บทที่ 16 อยากจะรู้จักให้มากขึ้น

ทางด้านพิพัฒน์เองเขาจดจ้องใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มมีชีวิตชีวาของเดนิมโดยไม่ละสายตาไปสักเสี้ยววินาที มันไม่ใช่รอยยิ้มแกน ๆ ที่คอยส่งมาให้เขา แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มไปถึงดวงตา เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจ พิพัฒน์สังเกตเห็นว่าเดนิมทำเหมือนว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมารเวลาที่เข้าใกล้ และมักจะก้าวเท้าถอยหลังเสมอ คล้ายว่าเป็นการขีดเส้นระหว่างกัน ไม่มีใครควรล้ำเส้นกันไปมากกว่านี้ แถมยังเป็นฝ่ายหลบสายตา เหมือนว่าการมีอยู่ของตัวเองทำให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกแย่

เดนิมในอุดมคติของเขากับเดนิมที่ยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนเป็นคนละคนตอนแรกที่เกิดเรื่องเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยากจะเข้าไปซัดหน้าหวานๆที่เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นสักเปรี้ยงพิพัฒน์คิดว่าเดนิมร้ายกาจไม่งั้นเขาไม่ต้องมาตกกระไดพลอยโจนอยู่อย่างนี้และการแต่งงานครั้งนี้จะทำให้เจ้าตัวสมหวังอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้แต่พอมาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันยิ่งได้ใกล้ชิดยิ่งได้รู้จักเหมือนว่าช่วงที่ห่างหายขาดการติดต่อกันไปเดนิมในวันวานยังคงเหมือนเดิมไม่ได้ร้ายกาจหรือมีเล่ห์เหลี่ยมแต่อย่างใดกลับเงียบขรึมเก็บงำความรู้สึกได้เก่งขึ้นและมักจะหลบเลี่ยงปัญหามากกว่าเผชิญหน้าอีกทั้งรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเสมอยามเมื่อเห็นเขากลับกลายเป็นยิ้มเฝื่อนยิ้มเจื่อนๆอย่างขอไปที

พิพัฒน์รู้ดีว่าสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้นนั้นสะบั้นความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่มีให้กันก่อนหน้าจะทำให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำตัวเหมือนปกติก่อนหน้าก็คงไม่ได้ถึงแม้เดนิมจะทำได้แต่เขาทำไม่ได้แน่นอนในคราแรกเขาอยากจะสั่งสอนให้บทเรียนหนักๆแก่เดนิมจึงปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่คนเดียวไม่ติดต่อไม่โทรหาไม่ใส่ใจเขาอยากจะสั่งสอนให้เดนิมได้เรียนรู้ว่าหากอยากจะบังคับฝืนใจคนอื่นก็จะต้องโดนอย่างนี้แหละแรกๆเดนิมเหมือนว่าจะล้ำเส้นที่เขาขีดไว้แต่เพียงไม่กี่ครั้งที่เขานิ่งเฉยอีกฝ่ายก็ล่าถอยไปโดยไม่ล้ำเส้นที่เขาขีดไว้ตั้งแต่แรกอีกและมักจะหลบหน้าหนีหายไปไม่รู้เมื่อไหร่ที่ตะกอนในใจทุกกวนให้ขุ่นขึ้นมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องนิชาปานัสพิพัฒน์อยากจะเห็นภาพที่เดนิมโวยวายก้าวร้าวมากกว่าที่จะเห็นเจ้าตัวนิ่งเงียบสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ออกมานั้นทำเอาพิพัฒน์ทำตัวไม่ถูก

 

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปดนตรีแสงสีทั้งหลายไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเขามากกว่าคนตรงหน้าที่กำลังโอบกอดเป็นกันเองกับผู้ใหญ่ทางบ้านปกิจโสภณสายตาที่สิบทิวามองเดนิมไม่รู้ทำไมเขาเองถึงไม่ชอบใจเอามากๆพิพัฒน์จิบไวน์ในมือไม่รู้แก้วที่เท่าไหร่เพื่อขับไล่ความรู้สึกผิดพ้องหมองใจออกไปแต่เสียงเรียกของคนข้างหลังทำเอาพิพัฒน์ปั้นหน้าไม่ถูก

“พัด” เขาไม่มองหน้าก็จำเสียงได้…นิชา

“ยินดีด้วยนะคะ” นิชาในชุดเดรสสีดำที่ขับเน้นทรวดทรงของตัวเองนั้นดูสวยไม่มีที่ติไม่ว่าเสื้อผ้าทรงผมเครื่องประดับล้วนขับให้ใบหน้ารูปไข่นั้นดูโดดเด่นขึ้นไปอีก

“ขอบคุณครับ” เมื่ออีกฝ่ายยื่นแก้วมาพิพัฒน์ก็ชนไปตามมารยาทปานัสเองก็มาในงานนี้ด้วยพอเห็นเขาก็ปรี่เข้ามาชนแก้วพูดคุยนั่นนี่แต่เหมือนประสาทหูของเขาจะปิดรับเสียงของปานัสกลับพยายามโฟกัสบทสนทนาของผู้คนอีกฝั่งที่จับกลุ่มพูดคุยกันอย่างสนิทสนมเป็นกันเองทั้งนิชาและปานัสต่างก็เข้างานมาทีหลังไม่ทันได้เห็นภาพที่ท่านเจ้าสัวแนะนำเดนิมว่าเป็นลูกชายคนสุดท้องกับแขกเหรื่อในงานเมื่อเห็นสายตาของพิพัฒน์ที่จ้องมองอีกฝ่ายไม่วางตาสองคนก็สบตากันปานัสยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเดนีสหนึ่งในฝาแฝดพี่ชายของเดนิมก็เดินมาตบบ่าของพิพัฒน์อย่างสนิทสนมก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นสองคนข้างๆเขาย่นหัวคิ้วก่อนตีหน้านิ่งจิบไวน์ในมือเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้

“อ้าวคุณเดนีสสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ” นิชาทักทายเสียงใสก่อนจะกระทุ้งสีข้างลูกพี่ลูกน้องข้างๆ “สวัสดีครับผมปานัสครับ” ปานัสรีบเอ่ยทักทายใบหน้าแสดงความยินดีปรีดาออกมาไม่เก็บสีหน้าไว้แม้แต่น้อยเดนีสเป็นลูกเสี้ยวรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมคายออกไปทางตะวันตกมากกว่าเอเชียเพราะรูปร่างที่สูงใหญ่จึงทำให้ปานัสแหงนคอมองอีกฝ่ายก่อนจะชวนพูดคุยทักทายอย่างเป็นกันเองใครบ้างไม่รู้จักทายาทนักธุรกิจระดับประเทศนามสกุลศศิภักดีใครบ้างไม่อยากใช้…เหมือนว่าบทสนทนาจะชะงักเมื่อสองหนุ่มตรงหน้าต่างก็ให้ความสนใจกับกลุ่มคนอีกฟากหนึ่งมากกว่า

“คุณเดนีสรู้จักเดนิมด้วยเหรอคะ” นิชาเอ่ยถามแถมไม่ฉุกคิดเลยด้วยว่าชื่อทั้งสองจะคล้ายกัน

เดนีสมุ่นคิ้วก่อนจะพยักหน้าก่อนจะเอ่ยตอบ “รู้จักสิครับ”

“จริงด้วยอีกฝ่ายเคยเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทของคุณพิพัฒน์ตั้งหลายเดือน” เดนีสไม่เอ่ยอะไรแต่สีหน้าและแววตาเริ่มไม่เป็นมิตรอีกทั้งเขายังจำผู้หญิงตรงหน้าได้…คือผู้หญิงที่อยู่ในคลับวันนั้นกับไอ้พัดเพื่อนของเขา

“เสน่ห์แรงจริงๆดูท่าคงจะฝากฝังฝากตัวไว้กับท่านอาทิตย์” ปานัสจีบปากจีบคอพูดสิ่งที่อยู่ในหัวไปอย่างลืมตัวพลางปรายตามองอย่างเหยียดหยามเบะปากก่อนจะหันมาสบตากับเดนีสที่จ้องมองตนอยู่แล้วอย่างไม่วางตาแต่สายตานั้นทำเอาปานัสรู้สึกร้อนๆหนาวยังไงชอบกลไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิดไปเดนีสกอดอกหลุบตามองของเหลวสีแดงที่ถูกแกว่งในมือช้าๆ

“เหมือนพวกคุณจะรู้จักผู้ชายคนที่ชื่อเดนิมเป็นอย่างดีเลยนะครับ” ปานัสรีบตอบ

“เคยฝึกงานร่วมกันสามเดือนน่ะครับ”

“อ้อ” เดนีสขานตอบรับอย่างขอไปทีแต่ภายในหัวสมองกลับหาวิธีไล่ต้อนสองคนตรงหน้าเดนีสไม่ใช่คนใจดีและประนีประนอมไปเสียทุกอย่างเหมือนอย่างพิพัฒน์เพื่อนเขารายนั้นน่ะพ่อพระแต่บางครั้งก็โง่บรม

“ก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะเข้าหาคุณพิพัฒน์” ปานัสจิบเครื่องดื่มในมืออึกหนึ่งก่อนจะพูดต่อโดยสายตาไม่ได้ละไปจากเดนิมเดนีสปรายตามองเพื่อนรักของตนก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ

“คุณคงไม่รู้ว่าพิพัฒน์แต่งงานแล้ว”

“หา” ทั้งสองคนไม่ว่านิชาหรือปานัสต่างอุทานออกมาพร้อมกันอย่างลืมตัว

“จะจริงหรือคะ” นิชาถามเสียงสั่นพิพัฒน์พยักหน้า

“แล้ว…”

เดนีสเลยเป็นคนชิงตอบเอง “ก็คนที่พวกคุณกำลังพูดถึงนั่นไง…เดนิมศศิภักดีทายาทคนสุดท้องของเจ้าสัวเดรโกและคุณหญิงลลดาอีกทั้ง…ยังเป็นน้องชายสุดที่รักของผมด้วย” สองคนอ้าปากค้างแต่เดนีสไม่อยากจะไว้หน้าพวกเขาอีก

“อ้อ…จะว่าผมไม่มืออาชีพก็ได้นะผมแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกอีกอย่างผมไม่สามารถร่วมงานกับคนที่เกลียดน้องชายผมและพูดถึงในทางที่เสียหายได้ส่วนเรื่องฉีกสัญญาทางทนายผมจะติดต่อคุณไปอีกทีคุณนิชา” เดนีสพูดจบก็เดินออกไปโดยไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

“ผมขอตัว” พิพัฒน์เองก็เดินออกไปจากวงสนทนาเมื่อครู่เหมือนกันทิ้งให้นิชาต้องหน้าซีดปากสั่นอยู่ตรงนั้นรวมไปถึงปานัสที่โดนหางเลขไปด้วย

“เพราะแก…ปากไม่มีหูรูดพังหมด” นิชาเมื่อได้สติจึงหันมาเอ็ดตะโรใส่คนข้างๆ

“แล้วใครจะไปรู้ล่ะ” หากเดนีสไม่พูดออกมาก็เกรงว่าพวกเขาทั้งสองคงไม่มีใครรู้ข้อเท็จจริงที่ว่านิชายิ่งแล้วใหญ่พอนึกไปถึงพฤติกรรมแย่ๆที่ตัวเองเคยทำไว้กับอีกฝ่ายสถานการณ์ยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่นึกถึงร้านอาหารฝรั่งเศสที่หล่อนเคยดูถูกอีกฝ่ายว่าไม่เคยมาแถมยังอ่านไม่ออกที่ไหนได้เดนิมเป็นถึงทายาทของศศิภักดีอีกทั้งเคยได้ยินมาว่าไปเล่าเรียนที่ฝรั่งเศสอยู่หลายปีธุรกิจที่ขาดสภาพคล่องยิ่งย่ำแย่เข้าไปใหญ่เมื่อพาร์ทเนอร์รายใหญ่ฉีกสัญญากะทันหันแบบนี้

อยู่ไม่ได้แล้ว…นิชาคิดพลันรีบเร้นหายไปท่ามกลางฝูงชนโดยไม่ลืมลากปานัสกลับไปด้วย

อีกอย่างนิชายังพอมีหัวคิดต่อให้หล่อนจะถูกแจ้งความเรื่องวางยาแต่ยังมีระยะเวลาตามกฎหมายหากสมองของหล่อนยังคิดไม่ได้คิดแต่จะเล่นงานเดนิมเพื่อความสะใจของตัวเองนั่นก็โง่เต็มที

ศศิภักดีรวยล้นฟ้าขนาดนั้นต่อให้เดนิมเป็นอะไรไป…แล้วยังไงล่ะสะใจเพียงชั่วครู่สุดท้ายคนที่จนตรอกและน่าสมเพชมากที่สุดยังคงเป็นตัวเองมีแต่พังกับพังเจ้าคิดเจ้าแค้นไปก็ไม่มีประโยชน์

บทนางร้ายตัวอิจฉาในละครตอนจบเป็นยังไงก็เห็นๆกันอยู่อีกอย่างเธอยังสาวยังสวยยังพอมีทางเลือกอื่นให้เดินไม่ได้หน้ามืดตามัวแก้แค้นเพื่อผู้ชายคนหนึ่งอย่างน้อยก็มีไอ้เสี่ยโชคยังเหลือทางรอดให้ไปได้

เดนีสเดินออกมาสูดอากาศตรงระเบียงข้างหลังสูดเอานิโคตินเข้าปอดอยู่อย่างนั้นก่อนจะเท้าแขนลงกับระเบียงฝีเท้าที่เดินตามมาไม่หันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

“บ้านกูผิดเอง” พิพัฒน์เดินไปยืนข้างๆในท่วงท่าสบายๆแต่ภายในใจกลับไม่ได้สบายเหมือนอย่างภาษากายที่กำลังแสดงออกมา

“ผิดอะไร”

“ที่บังคับให้มึงแต่งงานกับเดนิม”

“…”

“เรื่องสัญญาหนึ่งปีช่างแม่งมันเถอะ” เดนีสบอกอย่างหัวเสียเห็นได้ชัดว่าเดนิมตอนอยู่กับไอ้พัดชีวิตแม่งระทมขนาดไหนถึงขนาดโดนเด็กฝึกงานข่มคู่ค้าที่คบค้าสมาคมกันมาอย่างยาวนานอย่างนิชายังไม่รู้เรื่องที่ไอ้พัดแต่งงานแม้ว่าจะระยะเวลาไม่นานก็ตามเถอะพอนึกไปถึงตอนที่เขาโทรหาน้องชายถามไถ่เรื่องไอ้พัดเดนิมไม่เคยพูดอะไรออกมายิ่งทำให้พี่ชายอย่างเขาโกรธตัวเอง

พิพัฒน์หัวเราะในลำคอก่อนจะเปลี่ยนอิริยาบถเท้าแขนไปยังระเบียงหันหน้ามามองเดนีสด้วยใบหน้าราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์แต่สำหรับพวกเขาที่โตมาด้วยกันนั้นซ่อนความไม่พอใจเอาไว้หลายส่วนพวกเขาไม่ใช่เพียงเพื่อนกันเท่านั้นยังเป็นพาร์ทเนอร์ธุรกิจเป็นเจ้าของธุรกิจร่วมกันหลายสิบแห่งแต่ว่าเรื่องนี้ก็ทำให้พวกเขาบาดหมางใจกันไม่น้อย

“ทำไมเป็นปกิจโสภณดีกว่างั้นสิ”

“ไอ้พัด!” เดนีสปรายตามองอีกฝ่ายก่อนจะขยี้ก้นบุหรี่ไว้ที่ใต้ฝ่าเท้า

“พูดแทงใจดำล่ะสิ”

“ก็อาจจะดีกว่ามึง” ความเงียบเข้าปกคลุมก่อนเดนีสจะถอนหายใจออกมา

“กูเข้าใจความลำบากของมึงแต่…ช่างมันเถอะอีกอย่างมันอยู่ที่เดนิมทั้งนั้น” เดนีสอยากจะพูดอะไรออกไปมากมายติดตรงที่ว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์คนที่จะก้าวออกมาจากความสัมพันธ์นี้ได้ไม่ใช่เขา…แต่เป็นตัวเดนิมเอง

“เดนิมก็พูดถึงสัญญานี้หลายครั้งเหมือนกัน”

“ยังไง”

“พวกมึงสองคนสมกับที่เป็นพี่น้องกัน…แต่แล้วยังไงยังไงก็แต่งไปแล้ว”

“แต่งแล้วก็หย่าได้อีกอย่างมึงก็ให้ในสิ่งที่เดนิมต้องการไม่ได้”

“ไม่ใช่ว่าให้ไม่ได้…เดนิมไม่เคยออกปากขอ”

“อย่าบอกนะว่ามึง…”

“ก็แล้วแต่มึงจะคิด”

“เอาดีๆไอ้พัด” เดนีสร้อนรน

“ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเหมือนกูไม่รู้จักเดนิมเลย” เดนีสแค่นเสียง

“มึงจะรู้ได้ไงจะครึ่งปีแล้วนับเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจะกี่วันกันแม้เดนิมไม่พูดแต่บางเรื่องมันก็ปิดกันไม่ได้อยู่ดีมึงเองช่วงแรกๆก็แทบไม่ได้กลับไปที่เพนท์เฮ้าส์ถ้ามึงอยากจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเดนิมจริงๆละก็…FALLIN เป็นนามปากกาของเดนิม”

“เดนิมเป็นนักเขียน?”

“เดนิมไม่ใช่ทายาทเศรษฐีที่เอาแต่แบมือขอเงินที่บ้าน” เดนีสไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาที่เอ่ยถึงน้องชายตัวเองสีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจมากแค่ไหน

“ไม่ใช่แค่นักเขียนรวมไปถึงสูทที่มึงสวมไวน์ที่มึงดื่มเดนิมล้วนมีส่วนเกี่ยวข้อง” พิพัฒน์ทำหน้างง

“ที่มึงเห็นเดนิมลอยชายไปมาความจริงหาเงินเองได้ตั้งแต่อายุสิบห้าแฟชั่นที่ใครมองว่าเป็นสาขาที่ฟุ้งเฟ้อไม่ทำเงินแต่พวกเราทุกคนก็ต้องสวมเสื้อผ้าสูทที่มึงกำลังสวมก็เป็นห้องเสื้อของเดนิม…ตัวตนของเดนิมทั้งหมดถูกซ่อนไว้ในนิยายหลายเล่มมึงเคยได้ยินไหมว่า ‘เรามักจะซ่อนคนคนหนึ่งไว้ในบทเพลงแต่เดนิมกลับซ่อนตัวตนไว้ในหนังสือเล่มหนึ่งหน้าปกดูไม่สะดุดตาไม่น่าชวนให้หยิบมาอ่านแต่ตรงกันข้ามเมื่อได้อ่านแล้วกลับวางไม่ลงละสายตาจากอักษรเหล่านั้นไม่ได้แต่ละหน้าเป็นการกะเทาะบอกเล่าเรื่องราวของตัวละครเปิดเปลือยสิ่งที่ซ่อนอยู่ในใจออกมาผ่านตัวละครตัวแล้วตัวเล่า…” เดนีสเงียบไปสักพักก่อนจะถอนหายใจ

“ที่พูดไม่ได้ให้มึงใจอ่อนให้เดนิมแต่ในโลกนี้ก็มีคนอยู่หลากหลายประเภทเดนิมในบางมุมก็เหมือนกับต้องการหลบซ่อนจากโลกภายนอกแต่กลับเปิดเผยตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติผ่านตัวอักษรดูเหมือนจะเป็นคนที่เข้าใจยากแต่ความจริงไม่มีอะไรเลยกูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงตัวกูเองบางทียังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแต่ว่านะไอ้พัดบางอย่าง…รู้ว่ามีอยู่ก็สายไป”

พิพัฒน์เลิกคิ้วก่อนจะเอ่ยถาม “ยังไง” ไอ้ประโยคนี้มันคุ้นๆและมักจะได้ยินแม่เขาพูดบ่อยๆไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้เดนีสที่ไม่เห็นดีเห็นงามที่จะให้เขากับเดนิมคบกันตั้งแต่แรกยังพูดออกมา…

“ไอ้พัดไอ้โง่…สายตาที่มึงมองน้องกูแม่ง! เห็นละขัดหูขัดตาอยากจะซัดเบ้าตาสักเปรี้ยง” เดนีสพูดอย่างมีอารมณ์

“อะไรมึงเกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เออ”

แม้เดนีสปากบอกว่าเกลียดแต่ทว่าความสัมพันธ์ฉันเพื่อนที่ผ่านความลำบากความทุกข์ยากในการก่อตั้งธุรกิจร่วมกันมายาวนานนับหลายสิบปีก็ทำให้เกลียดอีกฝ่ายไม่ลงแม้ว่าไอ้พัดจะทำให้เดนิมเสียใจไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแต่เรื่องของความรู้สึกพวกเขาทำได้แค่มองอยู่ห่างๆไม่สามารถเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับธุรกิจได้แม้ว่าเดนิมจะเป็นน้องชายของพวกเขาก็ตาม

ความรักก็เป็นอย่างนี้มีทุกข์มีสุขบ้างเศร้าเคล้าน้ำตาแต่หลายคนก็เฝ้ามองหาและอยากมีความรักสักครั้ง…แม้ไม่สมหวังก็ขอให้ได้เคยรัก

เดนิมก็เป็นหนึ่งในนั้นรู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันได้มาแต่ก็ยังคงเฝ้ารอพี่ชายอย่างพวกเขาทำได้เพียงยืนมองอยู่อย่างนั้นหากเจ้าตัวไม่ก้าวออกมาจากวังวนแห่งรักพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้

พิพัฒน์หลังจากพูดคุยกับเดนีสเขาก็หลบออกจากงานเลี้ยงที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนย่ำเท้าเดินออกมาตามทางโดยไม่รู้ว่าจะได้เห็นคนสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่บนพื้นระเบียงที่ยื่นออกไปต่างก็นั่งห้อยขาเหม่อมองไปยังผืนน้ำตรงหน้าคล้ายกับว่ากำลังหันหลังให้กับความวุ่นวายปกติพิพัฒน์ไม่ใช่คนประเภทที่แอบฟังเรื่องของคนอื่นเขาแทบไม่แยแสเรื่องซุบซิบหยุมหยิมอะไรพวกนั้นแต่แผ่นหลังบอบบางที่กำลังกอดเข่าคางที่เกยกับเข่าเหมือนกำลังโอบกอดตัวเองอยู่อย่างนั้นทำให้เขาอดที่จะลายสายตาออกไปไม่ได้ฝีเท้าแผ่วเบาอาศัยความมืดของราตรีแอบซ่อนอยู่มุมหนึ่งพอที่จะได้ยินบทสนทนาทั้งหมด

“บางครั้งผมก็รู้สึกอิจฉาคนในใจคุณ”

“ไม่มีอะไรให้น่าอิจฉา”

“ดวงดาวก็เหมาะที่จะประดับและส่องแสงระยิบระยับเป็นเพื่อนดวงจันทร์หากเอื้อมเอามาวางไว้บนฝ่ามือมีแต่จะหม่นแสงสักวันแสงในตัวก็จะหมดไปความรักก็เช่นกันผมได้เรียนรู้ว่าบางครั้งรักที่ดีไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองได้แค่เพียงนั่งมองตรงนี้ก็สุขใจ”

“เหมือนว่าคุณจะตัดใจ” คำถามนั้นของสิบทิวาไม่รู้ทำไมพิพัฒน์ถึงรู้สึกใจเต้นระส่ำ…จู่ๆเขาก็อยากจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดแต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะฟังคำตอบจากคนที่เขาวิ่งหนีมาตลอดเกือบสิบปี

“ผมเพิ่งเข้าใจและตัดสินใจที่จะวางมันลงก็เท่านั้นเอง”

แม้จะเป็นคำตอบอุปมาอุปไมยปล่อยให้ผู้ฟังตีความเอาเองแต่พิพัฒน์รู้ว่าคำตอบนั้นคืออะไร….ประโยคนั้นก้องอยู่ในหูของเขาวนเวียนไม่รู้กี่สิบครั้งจนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องพักตัวเองเมื่อไหร่ไม่รู้ความคิดสับสนและรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก

พิพัฒน์เคยพูดกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันรักเดนิม…แต่กลับไม่ชอบใจในคำตอบนั้นไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่สองมือปัดป่ายไปยังหน้าจอไอแพดจู่ๆเข้าแอปพลิเคชันอีบุ๊กกดหานามปากกา FALLIN เขากดซื้อนิยายเหล่านั้นมาทั้งหมดในคราวเดียวและเริ่มอ่านเรื่องรักแรมรอนเป็นเรื่องแรกเป็นเพราะคำพูดของเดนีสหรือเป็นเพราะเขาอยากจะรู้จักตัวตนของเดนิมมากขึ้นกันแน่บทนำของเรื่องก็ทำให้คนที่ไม่เชื่อในรักอย่างพิพัฒน์ถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก

  “เด็กหนุ่มถักทอผ้าพันคอและหมวกไหมพรมออกมา หวังเพียงว่าความรัก และความคิดถึงจะส่งผ่านไปยังใครอีกคนที่ห่างไกลอีกซีกโลก แม้ไม่ได้อยู่เคียงข้าง หวังว่าผ้าพันคอผืนนี้จะให้ความอบอุ่น ปัดป้องไอหนาว และอยู่เป็นเพื่อนคลายเหงา แม้ไม่เห็นหน้า แต่ความคะนึงหาไม่เคยเสื่อมคลาย และเฝ้ารอที่จะได้พบหน้าอีกสักครั้ง”

พิพัฒน์ย้อนไปถึงตอนที่เขาหลบหน้าอีกฝ่ายหนีไปเรียนต่ออีกซีกโลกหนึ่งโดยไม่คิดบอกกล่าวสักคำเขาไม่ชอบที่เดนิมตามติดเขาแจอีกอย่างเดนิมเติบโตและแตกหนุ่มขึ้นมาทุกวันยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายพิเศษเขาก็กลัวที่จะเข้าใกล้และไม่ได้ทำตัวเป็นพี่ชายแสนดีเหมือนอย่างแต่ก่อน

และเขาจำเรื่องผ้าพันคอและหมวกไหมพรมนั้นได้มันไม่ได้ถูกส่งมาเพราะเขาเองปฏิเสธมันถูกเก็บไว้ในกล่องในตู้เสื้อผ้าเป็นอย่างดีประโยคนั้นทิ่มแทงความรู้สึกของเขาให้แทบหายใจไม่ออก

ตัวหนังสือฆ่าคนได้นั้นท่าจะจริง!

หรือว่าตัวเองจะอินกับนิยายรักมากเกินไปเพียงอยากจะเปิดอ่านแค่สองสามหน้าก่อนนอนเวลาบนหัวเตียงก็บอกเวลาเข้าเช้าวันใหม่และเป็นวันที่พวกเขาต้องเช็กเอ้าท์กลับกรุงเทพฯพิพัฒน์คลึงระหว่างคิ้วก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเมื่อออกมายังห้องนั่งเล่นก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของใครอีกคนพิพัฒน์เดินไปยังหน้าห้อง

ไม่มีรองเท้าอีกคู่

เป็นครั้งแรกที่เขาโทรหาเดนิมด้วยความรู้สึกที่ร้อนรนอย่างบอกไม่ถูกปลายทางไม่มีที่ท่าว่าจะรับเขากำลังจะเปิดประตูไปเสียงยานคางปลายสายก็ตอบรับ

“ฮัลโหล”

“ไอ้นีน” เดนีนพลันลืมตามองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก่อนจะย่นคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ที่ถูกรบกวนการนอน

“ไอ้พัดมีอะไรโทรมาตั้งแต่ไก่โห่”

“แล้วเดนิมไปไหน”

“นอน”

“ทำไมไปนอนกับมึง”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง” พูดจบเดนีนก็ตัดสายแล้วนอนต่อตอนนี้สามพี่น้องนอนอยู่บนเตียงเดียวกันเมื่อคืนพวกเขาทั้งสามต่างก็นั่งดื่มด้วยกันผลัดกันเล่าเรื่องราวของแต่ละคนนานแล้วที่พี่น้องไม่ได้มีโอกาสสบายๆพูดคุยกันแบบนี้กว่าจะเข้านอนก็ปาเข้าไปตีห้าบังกะโลส่วนตัวไม่ได้ไกลกันมากแต่ไม่รู้ทำไมคราวนี้พิพัฒน์รู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆที่เดนิมเอาแต่หลบหน้าเขาแต่กลับทำตัวตามสบายกับคนอื่นไม่ว่าจะเป็นสิบทิวาหรือว่าบ้านปกิจโสภณเหมือนว่าเดนิมตรงหน้าเขาเป็นใครอีกคนทั้งที่คิดว่ารู้จักเดนิมดีพอแต่พอมานั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆก่อนหน้าแล้วกลับพบว่าเขาเองไม่รู้จักเดนิมในเวอร์ชันตอนโตตอนนี้เลยสักนิดสายตาที่มองเขาอย่างเขินอายริมฝีปากกระจับนั้นที่มักจะยกยิ้มให้เขาในวันวานกลับเลือนหายไปเหลือเพียงใบหน้าราบเรียบปราศจากอารมณ์และมักจะหลบเลี่ยงที่จะสบตากับเขาตรงๆรอบยิ้มนั้นที่มีให้เขาคล้ายได้ตายจากไปเหลือเพียงความรู้สึกผิดไม่ปริปากร้องขอไม่เว้าวอนขอความเห็นใจและยินดีที่จะถูกทรมานหากว่าเขาพึงพอใจ

นิยายสองเรื่องที่เขาอ่านจบเหมือนว่าได้อ่านเรื่องราวของตัวเองแม้จะจบปลายเปิดแต่ก็ไม่ใช่ตอนจบที่น่ายินดีนักเหมือนกับว่าเคารพในการตัดสินใจของตัวละคร…นั่นก็คือตัวของพิพัฒน์เองหลายเรื่องราวเขาได้ลืมเลือนไปแต่ทว่ากลับสลักอยู่ในใจของใครอีกคนอย่างลึกซึ้ง

จากนักเขียนถึงนักอ่าน

‘ทุกชีวิตมีแต่ร่วงโรยที่ผมได้เขียนเรื่องราวเหล่านี้ออกมาผ่านตัวอักษรเพียงหวังว่าวันใดที่ผมแก่เฒ่าลืมเลือนบางสิ่งไปหมดสิ้นด้วยความชราหวังเพียงว่าตัวอักษรเหล่านี้จะเป็นเครื่องเตือนความทรงจำว่าครั้งหนึ่งผมก็เคยมีความสุขจนร้อยเรียงเป็นตัวอักษรเหล่านี้ออกมาและหวังว่าความสุขที่ผมมีจะแบ่งปันไปถึงนักอ่านทุกท่านที่กำลังถือนิยายเรื่องนี้อยู่ในมือ

FALLIN

2010/12/04