้กินข้าวร่วมกันเลยนะครับการที่นิมแพ้กุ้งก็ไม่ใช่ปัญหาเพียงแต่วันนี้…วันหลังนิมจะระวังตัว”

“แล้วมีอะไรที่เราแพ้อีก” เดนิมส่ายหน้า “ผู้ใหญ่ถามต้องตอบไม่ใช่เอาแต่ส่ายหน้า”

“ไม่มีแล้วครับ” พิพัฒน์ไม่รู้เหมือนว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกหน้าชาเมื่อรู้ว่าเขาตักกุ้งให้คนที่แพ้กุ้งด้วยความหวังดีพลันสมองนึกย้อนไปยังวันที่เดนิมเตรียมอาหารไว้ที่เพนท์เฮ้าส์บนโต๊ะอาหารมีแต่ของโปรดของเขาส่วนอีกฟากจะเป็นอาหารฝรั่งเศสที่เน้นสลัดและพวกเนื้อพาสต้าต่างๆเป็นส่วนใหญ่เขาไม่ได้ทันฉุกคิดตอนนั้นเขาจัดฉากเพื่อความสะใจของตัวเองแต่พอได้มานั่งทบทวนเขาก็ทำเกินไปจริงๆเขาเคยวาดฝันไว้ว่าอยากจะเห็นสีหน้าลำบากใจของเดนิมอยากจะสอนบทเรียนหลายๆอย่างให้เจ้าตัวได้รู้สำนึกแต่สีหน้าและแววตาในตอนนั้นยังติดตาใบหน้าซีดเผือดแทบจะไร้สีเลือดมือที่สั่นน้อยๆเวลาจัดจานและสายตาที่มองมาที่เขามีแต่ความตัดพ้อน้อยใจและเลือกที่จะเดินหนีไปอย่างเงียบเชียบเขาอยากจะเห็นเดนิมในเวอร์ชันที่ร้ายกาจที่โวยวายมากกว่าที่จะเลือกเงียบแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาจนความเกลียดชังภายในใจแปรเปลี่ยนเป็นความสงสารเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

แม้กระทั่งตอนฝึกงานเดนิมไม่เคยเรียกร้องความยุติธรรมให้กับตัวเองไม่เคยบอกกล่าวอะไรแล้วเลือกที่จะหนีหายไปทุกครั้งจนเขารู้สึกอึดอัดไปหมด…ไม่รู้ว่าเพราะดวงตาคู่นั้นหรืออย่างไรที่ทำเอาเขาร้อนรนจนเป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมาเสียเอง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว…งั้นนิมขอตัวก่อนนะครับ”

“จะไปไหน” สองเท้าที่กำลังจะเดินกลับหลังชะงัก

“นิมจะไปนอนกับพี่แฝด” เดนิมตอบตะกุกตะกัก

“นิมคงจะสะใจมากสินะที่ทำให้พี่เป็นตัวร้ายในสายตาของคุณลุงคุณป้าเป็นสามีที่แย่ไม่ได้เรื่องแม้แต่ภรรยาตัวเองแพ้กุ้งก็ยังไม่รู้”

  น้ำตาที่กลั้นเอาไว้เหมือนทำนบเขื่อนที่กำลังจะพังทลาย “นิมไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยนะครับ” เดนิมกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะเอ่ยต่อ “นิมแค่ไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกอึดอัดที่ต้องทนอยู่กับนิม นิมรู้ว่าระหว่างเราแต่งงานกันเพราะอะไร นิมเองก็ไม่เคยเกลียดร่างกายตัวเองแบบนี้มาก่อน นิมแค่อยากให้ระหว่างเราเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม…ไม่เกลียดกันไปมากกว่านี้ก็เท่านั้น” เดนิมเม้มปากกลืนก้อนสะอื้นลงคอ เขากลั้นน้ำตาเสียหน้าแดงก่ำ เดนิมที่ก้มหน้าเหลือบเห็นรองเท้าสลิปเปอร์สีขาวที่เคลื่อนที่มาอยู่ตรงหน้าอย่างเชื่องช้า เขาทำได้เพียงซ่อนน้ำตาที่กำลังไหลด้วยวิธีนี้เท่านั้น

“พี่น้องงั้นเหรอ? ระหว่างเราจะมีคำว่าพี่น้องเหลืออยู่อีกเหรอไง” เดนิมไม่กล้าเงยหน้าสู้หน้าน้ำเสียงและพี่พัดตอนนี้ทำเอาเขาหวาดกลัวและหายใจแทบไม่ออกอีกทั้งกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ที่ลอยออกมาตามลมหายใจนั่นแสดงว่าเจ้าตัวดื่มไปมากแล้วอีกทั้งเดนิมไม่อยากจะโต้เถียงกับคนเมาไม่ได้สติคนเมาพูดอะไรไปบางทีอาจจำไม่ได้แต่คนที่ไม่ได้เมาอย่างเขารับรู้ทุกถ้อยคำประโยคที่บาดลึกไปถึงจิตใจ

“นิมรู้ว่านิมผิดนิมสำนึกผิดอยู่ในทุกๆวันมันคงจะดีถ้านิมไม่กลับมาเมืองไทย” เดนิมเงยหน้าสบตากับพิพัฒน์ที่กำลังจ้องมองมาอยู่แล้วม่านน้ำตาปกคลุมทำให้สายตาของเขาพร่ามัว มองไม่เห็นแววตาสีนิลที่จดจ้องมองมา

“ที่ผ่านมานิมพยายามแสดงให้พี่พัดเห็นว่านิมรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองจริงๆนิมรู้ว่าพี่พัดฝืนใจแค่ไหนที่ต้องแต่งงานกับนิมอีกอย่างเรื่องที่พี่พัดกังวลคงไม่มีวันเกิดขึ้นแน่ๆนี่ก็ผ่านมาจะครึ่งปีแล้วพี่พัดไม่จำเป็นต้องทนถึงหนึ่งปี” สองตาแดงก่ำร่ำไห้น้ำตาไหลออกมาเป็นสายเดนิมเบือนหน้าไปอีกทางก่อนจะเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆเขาไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกว่าเขาเสแสร้งแกล้งร้องไห้ก่อนจะหันมาถาม “ถ้าพี่พัดไม่มีอะไรแล้ว…”

“ที่ว่าไม่ต้องทนเพราะสิบทิวารออยู่หรือเปล่า” เดนิมหน้าชากับคำถามนั้นอีกอย่างเขาไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกแย่กับความรู้สึกที่เขามีให้จึงจำใจต้องพูดปดออกไป

“ก็แล้วแต่พี่พัดจะคิด” สองเท้าขยับเข้าใกล้เรื่อยๆเดนิมเองก็ถอยหลังเรื่อยๆเองเช่นกันจนแผ่นหลังชนกับกำแพงจนไม่มีที่ให้หนีอีกฝ่ายถึงเลิกไล่ต้อนกัน

“แล้วเรื่องอะไรที่พี่จะยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวล่ะนิมสร้างเรื่องมากมายขนาดนี้คิดว่าปัดให้พ้นตัวแล้วเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นอย่างมีความสุขงั้นเหรอ…ฮืม” สองแแขนเท้ากับกำแพงกักกันไม่ให้ร่างบางได้ถอยหนีอีกลมหายใจร้อนเป่ารดชิดอยู่กับใบหูจนรู้สึกจั๊กจี้อีกอย่างเดนิมไม่ชอบกลิ่นฉุนละมุดเน่าของแอลกอฮอล์สักเท่าไหร่เลยหันหน้าหนี

  “แล้วพี่พัดจะให้นิมทำอะไรก็บอกมาได้เลยนะครับ…นิมยินดี” เดนิมตอบรับอย่างกระตือรือร้น คิดเพียงแค่ว่าขอให้อีกฝ่ายพอใจ จะให้ทำอะไรเขาก็ยินดีทั้งนั้น เมื่อเวลานั้นมาถึงพี่พัดจะได้เกลียดเขาน้อยลงสักนิดก็ยังดี

“แน่ใจเหรอว่าทำอะไรก็ได้”

“แล้วพี่พัดจะให้นิมทำอะไรล่ะครับ” เดนิมไม่กล้าหันไปมองพี่พัดตอนนี้เหมือนใครอีกคนที่เขาไม่รู้จักเขาทำได้เพียงแต่ยืนตัวสั่นเหมือนลูกนกจู่ๆฝนก็กระหน่ำเทลงมาหอบสายฝนมาสาดกระทบกับประตูดังซ่าๆฟ้าร้องฟ้องแลบจนน่ากลัวจนไม่ได้ยินว่าคนตรงหน้าต้องการให้เขาทำอะไรกันแน่จู่ๆฟ้าก็ร้องดังครืนเหมือนท้องฟ้าจะถล่มลงมาเดนิมสะดุ้งโหยงซุกหน้าลงกับแผ่นอกอุ่นนั้นอย่างลืมตัวสายฝนสาดซัดไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดนิมกำชายเสื้อของคนตัวโตไว้แน่นอย่างลืมตัวก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็วแต่ว่าระยะห่างทั้งสองมีไม่มากพอพอเดนิมผละออกอย่างแรงแผ่นหลังก็กระแทกกับกำแพงอย่างแรงดังปึก

“ซี้ด” เดนิมสูดปากเพื่อบรรเทาความเจ็บที่แผ่นหลังอีกทั้งไม่รู้เมื่อไหร่ต้นแขนที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อโอบกอดเขาไว้อย่างหลวมๆเดนิมรีบขอโทษอีกครั้งแต่ครั้งนี้หัวเขาโขกกับคางของอีกฝ่ายอย่างแรง

“โอ๊ย” เดนิมลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆส่วนพิพัฒน์เองก็จ้องมองหน้าผากขาวนั้นที่แดงเถือก

“ซุ่มซ่าม”

เดนิมที่ทำท่าจะอ้าปากแย้งพลันฟ้าร้องพร้อมพายุฝนที่โหมกระหน่ำกลบเสียงของตัวเองจนมิดเขาอาศัยอ่านปากของพี่พัดมือที่จับที่ลากกระเป๋ากลับถูกมือใหญ่กอบกุมไว้อีกขั้นกระเป๋าเดินทางของเดนิมถูกพิพัฒน์ลากไปยังห้องนอนใหญ่สองขาเรียวเดินตามไปอย่างว่าง่ายไม่รู้ว่าระหว่างนี้ไฟจะดับหรือเปล่าเดนิมรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพราะกลัวไฟดับแม้จะมีเครื่องปั่นไฟขนาดใหญ่แต่เขาก็ไม่ชินอยู่ดีเพราะห้องนี้มันกว้างใหญ่อีกทั้งเดนิมเองก็ไม่ชินกับการนอนแปลกที่

ไม่รู้ว่าที่เขาตอบรับคำชวนพี่พัดจะมองว่าใจง่ายหรือเปล่าเดนิมรีบซุกตัวลงในผ้าห่มเขาขยับจนชิดขอบเตียงรีบข่มตาให้หลับโดยเร็วแม้ว่าหัวใจจะเต้นแรงแค่ไหนก็ตาม

พิพัฒน์เองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธเดนิมเรื่องอะไรกันแน่ไม่ว่าจะเรื่องของสิบทิวาหรือว่าที่อีกฝ่ายถอดแหวนแต่งงานออกเขาเคยเป็นฝ่ายออกปากเองว่าจะไม่สวมแหวนแต่งงานนี้เด็ดขาดอีกทั้งยังไม่คิดจะเอ่ยปากแนะนำอีกฝ่ายว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายภายในหัวสมองปั่นป่วนความคิดความอ่านผสมตีกันรวนเรยุ่งเหยิงไปหมดไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเขามีสาเหตุมาจากอะไรกันแน่…และพิพัฒน์เองก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เดนิมเอาแต่เป็นฝ่ายหลบหน้าเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเหมือนหนูตัวเล็กๆที่อยู่ต่อหน้าราชสีห์แต่กับสิบทิวากลับพูดคุยยิ้มแย้มแจ่มใสรอยยิ้มที่ยิ้มไปถึงดวงตาแบบนั้นจู่ๆก็รู้สึกหวงแหนขึ้นมาและเกลียดขี้หน้าสิบทิวาขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ฟ้าแลบฟ้าร้องกลางทะเลพร้อมพายุฝนน่ากลัวไม่น้อยเดนิมกลัวว่ากระจกของประตูจะกั้นแรงพายุไม่ไหวเขานอนจ้องไปที่ปลายเตียงอยู่อย่างนั้นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาก็รีบข่มตาแกล้งหลับอย่างเร็วเตียงยวบก่อนจะรู้สึกถึงใครอีกคนกำลังล้มตัวลงนอนเดนิมได้แต่ซุกหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มไม่รู้ว่าเพราะการเดินทางที่แสนทรหดหรือว่าได้นอนเตียงเดียวกับคนในดวงใจทำให้เขานอนหลับอย่างรวดเร็วแถมยังฝันดีทำเอามุมปากน้อยๆนั้นยกยิ้มอยู่ทั้งคืน

ในฝันเด็กชายตัวน้อยขาวจ้ำม่ำเดินหลงทางร้องหาแม่เดนิมนั่งยองๆตรงหน้าเด็กคนนั้นก่อนจะตบมือแปะๆอยากจะอุ้มเด็กน้อยคนนั้นมาโอ๋

“ทำไมมาคนเดียวละครับพ่อแม่ไปไหนเอ่ย” เด็กน้อยไม่ตอบได้แต่ร้องไห้จ้าซุกตัวอยู่กับอกของเขาร้องไห้จนหน้าอกเสื้อเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาเดนิมอุ้มเด็กน้อยโยกไปมาก่อนจะสงบลงดวงหน้าขาวใสพวงแก้มแต้มสีชมพูขนตายาวงอนยังคงเหลือหยาดน้ำตาอยู่เดนิมอยากจะก้มลงไปหอมแก้มเด็กน้อยซะเหลือเกินแต่จู่ๆเด็กน้อยในอ้อมแขนก็ค่อยๆสลายหายไปเดนิมตกใจร้องเรียกหาร้องไห้สะอื้นจนตัวโยนพร้อมกับสายฟ้าที่ฟาดดังเปรี้ยงลงมาจนกึกก้องกัมปนาทไปทั่วทั้งเกาะเดนิมตกใจจนตัวโยนหยาดน้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสายก่อนจะถูกสวมกอดเอาไว้อย่างหลวมๆตอนนี้เดนิมหวาดกลัวไม่มีสตินึกคิดอะไรทั้งนั้นเขาซุกหน้าอกร้องไห้กับแผงอกอุ่นนั้นจนสะอื้น

“ฝันร้ายเหรอ” เดนิมพยักหน้าโอบกอดอีกฝ่ายจนแทบจะนั่งเกยตักเขาไม่สนว่าตอนนี้พี่พัดจะมองตัวเองอย่างไรไหนจะฝันร้ายการได้อยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ช่วยได้มากจริงๆพิพัฒน์เห็นว่าเดนิมคงไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆเขาเลยหาหมอนมาซ้อนข้างหลังตัวเองจับตัวเดนิมให้อยู่ในท่าพาดขามาฝั่งหนึ่งก่อนจะโอบกอดโยกตัวไปมาเหมือนปลอบโยนเด็กน้อยคนหนึ่งไม่มีใครพูดอะไรมีเพียงร่างกายที่แอบอิงไออุ่นเข้าหากันเดนิมซบใบหน้าด้านหนึ่งเข้ากับหัวไหล่กำยำนั้นอย่างเหม่อลอยในสายตาเขาเห็นเพียงคางของอีกฝ่ายเท่านั้นเดนิมไม่กล้านึกสีหน้าของพี่พัดที่กำลังโอบกอดเขาอยู่อย่างนี้ไม่ว่าจะความรู้สึกอะไรก็ช่าง…มันดีทั้งนั้น

พอนึกไปถึงสิบกว่าปีที่แล้วสมัยตอนที่เขายังตามพวกพี่แฝดไปเที่ยวเตร่เพราะมีร่างกายที่พิเศษครอบครัวจึงเลี้ยงเหมือนไข่ในหินและไม่ได้ทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนมากนักไปไหนกับใครต้องมีพวกพี่แฝดตามไปอีกทั้งสองแฝดมีร่างกายที่สูงและโตมากกว่าเด็กวัยเดียวกันเพื่อนๆในห้องเลยไม่ค่อยอยากจะเข้าหาเดนิมสักเท่าไหร่เพราะรู้กิตติศัพท์เรื่องสองแฝดดีเดนิมเลยตามติดพี่แฝดอยู่หลายปีเพื่อนๆที่สนิทกันของพี่แฝดหนึ่งในนั้นที่ไปมาหาสู่เที่ยวเล่นกันตลอดคือพิพัฒน์อีกทั้งพิพัฒน์เองก็เอ็นดูเดนิมเพราะเห็นว่าเป็นน้องนุ่งน่ารักน่าเอ็นดูอีกทั้งร่างกายบอบบางและมักจะนั่งนิ่งๆกอดตุ๊กตาหมีนิสัยแตกต่างจากสองแฝดที่มักจะโวยวายเสียงดังอีกทั้งพิพัฒน์ก็เป็นฝ่ายเข้าไปทำความรู้จักพูดคุยจนสนิทสนมกันจนเดนิมไว้ใจพิพัฒน์มากๆพี่พัดของเขาเหมือนฮีโร่ที่คอยปกป้องคอยหาข้าวหาน้ำให้กินแถมยังใจดีคอยป้อนนั่นนี่ให้กินอยู่เสมอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หัวใจดวงน้อยๆไม่ได้มองอีกฝ่ายเป็นพี่ชายแต่กลับมองเป็นผู้ชายคนหนึ่ง

เดนิมไม่รู้เลยว่ายิ่งโตความรู้สึกตัวเองยิ่งฉายชัดออกมาทางแววตามันชัดเจนเสียจนทำให้พิพัฒน์รู้สึกอึดอัดและพยายามถอยห่างแถมยังคอยหลบหน้าและตัดสินใจไปใช้ชีวิตอยู่อีกซีกโลกหนึ่งสักพักแต่โชคชะตาก็เล่นตลกเพียงชั่วข้ามคืน…เดนิมที่เขาขีดเส้นวางไว้ว่าเป็นได้แค่น้องชายกลับมีสัมพันธ์เกินเลยจนต้องแต่งงานกันภายใต้สัญญาหนึ่งปี

“ขอบคุณมากนะครับ”

“ขอบคุณเรื่องอะไร”

“ที่…” เดนิมไม่พูดอะไรได้แต่นั่งนิ่งๆอยู่บนตักไม่กล้าขยับตัวได้แต่วางมือบนหน้าอกนั้นอย่างเศร้าสร้อยถ้าพี่พัดไม่เมาจะยอมนอนเป็นเพื่อนเขาหรือเปล่าพายุไม่มีทีท่าว่าจะหยุด “ที่อยู่เป็นเพื่อนนิม” ไม่มีเสียงตอบรับก่อนจะเอามือมาวางลงบนตักตัวเองเขาอยากจะแอบอิงกับพี่พัดแบบนี้ใจจะขาดแต่ก็ไม่อยากทำให้พี่พัดลำบากใจเดนิมรู้ว่าพี่พัดพยายามจะหลีกเลี่ยงที่จะใกล้ชิดกับเขาตั้งแต่ไหนแต่ไรพอนึกย้อนไปถึงเรื่องที่อีกฝ่ายหนีหายไปเรียนต่อต่างประเทศโดยที่ไม่คิดจะบอกกันก็รู้ยิ่งรู้สึกแย่

พายุเริ่มซาลงแต่ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเดนิมจึงเลือกที่จะลุกจากหน้าขาของพิพัฒน์เขาลุกออกไปเองดีกว่าให้พี่พัดเอ่ยปาก “จะไปไหน” เดนิมที่กระเถิบลงมาเพิ่งจะหย่อนเท้าลงบนพื้นอีกฝ่ายก็เอ่ยปากถาม

“นิมกลับไปนอนที่ห้องตัวเองดีกว่าคือนิมไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกอึดอัด” ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาลากออกจากห้องนอนใหญ่ไปอย่างเงียบเชียบห้องนอนทั้งสองห้องคั่นด้วยห้องนั่งเล่นตรงกลางแต่สามารถมองเห็นสระน้ำได้คนละฝั่งเมื่อปิดประตูลงกลอนเขาก็หันหลังให้ประตูยืนกอบกุมเสื้อตรงหน้าอกฝั่งซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจที่เต้นเหมือนจะกระเด็นกระดอนออกมากลิ่นกายของพี่พัดยังหอมติดจมูกแม้อยากจะยืดเวลาที่อยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้อีกสักนิดแต่เดนิมรู้ดีเวลาระหว่างพวกเขาสองคนใกล้หมดลงไปทุกที