บทที่ 13 ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

เดนิมเดินทอดน่องไปตามชายหาด ท้องเริ่มปวดบิดขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงนั่งตรงเปลที่ชายหาดผูกไว้ นั่งสักพักเลยล้มตัวนอน มือก็ได้แต่กดท้องตัวเองเอาไว้ เดนิมเป็นโรคกระเพาะทานอาหารไม่ตรงเวลาก็จะปวดจนทรมาน อีกอย่างยาลดกรดก็อยู่ในกระเป๋า ตอนนี้เขาเหนื่อยทั้งกายและใจเลยอยากจะนั่งพักสักครู่ ไม่รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เขาควรจะดีใจหรือเสียใจดี พี่พัดตักอาหารให้เขา แต่เป็นสิ่งที่ฆ่าเขาให้ตายได้ อีกทั้งตอนสมัยที่เดนิมยังเด็ก หนึ่งในเหตุการณ์ที่ทำให้เดนิมประทับใจในตัวพี่พัดของเขาก็คือพี่พัดจะเป็นฝ่ายคอยระวังเรื่องอาหารการกินของเขาทุกครั้งที่ต้องออกไปทานอาหารข้างนอกกันรวมถึงแฝด แฝดมักจะเผอเรอไม่ถามไถ่หรือมักจะสั่งกุ้งมากิน แต่เป็นพี่พัดเองที่คอยเอาใจใส่ และหาร้านที่ไม่มีส่วนผสมของกุ้งเพื่อเดนิม

วันเวลาผ่านพ้นไปคนเราหากเป็นเรื่องสำคัญมักจะไม่ลืม…เดนิมยิ้มเยาะให้ตัวเองก่อนจะนอนอยู่อย่างนั้นแขนซ้ายปิดทับดวงตาปิดบังความน้อยเนื้อต่ำใจและการเดินหนีหรือหลีกเลี่ยงเป็นวิธีการเดียวที่ทำให้สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นเดนิมจึงนิยามความรักของตัวเองว่าเป็นรักที่ไม่ประกอบวิ่งมายาวนานเพื่อคนคนเดียวมานับสิบปีเขาแพ้กุ้งแต่พี่พัดชอบกุ้งเดนิมคิดว่าสิ่งนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับชีวิตคู่พี่พัดก็กินกุ้งไปส่วนเขาก็สั่งอย่างอื่นพวกเราสามารถนั่งทานร่วมกันได้อย่างไม่มีปัญหาอีกอย่างคนที่แพ้อาหารก็ต้องจัดการตัวเองเพราะฉะนั้นที่ผ่านมาพี่พัดเลยไม่รู้เลยว่าเขาแพ้กุ้งหรือลืมไปแล้วว่าเขาแพ้กุ้งระดับไหน

ไม่มีใครไม่เคยวาดฝันเรื่องชีวิตคู่ของตัวเองเขาได้พี่พัดมาในทางที่ไม่ถูกต้องได้แต่ตัว…อีกทั้งยังมีเรื่องวางยาเข้ามาเกี่ยวข้องในแต่ละวันเขาอยากจะมีคนที่พูดคุยคอยถามไถ่คอยให้กำลังใจในสิ่งที่เขาทำการเป็นนักเขียนมันเป็นเส้นทางที่โดดเดี่ยวอย่างแท้จริงเดนิมไม่เคยออกแฟนไซน์เขาไม่ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้าเหมือนจะหยิ่งเข้าหายากแต่เขาเพียงไม่รู้จะเริ่มพูดคุยกับคนอื่นอย่างไรมีคนเคยเปรียบเปรยไว้ว่างานเขียนเมื่อเขียนจบคือนักเขียนได้ตายจากไปเหลือเพียงแต่แต่เสียงวิจารณ์และการวิเคราะห์เรื่องราวต่อจากนักอ่าน

บางครั้งนักเขียนอย่างเขาก็ต้องการกำลังใจคนข้างกายเขาซ่อนความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่ายมายาวนานร่วมสิบปีไว้ภายใต้ตัวอักษรเรื่องแล้วเรื่องเล่าผ่านเหตุการณ์มากมายทั้งสุขและทุกข์อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือแต่ทว่ากลับไม่กล้าคว้าไว้ความรู้สึกของพี่พัดที่มีต่อเขาเหมือนหนามแหลมหากเขายังเลือกที่จะกอบกุมมันไว้ก็เหมือนทำร้ายตัวเองเขาจึงเลือกที่จะปล่อยวางไม่ก้าวก่ายไม่ไถ่ถามและหลบอยู่ในมุมของตัวเองกลัวว่าอีกฝ่ายจะรำคาญบางทีการอยู่ไปวันๆก็เพื่อฆ่าเวลาเหลือเวลาเพียงไม่ถึงหกเดือนระหว่างเขากับพี่พัดก็จะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก

เดนิมถอนหายใจออกมาอย่างแรง “เฮ้อ”

“มีอะไรหนักใจขนาดนั้นเหรอครับ” เดนิมชะงักก่อนจะรีบลุกขึ้นมา

“คุณสิบทิวามาได้ยังไงครับ” สิบทิวายืนยิ้มแฉ่งพร้อมสวมแว่นตากันแดดบนศีรษะยังสวมหมวกสานอุปกรณ์ครบครันเหมือนมาถ่ายแบบมากกว่าจะมาพักผ่อน

“ก็มางานเปิดตัว The Grand Dae น่ะสิครับ” สิบทิวาตอบคำถามด้วยรอยยิ้มสบายๆเดนิมลืมไปว่าครอบครัวของสิบทิวาเองก็ทำสื่อออนไลน์ด้วยเรียกได้ว่าครบวงจรวงการสื่อสิ่งพิมพ์และเดนิมเองก็เป็นหนึ่งในนักเขียนที่ตีพิมพ์กับ WANWELA มายาวนานร่วมสิบปี

“ถ้าอย่างนั้นคุณหมื่นราตรีก็มาด้วยสินะครับ”

“รายนั้นไม่มีพลาด” จู่ๆสองคนก็หัวเราะพร้อมกันออกมาแหวนที่ประดับอยู่นิ้วนางข้างซ้ายของเดนิมอ้อล้อกับแสงอาทิตย์จนเกิดแสงระยิบระยับสิบทิวามองแหวนวงนั้นก่อนจะหันไปมองทางอื่น “พี่หมื่นมาทวงต้นฉบับเรื่องต่อไปของคุณน่ะครับ” เดนิมสังเกตสายตาที่มองมาเขาจึงทำท่าจะลุกขึ้นพร้อมกับถอดแหวนแต่งงานใส่ลงในกระเป๋าเสื้อเดนิมไม่อยากตอบคำถามนี้อีกทั้งเขากับพี่พัดกำลังจะหย่ากันอย่างน้อยก็ถอยเพื่อให้พี่พัดไม่ต้องคอยตอบคำถามอันน่ากระอักกระอ่วนนี้

“ผมเพิ่งส่งเรื่องล่าสุดไปเองนะครับ”

“รายนั้นน่ะอยากจะให้คุณออกเดือนละเรื่องด้วยซ้ำไป” เดนิมรู้ว่าสิบทิวาพูดเล่น

“ว่าแต่ผมอ่านเรื่องล่าสุดแล้วนะครับ” เดนิมพยักหน้า “พอดีพี่หมื่นให้ผมลองเป็นบรรณาธิการเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกคุณเดนิมจะว่าอะไรไหมครับ”

“ยินดีสิครับทำไมจะไม่ได้” แล้วทั้งสองคนก็เดินเล่นชายหาดยามเย็นด้วยกันสิบทิวาเป็นคนที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้เป็นผู้ฟังที่ดีนานแล้วที่เดนิมไม่มีคนพูดคุยเรื่องนิยายแบบนี้เดนิมไม่มีเบต้ารีดเด้อพอปิดต้นฉบับเสร็จก็รอฟังผลจากบรรณาธิการว่าต้องเพิ่มแก้ไขอะไรตรงไหนก่อนจะตีพิมพ์และจัดจำหนาวต่อไปหนังสือหนึ่งเล่มก่อนจะวางขายต้องผ่านหลายกระบวนการไม่ใช่ว่าเขียนมาแล้วหลายสิบเรื่องจะไม่มีข้อผิดพลาดอะไรเลยทุกครั้งที่เริ่มลงมือเขียนเรื่องใหม่ก็ต้องเริ่มต้นใหม่เช่นกัน

“ตอนจบกินใจมากเลยนะครับ” สิบทิวาเอ่ย

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”

“แต่ผมชอบนะมันเป็นเอกลักษณ์งานเขียนของคุณ” สายตาที่ทอดมองมาทำเอาเดนิมไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายได้แต่เดินมองตรงไปข้างหน้า

“นักอ่านเรียกร้องให้ทางสำนักพิมพ์ของเราแถมทิชชูนะตอนเปิดพรี” เดนิมหัวเราะท้องแข็ง

“ฮ่าๆ” เขาไม่ได้หัวเราะอย่างเบิกบานมานานแค่ไหนแล้วนะ

“จริงนะครับ…นี่คุณดู” สิบทิวาหยิบโทรศัพท์มือถือโชว์หน้าเพจที่มีการเปิดให้นักอ่านโหวตเนื่องจากผลงานเรื่องใหม่ของ FALLIN “แค่คำโปรยก็กินขาดแล้ว” เดนิมชะโงกหน้าไปดูก่อนจะมองออกไปเส้นขอบฟ้าข้างหน้าแสงสีส้มตัดกับขอบทะเลได้อย่างลงตัวเขาประสานมือก่อนจะเหยียดขึ้นฟ้าสูดเอากลิ่นอายของทะเลเข้าไปจนเต็มปอด

“กว่าจะจบเรื่องนี้ได้ก็ใช้เวลาพอควร…ผมคิดว่าจะพักสักหน่อยทิ้งช่วงไปเพื่อค้นหาเป้าหมายบางอย่างของชีวิตงานเขียนถึงแม้ใครหลายคนจะมองว่านามปากกาผมประสบผลสำเร็จแล้วแต่ทว่าอันที่จริง…สำหรับผมแล้วงานเขียนมันเป็นงานที่โดดเดี่ยวการเดินทางเพียงลำพังมันค่อนข้างกินแรงใจและแรงกายพอสมควรและบางครั้งเราก็เผลอเฆี่ยนตีตัวเองเพื่อประคองให้ถึงตอนจบผมรักการเป็นนักเขียนแต่บางครั้งผมค่อนข้างสับสนกับตัวเองหลายครั้งที่ผมถามกับตัวเองว่าตอนนี้เราประสบผลสำเร็จตามที่ตั้งเป้าไว้หรือยัง” เดนิมหันมามองสิบทิวาที่ยืนข้างๆอย่างเงียบๆก่อนจะยิ้มให้บางๆ

“มันเกินเป้าที่ผมตั้งเอาไว้มานานมากแล้วแต่ทว่าผมไม่รู้จะฉลองความสำเร็จนั้นกับใครหรือบางทีคนรอบตัวผมอาจมองว่ามันเป็นงานอดิเรกที่ไร้สาระด้วยซ้ำ”

“แล้วยังไงล่ะครับ…ต่อให้คุณไม่ประสบผลสำเร็จไส้แห้งคุณก็จะล้มเลิกสิ่งที่คุณรักเหรอครับแววตาของคุณยามที่เอ่ยถึงงานเขียนตัวเองมันมีทั้งความภาคภูมิใจอีกทั้งผลงานของคุณแต่ละเรื่องใส่จิตวิญญาณของคุณลงไปด้วยทั้งนั้น

เดนิม…ไม่ว่าที่ผ่านมาคุณจะเจอเรื่องราวอะไรแต่ผมคนหนึ่งยังรออ่านเรื่องใหม่จากคุณอย่าเสียความเป็นตัวเองเพื่อให้ใครมายอมรับแต่จงยอมรับตัวเองผมคนหนึ่งที่ยอมรับและเชื่อมั่นในคุณ”

เดนิมมองสิบทิวาที่จ้องมองมาพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังสิบทิวาจับมือของเดนิมมาวางไว้บนฝ่ามือของตัวเองเขาสังเกตเห็นว่าไม่มีเครื่องประดับใดๆประดับอยู่อีกเขาตบหลังมือข้างซ้ายที่กำลังสั่นระริกอย่างแผ่วเบา “อะไรที่มันหนักก็วางมันลงได้นะครับผมรู้ว่าแต่ละเรื่องต้องอาศัยแรงบันดาลใจมากมายในการเรียงร้อยถ้อยคำออกมาแต่ทว่าอย่าให้มันกินแรงใจของคุณไปจนหมดคุณเก่งมากแล้วนะเดนิม” เดนิมกลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่ไหวเขาสูดลมหายใจเข้าปอดหลายครั้งเพื่อระงับน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา ก่อนพยักหน้าแรงๆให้คนตรงหน้าเป็นสัญญาณว่าเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูด

“ร้องไห้ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอไม่ว่าอายุไหนเพศไหนก็ร้องไห้ได้ทั้งนั้น” สิบทิวาเอ่ยพร้อมกับค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่หางตาของเดนิมออกอย่างแผ่วเบาเดนิมสูงเพียงคางของสิบทิวาเมื่อมองจากสายตาคนนอกเป็นพวกเขาสองคนเหมือนกำลังจูบกันอยู่ที่ริมชายหาดท่ามกลางแสงสายัณห์ของดวงอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้า

เดนิมออกไปทานอาหารเย็นที่คลับแห่งหนึ่งริมชายหาดเขาส่งข้อความไปบอกพ่อแม่กับพี่แฝดแล้วว่าจะออกไปทานข้าวกับสิบทิวามีการพูดคุยรายละเอียดเรื่องเนื้อหาที่ต้องเพิ่มคร่าวๆเดนิมรู้สึกผ่อนคลายอย่างมากอีกทั้งสิบทิวาเองก็รู้เรื่องที่เขาแพ้กุ้งคอยระวังเรื่องอาหารอย่างเคร่งครัด

“มาทะเลทั้งทีไม่ได้ทานกุ้งเสียดายแย่เลยนะครับคุณสั่งมาเถอะแค่แยกจานกันแค่นี้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“แค่กุ้ง…ผมจะกินเมื่อไหร่ก็ได้แต่การที่จะได้มานั่งทานข้าวกับคุณอย่างนี้ไม่ง่ายเลยนะครับ” ก็ไม่ง่ายจริงๆนั่นแหละเดนิมคิดในใจแม้เขาจะเคยบอกกล่าวเรื่องความรู้สึกให้สิบทิวาได้รับรู้ไปบ้างแล้วแต่เหมือนว่าอีกฝ่ายยังไม่คิดถอดใจ

“ผมดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับคุณ” เดนิมยกน้ำเปล่าทางด้านข้างขวามือของตนยื่นไปตรงหน้าสิบทิวาหยิบแก้วไวน์ในมือมาชน

“เสียดายไม่มีน้ำใบบัวบกให้สั่ง” สิบทิวาตอบกลับอย่างทะเล้นทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมเพรียงกันบรรยากาศดูครึกครื้นขึ้นทันตาแตกต่างกับตอนอยู่ที่ริมทะเลลิบลับน้ำตาช่วยชะล้างความรู้สึกอึดอัดภายในใจของเดนิมได้เป็นอย่างดีเหมือนอย่างที่สิบทิวาพูดก่อนหน้าร้องไห้ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอไม่ว่าเพศไหนอายุเท่าไหร่ก็สามารถร้องไห้ออกมาได้ทั้งนั้น

ตั้งแต่เดนิมมายังที่เกาะของโรงแรมเขายังไม่ได้เห็นห้องพักของตัวเองเลยมาถึงก็เดินไปยังห้องพักของพ่อแม่เจอสิบทิวาส่วนกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเก็บไว้ที่ห้องพักเรียบร้อยตั้งแต่เดินทางมาถึง “ห้องพักคุณอยู่ที่ไหนครับ” สิบทิวาเอ่ยถาม

“เป็นบังกะโลน่ะครับอยู่ตรงริมสุด”

“ไกลจังของผมอยู่โรงแรมริมหาดเห็นในทีเซอร์โฆษณาบังกะโลแต่ละห้องน่าพักมากทีเดียวแต่ก็สวยสมราคา”

“ถ้าคุณอยากมาพักเมื่อไหร่ผมยินดีลดให้สิบเปอร์เซ็นต์เลย” เดนิมใจป้ำพูดหยอกสิบทิวาคำนวณในใจขนาดลดราคายังรากเลือด

“เสียดาย…ขาดแต่คนรู้ใจ”

“มาคนเดียวก็ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ”

“ช่างเถอะผมเดินไปส่งคุณดีกว่า” สิบทิวามองไปยังห้องพักบังกะโลที่ว่าที่มีทางเดินไม้ยาวไกลสุดสายตาเหลือหลังเท่ากำปั้น

“อย่าดีกว่าครับผมรบกวนเวลาของคุณมามากแล้ว”

“แต่”

“ผมไปได้จริงๆครับอีกอย่างก็อยากจะเดินเงียบๆคนเดียวสักหน่อย” สิบทิวาพยักหน้า “หากมีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเลยนะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับนี่ก็เป็นโรงแรมหนึ่งในเครือของครอบครัว”

“แต่ยังไงก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี” เดนิมดันหลังสิบทิวาให้เดินกลับไปยังทางเดินไปโรงแรม

“อย่าห่วงเลยครับผมดูแลตัวเองได้บาย” เดนิมโบกมือหย็อยๆเป็นสัญญาณบอกลาก่อนจะเดินหันหลังจากไปแม้ระยะทางจะทอดยาวแต่ทว่าความเงียบงันทะเลที่เวิ้งว้างคลื่นที่สาดซัดสู่ฝั่งช่วยขับไล่ความเปล่าเปลี่ยวที่มีออกไปได้บ้างเดนิมเดินทอดน่องไปตามทางเดินไม้ระแนงอย่างเชื่องช้าอยากจะยื้อเวลาต่ออีกสักหน่อยเดนิมสายตาเหม่อมองไปยังฟากฟ้าตรงหน้าก่อนจะสัมผัสที่กระเป๋าหน้าอกซ้ายของตัวเองพอสัมผัสถึงโลหะทรงกลมเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรงเดนิมรู้ว่าสิบทิวามองเห็นแหวนที่ประดับอยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้ายของตนเองและเหตุผลที่เดนิมเลือกถอดมันออกเพราะไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาบอกกล่าวเมื่ออีกฝ่ายถามถึงระหว่างการแต่งงานของเขากับพี่พัดเป็นการแต่งงานเพียงเพราะชั่วข้ามคืนที่ตัวเองได้ตัดสินใจผิดพลาดถึงแม้เดนิมจะรู้ว่าสิบทิวาไม่ใช่คนชั่งถามซอกแซกเรื่องส่วนตัวแต่อย่างน้อยเดนิมยังอยากจะให้พี่พัดของเขาไม่มีชนักติดหลังหลังจากหย่าขาดกันไปพี่พัดจะได้ไม่ต้องถูกใครครหาและหลังจากนั้นระหว่างเราคงกลายเป็นเส้นขนานที่ไม่อาจมาบรรจบกันได้อีก

ทางเดินที่เหมือนจะทอดยาวแต่พอปล่อยความคิดให้ล่องลอยไม่นานเดนิมก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องพักบังกะโลหลังสุดท้ายเป็นหลังที่ใหญ่และหรูหรามากที่สุดพี่แฝดรักเขาและใส่ใจเขาเสมอสถานที่ดีบรรยากาศเป็นใจเหมาะกับคู่รักคู่แต่งงานเข้าใหม่ปลามันเป็นที่สุดหากพวกเขาเป็นคู่รักกันจริงๆสถานที่แห่งนี้คงจะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำดีๆที่พวกเขาต่างก็ได้ใช้เวลาด้วยกันแต่พี่พัดเกลียดเขายังกะอะไรดีแม้สถานที่จะโรแมนติกและสวยสักเพียงใดก็รู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ดีเมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน