บทที่ 17 ตัวตนของคนคนหนึ่ง

เดนิมตื่นมาก็บ่ายสามกว่า ๆ แล้ว เขาคิดว่าตอนนี้พี่พัดคงเก็บของกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว จึงกินนอนเล่นกับพวกแฝด เป็นการรวมตัวกันของครอบครัวที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เล่นน้ำด้วยกันเหมือนเด็กอีกครั้ง พอได้วางความรู้สึกเหล่านั้นลง เดนิมค้นพบว่าความสุขของเขาได้เพิ่มขึ้นทีละนิด แม้จะมีความรู้สึกผิดอยู่เต็มอก แต่ได้แพลนตอนจบเอาไว้แล้ว

เหมือนกับนิยายที่มีตอนจบไม่ว่าจะสมหวังผิดหวังท้ายสุดก็ต้องเดินทางมาถึงจุดจบไม่ว่าบทสุดท้ายจุดจบจะเป็นเช่นไรเขาเพียงต้องยอมรับมันให้ได้

‘ไม่คาดหวังไม่ผิดหวัง’

กว่าจะรู้ว่าความรักในรูปแบบของตัวเองเป็นความรักที่ไม่สมประกอบก็ทำเอาคนอื่นวุ่นวายกันไปทั่วรักที่ดีไม่จำเป็นต้องครอบครองเป็นเจ้าของเดนิมจึงรู้จักที่จะปล่อยวางมันลงคล้ายกับหัวใจได้คลายหนามแหลมที่เกี่ยวพันรัดอยู่บาดแผลและเลือดที่ไหลรินก่อนหน้าค่อยๆสมานเข้าด้วยกันอย่างช้าๆแม้จะทิ้งร่องรอยแผลเป็นเอาไว้แต่ก็เป็นเครื่องเตือนความจำว่าเขาไม่ควรจะรักใครจนทำร้ายตัวเองแบบนั้นอีกและเขาจะต้องเป็นคนที่จัดการความรู้สึกของตนเองไม่ทำให้คนที่รักต้องรู้สึกอึดอัดกับความรู้สึกที่เขามี

เดนิมเล่นน้ำจนเหนื่อยหอบอยู่กินดื่มกับแฝดจนค่ำก็เดินกลับที่พักตัวเองแถมเสื้อผ้ายังใส่ของเดนีนอีกด้วยเดนิมเปิดประตูเข้ามาด้วยความโล่งใจเมื่อคิดว่าพี่พัดคงกลับกรุงเทพฯไปแล้วเพราะคิดว่าอยู่คนเดียวเดนิมจึงไม่รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสื้อยืดสีขาวที่ยาวเพียงหน้าขาเปิดเผยปลีน่องขาวเนียนเกลี้ยงเกลาเขาไม่ได้สวมกางเกงสวมเพียงชั้นในอีกอย่างระหว่างทางก็มีเพียงแสงไฟสลัวอาศัยอำพรางร่างกายอีกทั้งไม่มีคนพลุกพล่านเพราะยังไม่เปิดทำการอย่างเต็มรูปแบบมีเพียงบรรดาผู้ร่วมหุ้นบรรดาสื่อที่ทยอยกลับช่วงนี้เขาดื่มแอลกอฮอล์แทบทุกวันทะเลเหมาะกับการพักใจอย่างแท้จริงเดนิมเปิดประตูที่ห้องนั่งเล่นปล่อยให้ลมทะเลเข้ามาปะทะใบหน้าเขานั่งอยู่ตรงโซฟามองผืนน้ำที่เวิ้งว้างตรงหน้าเสียงหวีดหวิวของลมทะเลชวนให้ผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกร่างกายที่เมื่อยล้าจากการเล่นน้ำเมื่อตอนเย็นบวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เดนิมเลยอยากจะหลับตาลงสักครู่จึงนอนคว่ำลงบนโซฟาเหม่อมองทิวทัศน์ตรงหน้าก่อนจะเข้าสู่นิทราอย่างรวดเร็ว

พิพัฒน์อาบน้ำเช็ดผมออกมาก็เห็นท่อนขายาว เขาไล่สายตาจากล่างขึ้นบนก่อนจะเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นชายเสื้อที่คลุมบั้นท้ายเพียงหมิ่นเหม่ก่อนจะเดินไปตบหลังเบา ๆ เรียก

“เดนิมเดนิม” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อนเขาจึงเดินไปปิดประตูก่อนจะดึงม่านปิดตรวจตราลงกลอนอย่างแน่นหนาจึงหันมามองอีกฝ่ายเดนิมสะลึมสะลือลุกขึ้นมาขอบเสื้อร่นจนเห็นไหล่มนผิวขาวละเอียดลออปรากฏสู่สายตาอีกทั้งท่วงท่าที่ขยี้ตาอย่างง่วงงุนนั้นทำเอาพิพัฒน์เองละสายตาไม่ได้ยิ่งเจ้าตัวบิดเนื้อบิดตัวชายเสื้อยิ่งร่นขึ้นมาจนแทบจะเห็นชั้นใน

“เดนิม” เดนิมชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตนก่อนจะมองไปยังด้านข้างของประตูเมื่อเห็นว่าใครบางคนยืนอยู่ก็ชะงักเสียงแหบแห้งพยายามเค้นออกมาอย่างยากลำบาก “พี่พัด” เดนิมทำตัวไม่ถูกรีบเอาหมอนอิงมาปิดหน้าขาของตัวเองเอาไว้

“ทำไมมานอนตรงนี้”

“นิมเผลอหลับไปน่ะครับว่าแต่…”

“พี่ว่าจะอยู่ต่ออีกสองสามวัน”

“อ้อ” ก็ไม่มีบทสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งคู่อีก “งั้นนิมขอตัวก่อนนะครับ” ไม่รู้เพราะความลนลานหรืออย่างไรทำเอาเดนิมสะดุดขาตัวเองเกือบล้มคว่ำมือที่ยื่นออกไปหมายจะพยุงตัวเองกลับชะงักอยู่กลางอากาศเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงกอดเอวเขาไว้อย่างแน่นหนาเดนิมที่หลับตาปี๋คิดว่าตัวเองต้องเจ็บตัวอีกแน่ๆค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะยืดตัวพบว่าเขาตกอยู่ในอ้อมแขนของพี่พัดเดนิมตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกอีกทั้งลมหายใจร้อนที่เป่าอยู่ข้างหูทำเอาขนลุกชันไปทั้งตัว

“พี่พัด” เดนิมเอ่ยเรียกเสียงเบา “หืม” ไม่รู้เดนิมรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าอ้อมแขนนี้กำลังกอดรัดเขาจากทางด้านหลังแถมยังกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกด้วย

เพราะสรีระที่ต่างกันริมฝีปากของพิพัฒน์เมื่อโน้มตัวเข้าไปหาเพียงเล็กน้อยก็จะอยู่เหนือใบหูที่แดงระเรื่อไม่เพียงติ่งหูยังรวมไปถึงต้นคอที่แดงเถือกไม่แน่ชัดว่าเพราะความเขินอายหรือพิษของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกนั้นที่ทำให้เดนิมแดงระเรื่อไปทั่วทั้งตัวอย่างนี้ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหูเดนิมเบี่ยงตัวหลบร้องเสียงหลง “พี่พัด”

ท้องฟ้าที่ไร้ดาวในคืนนี้เพราะมีฝนพรำ

ฝนไม่ได้ตกลงในผืนดินหรือท้องทะเลเพียงอย่างเดียวแต่ตกลงไปในใจของเดนิมด้วยละอองฝนนี้แม้ไม่ทำให้คนป่วยไข้แต่ก็ทำให้เปียกปอนและเหน็บหนาวได้เช่นกัน

อาจเป็นเพียงความปรารถนาเล็กๆที่เก็บไว้ในใจจนปะทุยามน้ำเมาเข้าสู่กระแสเลือดก็ช่วยเพิ่มความกล้าให้อย่างน่าประหลาดหลังจากยืนกอดกันอยู่อย่างนั้นสักพักพิพัฒน์ก็ไม่ได้ล่วงเกินอะไรเดนิมอีกเพียงแต่อุ้มอีกฝ่ายที่เหมือนจะหมดแรงเสียดื้อๆวางไว้บนที่นอนก่อนจะผละจากไปแต่นิ้วมือเล็กๆนั้นกลับเกี่ยวชายเสื้อเขาเอาไว้

“นอน…นอนด้วยกันได้ไหมครับ…แค่นอน” แววตาที่สั่นระริกยามพูดออกมาทำเอาพิพัฒน์ปฏิเสธไม่ลงสองร่างกอดแอบอิงส่งผ่านความอบอุ่นให้แก่กันไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้นเดนิมขดร่างเล็กๆของตัวเองซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นฝนพรำอยู่ข้างนอกไม่ขาดสายบรรยากาศดีแต่ภายในห้องนอนกลับเงียบงันมีเพียงลมหายใจเข้าออกที่เป็นเครื่องยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้ฝันไป

เวลาไม่เคยคอยใครผ่านมาครึ่งปีแต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ไม่ดีขึ้นตอนนี้เดนิมขอแค่พี่พัดไม่เกลียดเขาไปมากกว่านี้ก็พอเหลือเวลาอีกไม่นานที่จะได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยาทั้งพฤตินัยและนิตินัยระยะเวลาที่เหลืออยู่เดนิมเลยอยากจะเก็บเกี่ยวความรู้สึกที่ได้อยู่ด้วยกันเอาไว้ไม่ว่าจะดีหรือร้ายการที่ได้เข้านอนด้วยกันตื่นนอนพร้อมกันเมื่อยามเช้าเป็นหนึ่งในนั้นเป็นกิจกรรมง่ายๆแต่กลับทำได้ยากในชีวิตคู่ของใครหลายๆคน

พอมีเวลาให้มานั่งตรึกตรองเดนิมก็ตกผลึกอะไรได้หลายอย่างความห่างเหินไม่ได้ทำให้ความรู้สึกแย่ภายในใจดีขึ้นพี่พัดไม่ชอบเขาก็ไม่เป็นไรแต่เวลาที่เหลืออยู่เขาก็อยากจะทำอะไรดีๆให้พี่พัดบ้างถือซะว่าทำดีก่อนที่จะลาจากกันแยกจากกันไปตลอดกาล

คืนนั้นแม้ไม่นับว่าเป็นฝันดีแต่อย่างน้อยเดนิมก็ไม่ต้องนอนคนเดียวบนเตียงใหญ่เหมือนอย่างที่เคย

ตอนเช้าพิพัฒน์ตื่นนอนก็ไม่เห็นร่างบางที่นอนซุกหน้าอกของเขาเหมือนอย่างเมื่อคืนแล้วข้างเตียงพลันเย็นชืดเมื่อเปิดประตูก็เห็นเดนิมส่งยิ้มกว้างให้เขาเป็นรอยยิ้มที่พิพัฒน์เองก็บอกไม่ถูก

“อรุณสวัสดิ์ครับ” พิพัฒน์พยักหน้าให้

“ล้างหน้าแล้วค่อยมาทานข้าวเช้านะครับ” เดนิมบอกพลางสองมือจัดวางเรียงอาหารเอาไว้บนโต๊ะอย่างขะมักเขม้นเพราะมื้อเช้าทางโรงแรมจะใส่เปลลอยในน้ำมาเดนิมไม่ชอบกินในน้ำมันไม่สะดวกสบายเหมือนนั่งทานบนโต๊ะแบบนี้หากตกลงไปในน้ำทำความสะอาดยากและเพิ่มความยุ่งยากให้พนักงานเปล่าๆ

ทั้งสองคนนั่งลงทานอาหารเช้าอย่างเงียบเชียบ “ตอนสายพี่พัดมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่า”

“งั้นไปปั่นจักรยานเล่นกันไหมครับ”

“เอาสิ” รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าเดนิมมันเหมือนสมัยก่อนที่เดนิมมักจะยิ้มแย้มเสมอยามคุยกับเขาเหมือนที่เดนิมวางเข้าไว้เพียงพี่ชายไม่ใช่ในฐานะผู้ชายที่รักสายตาที่มองมาในตอนแรกมีแต่ความไร้เดียงสาซื่อตรงสายตาในตอนนั้นกับตอนนี้เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยนพิพัฒน์หลุบตามองน้ำส้มในมือก่อนจะดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วเพื่อดับความรู้สึกหงุดหงิดที่ปะทุขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

พวกเขาปั่นจักรยานเล่นกันไปมาอยู่หลายรอบตกบ่ายก็พากันออกไปพายเรือคายัคสองคนต่างปล่อยตัวปล่อยใจดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงหน้าและกิจกรรมตรงหน้าก็ดึงดูดความสนใจของพวกเขาไปจนหมดโดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่ได้ใกล้ชิดกันพลบค่ำแสงอัสดงกระทบพื้นน้ำตัดกับเส้นขอบฟ้าอย่างลงตัวแม้ว่าทั้งสองจะนั่งมองทิวทัศน์ตรงหน้าด้วยกันเว้นระยะห่างเหมือนเช่นเคยแต่ทว่าความรู้สึกกลับค่อยๆเกี่ยวพันกัน

ต้นรักที่เดนิมได้หย่อนไว้ในหัวใจใครบางคนได้ผลิบานอย่างไม่รู้ตัวแต่หัวใจคนปลูกกลับแห้งเหือดลงไปช้าๆไม่ได้อยู่เฝ้ารอที่จะเห็นกิ่งก้านต้นรักนั้นผลิดอกออกใบ

กาลเวลาไม่เคยรอใคร…เดนิมวิ่งยาวนานมานับสิบปีแม้ไม่เห็นเส้นชัยแต่อย่างน้อยก็ได้ใช้เวลาร่วมกันความทรงจำดีๆเหล่านี้ไม่มีวันจางหายเพราะมันถูกถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษรและเป็นใครบางคนที่ FALLIN ซ่อนเอาไว้ในหนังสือนิยายรัก…ที่ตอนจบไม่ได้เป็นดั่งที่ทุกคนคาดหวัง

แต่เป็นไปตามความต้องการของตัวละคร

เมื่อคืนเพราะมีแอลกอฮอล์ช่วยเสริมความกล้าแต่คืนนี้เดนิมไม่ได้เอ่ยปากให้พี่พัดนอนด้วยกันอีกสำหรับเดนิมเขาถือว่าได้ทำในสิ่งที่อยากทำกับอีกฝ่ายแล้วเดนิมไม่อยากให้พี่พัดรู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องทำตามใจเขาเพียงพอแล้ว…แต่พอกลับถึงบังกะโลต่างฝ่ายต่างกลับไปที่ห้องพักตัวเองเสียงเคาะประตูหน้าห้องเดนิมก็ดังขึ้นเดนิมละสายตาจากหน้าจอมือที่กำลังกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วนั้นชะงักอยู่กลางอากาศตอนแรกคิดว่าตัวเองหูฝาดแต่เสียงเคาะเป็นจังหวะอีกครั้งทำให้เดนิมแปลกใจก่อนจะเดินไปเปิดประตู

“พี่พัด” เดนิมแง้มประตูเปิดเพียงเล็กน้อยพิพัฒน์เองสังเกตใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ในใจเขาไม่เคยเห็นเดนิมสวมแว่นตามาก่อนแว่นทรงกลมนั้นเข้ากับรูปหน้าอย่างเหมาะเจาะแต่เหมือนว่าพิพัฒน์เองจะมองเห็นสีหน้าแปลกใจของเดนิมจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ “นิมจะกลับเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้บ่ายๆน่ะครับ…แล้วพี่พัดล่ะครับ”

“พี่ก็ว่าจะกลับพรุ่งนี้” เดนิมพยักหน้าก่อนจะหลุบตามองพื้นไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

“พอดีเรือจะเข้าฝั่งตอนเที่ยงครึ่ง” เดนิมเงียบไปก่อนจะคิดอะไรเงียบๆก่อนจะขานรับ

เดนิมคิดว่าคงเป็นเพราะเรื่องที่พวกเขาสองคนเป็นคู่สมรสกันแม้จะไม่ได้จัดงานใหญ่โตแต่ก็เป็นที่ทราบของบรรดาพาร์ทเนอร์ในวงการธุรกิจรวมเป็นถึงวงศาคณาญาติหากต่างคนต่างกลับก็อาจจะเป็นที่ครหาได้อีกอย่างคงเพียงเพราะรักษาหน้าตาของพ่อแม่ตัวเองที่เป็นที่รู้จักในวงกว้างของสังคม

“เข้าใจแล้วครับ”

พิพัฒน์เองก็ไม่รู้ว่าที่เดนิมบอกว่าเข้าใจแล้ว…เข้าใจตรงกันกับเขาหรือไม่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามประตูตรงหน้าก็ปิดลงเสียก่อน

บางครั้งพิพัฒน์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคาดหวังอะไรจากคำตอบของเดนิมและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สีหน้าและแววตาของอีกฝ่ายมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของตัวเอง

  เดนิมเปรียบเสมือนว่าวที่ลอยอยู่กลางสายลม หากเขาดึงเชือกป่านเพื่อหวังจะให้ว่าวเส้นนั้นเข้ามาใกล้ เพียงเขากะแรงผิดไม่ผ่อนปรนให้คล้อยไปตามลม ว่าวตัวนั้นก็จะหลุดลอยไปท่ามกลางลมแรงและไม่หวนกลับมาอีก

เดนิมภายนอกเหมือนจะเป็นคนอ่อนแอไม่ทันคนไม่ทันโลกแต่บางครั้งก็หัวรั้นและแข็งกร้าวแน่วแน่ในความรู้สึกของตัวเองแต่บางครั้งก็สามารถละวางความยึดติดยึดมั่นถือมั่นตลอดเวลาหลายสิบปีได้ในชั่วพริบตา

พิพัฒน์เป็นนักธุรกิจเวลาพักส่วนใหญ่ของเขาหมดไปกับการติดตามข่าวสารบ้านเมืองและแนวโน้มของตลาดเขาเคยคิดว่าการอ่านนิยายรักสักเล่มเป็นเรื่องที่เสียเวลาและเป็นเรื่องไร้สาระของพวกเด็กๆในช่วงวัยเพ้อฝันแต่ตอนนี้เขากลับทำเรื่องไร้สาระนั้นทั้งหมดเขาอ่านนิยายรักหลายสิบเล่มของนักเขียน FALLIN อ่านเพื่ออยากรู้จักใครบางคนให้มากกว่านี้ไม่น่าเชื่อว่านิยายรักที่เขาเคยปรามาสจะทิ้งอะไรไว้ในใจหลายประโยคตกตะกอนความคิดอะไรได้ในหลายๆอย่างในชีวิตเขาขนาดนี้ไม่แน่ว่าเขาอาจจะอินกับเนื้อหาที่กินใจพิพัฒน์คิดว่าที่เขาอินมากขนาดนี้อาจเป็นเพราะรู้จักตัวตนของนักเขียนก็เป็นได้…แล้วถ้าหากไม่ใช่นักเขียนนามปากกา FALLIN ล่ะเขายังจะมีความรู้สึกร่วมกับนิยายรักแบบนี้อยู่ไหม?

เนื้อหาของนิยายไม่หวือหวาบางครั้งจืดชืดบางครั้งเหน็บหนาวบางครั้งเปียกปอนระหว่างทางตั้งแต่ต้นจนจบมันทำให้คนอย่างเขาเข้าใจเรื่องหนึ่งว่าความรักไม่มีรูปแบบที่ตายตัวเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องปรับตัวให้สอดคล้องกันเพื่อประคับประคองชีวิตคู่ในตอนจบไม่ได้เล่าถึงความสุขของชีวิตคู่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันแต่กลับเป็นตอนจบปลายเปิดให้ผู้อ่านจินตนาการเอาเองว่าตัวละครที่วางไว้ควรมีจุดจบเช่นไรพิพัฒน์ถึงกับเข้าไปค้นหาในกระทู้ P เขาอยากรู้ว่าตอนจบที่เขาได้คิดไว้ตรงกับคนอื่นบ้างหรือไม่ทั้งๆที่รู้แล้วก็ไม่ได้ผลตอบแทนเป็นเงินทองแต่ตรงข้าม…

เหมือนเป็นผลตอบแทนทางจิตใจดังคำกล่าวที่ว่า…ถูกใจไม่มีอะไรแพง! ตอนจบในนิยายก็เหมือนกันแต่กลับไม่มีใครคิดตอนจบไว้เหมือนเขาสักคนไม่ใช่ว่าเดนิมเองเป็นคนเข้าถึงยากพิพัฒน์เองก็เช่นกันต่างคนต่างไม่มีใครรู้จักตัวตนจริงๆของกันและกันหรือไม่…คนเราอาจเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาความทรงจำและความประทับใจในอดีตอาจเลือนหายไปตามเวลาและไม่มีอยู่จริงอีกต่อไป

ตลอดเวลาพิพัฒน์คิดว่าเขาเป็นคนเก่งและใช้งานคนถูกกับประเภทของงานลูกน้องที่ได้รับหน้าที่มอบหมายสามารถปฏิบัติงานตรงหน้าได้ตรงกับความต้องการของเขาเกือบทุกคนแต่เดนิมกลับไม่ใช่…เขาเหมือนไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายอีกทั้งเดนิมไม่ใช่คนพูดมากไม่แสดงออกทางสีหน้าพิพัฒน์เองก็ไม่รู้ว่าเขาควรทำเช่นไรเมื่ออยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองต้องการที่จะรู้จักตัวตนของเดนิมต้องการจะอ่านให้ขาดเขาเพียงต้องการเอาชนะต้องการความสะใจที่เห็นอีกฝ่ายเป็นลูกไก่ในกำมือหรือต้องการปรับความเข้าใจในฐานะไหนกันแน่

พิพัฒน์ไม่รู้เลย….

ตอนบ่ายก็กลับมาถึงฝั่งทั้งสองขึ้นเครื่องกลับพร้อมกันแต่แทบไม่ได้ปริปากพูดคุยอะไรกันสายตาที่เหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างนั้นคล้ายไม่อยากสนทนาพาทีกับคนรอบข้างแต่แล้วบทสนทนาระหว่างเดนิมกับสิบทิวาก็วิ่งเข้ามาในหัว

“ผมเพิ่งเข้าใจและตัดสินใจที่จะวางมันลงก็เท่านั้นเอง”

ไม่รู้ว่าเขาใจอ่อนให้เดนิมตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อก่อนจะเป็นจะตายที่ต้องรับผิดชอบแต่งงานกันแต่พอเวลาใกล้มาถึงจุดจบระยะเวลาหนึ่งปีที่เขาเฝ้านับวันอยากจะให้มาถึงวันพรุ่งนี้ใจจะขาดกลับรู้สึกสับสนในใจและไม่รู้ตัวเลยว่าดวงตาของตัวเองไม่ได้ละจากใบหน้านั้นสักเสี้ยววินาที