บทที่ 11 งานวันเกิด

บริษัทมีการจัดเลี้ยงฝึกงานแต่เดนิมบอกปัดเขาไม่อยากเอาตัวไปเสี่ยงกับปัญหาอีกปานัสเป็นญาติของนิชาอีกทั้งก็ไม่ชอบขี้หน้าเขาเป็นทุนเดิมงานเลี้ยงครั้งนี้ไม่ไปดีที่สุดพี่พัดเองก็ไม่ได้ว่าอะไรมีแต่ปานัสที่ดีอกดีใจคุณสิริเองก็เอ่ยชมเขามากขึ้นกว่าแต่ก่อนเดนิมคิดว่าเท่านี้ก็เพียงพอแล้วคำชมที่มาจากความจริงใจเพียงเท่านี้ก็มีกำลังใจให้เด็กฝึกงานอย่างเขากระตือรือร้นในการทำงานมากขึ้นไปอีกอีกอย่างเดนิมก็ไม่ได้จบงานด้านบริหารมาเขาทำได้ดีขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากแล้วชีวิตหลังจากนี้จะได้เป็นอิสระเสียที

เดนิมเลิกเฝ้ารอและเลิกฝันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะทำอะไรดีๆให้พี่พัดแต่ทำไปเหมือนขว้างหินลงสู่ทะเลพี่พัดเกลียดเขาจะตาย…ไม่เห็นหน้ากันจะดีที่สุดเดนิมไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะกลับมาค้างทุกวันหยุดสุดสัปดาห์หรือไม่เขาไม่คิดโทรถามไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกรำคาญและลำบากใจวันนี้วันศุกร์เขาไม่มีธุระที่ไหนเลยเข้าครัวเองทำอาหารสองสามอย่างทีละน้อยสำหรับคนคนเดียวไข่เจียวตรงหน้าฟูฟ่องส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องครัวเดนิมแกะข้าวหุงสำเร็จเวฟก่อนจะแกะใส่จานแม้จะเห็นว่าอีกฝ่ายกลับมาแล้วเดนิมเลือกที่จะหันหลังแล้วทำเป็นไม่เห็นก้มลงทานอาหารตรงหน้าเสียงประตูเปิดออกแต่ก็ไม่มีเสียงถามไถ่อะไรเดนิมไม่สนใจคนข้างหลังว่าจะทำอะไรรีบกินจนข้าวติดคอจนสำลัก

“แค่กๆแค่กๆ” เขาควานหาน้ำก่อนจะเห็นแก้วน้ำถูกยื่นมาให้ตรงหน้าเดนิมรับมาดื่มอึกๆพักใหญ่ถึงได้เปล่งเสียงออกมา “ขอบคุณครับ” แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเขากินหมดก็รีบเก็บจานไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ

“พี่ยังไม่ได้ทานอะไร”

“ครับ” เดนิมหันมาถามกลัวว่าจะหูแว่วได้ยินไปเองพิพัฒน์พูดซ้ำอีกครั้ง “พี่ยังไม่ทานอะไรทำไข่เจียวให้พี่สักจานสิ”

“ขอโทษด้วยครับ…นิมไม่อยากมีปัญหา”

“ปัญหาอะไร”

“พี่พัดสั่งจากข้างนอกจะดีกว่า”

“แค่ไข่เจียวทำไม่ได้?”

“ทำได้แต่นิมไม่อยากทำ”

“เดนิม!”

“หลบหน้าพี่ทำไม”

“นิมเปล่า…แค่ไม่อยากให้พี่พัดลำบากใจ…ก็เท่านั้น” เดนิมหลุบตาจ้องมองพื้นไม่พูดอะไรอีก

“โกรธพี่เรื่องคุณนิชา?”

“เปล่าครับถ้าพี่พัดไม่มีอะไรนิมขอตัว”

“เดี๋ยว! วันเสาร์หน้าคุณแม่ชวนนิมไปที่บ้าน”

“ต้องขอโทษด้วยครับนิมไปไม่ได้จริงๆมีธุระ”

“มีธุระหรือว่าไม่อยากไปกันแน่”

“ก็แล้วแต่พี่พัดจะคิด…นิมแค่ไม่อยากสร้างปัญหาให้พี่พัดอีก” สายตาที่เดนิมมองมาทำให้พิพัฒน์รู้สึกถึงความว่างเปล่ามันทั้งตัดพ้อและไร้ชีวิตชีวาทำเอาเขารู้สึกหายใจติดขัดไปชั่วขณะไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ใบหน้าและแววตานั้นทำเอาเขานอนไม่หลับทั้งคืน

  งานวันเกิดของพิพัฒน์เป็นการจัดงานเล็ก ๆ ภายในบ้าน แม้แต่แฝดอย่างเดนีสและเดนีนเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากชวนหากพวกมันทั้งสองคนไม่โทรมาถามไถ่และส่งข้อความมาอวยพร เดนิมโทรบอกสองแฝดแล้วว่าจะไม่ไป อีกอย่างเขาฝากของขวัญที่มาลินีแล้ว เป็นของขวัญที่เขาตั้งใจทำให้ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ชุดสูทเนื้อดีที่ตัดเย็บอย่างประณีตภายใต้นามห้องเสื้อ JeansShore

“บอกไปพี่พัดคงไม่อยากรับไว้…คุณน้าครับนี่เป็นของขวัญที่ผมอยากจะมอบให้พี่พัดอยากเห็นเขาสวมชุดนี้สักครั้งขอแค่คุณน้าอย่าบอกว่ามาจากผมก็พอ”

“ได้…น้ารับปาก”

ความห่างเหินระหว่างสองแฝดเรียกกลับคืนมาไม่ได้ตั้งแต่เกิดเรื่องกับเดนิมแต่ยังไงพวกเขาก็ตัดกันไม่ขาดเพราะเป็นทั้งเพื่อนทั้งพาร์ทเนอร์ คู่ค้าเมื่อส่งมอบของขวัญให้เสร็จก็กลับนิชาก็ติดสอยห้อยท้ายมากับปานัสภายในห้องอาหารครื้นเครงขึ้นทันตาแต่ทว่ากลับไร้เงาของใครอีกคนและก็เป็นจริงอย่างที่เดนิมว่าการไม่มีอยู่ของเขาจะสร้างปัญหาให้พิพัฒน์น้อยลงเพราะมีคนสร้างปัญหาให้แทนปานัสดื่มจนเมามายนิชาจึงขอให้ชายหนุ่มอาสาไปส่ง

“เมาขนาดนี้ให้คนขับรถไปส่งเถอะพัดเองก็ดื่มไปไม่น้อยลุงสมหมายคนสวนก็ขับรถได้บุหลันตามไปเป็นเพื่อนคุณเขาจะได้วางใจ”

“ได้ค่ะคุณผู้หญิง” นิชาขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ในใจมารผจญอีกแล้วอุตส่าห์เอาปานัสเป็นเหยื่อล่อดันเมาจริงแถมยังเป็นภาระอีกซวยจริงๆเมื่อจัดการธุระอะไรเสร็จมาลินีถึงกับกุมขมับทั้งๆที่อยากจะกินกันสังสรรค์ตามประสาครอบครัวแท้ๆ “เฮ้อ” เธอถอนหายใจอย่างแรงพลันนึกไปถึงใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นที่คอยช่วยจัดแจงอาหารการกินมีแต่ของชอบของลูกชายเธอทั้งนั้นแต่อย่างว่าเรื่องของความรักเป็นเรื่องของคนสองคนพิพัฒน์ไม่มีใจให้เดนิมก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแม่”

“ก็แค่คิดอะไรนิดหน่อยนานๆพัดจะกลับมาบ้านทั้งที”

“ผมขอโทษเรื่องนิชากับปานัสด้วยนะครับ”

“ช่างเถอะว่าแต่อาหารถูกปากไหมลูก” มาลินีอดที่จะถามไถ่แทนใครอีกคนไม่ได้เดนิมลงแรงไปตั้งเยอะทั้งเลือกร้านวัตถุดิบอีกทั้งรู้ว่าพิพัฒน์ไม่ชอบเค้กเลยทำทาร์ตผลไม้แทนเค้กที่ทำจากครีม “ขอบคุณคุณแม่มากนะครับ”

“เรื่องเล็กถูกปากพัดแม่ก็ดีใจ”

“ว่าแต่ทาร์ตผลไม่คุณแม่สั่งที่ไหนมาเหรอครับ”

“ทำไมถูกใจเหรอ” มาลีถามเย้าแหย่

“หวานกำลังดีทานแล้วไม่เลี่ยน” มาลินียิ้มก่อนจะเอ่ย “แม่เตรียมของขวัญให้พัดด้วยอยู่ในห้องนอนน่ะไปดูสิ”

“ไม่ต้องเตรียมอะไรให้ผมก็ดีใจมากแล้วครับแค่แม่เลี้ยงดูผมมาคนเดียวขนาดนี้ก็เหนื่อยแย่แล้ว”

“แม่เต็มใจเข้าไปดูเถอะไป” มาลินีดันหลังลูกชายก่อนจะเห็นชุดสูทตัวใหม่อยู่ในถุงซิปอย่างดีพาดอยู่บนเตียง

เดนิมอยู่ในห้องคอนโดของตัวเองวันนี้เขารู้ว่าพี่พัดจะนอนค้างที่บ้านกิ่งอมรเลยมาพักใจอยู่ที่คอนโดของตัวเองสูดดมกลิ่นอายของใครอีกคนแนบหน้ากับหมอนนิ่มหมอนที่ใครบางคนเคยหนุนนอนห้องนี้ถูกเก็บกวาดไปตั้งหลายเดือนแต่ความทรงจำคืนนั้นยังชัดเจนอยู่ในหัวเสียงจูบเฉอะแฉะของน้ำลายเสียงเนื้อกระทบเนื้อภาพที่สองคนกอดรัดอยู่บนเตียงทำเอาสองตาแผ่วร้อนเพราะน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

สุขเพียงชั่วคืนแต่ทุกข์ชั่วนิรันดร์

เพราะความไม่คิดของตัวเองทั้งๆที่ชองส์สั่งห้ามแล้วแท้ๆเดนิมนอนกอดหมอน ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นจนหมอนใบนั้นชุ่มไปด้วยหยาดน้ำกระจายเป็นวงกว้าง  ที่เขาทนอยู่ไม่รู้เพราะคาดหวังอะไรอยู่กันแน่แล้วมันคุ้มค่าแก่การคาดหวังนั้นหรือเปล่าพลันนึกไปถึงห้องตัดเย็บข้างๆที่มีหุ่นนายแบบสวมชุดแต่งงานที่เข้าคู่กันมันเป็นชุดที่เขาค่อยๆตัดค่อยๆทำขึ้นมาเพราะตอนที่เขาแต่งงานกับพี่พัดมันฉุกละหุกเกินไปแม้แต่งานแต่งยังซื้อและจัดแบบลวกๆรวมไปถึงแหวนแต่งงานอีกฝ่ายไม่คิดจะสวมมันเลยด้วยซ้ำเขาออกแบบแหวนแต่งงานไว้แล้วนานแล้วเพียงแต่รอคิวช่างทำแหวนแต่งงานชื่อดังชาวฝรั่งเศสเขาสั่งจองเอาไว้ล่วงหน้าโดยที่ไม่รู้อนาคตว่าตัวเองจะได้แต่งงานหรือไม่ด้วยซ้ำมันก็แค่เป็นความฝันของเด็กหนุ่มช่างฝันคนหนึ่งอีกทั้งไซซ์ของแหวนสามารถปรับได้ตามรอบนิ้วของผู้สวมใส่

และแล้วเรื่อง ‘รักไม่สมประกอบ’ ที่เขาได้เขียนค้างไว้ไม่สามารถหาตอนจบที่เหมาะสมได้ก็ถึงเวลาปิดต้นฉบับเสียที

เดนิมไม่ได้กลับไปที่เพนท์เฮ้าส์อีกร่วมสัปดาห์เพราะต้องการปิดต้นฉบับให้เสร็จเขาบอกแฝดแล้วและไม่ได้แตะโทรศัพท์มือถืออีกเลยชองส์ทักทายมาบ้างเป็นครั้งคราวอีกอย่างเขายังไม่ได้บอกเรื่องการแต่งงานให้ชองส์รู้คิดว่าอีกไม่ถึงหนึ่งปีก็คงจะหย่ากันกลับกลายเป็นว่าชองส์เซอร์ไพรส์เขาด้วยการเก็บกระเป๋ามาพักร้อนแถมยังรออยู่ใต้คอนโดอีกเดนิมทำตัวเหมือนเดิมแม้ว่าจะแต่งงานมีสามีแล้วแต่งานสมรสของเขามีระยะเวลาจะป่าวประกาศไปก็คงจะไม่เหมาะพี่พัดเองก็คงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องอัปยศที่เขาก่อขึ้น

ชองส์ก็พาเขาเตร็ดเตร่เที่ยวเหมือนเดิมพวกเขากินนอนด้วยกันสมัยอยู่ที่ฝรั่งเศสแต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยตีสามสองร่างประคองกอดก่ายกันออกมาจากในลิฟต์

“I Love you, baby” ชองส์เอ่ยเสียงยานคางตอนที่เดนิมหิ้วปีกอีกฝ่ายออกมาจากลิฟต์อย่างทุลักทุเลเดนิมสูงเพียงคางของอีกฝ่ายกว่าจะพยุงออกจากลิฟต์มาได้ทำเอาเหงื่อไหลโทรมไปทั้งตัวชองส์ล็อกคอเดนิมพร้อมกับหอมที่ข้างขมับเดนิมดังฟอดๆ

“ถ้านายทำอีกฉันจะปล่อยให้นายนอนหน้าห้อง” เดนิมขู่เสียงเข้มชองส์ยิ้มทะเล้นก่อนจะหัวเราะในลำคอเมื่อรู้สึกว่าคนใต้ร่างนิ่งเงียบไม่ขยับขาเดินชองส์ก็ปรายตามองไปยังใครอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าห้อง

“แฝดให้พี่มาตามเห็นว่าติดต่อไม่ได้” ชองส์แม้จะรู้สึกมึนๆแต่เขาก็ตั้งสติก่อนจะบังเดนิมไว้ให้อีกฝ่ายหลบหลังตัวเอง

“มีธุระอะไร” เขาถามเป็นภาษาอังกฤษเสียงดัง

“ไม่เกี่ยวกับคนนอกอย่างนาย”

“คนนอกฉันเนี่ยนะคนนอก” ชองส์ชี้นิ้วเข้าที่อกตัวเองพลางถามด้วยน้ำเสียงยียวนพลันถามเสียงสองใส่คนข้างหลัง

“เบบี๋…บอกไอ้ไก่อ่อนนี่สิว่าฉันเป็นคนนอกหรือคนในสำหรับยู”

“ชองส์” เดนิมเอ่ยปรามพร้อมกับดึงเสื้อข้างหลังยิกๆ

“ทำไม…คืนนั้นมันไม่ได้ทำอะไรยูใช่ไหม” ชองส์หันมากระซิบถามเดนิมตัวชาก่อนจะรีบส่ายหน้า

“ไม่มีไม่มีอะไรทั้งนั้น” ชองส์หรี่ตาลงอย่างจับผิดสองคนที่กำลังกระซิบกระซาบริมฝีปากแทบจะแตะชนกันทำเอาพิพัฒน์รู้สึกไม่ชอบใจ

“นิมกลับบ้าน” พิพัฒน์เอ่ยเสียงเข้มใบหน้าเรียบนิ่งนั้นพยายามข่มอารมณ์โกรธที่ปะทุขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“ชองส์”

“ไอไม่ให้ยูไปกับมัน”

ชองส์โอบกอดเดนิมไว้ในอ้อมอกอย่างหวงแหนแถมพิพัฒน์เองเหมือนจะจำได้ว่าคนตรงหน้าคือฝรั่งที่เคยเห็นในวิดีโอของผับที่เจ้าตัวเป็นฝ่ายหยิบเงินปึกหนึ่งให้พนักงาน

“ชองส์อย่ามีเรื่องกันเลยนะ” เดนิมขอร้อง

“ทำไมไอต้องกลัวไอ้ไก่อ่อนที่ถูกมอมยาด้วย” ชองส์พูดเสียงดังพิพัฒน์เบิกตากว้าง “ลำพังตัวเองยังไม่มีปัญญาดูแลฉันนี่แหละผู้มีพระคุณของนายที่ช่วยนายพ้นจากแม่สาวดาวยั่วแถมฉันยังมีคลิปที่ผู้หญิงคนนั้นใส่ยาในแก้วของนายอีกด้วย” ชองส์ยิ้มพลางเหวี่ยงโทรศัพท์มือถือในมือเล่นเป็นจังหวะ

“อยากได้ไหมล่ะข้อร้องฉันสิ” ชองส์พูดเหมือนผู้ชนะแต่พิพัฒน์กลับยิ้มเยาะ “แล้วอยากรู้ไหมว่าใครที่ช่วยฉันระบายความอัดอั้นในค่ำคืนนั้นจนฟ้าสางน่ะ” ชองส์หน้าเสียเดนิมเองก็ก้มหน้า

“ไม่จริงใช่ไหม” ชองส์เขย่าตัวเดนิมที่น้ำตารื้นออกมาจนสองตาแดงไปหมด

“เรื่องวันนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างตอนนี้เขาเป็นภรรยาฉันเป็นภรรยาที่จดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องถามกฎหมาย…” ชองส์ยืนตัวแข็งค้างอยู่ตรงนั้นก่อนจะเดนิมจะถูกกระชากออกไปจากอ้อมอก

“แล้วฉันมารับตัวภรรยากลับบ้าน…นายมีปัญหาอะไรไหม” พิพัฒน์พูดภาษาอังกฤษไฟแลบใส่หน้ารุ่นน้องอย่างไม่ไว้หน้าก่อนจะกระชากเดนิมให้กลับไปกับเขาเดนิมเจ็บข้อมือจนน้ำตาคลอเบ้าแต่ก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกมาอีกระหว่างในรถไม่มีบทสนทนาอะไรเดนิมหันตะแคงข้างเหม่อมองออกไปยังนอกรถตีสามท้องถนนปราศจากรถไม่นานก็มาถึงเพนท์เฮ้าส์เดนิมเดินตามอีกฝ่ายไปด้วยความงงงวยเสียงปิดประตูดังปังทำเอาเดนิมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์

พิพัฒน์ที่อยู่ข้างหลังทำเอาเดนิมไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมาก่อนจะตัดสินใจเดินกลับห้องนอนของตัวเอง

“จะไปไหน”

“กะกลับห้องครับ”

“สร้างปัญหาเสร็จแล้วก็วิ่งหนีรอให้คนอื่นมาเช็ดให้นี่นะเหรอลูกคนเล็กของศศิภักดี” เดนิมกำหมัดแน่นก่อนจะหันหน้ามาเผชิญกับอีกฝ่าย

“นิมก็เป็นแบบนี้แหละครับถ้าพี่พัดไม่มีอะไรแล้วนิมขอตัว”

“ถ้าพี่ไม่ไปรับก็คงจะมั่วสุมอยู่ที่นั่นสิท่า”

“ถ้าพี่พัดเรียกว่ามั่วสุมนิมก็ไม่มีอะไรจะพูด” เดนิมจะเดินหนีแต่ข้อมือกลับถูกพันธานการเอาไว้มือใหญ่เหมือนคีมเหล็กจับยึดไว้แน่นจนเดนิมเจ็บจนนิ่วหน้า

“หนึ่งปีรอไม่ได้เลยหรือไงจนต้องไปวิ่งโร่ไปหากินข้างนอกระหว่างนี้หากท้องไส้ขึ้นมา…”

เพี้ยะ!! ใบหน้าคมคร้ามหันไปตามแรงตบเดนิมตัวสั่นด้วยความโกรธ

“การแต่งงานระหว่างเราเกิดจากอะไรพี่พัดรู้ดีอีกอย่างนิ่มไม่ได้สำส่อนพี่พัดไม่ต้องกลัวว่านิมจะเอาเด็กมาผูกมัดมีแต่จะสร้างปัญหาเพิ่มขึ้นมาเปล่าๆอีกแค่ไม่กี่เดือนพี่พัดไม่จำเป็นต้องทนนิมจะไปบอกคุณพ่อเอง” พิพัฒน์กระชากเดนิมเข้ามาอย่างแรงจนร่างบางปะทะเข้ากับอกกว้าง

“แค่นิมบอกว่าจบก็คือจบอย่างนั้นเหรอ”

“นิมปฏิเสธพี่พัดตั้งแต่แรกด้วยซ้ำแต่พี่พัดเองยืนกรานที่จะแต่งเอง”

“แน่ใจเหรอนิมลองเป็นพี่สินิมพูดได้เพราะนิมไม่ได้เป็นพี่ไง!!” พิพัฒน์พูดเสียงดัง

“คืนนั้นถ้าเป็นคุณนิชาก็คงจะดีกว่านิมใช่ไหมครับ”

“เดนิม!” พิพัฒน์จับไหล่มนทั้งสองข้างอย่างแรงทำเอาเดนิมนิ่วหน้าใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา

“ถ้าคืนนั้นนิมรู้ว่าจะเป็นแบบนี้นิมไม่น่าจะยื่นมือเข้าไปช่วยเลยจริงๆ” เดนิมเสียใจเสียใจที่ไม่เชื่อคำพูดชองส์ตั้งแต่แรก

“เสียใจกับการกระทำของตัวเองแล้วหรือไง”

“ใช่นิมเสียใจเสียใจที่ทอดกายให้คนไร้หัวใจอย่างพี่พัด” เสียงด่าทอขาดห้วงไปเพราะริมฝีปากถูกทาบทับลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อื้อ” พิพัฒน์ไม่รู้โกรธเพราะถูกตบหรือว่าโกรธที่อีกฝ่ายปรามาสมืออีกข้างจับท้ายทอยล็อกใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นไม่ให้หันหนีมืออีกข้างก็โอบรอบเอวกักกันไม่เหลือที่ให้อีกฝ่ายได้หลบหนี

“อื้อ” เดนิมหายใจแทบไม่ออกเมื่อถูกเรียวลิ้นนั้นกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากเขาพยายามดีดดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลอีกอย่างพี่พัดตัวสูงใหญ่กว่าเดนิมเกือบเท่าตัวเดนิมก็เหมือนลูกไก่ในกำมือเพียงแขนเดียวก็โอบรัดร่างเล็กนั้นจนแทบจมหายไปในอก

เดนิมออกแรงตะเกียกตะกายดิ้นรนแต่ทว่าไม่เป็นผลจนต้องกัดริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างแรงเพื่อเรียกสติ

เดนิมกัดจนริมฝีปากอีกฝ่ายเลือดซิบก่อนจะหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดอย่างแรงมือหนาเหมือนคีมเหล็กก็บีบคางเล็กเอาไว้อย่างแรงเช่นกัน

“ถ้ากัดอีกอย่าหาว่าพี่ใจร้าย” พูดเสร็จริมฝีปากก็ทาบทับลงมาอีกครั้งเดนิมกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่นเขาขยุ้มเสื้อจนเกิดรอยยับยู่ยี่รสจูบรุนแรงก่อนหน้าแปรเปลี่ยนเปลี่ยนจังหวะเนิบนาบจูบไล่เลียริมฝีปากก่อนจะส่งลิ้นเรียวยาวกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากเดนิมหลับตาปล่อยให้หยาดน้ำตาสีใสไหลออกมาไม่ขาดสายเมื่อริมฝีปากบางเป็นอิสระเดนิมก็เอ่ยถาม

“พี่พัดทำไปเพราะโมโหหรือว่าออกมาจากใจ”

“พี่…” สองมือพลันปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระเดนิมยิ้มหยันให้กับตัวเองก่อนจะยกมือเช็ดคราบน้ำตาหันหลังวิ่งออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเขาล็อกห้องและทิ้งตัวอย่างอ่อนแรงลงข้างหลังประตูกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้นทั้งคืน

พิพัฒน์เองก็ยืนอึ้งอยู่กับที่ผ่านไปหลายนาทีเขาถึงคิดได้ว่าทำอะไรลงไปกำแพงตรงหน้ากลายเป็นที่ระบายความอัดอั้นตันใจเขาต่อยกำแพงอย่างแรงหนึ่งทีก่อนจะเดินย่ำเท้าเข้าไปในห้องนอนของตัวเองไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตาของเขาเอาแต่มองหาใครบางคนในตอนแรกเป็นเพียงการจับตามองเพราะความระแวงไม่ไว้ใจพิพัฒน์ไม่รู้ตัวเลยว่าอาการของตัวเองตอนนี้หมายความว่ายังไงใจหนึ่งเขาก็รังเกียจแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่ชอบใจที่เดนิมหลบหน้าหลบตาทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศแถมยังออกไปเตร็ดเตร่เที่ยวคลับบาร์กับเพื่อนชายที่ดูสนิทสนมกันแบบนั้นอีก

มันเป็นความรู้สึกที่เขาก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่ความรักแน่ๆมันเป็นเพียงนิสัยอยากเอาชนะของเขาเท่านั้นและเกมนี้เขาจะต้องไม่พ่ายแพ้หนึ่งปีนี้เขาเคยสัญญากับตัวเองว่าจะทรมานอีกฝ่ายให้มากที่สุดเพื่อให้เดนิมได้เรียนรู้ความผิดพลาดของตัวเองอีกทั้งเดนิมเองจะได้รู้ว่าการฝืนใจคนอื่นเพื่อให้ได้มาครอบครองเป็นวิธีการที่ต่ำช้าที่เขาเกลียดมากที่สุดแต่พอเวลาผ่านไปน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นกลับเขย่าความตั้งใจของเขาให้สั่นคลอนดวงตาที่มองมาด้วยความรู้สึกตัดพ้อนั้นไม่รู้ว่ามีอิทธิพลต่อความรู้สึกตั้งแต่เมื่อไหร่

ไม่จริง! พิพัฒน์บอกกับตัวเองอย่าให้น้ำตาจอมปลอมพวกนั้นมาตบตาตัวเองได้อีกแม้ว่าเวลาจะผ่านไปค่อนคืนแต่ทว่าเขาเอาแต่นอนมือก่ายหน้าผากเหม่อมองพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวข้างนอกที่ลอยอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางราตรีอันมืดมิดความรู้สึกบางอย่างถาโถมและผุดขึ้นมาในใจจนอดที่จะคิดซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้