บทที่ 15 อยากจะเก็บรอยยิ้มนี้เอาไว้

ช่วงเช้าพายุฝนสงบท้องฟ้าแจ่มใสเหมือนว่าไม่เคยเกิดพายุฝนคะนองมาก่อนเดนิมตื่นเช้าเหมือนเช่นเคยอาหารเช้ามาส่งแล้วอีกอย่างเขาเองก็ไม่ชอบแบบที่ลอยอยู่กลางน้ำเพราะนึกถึงเวลาเศษอาหารตกลงในสระมันทำความสะอาดค่อนข้างยากเขาจึงบอกให้บริกรวางไว้ที่ขอบสระเดนิมรออาหารย่อยสักพักก็ลงไปว่ายน้ำเขาสวมกางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียวอีกอย่างก็เป็นสระส่วนตัวน้ำเย็นๆบรรยากาศยามเช้าที่แจ่มใสรวมไปถึงทัศนียภาพของทิวทัศน์ตรงหน้าทำให้เขาไม่อยากกลับเลยจริงๆที่ว่ากันว่านั่งโง่ๆอยู่ริมทะเลนั้นไม่เกินจริงเดนิมหันหลังเท้าคางมองทิวทัศน์ข้างหน้าน้ำทะเลสีฟ้าครามตัดกับเส้นขอบกับพระอาทิตย์อย่างลงตัวเห็นพี่แฝดบอกว่าในทะเลมีพวกปลากระเบนว่ายมาทักทายบริเวณบังกะโลกลางน้ำแห่งนี้ด้วย

เดนิมจ้องมองผืนน้ำทะเลอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาอยู่คู่หนึ่งจดจ้องการกระทำของเขาตลอดตั้งแต่แหวกว่ายอยู่ในสระเดนิมหันหลังให้ทิวทัศน์ก่อนจะคว้าเอาห่วงยางที่นอนลอยน้ำเขาขึ้นไปนอนบนนั้นแล้วยิ้มแฉ่งให้กับพระอาทิตย์สองมือวักน้ำจนทำให้ห่วงยางนั้นลอยไปลอยมา

“เล่นเหมือนเด็กๆไปได้” ไม่รู้เมื่อไหร่ที่พิพัฒน์เอาแต่จดจ้องร่างบางที่สวมเพียงแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวสายตาของเขาไม่ได้สำรวจมองสิ่งอื่นใดนอกจากรอยยิ้มนั้นรอยยิ้มที่สดใสเหมือนดั่งดวงตะวันแต่พอตอนอยู่หน้าเขากลับตีหน้านิ่งจนแทบไม่เผยอารมณ์ใดๆออกมามีแต่ความอึดอัดและเว้นระยะห่างเสียจนพิพัฒน์เองไม่รู้เมื่อไหร่ที่เป็นฝ่ายค่อยๆเป็นฝ่ายกระชับระยะห่างนั้นไม่ให้เกิดช่องว่างที่กว้างมากเกินแต่เป็นเพราะทิฐิของเขาที่ยังหลงเหลืออยู่จึงอยากให้เดนิมได้รับบทเรียนอย่างสาสมโดยที่ไม่รู้ว่า ‘คนที่จะได้รับบทเรียนอย่างสาสมจะเป็นตัวของเขาเอง’

เดนิมพลิกร่างลงไปแหวกว่ายดำน้ำไปยังก้นสระเพราะฝนเพิ่งตกไปเมื่อวานหรือเป็นเพราะเขาไม่ได้วอร์มร่างกายก่อนลงสระก่อนกันแน่ขาสองข้างเกิดเป็นตะคริวขึ้นมากะทันหันแม้สระน้ำจะลึกแค่ระดับอก แต่เดนิมที่กำลังเสียสติเพราะเคยจมน้ำมาก่อนก็ตะเกียกตะกายจนลนลานแม้ว่าจะเรียนว่ายน้ำมาก็ตามความหวาดกลัวเขาเกาะกินจิตใจเขาพยายามตะเกียกตะกายให้ถึงขอบสระก่อนจะได้ยินเสียงตูมน้ำในสระกระเพื่อมหลังคอถูกล็อกก่อนจะถูกอุ้มขึ้นมานอนราบไปกับขอบสระเดนิมหอบหายใจแฮกๆหลับตาอยู่อย่างนั้น

“เดนิมเดนิม” พิพัฒน์ตบหน้าเบาๆเพื่อเรียกสติอีกฝ่ายที่นอนหอบหายใจอย่างแรงก่อนจะมองไปที่ขาทั้งสองข้างพิพัฒน์ยกขาทั้งสองข้างค้างเอาไว้สักพักสองมือนวดกล้ามเนื้อน่องช้าๆอย่างเบามือ

“ดีขึ้นหรือยัง” เดนิมค่อยๆลืมตาก่อนจะพยักหน้าช้าๆอย่างอ่อนแรงอยู่ๆน้ำตาก็รื้นออกมาจนหางตาแดงเรื่อ “พี่พัด” เดนิมเรียกอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

“วันหลังถ้าจะเล่นน้ำอย่าเล่นคนเดียวบอกพี่สักคำ” เพราะน้ำเสียงที่ราบเรียบหรือเพราะผ่านเหตุการณ์ขวัญหนีดีฝ่อมาเดนิมรู้สึกน้อยใจเขาทำตัวเป็นภาระของพี่พัดอีกแล้ว “ขอบคุณมากนะครับ” ก่อนจะพยายามลุกนั่ง “อย่าเพิ่งขยับ” ก่อนข้อพับจะถูกแขนกำยำโอบอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาวเดนิมตกใจก่อนจะโอบกอดรอบคอของพิพัฒน์ไว้แน่น

“พี่พัด”

“แช่น้ำอุ่นสักหน่อยเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” เดนิมเม้มปากไม่พูดอะไรอีกเดนิมถูกอุ้มมาวางไว้ในอ่างอาบน้ำในห้องนอนใหญ่ร่างบางนั่งชันเข่าอยู่อย่างนั้นเพื่อสงบสติอารมณ์และอีกนัยหนึ่งก็เพื่อบดบังร่างกายของตัวเอง

“จะทำอะไรครับ” เดนิมถามเสียงหลงเมื่อเห็นว่าพิพัฒน์เองก็ถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่ชั้นในแล้วลงมาแช่อ่างกับเขาสองแก้มแดงเรื่อก่อนข้อเท้าจะถูกยกไปวางไว้ที่หน้าท้องฝ่ามืออุ่นร้อนค่อยๆนวดน่องขาให้อย่างเบามือ

“ชุดพี่เปียกอีกอย่างมันเสียเวลาถ้าแช่ทีละคน”

“เดี๋ยวนิมกลับไปที่ห้องตัวเองก็ได้ครับ” พิพัฒน์ย่นคิ้วอย่างไม่ชอบใจ

“ทำไมนิมเอาแต่หนีเวลาพี่ทำดีด้วย” เดนิมนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่รู้จะตอบคำถามนั้นอย่างไรดี

“นิมเกรงใจพี่พัด” เดนิมตอบเสียงอุบอิบโดยที่หลบสายตามองออกไปยังนอกหน้าต่างเพราะเป็นบังกะโลส่วนตัวอ่างอาบน้ำที่ทำเพื่อคู่รักยื่นออกมาเพื่อที่จะได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามมีกระจกใสกั้นเพื่อป้องกันความเป็นส่วนตัวอ่างใหญ่สามารถนั่งแช่ด้วยสามคนสบายๆอีกทั้งเทียนหอมที่จุดไว้รอบๆอ่างทำให้บรรยากาศตึงเครียดรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยมือหนานวดจนมาถึงต้นขาด้านในแถมฝ่าเท้ายังวางอยู่บนหน้าท้องอีกฝ่ายด้วย

“พี่พัด” เดนิมร้องเรียกเสียงหลงแม้ว่าเขาจะไม่มีประสบการณ์รสรักที่โชกโชนแต่ท่วงท่าแบบนี้ก็ทำเอาเขินอายอย่างบอกไม่ถูกสายตาไม่รักดีเลื่อนจากหน้าอกที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ไร้ไขมันลากต่ำไปจนถึงขนรำไรหน้าท้องน้อยก่อนจะสะดุ้ง

“มองอะไร”

“เปล่านะครับไม่ได้มองอะไร” เดนิมยกมือขึ้นมาปิดตาตัวเองทั้งใบหน้าลำคอแดงเถือกไปหมดเพราะความเขินอายเขาได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำอยู่ในลำคอของอีกฝ่ายจึงแบะนิ้วออกเพื่อดูสีหน้าของพี่พัดพิพัฒน์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจก่อนจะก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิดพลางคิดในใจ

‘เด็กหนอเด็ก’

ตอนเย็นห้องบอลลูมของทางโรงแรมเป็นสถานที่จัดแถลงข่าวรวมไปถึงการเปิดตัวโรงแรมแห่งใหม่ระดับห้าดาวบนเกาะส่วนตัวพร้อมกิจกรรมครบครันที่สำคัญห้องอาหารยังมีถึงสามแห่งให้ลูกค้าได้เลือกสรรไม่ว่าจะเป็นห้องส่วนตัวแบบอควาเรียมใต้น้ำสำหรับเด็กหรือสำหรับครอบครัวขนาดใหญ่ที่มีสมาชิกสิบคนขึ้นไปพิพัฒน์เองก็เป็นหนึ่งในทีมผู้บริหารที่ต้องขึ้นไปกล่าวเปิดงานมีการบรรยายทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษอีกทั้งงานออกแบบของโรงแรมได้นักออกแบบชื่อดังชาวเดนมาร์กชื่อดังที่เป็นหนึ่งในผู้ออกแบบตึกทางสถาปัตยกรรมแต่ละแห่งที่โด่งดังระดับโลกอีกทั้งทีมก่อสร้างเองก็เป็นบริษัทชั้นนำที่ทำเรื่องการก่อสร้างใต้น้ำโดยเฉพาะเดนิมยืนมองพิพัฒน์ที่ยืนสวมนาฬิกาข้อมืออยู่ที่โถงทางเดินชุดสูทที่เขาตัดให้พี่พัดโดยเฉพาะภาพในจินตนาการที่เห็นพี่พัดสวมใส่สู้ของจริงที่เห็นวันนี้ไม่ได้สักนิดเดียว

สูทที่พอดีกับตัวแถมยังเป็นสีกรมท่าแผ่นหลังเหยียดตรงท่วงท่าที่กำลังสวมนาฬิกานั้นยิ่งดูหล่อเหลาใบหน้าคมเข้มกรามเป็นสันทรงผมที่ถูกจัดเซตอย่างดีทำให้ดูภูมิฐานมากกว่าทุกวันดูเป็นผู้ใหญ่ที่เปี่ยมไปด้วยคุณวุฒิเดนิมหันมามองตัวเองในกระจกระเบียงที่สะท้อนภาพเขาที่สวมเบลเซอร์ไม่มีเนกไทคาดเข็มขัดหนังสีดำกางเกงสีเดียวกันดูกึ่งทางการใบหน้ารูปไข่ผมหน้าม้าที่ปรกหน้าผากดูยังไงก็เหมือนเด็กมหาวิทยาลัยคนหนึ่งแถมรูปร่างยังผอมบางดูไม่องอาจสง่างามเหมือนใครอีกคนเดนิมคิดว่าตัวเขาเองไม่เหมาะสมที่จะยืนเคียงข้างพี่พัดในฐานะคนรักหรือภรรยาคนที่จะอยู่ข้างกายพี่พัดไม่ว่าจะเพศไหนก็ต้องสง่างามประกอบไปด้วยคุณวุฒิและวัยวุฒิที่สำคัญสามารถแนะนำใครต่อใครได้อย่างภาคภูมิว่าอีกฝ่ายเป็นใครมีความสำคัญขนาดไหนรอยยิ้มที่ประดับลงบนใบหน้าเจื่อนลงไปในทันตาตอนนี้เขาก็ไม่ต่างอะไรกับเป็นเมียลับทะเบียนสมรสเป็นแค่กระดาษหนึ่งแผ่นที่วางไว้อยู่ใต้ลิ้นชักไม่มีค่าอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ไปกันเถอะ”

“ครับ” เดนิมเดินตามหลังพิพัฒน์ไปอย่างว่าง่ายจ้องมองแผ่นหลังนั้นอย่างไม่วางตาพี่พัดหล่อเหลาแม้มองจากทางด้านหลังเดนิมคิดในใจเขาเว้นระยะห่างอย่างพอดีที่สำคัญนิ้วนางข้างซ้ายไม่ได้สวมแหวนแต่งงานเอาไว้เดนิมไม่อยากตอบคำถามไม่อยากให้พี่พัดของเขาเป็นขี้ปากถูกนินทาการหย่าร้างระหว่างเราเหลือเวลาอีกไม่นานพี่พัดของเขาจะต้องเจอคนที่เหมาะสมและคนคนนั้นจะต้องถูกใจเป็นคนที่พี่พัดรักจริงๆส่วนคนที่ฉกฉวยโอกาสอย่างเขาก็ต้องยอมรับผลของการกระทำที่ตามมา

“ทำไมเดินตามหลังอย่างนั้น”

“นิมอยากเดินดูวิวด้วยน่ะครับ” พิพัฒน์ยกมือป้องสายตาจากแสงแดดสีเงินของโลหะล้อกับแสงอาทิตย์ที่กระทบลงมาวัตถุทรงกลมนั้นจนเกิดแสงวูบวาบยามนิ้วนางข้างซ้ายนั้นเคลื่อนไหว

แม้อยากจะเอ่ยเตือนแต่ก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกมาถึงแม้จะไม่ใช่แหวนแต่งงานที่สวยที่สุดแต่ว่าเดนิมออกแบบมันด้วยความตั้งใจจริงมันถูกถอดทิ้งไว้ในกล่องกำมะหยี่สีแดงอยู่ใต้ลิ้นชักมานานหลายเดือนแม้จะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เดนิมปรารถนาจะเห็นมันประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของพี่พัดแต่ในเวลานี้เขากลับเป็นฝ่ายไม่กล้าสวมมันเอาไว้เสียเอง…

  อีกทั้งไม่กล้าที่จะตอบคำถามที่มาของมัน

และกลัวว่าการมีอยู่ของมันจะเป็นความเคยชินที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้

เดนิมก้มลงมองหลังมือของตัวเองก่อนจะเดินไปยืนเคียงข้างอีกฝ่ายที่ยืนรออยู่สักพักแล้วอีกอย่างภายในงานยังมีครอบครัวของเขาเดนิมไม่อยากให้พ่อแม่ต้องบาดหมางใจกับพี่พัดอีกจึงเดินเคียงข้างไปอย่างว่าง่ายเล่นละครต่อหน้าพ่อแม่ให้ดีสักหน่อยอย่างน้อยก็เป็นการรักษาน้ำใจทั้งสองฝ่าย…เดนิมคิดแบบนั้น

แต่พิพัฒน์เองสังเกตตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่นิ้วนางข้างซ้ายของเดนิมไม่มีแหวนแต่งงานประดับอยู่เดนิมแม้สีหน้าจะราบเรียบพยายามไม่แสดงสีหน้ามากเท่าไหร่แต่ทว่าแววตากลับฟ้องความคิดความอ่านของเจ้าตัวออกมาจนหมดการรักษาระยะห่างการปฏิบัติต่อกันมันห่างเหินเหมือนคนแปลกหน้าบางครั้งพิพัฒน์เหมือนจะได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเดนิมแต่บางครั้งกลับมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่าความไร้ชีวิตชีวาในการแต่งงานตอนแรกท่าทีที่เดนิมมีต่อเขาต่างๆนานาถูกจินตนาการออกมาในรูปแบบเลวร้ายต่างๆไม่ว่าจะตามติดเป็นเจ้าข้าวเจ้าของประกาศให้ใครต่อใครได้รู้ว่าแต่งงานเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาแต่หลังจากได้แต่งงานอยู่ร่วมกันมาหลายเดือนทุกสิ่งที่พิพัฒน์ได้ลั่นวาจาไว้และตั้งกฎเกณฑ์เอาไว้มากมายเป็นเขาเสียเองที่แหกกฎเหล่านั้นเสียทุกข้อจู่ๆคำถามที่วิ่งวนอยู่ในหัวโพล่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“ทำไมถึงไม่เดินข้างพี่” เดนิมยิ้มให้อย่างจริงใจก่อนจะตอบ

“นิมเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้ก็วันนี้ว่า…นิมไม่เหมาะที่จะยืนเคียงข้างพี่พัดแม้แต่น้อย” แม้จะยิ้มให้จากใจจริงแต่ดวงตากลับไม่ได้ยิ้มตามเขายอมรับความพ่ายแพ้อย่างราบคาบตั้งแต่หลังแต่งงานยอมรับว่าระหว่างเราไม่มีทางเปลี่ยนความสัมพันธ์ไปในทางอื่นได้อีกนอกจากพี่น้องที่หวังดีต่อกันเดนิมยกมือโบกไปมาเหมือนเด็กก่อนจะเอ่ย “ก็วันนี้พี่พัดหล่อมาก” ทำท่าทะเล้นต่อหน้าพิพัฒน์เหมือนเด็กไม่รู้จักโตกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจไว้จนมิดพิพัฒน์ที่กำลังจะเอ่ยอะไรออกมาต้องกลืนก้อนคำพูดนั้นลงไปในคอเมื่อสองแฝดเอ่ยทักทายก่อนจะเดินตามกันเป็นกลุ่มใหญ่เข้าไปในห้องบอลลูมโรงแรมต่างฝ่ายต่างไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันออกมาอีก

เดนิมแทบไม่เคยออกงานสังคมกับครอบครัวการมีอยู่ของเขาจึงมีแค่ครอบครัวคนสนิทเท่านั้นที่รู้อีกอย่างเดนิมเองก็ไม่ชอบตามติดครอบครัวไปออกงานตั้งแต่ไหนแต่ไรส่วนใหญ่เป็นงานกาล่ากลางคืนเดนิมเป็นเด็กอนามัยเข้านอนไม่เกินสามทุ่มเพราะอยากจะสูงให้ได้ครึ่งหนึ่งของพี่พัดก็ยังดีพอจบม.ปลายเขาก็บินไปเรียนต่อต่างประเทศแถมโครงหน้าของเขาได้คุณย่ามามากจึงไม่ค่อยเหมือนสองแฝดมากเท่าไหร่เก้าในสิบที่ทักก็ไม่มีใครคิดว่าเขาจะเป็นน้องเล็กของสองแฝดด้วยเพราะสรีระที่พิเศษร่างกายจึงมีความพิเศษมีฮอร์โมนเพศหญิงมากกว่าผู้ชายทำให้รูปร่างของเขาผอมบางไม่มีมวลกล้ามเนื้อเหมือนเพศชายทั่วไปไม่มีหนวดใบหน้าออกสวยหวานแม้เดนิมจะไม่ได้พิเศษเป็นเคสหายากแต่ทว่าเขาก็ไม่ได้ยินดีกับความพิเศษนี้มากนักเพราะมันเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้พิพัฒน์ต้องจำใจแต่งงานกับเขาอย่างไม่มีทางเลือก

เดนิมเดินตามพ่อและแม่ไปแนะนำตัวกับคู่ค้าพาร์ทเนอร์ต่างๆเขายกมือไหว้ผู้คนมากหน้าหลายตาแต่สายตาไม่เคยหลุดโฟกัสที่แผ่นหลังของใครบางคนที่กำลังยืนคุยอย่างอารมณ์ดีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้านั้นเสมอเดนิมอยากจะรักษารอยยิ้มของพี่พัดแบบนี้เอาไว้ตั้งแต่พี่พัดต้องแต่งงานกับเขาไม่มีครั้งไหนที่จะยิ้มอย่างเบิกบานใจได้อย่างวันนี้อีกทั้งยังดูเป็นตัวเองเมื่อทักทายจนครบเดนิมก็ปรี่ออกมาอยู่คนเดียวสักพักเขายืนเครื่องดื่มต่างๆที่ตั้งไว้อย่างเรียงรายแม้จะมีบริกรเดินแจกอยู่อย่างไม่ขาดสายก็ตามแต่เพราะธุรกิจไวน์เป็นหนึ่งในกิจการของศศิภักดีเห็นว่าจัดจำหน่ายแบรนด์น้องใหม่ออกมาเรียกยอดขายเดนิมเองก็ถือโอกาสเดินสำรวจรวมไปถึงถามไถ่บริกรถึงรสชาติและที่มาที่สำคัญบริกรที่ได้รับหน้าที่ดูแลเครื่องดื่มพวกนี้ถูกเทรนมาอย่างดีรวมไปถึงได้ลิ้มรสไวน์ทุกชนิดเพื่อตอบคำถามของลูกค้าเป็นการไทน์อินการขายอีกรูปแบบหนึ่งเดนิมที่กำลังยืนเลือกดูไวน์ก็ได้ยินเสียงเรียกสดใสมาจากทางด้านหลัง

“น้องนิม”

“พี่หมื่น” เดนิมหันไปทักทายบรรณาธิการคนสวยของเขาที่ทำงานร่วมกันมายาวนานเป็นสิบปีจนตอนนี้กลายเป็นพี่สาวคนสนิทไปเสียแล้วหมื่นราตรีเข้ามาทักทายสวมกอดน้องรักอย่างยินดีปรีดา

“ไม่เจอกันนานเลยกลับไทยมาก็ไม่บอกกันเลยนะเรากลัวพี่ทวงต้นฉบับหรือไง…” สองคนต่างก็หัวเราะให้กัน

“ใช่ที่ไหนกันครับพอดีผมกลับมาได้ไม่นานก็ยุ่งๆอีกอย่างผมกลับมาไม่นานก็จะกลับแล้วครับ”

“แล้วคราวนี้ไปนานเท่าไหร่ FALLIN คนเก่งของพี่นักอ่านแทบจะถล่มหน้าเพจเรียกร้องให้คุณนักเขียนชื่อดังออกแฟนไซน์สักที” หมื่นราตรีที่เป็นทั้งบรรณาธิการและผู้บริหารถามไถ่หยั่งเชิง

“ก็อาจจะตลอดชีวิต”

“ต๊ายตาย! ฝรั่งเศสนี่มีของดีจริงๆ” หมื่นราตรีเอ่ยแซว เดนิมทำเพียงแค่ยิ้มไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก

“เรื่องงานค่อยคุยกันวันหลังเจ้าสิบก็มานะถามหาเราใหญ่เลย” หมื่นราตรีจับจูงมือเดนิมไปรวมกลุ่มกับทางปกิจโสภณเจ้าของสื่อธุรกิจสิ่งพิมพ์ขนาดใหญ่เจ้าหนึ่งของประเทศ

“เดนิม” สิบทิวาเอ่ยทักพร้อมกับเดินมาอยู่ข้างๆอย่างเป็นกันเองพร้อมเอ่ยแนะนำกับทางครอบครัวของตัวเอง

“พ่อครับแม่ครับนี่เดนิมลูกชายคนเล็กของท่านเจ้าสัวเดรโกรและคุณลลดาครับ” เดนิมยกมือไหว้อย่างนอบน้อมอีกครั้งก่อนหน้านี้เขาได้เข้ามาทักทายพร้อมกับพ่อแม่ก่อนหน้านั้นแล้วเมื่อครู่

“เจ้าสิบพูดถึงตลอดตัวจริงน่ารักน่าเอ็นดูกว่าที่พูดเยอะเลย” คุณอิงจันทร์เอ่ยทักทายเด็กหนุ่มตรงหน้าเสียงใสแต่เจ้าลูกชายตัวเองยืนเกร็งแผ่นหลังตรงแน่วแถมยังหน้าแดงหูแดงไปหมด “ครับ” เดนิมได้แต่ตอบรับอย่างแกนๆไม่รู้ว่าสิบทิวาพูดถึงตัวเองไว้อย่างไรบ้าง

“เห็นว่าเพิ่งเรียบจบกลับมาจากฝรั่งเศส” คุณอาทิตย์พ่อของสิบทิวาเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองเพราะเจ้าลูกชายตัวดีเอ่ยถึงเด็กหนุ่มตรงหน้าจนเขาอยากจะเจอตัวจริงๆสักครั้ง

“ครับ” เดนิมพูดคุยแย้มยิ้มตลอดเวลาที่พูดคุยกับทางบ้านปกิจโสภณหากไม่ติดเรื่องสถานที่อาทิตย์เองอยากจะเอ่ยทาบทามให้สิ้นเรื่องเขายอมรับว่าถูกใจ! ตัวสิบทิวาเองหน้าบ้านเป็นจานดาวเทียมเมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่ประทับใจเดนิมเป็นอย่างมากสิบทิวาไม่สนว่าระหว่างหน้านี้เกิดเรื่องราวอะไรกับอีกฝ่ายเขาจะไม่ถามในเรื่องที่ทำให้เดนิมลำบากใจเดนิมที่อยู่ต่อหน้าเขาตรงนี้เป็นเดนิมที่คู่ควรแก่การถูกรักและเชิดชูอีกฝ่ายทำหลายอย่างโดยเฉพาะเรื่องงานเขียนตอนนั้นบ้านปกิจโสภณเองประสบปัญหาขาดสภาพคล่องนิยายของเดนิมเรื่องแรกที่ได้แต่พิมพ์กับสำนักพิมพ์ WANWELA มีการตีพิมพ์และจัดจำหน่ายไปทั่วประเทศถึงแสนเล่มเรียกได้ว่าเป็นงานเขียนที่ชุบชีวิตและปากท้องของใครหลายคนรวมไปถึงครอบครัวของปกิจโสภณจนกลับมาผงาดและเฉิดฉายในวงการสื่ออีกครั้งไม่เพียงเท่านั้นยังมั่นคงเป็นสื่อระดับแนวหน้ายักษ์ใหญ่ของเมืองไทยจนถึงปัจจุบัน

อาทิตย์จับมือเด็กหนุ่มตรงหน้ามาวางไว้ในมือตัวเองพร้อมกอบกุมด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งตื้นตันจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไปดีสองสามีภรรยามองหน้ากันก่อนจะแย้มยิ้มให้แก่กันเวลานั้นทุกคนลำบากจริงๆอิงจันทร์เองพอได้เจอเดนิมเองก็รู้สึกเอ็นดูและรักใคร่เด็กหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาทันทีและยินดีหากลูกชายจะตกลงปลงใจกับคนนี้

“ขอบคุณเดนิมมากนะลูกผลงานของหนูเรื่องแรกช่วยต่อลมหายใจให้กับปกิจโสภณจนมีวันนี้” เดนิมแทบไม่อยากจะเชื่อหันหน้าไปหาหมื่นราตรีหญิงสาวพยักหน้าให้พร้อมกับเอ่ยสำทับ

“รักแรมรอนเรื่องแรกของนิมทำให้สำนักพิมพ์เล็กๆที่ประสบปัญหาเรื่องการเงินแทบจะไปต่อไม่ได้ให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งนิมเป็นทั้งนักเขียนในดวงใจของพี่เป็นทั้งผู้มีพระคุณของบ้านเราเลยนะ”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” เดนิมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนและเขารู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมาไม่รู้กี่ร้อยเท่าหัวใจที่แห้งเหี่ยวคล้ายจะหมดไฟกับงานเขียนคล้ายได้น้ำทิพย์ชโลมใจเป็นน้ำฝนห่าใหญ่ที่ทำให้ใจที่รวดร้าวคล้ายกับทะเลทรายกลับมาชุ่มชื้นอีกครั้งครั้งนี้ต่อให้เจอมรสุมในชีวิตมากมายเท่าไหร่แต่พอรู้ว่างานเขียนของเขาที่คิดว่าไม่ดีพอไม่สนุกมากพอได้ช่วยต่อลมหายใจให้คนมากมายเหล่านี้เดนิมคิดว่าเขาประสบความสำเร็จในฐานะนักเขียนแล้ว

“เพราะฉะนั้นอย่าเลิกเขียนหรือเลิกทำในสิ่งที่รักเลยนะครับแม้ว่าตอนนี้ปกิจโสภณจะผ่านพ้นวิกฤตไปแล้วแต่พวกเรายังจะคอยซัพพอร์ตคุณนักเขียนคนเก่งไปจนสุดทางจนกว่าคุณจะไม่มีแรงเขียน” สิบทิวาพูดพร้อมกับจับจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่วางตาบ้านปกิจโสภณต่างก็พยักหน้าให้เดนิม

“แม่กับพ่อผมเป็นแฟนนิยายตัวยงของคุณเลยนะ”

“ใช่จ้ะถ้าไม่ติดว่าเป็นงานเปิดตัวธุรกิจโรงแรมแม่จะขอลายเซ็นหนูแล้วเอาไปอวดเพื่อนๆในกลุ่มสักหน่อย” อิงจันทร์หัวเราะน้อยๆส่วนเดนิมนั้นกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่อิงจันทร์สวมกอดเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“ไม่ต้องร้องนะจ๊ะและขอโทษด้วยที่ต้องให้หนูมาได้ยินเรื่องราวอะไรแบบนี้ในวันดีๆของหนูแท้ๆแต่พวกเราอยากจะบอกหนูจริงๆว่าหนูคือความภาคภูมิใจของสำนักพิมพ์เรา” ภาพที่เดนิมกอดและพูดคุยกับผู้ใหญ่ทางฝั่งปกิจโสภณนั้นอยู่ในสายตาของพิพัฒน์รวมไปถึงเจ้าสัวเดรโกรและคุณหญิงลลดาทั้งสองต่างก็มองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจหากเดนิมเลือกสิบทิวาพวกเขายินดีที่จะตอบตกลงโดยไม่ลังเลและเชื่อว่าทางบ้านปกิจโสภณจะดูแลลูกรักของพวกเขาเป็นอย่างดีพิพัฒน์เองที่ยืนคุยกับนักธุรกิจคนอื่นๆก็จ้องมองไม่วางตาเองเช่นกัน

เดนิมไม่ชอบงานเลี้ยงสังสรรค์เขาออกมานั่งกินลมชมวิวอยู่ที่ริมทะเลกับสิบทิวาไม่ได้ลงไปเดินยังชายหาดเพราะรองเท้าและเครื่องแต่งกายไม่เอื้ออำนวยได้แต่นั่งอยู่ริมระเบียงที่ยื่นออกไปมีอาหารและเครื่องดื่มมากมายวางอยู่ข้างๆ

“ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าบ้านคุณจะเกิดวิกฤตขนาดนั้น”

“มันผ่านมานานแล้วตั้งแต่ผมม.ปลายมั้งมันไม่ใช่เรื่องที่น่าพูดคุยสักเท่าไหร่แต่พอย้อนกลับไปแล้วหากไม่มีวิกฤตก็คงไม่มีโอกาส” สิบทิวาจิบเบียร์ในมือก่อนจะเอ่ย

“ตอนที่คุณเลือกส่งผลงานให้ทางเราพ่อผมเองที่เป็นบรรณาธิการเองก็ลังเลเรื่องรักใคร่เพศเดียวกันยังไม่เป็นที่ยอมรับตามยุคสมัยนั้นแต่พ่อผมชอบเรื่องที่คุณแต่งและคิดว่าขนาดตัวเองอายุมากแล้วอ่านยังสนุกคนอื่นก็คงจะสนุกด้วยตอนนั้นตีพิมพ์แค่ห้าพันเล่มก็ถือว่าดีมากแล้วแต่ผิดคาดแสนเล่ม! คุณรู้ไหมตอนนั้นบ้านเราค้างจ่ายเงินเดือนพนักงานมาสามเดือนทุกคนต่างลุ้นกับผลตอบรับกับเรื่องนี้มากเพราะเป็นเรื่องที่ชี้เป็นชี้ตายให้กับสำนักพิมพ์เล็กๆอย่างเราได้เลยออเดอร์ที่สั่งเข้ามาทุกคนต่างช่วยกันแพ็กไม่มีปริปากบ่นไหนจะงานสัปดาห์หนังสือที่ทางเราไปฝากขายอิงกับบูธอื่นๆผลตอบรับถล่มทลายแสนเล่มในครั้งนั้นพลิกสถานการณ์การเงินของบริษัทเลยนะคุณรู้ไหมแล้วอีกสามเดือนคุณก็ส่งต้นฉบับมาอีกเรื่องปีนั้นสามเรื่องของคุณต่อลมหายใจของเราจนถึงวันนี้…”

“เพราะฉะนั้นอย่าเลิกเขียนผลงานของคุณมีค่าจริงๆนะไม่ใช่ว่าทางเราอยากจะใช้ชื่อเสียงของคุณทำมาหากินแต่งานเขียนของคุณมันเป็นเหมือนยาใจกำลังใจของคนอ่านผมรู้ดีถ้าคุณตีพิมพ์เองคุณจะได้เปอร์เซ็นต์มากกว่านี้และมีคนมากมายที่เฝ้ารอที่จะอ่านผลงานของคุณคนเรามีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตในรูปแบบที่ต่างกันออกไปบ้างดูหนังบ้างฟังเพลงแต่นิยายก็เป็นยาใจอีกรูปแบบหนึ่งผมไม่คิดว่ามันไร้สาระสำหรับการได้ทำในสิ่งที่ชอบผมชอบที่จะอ่านนิยายของคุณเหมือนได้เติบโตไปกับตัวละครที่คุณสร้างการที่คุณออกผลงานมาเรื่อยๆเหมือนว่านักเขียนกับนักอ่านได้เดินทางร่วมกัน…ผมคิดแบบนั้น”

“เราต่างก็พึ่งพากันและกันและผมขอบคุณคุณเสมอที่ไม่คิดวางมือในการเขียนนิยายไปเสียก่อนการจะเจอคุณนักเขียนคนโปรดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ”

“งั้นการที่คุณเข้าหาผมที่ห้องสมุดนั้น…คิดรู้จักผมมาก่อนแล้วสิ” เดนิมแกล้งถามสิบทิวาก้มหน้าแก้มแดงปลั่งไม่รู้ว่าเพราะพิษแอลกอฮอล์หรือความเขินอายที่เล่นงานเขา

“เอ่อ…” สิบทิวาเกาท้ายทอยแก้เก้อเดนิมหัวเราะกับท่าทางเงอะงะนั้น “แต่เรื่องนิยายเป็นเรื่องจริง” เขาพูดปดสิบทิวามีนิยายของเดนิมทุกเล่มเล่มละสองถึงสามเล่มด้วยซ้ำแถมยังใช้มันเป็นข้ออ้างในการเข้าหาอีกฝ่ายอย่างหน้าสื่อตาใสอีกด้วยเพราะการพูดคุยเรื่องนิยายมีรายละเอียดมากมายเดนิมที่อยู่ไกลอีกซีกโลกหนึ่งจึงต้องเปิดกล้องพูดคุยกับหมื่นราตรีจนกว่ากระบวนการจะเสร็จสิ้นพวกเขาติดต่อกันตลอดสิบทิวาเองก็เรียนรู้งานอยู่ข้างๆแม้จะไม่เปิดเผยตัวเองก็ตามแต่เขาก็เฝ้ารอคอยที่พี่สาวจะได้เปิดกล้องคุยกับคุณนักเขียนคนเก่งอยู่เสมอยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายอายุน้อยกว่าเขายิ่งชื่นชมจากชื่นชมเปลี่ยนเป็นความชื่นชอบพอมาเจอตัวจริงก็ตกหลุมรักอย่างง่ายดาย

“แต่ผมเข้าใจว่าเรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้…ขอแค่คุณไม่รังเกียจผมก็พอ” สิบทิวาจิบเบียร์ในมืออีกหลายอึกเหมือนว่าแอลกอฮอล์จะช่วยเพิ่มความกล้าให้เขาเดนิมเท้าแขนไปข้างหลังแหงนมองท้องฟ้าฟ้าหลังฝนทั้งสดใสและสวยงามเสมอดวงดาวพร่างพราวระยิบระยับคล้ายผ้าห่มผืนใหญ่โอบล้อมเมฆนภาเดนิมถอนหายใจก่อนจะเอ่ยออกมา

“ผมเคยวิ่งเพื่อคนคนหนึ่งมาสิบกว่าปีผมเข้าใจความรู้สึกคุณนะ…แต่ผมไม่อยากให้คุณรอการรอคอยจะคุ้มค่าก็ต่อเมื่อได้รับรักตอบมันก็คุ้มค่าที่จะเฝ้ารอและทุ่มเท” เดนิมหันหน้ามาสบตากับสิบทิวาที่หันมามองก่อนอยู่แล้ว

“แต่เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้เหมือนยิ่งวิ่งใกล้เท่าไหร่ยิ่งถอยห่างออกไปทั้งนั้นคุณเป็นคนดีนะ…ความรู้สึกที่คุณมีให้ผมผมรับรู้และก็ขอบคุณมากผมเคยคิดลบกับตัวเองด้อยค่าตัวเองคิดว่าตัวเองยังไม่ดีพอแต่พอได้มาพบกับคุณความรู้สึกเหล่านั้นก็ค่อยๆหายไปยิ่งมารู้ว่างานเขียนของผมได้ช่วยชีวิตใครหลายๆคนเอาไว้ถือว่าผมประสบความสำเร็จแล้วล่ะ…แต่ผมคงรับความรู้สึกของคุณไว้ไม่ได้ขอโทษด้วย”

“ผมเข้าใจ” สิบทิวาตอบก่อนจะเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ตรงหน้า “แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม”

“แน่นอน”

“บางครั้งผมก็รู้สึกอิจฉาคนในใจคุณ” สิบทิวาตัดพ้อออกมาเดนิมหัวเราะในลำคอก่อนจะกอดเข่าเอาคางเกยไว้

“ไม่มีอะไรให้น่าอิจฉา” เดนิมตอบเสียงเรียบ

“ดวงดาวก็เหมาะที่จะประดับและส่องแสงระยิบระยับเป็นเพื่อนดวงจันทร์หากเอื้อมเอามาวางไว้บนฝ่ามือมีแต่จะหม่นแสงสักวันแสงในตัวก็จะหมดไปความรักก็เช่นกันผมได้เรียนรู้ว่าบางครั้งรักที่ดีไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองได้แค่เพียงนั่งมองตรงนี้ก็สุขใจ”

“เหมือนว่าคุณจะตัดใจ” ไหนๆก็นั่งเปิดอกคุยกันออกมาขนาดนี้แล้วสิบทิวาจึงคำถามของเขาไม่น่าจะเป็นการเสียมารยาทเดนิมไม่ตอบได้แต่นั่งกอดเข่ามองไปตรงหน้าอยู่อย่างนั้น

“ผมเพิ่งเข้าใจและตัดสินใจที่จะวางมันลงก็เท่านั้นเอง” คำตอบของเดนิมล่องลอยไปตามสายลมโดยไม่รู้ว่ามีบุคคลที่สามยืนฟังอยู่ตรงมุมมืดอยู่นานเท่าไหร่ได้ฟังตั้งแต่ประโยคไหนและไม่รู้ว่าคำพูดของตัวเองจะสร้างคลื่นกระทบกับกำแพงในใจของใครบางคนให้พังครืน