บทที่ 12 ไม่ได้ง่ายอย่างใจนึก

เดนิมไม่ออกจากห้องของตัวเองแม้ว่าป้าแม่บ้านที่แม่ของเขาส่งมาทำความสะอาดให้ทุกวันอาทิตย์ก็ตามภายในห้องมีตู้เย็นขนาดเล็กขนมขบเคี้ยวรวมไปถึงกาน้ำร้อนขนาดพกพาอีกทั้งเพราะการเขียนนิยายออกมาสักเรื่องหนึ่งมันใช้เวลาและในตอนที่อารมณ์พาไปหรือจินตนาการพรั่งพรูเดนิมไม่อยากจะลุกออกไปทำอะไรนิ้วเรียวยาวเคาะแป้นพิมพ์อยู่อย่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียงของแป้นพิมพ์ทำให้เขาลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้าสมาธิจดจ่ออยู่กับหน้าจอและตัวหนังสือตรงหน้าและเขาใช้มันเพื่อระบายของเสียภายในจิตใจ

เขาระบายมันออกมาเป็นตัวหนังสือตัวละครบางตัวก็คือตัวเองที่ถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขาขัดเกลาตัวละครผ่านเหตุการณ์สมมุติต่างๆมากมายมานับไม่ถ้วนหาทางออกให้ตัวละครเหล่านั้นได้อย่างง่ายดายแต่น่าเสียดายตัวเองกลับหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอเขาติดอยู่ในวังวนความเจ็บปวดของความรักมายาวนานนับสิบปีรู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีใจแต่ก็ยังจะเฝ้ารออดทนกับสายตาที่หยามเหยียดอดทนต่อถ้อยคำที่บาดลึกถึงกระดูกคล้ายกับคนไม่รู้สึกรู้สา

  สุดท้ายกลับฝังตัวเองทั้งเป็นด้วยการทอดกายให้อีกฝ่ายได้เชยชม ในฐานะนักเขียนหากตัวละครตัวนี้จะเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ก็ไม่แปลก ในชีวิตจริงมีคนมากมายที่ทำเรื่องบ้าบอคอแตกเพียงเพราะคำว่ารัก หลายคนเทิดทูนบูชาความรักที่จับต้องไม่ได้ แม้ไม่เห็นเป็นรูปร่าง แต่ทว่าหลายคนก็เฝ้ารอและหวังว่าจะมีโอกาสสักวันที่ได้สัมผัสมัน…เดนิมเองก็เช่นกัน

นักอ่านหลายคนเคยถามไถ่ว่าทำไมตอนจบนิยายของ FALLIN ถึงไม่เคยจบแบบแฮปปี้เลยสักเรื่องพูดตามตรงคนไม่เคยมีคนรักอย่างเดนิมแต่งนิยายรักที่หวานล้ำแบบนั้นออกมาไม่ได้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เพียรพยายามแต่เพราะความรักของเขาเป็นความรักที่ไม่สมประกอบไม่สมประดีเป็นความรักที่บ้าบิ่นเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวเขาไม่สามารถแต่งนิยายรักหวานแหววสุขนิยมออกมาแบบนั้นได้

ความรักที่ดีเป็นแบบไหนคนรักที่ดีเป็นยังไงเขานึกภาพไม่ออกเขานึกออกแต่ความอ้างว้างคู่แต่งงานที่ต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ไม่สามารถแสดงตัวหรือเปิดเผยไม่สามารถเอ่ยแนะนำใครว่าเป็นภรรยาที่แต่งงานที่ถูกต้องตามกฎหมายคู่แต่งงานที่ไม่แม้แต่จะสวมแหวนแต่งงานภาพถ่ายงานมงคลสมรสถูกซ่อนอยู่หลังม่านทำกับข้าวขึ้นโต๊ะเฝ้ารอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งได้แต่เฝ้ารอจนเฉยชาไม่เคยได้รับการปกป้องหรือเชื่อใจมิหนำซ้ำยังถูกเหยียบย่ำความรู้สึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอนนี้เดนิมเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจไม่รู้จะหาทางออกกับความสัมพันธ์นี้อย่างไรระยะเวลาหนึ่งปีไม่สั้นไม่ยาวแต่เพียงพอที่จะแผดเผาสภาพจิตใจของเขาให้มอดไหม้เผาผลาญพลังทั้งกายและใจจนเหลือเพียงเถ้าธุลี

ร้องไห้ก็ว่าเสแสร้งปกป้องความรู้สึกของตัวเองก็หาว่าร้ายกาจความสัมพันธ์ย่ำแย่ขนาดนี้ทำได้เพียงอดทนและหลบหน้าเขาไม่อยากสร้างปัญหาให้อีกฝ่ายอยากจะจากกันด้วยดีแต่เหมือนว่าพี่พัดไม่ได้คิดเหมือนกันกับเขาคล้ายกับว่ายังทรมานกันไม่พอยังไม่สาแก่ใจกับความผิดของเขาเดนิมจึงเลือกที่จะยื่นแขนให้อีกฝ่ายกรีดมีดลงไปให้เลือดแค้นไหลรินอยากให้พี่พัดรู้สึกสาแก่ใจเขาจึงได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บปวดพวกนั้นลงไปในคอไม่กล้าเปล่งเสียงอ้อนวอนขอความเห็นใจสุดท้ายก็ยังหวังว่าความเป็นพี่น้องจะยังคงอยู่ยังเหลือความหวังดีให้แก่กันเท่านี้ก็ถือว่าปรานีให้กับความผิดที่เขาได้กระทำลงไป

เดนิมไม่กล้าวาดฝันอะไรอีกแล้ว…

แต่การหลบหน้าไม่สามารถทำได้ตลอดไปยิ่งคนสองคนอยู่ด้วยกันไม่มีทางที่จะหลบหลีกกันได้ง่ายอย่างใจนึกเขาไม่รู้ว่าพี่พัดย้ายมาอยู่ที่เพ้นเฮ้าส์ตั้งแต่เมื่อไหร่อีกแง่การที่เขาอยู่ในสายตาย่อมจับผิดได้ง่ายกว่าเดนิมได้รับโทรศัพท์จากพี่แฝดเรื่องการเปิดตัวโครงการใหม่ในนามบริษัทลูกของศศิภักดีที่พี่พัดเป็นหนึ่งในคณะกรรมการส่วนเขาต้องติดสอยห้อยท้ายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ในนามทายาทของศศิภักดีมันเป็นโรงแรมห้าดาวที่ก่อสร้างอยู่เกาะแห่งหนึ่งทางภาคใต้และสุดท้ายเดนิมก็ออกจากห้องของตัวเองหลังจากผ่านไปสี่วัน

อีกทั้งต้นฉบับของ ‘รักไม่สมประกอบ’ ก็เสร็จสมบูรณ์เขาจัดส่งให้ทางสำนักพิมพ์ไปแล้วถือโอกาสไปทะเลครั้งนี้เพื่อพักผ่อนก็ดีเหมือนกันเดนิมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าลากใบเล็กตั๋วเครื่องบินถูกจองเรียบร้อยสองมือที่เอื้อมไปปิดประตูชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดนั่งอ่านหนังสือสักเล่มอยู่ในมือ

“ออกมาแล้วเหรอ”

“ครับ” เดนิมเม้มปากก่อนจะเดินไปยังประตูวันนี้เขาสวมเสื้อผ้ายืดและกางเกงสามส่วนเดนิมเป็นคนไม่แต่งตัวแม้ว่าจะจบแฟชั่นดีไซน์มาก็ตามเขาชอบแต่งตัวให้คนอื่นแต่กับตัวเองกลับสวมเสื้อผ้าง่ายๆใบหน้าขาวซีดที่เหมือนไม่นอนไม่หลายวันทำเอาพิพัฒน์ที่จ้องมองมารู้สึกเอะใจบ้างเล็กน้อยเดนิมขลุกอยู่ในห้องนอนทั้งวันถ้าไม่นอนแล้วอีกฝ่ายทำอะไรถึงดูเหนื่อยล้าขนาดนี้แต่เป็นเพราะอีโก้ของเขาจึงไม่คิดจะถามไถ่เรื่องข้าวปลาอาหารเดนิมดูไม่เหมือนคนกำลังเรียกร้องความสนใจเหมือนกำลังหลบหน้าเขามากกว่าถึงได้แต่หลุบตามองพื้นอยู่อย่างนี้

“ทานอะไรก่อนแล้วค่อยไปสนามบิน”

“นิมไปเองดีกว่าครับ…ขอตัว”

“ไหนๆก็นั่งข้างกันไฟท์เดียวกันแล้วจะแยกกันไปทำไมหรือว่าอยากให้พ่อแม่เห็นว่าพี่รังแกเรา”

“เปล่านะครับนิมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิดแค่…”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นคนขับรถมารออยู่ข้างล่างแล้ว” เดนิมได้แต่เดินตามอีกฝ่ายไปด้วยความไม่เข้าใจทั้งๆที่เขาอยากจะเว้นระยะห่างแท้ๆแต่เหมือนว่าพี่พัดจะไม่ได้คิดแบบนั้น

  ร้านโจ๊กข้างทางตอนเช้าคนยังไม่พลุกพล่าน แถมยังรอไม่นาน เดนิมรู้สึกสดชื่นจึงเผลอหายใจเข้าเต็มปอด ร่างกายปวดเมื่อยไปหมดเพราะปั่นต้นฉบับ

“ทำอะไรมาถึงดูเหนื่อยแบบนี้” เดนิมที่เสมองออกไปดูวิวข้างทางชะงักก่อนจะหันมามองอีกฝ่ายเต็มตา

“ทำงานน่ะครับ”

“แล้วเราทำงานอะไรอยู่ล่ะ”

“นิมเป็นฟรีแลนทำไปเรื่อยเปื่อยรวมไปถึงออกแบบเสื้อผ้า”

“เสื้อผ้าแนวไหนล่ะ”

พลันสายตาของเดนิมก็เหลือบไปเห็นชุดเด็กน้อยน่ารักที่ด้านหน้าของเสื้อมีตุ๊กตาหมีเย็บติดไว้รวมไปถึงกางเกงและหมวกที่เข้าคู่กันเขาถอนสายตากลับมาก่อนจะตอบแบบขอไปที

“เป็นแนวแฟชั่นสตรีทและพวกสูทถ้าพี่พัดอยากได้สูทตัวใหม่บอกนิมได้นะครับนิมจะได้ทำให้” พร้อมกับรอยยิ้มที่แต่งแต้มใบใบหน้าแสงแดดอ่อนๆยามเช้ากระทบกับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของเจ้าตัวยิ่งขับผิวขาวซีดให้สว่างมากขึ้นเดิมทีเดนิมก็เป็นคนหน้าตาดีอยู่แล้วไม่ว่าจะสวมใส่ชุดอะไรก็ดูดีแม้ว่าตอนนี้จะสวมเสื้อผ้าธรรมดาไม่ใช่แบรนด์เนมก็ตาม

“ขอบคุณมาก…แต่ว่ายังไม่ใช่ช่วงนี้หรอกพี่เพิ่งได้ชุดสูทมาใหม่จากคุณแม่”

“อ้อครับ” เดนิมพยักหน้าบทสนทนาระหว่างพวกเขาเงียบหายไปเมื่อโจ๊กที่สั่งไว้มาเสิร์ฟเดนิมทานไปได้เพียงครึ่งก็รู้สึกปวดท้องจนต้องนิ่วหน้าแต่เขาก็นั่งอดทนรอจนพี่พัดทานเสร็จจึงเดินไปขึ้นรถก่อนเดนิมหยิบยาในกระเป๋าเป้ออกมาก่อนจะส่งเข้าปากอย่างรวดเร็วตามด้วยน้ำเปล่าเดินตามไปขึ้นรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ระหว่างการเดินทางทั้งสองคนก็ไม่มีบทสนทนามากนักอีกอย่างก่อนจะออกจากห้องมาพี่พัดเอ่ยเตือนเข้าเรื่องแหวนคู่แต่งงานยังไงก็ยังเหลือเวลาอีกเพียงครึ่งปีทำให้พ่อแม่สบายใจหน่อยไม่เสียหายแหวนที่ถูกเก็บอยู่ในลิ้นชักถูกกลับมาสวมใส่อีกครั้งมันเป็นแหวนแต่งงานที่เขาออกแบบด้วยตัวเองอีกทั้งกว่าจะได้มาต้องรอคอยถึงสามปีต่อให้ไม่ใช่แหวนวงนี้ก็ไม่ใช่วงที่ถูกใจพี่พัดอยู่ดีเดนิมให้ความสำคัญกับชุดแต่งงานและแหวนแต่งงานมากที่สุดเพราะเป็นสิ่งที่เขาจะสวมใส่ในวันสำคัญกับคนที่รักงานแต่งงานมีเพียงครั้งเดียวเดนิมเลยอยากจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับคู่ของเขาแต่ทว่า…เขาคงไม่มีโอกาสได้สวมใส่พวกมันอีก

บนเครื่องบินระยะเวลาไม่นานเดนิมที่นั่งติดหน้าต่างความคิดของเขาล่องลอยออกไปไกลจนไม่รู้ตัวเลยว่าเขาจับและหมุนแหวนแต่งงานที่ประดับอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายนั้นไว้ตลอดเวลา

พิพัฒน์เองไม่รู้เลยว่าสายตาของเขาจดจ้องที่สองมือนั้นนานแค่ไหนจนกระทั่งแอร์โฮสเตสเริ่มแจกอาหารเขาถึงได้เลื่อนสายตาออกไปหลายครั้งที่การกระทำเล็กๆน้อยๆของเดนิมอยู่ในสายตาของเขาตลอดเขาไม่รู้ว่าการที่เดนิมเว้นระยะห่างให้เขาเพื่ออะไรกันแน่หากเพราะเรียกร้องความสนใจ…อาจจะสำเร็จเขาเองก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เป็นฝ่ายเฝ้ามองและค่อยๆรักษาระยะห่างนั้นไม่ให้ดูห่างเหินตั้งแต่วันที่เขาเอานิชามาที่เพนท์เฮ้าส์ปากเดนิมบอกว่าไม่โกรธแต่พิพัฒน์รับรู้ได้ความรู้สึกของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดีมันออกมาทางสีหน้าและแววตาปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่กลับถอยห่างออกไปจนเฉยชา ในตอนแรกพิพัฒน์รู้สึกสะใจอยากทำให้เดนิมเจ็บปวดมากกว่านี้เขาอยากจะเห็นด้านร้ายๆของเดนิมอยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องอะไรอีกแต่พอมาอยู่ด้วยกันแล้วเขาชักไม่แน่ใจว่าคนข้างๆแล้วเนื้อแท้เป็นคนยังไงกันแน่การที่เดนิมเงียบไม่ปริปากพูดอะไรหากไม่จำเป็นทำให้เขารู้สึกอึดอัดแม้แต่เรื่องที่ทำงานถูกกลั่นแกล้งสารพัดแต่ก็ไม่เคยปริปากจะเล่าแม้เขาจะได้ชื่อว่าเป็นสามีและผู้บริหารแต่ต้องมอบความยุติธรรมให้กับฝ่ายถูกต้องอยู่แล้ว

อีกนัยหนึ่ง…เดนิมไม่เชื่อใจในความยุติธรรมของเขาจึงได้แต่เป็นฝ่ายล่าถอยออกไป

พอมาถึงสนามบินเห็นพี่แฝดโบกมือที่ทางออกให้เดนิมดีใจรีบวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายทั้งสองคนเหมือนเด็กๆพูดเสียงออดอ้อนสารพัดแต่พอพิพัฒน์เดินมาถึงเดนิมก็ยืนตรงแน่วไม่ได้ออเซาะแฝดเหมือนก่อนหน้าอีกทั้งสี่เดินไปขึ้นรถตู้ที่รออยู่ข้างนอกสองแฝดถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของน้องชายไปตลอดทางเดนิมยิ้มและหัวเราะกับสองแฝดอย่างอารมณ์ดีพวกเขาต่างผลัดกันกอดน้องเล็กในบ้านอย่างรักใคร่

“ผอมลงไปหรือเปล่าเรา”

“ผมทานเยอะแล้วนะครับ” เดนิมยิ้มแฉ่งให้เดนีส

“มาเที่ยวครั้งนี้ก็กินให้เยอะๆนานๆจะอยู่พร้อมหน้ากันสักที”

“ไอ้พัดมาครั้งนี้อยู่นานหน่อยสิ” หนึ่งในสองแฝดเอ่ยขึ้น

“อืม” พิพัฒน์ที่นั่งเงียบมาตลอดทางขานรับแต่เดนิมกลับยิ้มเจื่อนๆก่อนจะพูดคุยเจื้อยแจ้วกับสองแฝดไปจนถึงท่าเรือก่อนจะขึ้นเรือข้ามฟากไปยังเกาะส่วนตัวของครอบครัว

โรงแรมที่สร้างบรรยากาศเหมือนเมาดีฟบังกะโลส่วนตัวขนาดใหญ่ที่รองรับครอบครัวรวมไปถึงการบริการอาหารน้ำทะเลสีใสท้องฟ้าปลอดโปร่งช่วยเยียวยาความเมื่อยล้าทางกายและจิตใจเป็นอย่างดีแม้ว่าการเดินทางจะทรหดมากไปหน่อยแต่วิวและบรรยากาศที่ได้รับมันคุ้มค่าคืนพรุ่งนี้จะมีการเปิดตัวโรงแรมห้าดาวแห่งนี้พ่อแม่เขาเองก็มาตั้งแต่เมื่อวานพนักงานเอากระเป๋าไปเก็บที่พักล่วงหน้าแล้วพวกเขาทั้งสี่เลยเข้าไปทักทายนายหญิงและประมุขของศศิภักดี

“สวัสดีครับ” พิพัฒน์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมก่อนจะนั่งลงที่โซฟาเขาเอาไวน์และของฝากติดไม้ติดมือมามอบให้ด้วยถึงแม้การแต่งงานจะมีระยะเวลาแต่ทว่าผู้ใหญ่ทั้งสองก็เป็นผู้มีพระคุณของพิพัฒน์เขามีวันนี้เพราะท่านทั้งสองช่วยกันประคองธุรกิจของบิดาที่จากไปอย่างกะทันหันเพราะเหตุนี้สองครอบครัวจึงไม่อาจตัดขาดสัมพันธ์กันได้ลงแม้ว่าปลายทางเขาและเดนิมจะหย่าร้างกันไปก็ตามอีกทั้งยังมีหลายธุรกิจที่ทำร่วมกันมาหลายปีรวมไปถึงโรงแรมแห่งนี้ที่พิพัฒน์เองก็ถือหุ้นอยู่ส่วนหนึ่ง

“นิมทำไมผอมอย่างนี้ละลูก” ลลดาเอ่ยถามพลางโอบกอดลูกชายที่ออดอ้อนทำตัวเหมือนเด็กแม้ปากอยากจะเอ่ยถามว่าพิพัฒน์ดูแลดีไหมแต่ก็เก็บคำถามนั้นไว้ในใจลลดาเลี้ยงดูเดนิมมาอย่างทะนุถนอมแค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีความสุขแต่กลับไม่เคยเอ่ยปากถึงความลำบากใจนั้น…แม้เพียงครึ่งคำก็ไม่เคย

“นิมทานเยอะกว่าเมื่อก่อนแล้วนะครับ” เดนิมตอบเสียงใส “ดูหน้าดูตาสิใต้ตานี่คล้ำเชียวเดนิม…แม่รักลูกนะถ้ามีปัญหาอะไรพ่อกับแม่ยินดีช่วยเหลือลูกเสมอรวมไปถึงพี่แฝดด้วย” ลลดาอดที่จะเหลือบมองไปยังพิพัฒน์ไม่ได้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เดนิมน้ำตาคลอแต่ก็ฉีกยิ้มกลับก่อนจะช่วยคลี่คลายสถานการณ์เพราะทางศศิภักดีบังคับอีกฝ่ายแต่งงานไม่ใช่หรือไง…แม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเดนิมได้เพียงแต่น้อมรับ

“ช่วงนี้นิมทำงานหนักไปหน่อยน่ะครับไม่มีอะไรอย่างที่คุณแม่เป็นห่วงเลยสักนิด” เดนิมพูด “พี่พัดดูแลนิมเป็นอย่างดีคุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” ลลดาที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรออกมาเดนิมก็รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้พิพัฒน์รู้สึกแย่กับครอบครัวของเขาไปมากกว่านี้

“ผมหิวแล้วครับเดินทางมาเหนื่อยๆนานแล้วที่ไม่ได้ทานข้าวพร้อมหน้า” ลลดาถอนหายใจสบตากับสามีก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ “งั้นพัดกับแฝดไปก่อนเลยแม่ขอคุยอะไรกับเดนิมสักหน่อย” ทั้งสามลุกออกไปเดนิมเองที่โอบกอดเอวของลลดาอยู่อย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“แม่ครับเรื่องนี้ให้นิมตัดสินใจเองได้ไหมครับ”

“อีกตั้งครึ่งปีไหวไหมลูก” เดนิมพยักหน้าน้อยๆในอ้อมอกเดรโกที่นิ่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น

“บางทีการแต่งงานก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด”

“แต่ยังไงก็ขอบคุณพ่อนะครับอย่างน้อยนิมก็มีความสุขดีที่ได้อยู่กับพี่พัด”

“แล้วพัดคิดแบบนี้เหมือนลูกไหม”

“แค่ไม่เกลียดกันจนไม่อยากมองหน้านิมก็ดีใจมากแล้วครับ”

สามคนมานั่งรอที่ห้องอาหารของทางโรงแรมมีห้องอาหารสามแบบให้ลูกค้าได้เลือกสรรแต่พวกเขาเลือกโซนห้องที่ยื่นออกไปในทะเลลมเอื่อยๆพัดพากลิ่นอายของทะเลให้ความรู้สึกสดชื่นอีกทั้งยังไม่ร้อนเกินไปตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสองแล้ว

“เป็นไงมั่งไอ้พัดช่วงนี้” เดนีนเอ่ยถาม

“ก็ดี”

“อะไรที่ว่าดี” เดนีสเสริมขึ้นมาพิพัฒน์เลิกคิ้วจ้องมองเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะตอบ

“ทุกอย่าง”

“แต่หน้ามึงหมาไม่แดกมาก”

“ลองมึงได้แต่งงาน—” พิพัฒน์หยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้นสองแฝดรับส่งกันอย่างเข้าขาแม้ว่าบุคคลที่เอ่ยถึงจะเป็นน้องชายของตัวเองก็ตาม

“พ่อกูไม่ว่าอะไรหรอกอย่าฝืนเลยไอ้พัดมึงเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเดนิมต่างคนต่างเลิกแล้วต่อกันไปไม่ดีกว่าเหรอ”

“ทำยังกะว่าง่ายนัก”

“แล้วมีอะไรยาก”

“หรือว่าเดนิมพูดอะไร” พิพัฒน์หยั่งเชิงถาม

“ถ้าบอกก็ดีนะสิ” เดนีสถอนหายใจอย่างแรงอีกฝ่ายก็เพื่อนรักอีกฝ่ายก็น้องในไส้เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วอยู่กันไปต่อนอกจากจะไม่ดีขึ้นมีแต่แย่ลงไม่มีใครได้อะไรมีแต่ทรมานกันไปเปล่าๆ

“ในฐานะพี่ชายก็แค่อยากให้น้องชายสมหวังแต่ว่าเรื่องของความรักมันบังคับกันไม่ได้กูอยากให้เดนิมตาสว่างสักที”

“ในสายตาพวกมึงกู เลวร้ายขนาดนั้นเลย?” สองแฝดมองหน้ากันตาโต

“ทำยังกะว่ามึงชอบเดนิม”

“…” พิพัฒน์ไม่ตอบ

“ไม่ต้องรักษาน้ำใจกันหรอกของแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้แล้วไลฟ์สไตล์มึงกับเดนิมต่างกันขนาดนี้” พิพัฒน์เลิกคิ้วก่อนจะถาม

“ยังไง” สองแฝดได้ทีก่อนจะกอดอกซักไซ้ไล่เลียง

“กูว่ายังไงมึงก็ไม่เหมาะกับเดนิม”

“แล้วใครเหมาะ”

“สิบทิวา” สองแฝดตอบพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง

“พวกมึงอย่าลืมว่าตอนนี้กูกับเดนิมจดทะเบียนสมรสกันอยู่” พิพัฒน์จู่ๆก็หัวเสียตอบเสียงห้วนขึ้นไปทุกที

“อ้อ! อีกไม่กี่เดือนจะหย่าแล้วไม่ใช่เหรอ”

“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง” พิพัฒน์ก็ต้อนคำตอบจากปากแฝดบ้าง

“ก็ไม่ยังไงเดนิมควรจะได้เจอคนที่รักจริงสักทีอีกอย่างจะได้รู้สักทีว่าที่ทำอยู่มันสูญเปล่า”

“นี่กูเพื่อนพวกมึงหรือเปล่า”

“ก็มึงไม่ได้รักเดนิม…จะทนให้ครบสัญญาทำไมวะ”

“กูลูกผู้ชายพอคำไหนคำนั้น”

“อ้อเหรอ!” เดนีสตอบเสียงสูงน้ำเปล่าในแก้วพร่องจนเกือบหมดพิพัฒน์รู้สึกคอแห้งอย่างไม่มีสาเหตุและเขาก็ไม่อยากจะตอบคำถามอะไรพวกนี้อีกจู่ๆเดนีนก็เปลี่ยนเป็นโหมดจริงจัง

“หมอเคยบอกกูว่าพวกผู้ชายที่สามารถตั้งครรภ์ได้ไข่จะไม่สมบูรณ์เท่าผู้หญิงผู้หญิงบางคนอาจตั้งท้องได้ในอายุ 4-50 ปีถ้าไข่ยังสมบูรณ์แต่กลับกันอย่างเดนิมหากอายุเกิน 30 ปีขึ้นไปแล้วโอกาสที่จะมีลูกก็จะค่อยๆลดต่ำลงเพราะไข่ที่เริ่มฝ่อ

“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่าเดนิมอยากมีลูก” พิพัฒน์ถือโอกาสเก็บข้อมูล

“โน่น” สายตาสามคู่จดจ้องไปยังชายหาดเดนิมกำลังจูงมือลูกชายคุณวานิชซึ่งพ่อของเด็กน้อยเป็นลูกชายของคุณโสภณเป็นเพื่อนสนิทของท่านเจ้าสัวเดรโกรอีกคนแต่พวกเขาสองคนรุ่นลูกไม่ค่อยไปมาหาสู่กันมากเท่ารุ่นพ่อส่วนใหญ่จะสนิทกับทางพี่แฝดมากกว่าเดนิมไม่ค่อยตามติดครอบครัวไปออกงานมากเท่าไหร่อีกทั้งเขามักจะคลุกตัวทำงานอดิเรกอยู่บ้านเดนิมเริ่มเขียนนิยายตั้งแต่ม.ต้นเขาจึงมักไม่ค่อยเข้าสังคมและชอบเก็บตัว

ผู้ใหญ่ก็เดินตามกันมาส่วนเดนิมจูงมือเด็กน้อยวัยสามขวบที่กำลังพูดคุยเจื้อยแจ้วช่างถามไถ่แถมยังปากหวานเรียกว่าคุณน้าคนสวยอีก

เดนิมไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาที่มองเด็กน้อยตรงหน้าเป็นแบบไหนเขาเพียงแต่ชอบเด็กเด็กน้อยร้องให้อุ้มเดนิมก็รีบอุ้มขึ้นมาพร้อมกับหมุนตัวหยอกล้อไปด้วยทั้งสองคนหัวเราะเอิ้กอ้ากไม่สนใจสิ่งรอบข้างก่อนจะเดินเข้ามาในห้องอาหาร

“นั่นคือความปรารถนาไม่กี่อย่างของเดนิมถ้ามึงไม่คิดอะไรก็ปล่อยให้เดนิมได้เจอคนที่ดีคนที่พร้อมจะสร้างครอบครัวไปด้วยกัน”

ก่อนอาหารจะมาเสิร์ฟลลดาเองได้บอกกล่าวทางห้องครัวไปแล้วว่าลูกค้าแพ้อาหารอะไรบ้างอีกทั้งเป็นโรงแรมห้าดาวจะเคร่งเรื่องการแพ้อาหารมากที่สุดอาหารทุกอย่างถูกจัดเรียงขึ้นบนโต๊ะแต่ว่าเดนิมกับนั่งตรงปลายโต๊ะอาหารตรงหน้าเขาแม้แต่ภาชนะจะไม่ปะปนกับภาชนะอื่นๆเป็นอันขาดป้องกันเรื่องการตกค้างและเศษอาหารที่ปนเปื้อนมากับภาชนะที่ใช้

พิพัฒน์ที่นั่งข้างเดนิมเห็นว่าอีกฝ่ายทานแต่ปลาและแกงจืดมาทะเลทั้งทีก็ควรจะได้กินของทะเลบ้างจู่ๆกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ขนาดหนึ่งฝ่ามือก็ถูกวางลงบนจานอาหารตรงหน้าเดนิมสมาชิกทุกคนของศศิภักดีตกใจทุกคนเงียบกันหมดรวมไปถึงเดนิมที่จดจ้องกุ้งในจานจนหน้าขาวซีด

“นิมอิ่มแล้วครับขอบคุณมากครับ” ก่อนจะขอตัวลุกออกไปก่อนโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรอีกบรรยากาศอาหารมื้อค่ำเป็นโต๊ะใหญ่ที่ไม่ใช่เพียงสองครอบครัวมีครอบครัวของคุณโสภณรวมอยู่ได้ต่างก็พูดคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ทว่าภายในใจของทุกคนบ้านศศิภักดีต่างรู้สึกแย่ไปตามๆกันและต่างก็เสียใจในการตัดสินใจของตัวเอง