บทที่ 10 คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน

ทางด้านปานัสเมื่อโดนดุไปซึ่งๆหน้าก็ดูจะนอบน้อมขึ้นแต่ก็ยังพยายามจะหักหน้าและปาดหน้าทำงานแทนเดนิมเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมือเจ็บ

“นิมช่วยดูตรงนี้หน่อยนะ” สิริเอ่ยพร้อมยื่นแฟ้มให้เดนิมยังไม่ทันยื่นมือออกไปรับปานัสกลับยื่นมือมารับแทน

“ให้นัสทำนะครับพี่สิริ” สิริเองก็มองหน้าเดนิมเมื่อเห็นเจ้าตัวพยักหน้าน้อยๆก็ยื่นแฟ้มใส่มือปานัสแทนพร้อมกำชับ

“ฝากด้วยนะจ๊ะงานนี้ต้องเสร็จวันนี้ถ้าไม่เสร็จจะจ่ายค่าโอทีให้”

ปานัสอ้าปากค้างกลืนน้ำลายลงคอพร้อมรีบเปิดเอกสารในแฟ้มอ่านรายละเอียดคร่าวๆพร้อมอุทานในใจ “ตายห่าไม่น่าเลยกูวันนี้จะเสร็จไหมเนี่ย” พร้อมรีบกุลีกุจอกลับไปนั่งทำที่โต๊ะตัวเองโซนหน้าห้องผู้บริหารแทบไม่มีเสียงพูดคุยตลอดช่วงบ่ายพี่สิริหันมายิ้มเป็นนัยให้เดนิมเดนิมค้อมหัวให้ก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารในมือจนเลิกงาน

ปานัสขบเคี้ยวเขี้ยวฟันเมื่อเวลาเลิกงานพนักงานทุกคนทยอยกลับรวมไปถึงเดนิมที่เดินมาอยู่ข้างหลังโต๊ะทำงานของตัวเองเอ่ยขอบคุณด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอบคุณปานัสมากนะที่ช่วยทำงานนี้แทนเราเราขอตัวก่อนนะ” ปานัสแสร้งยิ้มก่อนจะกัดฟันตอบ “กลับก่อนได้เลยจ้ะ” แต่ในใจก่นด่าอีกฝ่ายสิบกว่ารอบเดนิมที่กำลังลงลิฟต์ไปยังลานจอดรถก็รู้สึกถึงเสียงสั่นครืดคราดของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงเขาดูหน้าจอกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอก่อนจะกดรับสาย

“ครับ” ปลายสายเอ่ยเรียกชื่อเขาพร้อมกับถ้อยคำที่ทำให้เดนิมหัวใจพองฟูรีบกลับเพนท์เฮ้าส์ด้วยความรู้สึกลิงโลดพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า

  เดนิมรีบกลับมาจัดอาหาร เลือกสั่งอาหารแต่ละร้านอย่างพิถีพิถันไม่ว่าจะเป็นเชิงเทียน ไวน์รสเลิศ มันเป็นมื้ออาหารมื้อแรกที่พี่พัดเอ่ยปากอยากจะทานกับเขา เดนิมตั้งหน้าตั้งตารอ แถมสองฝ่ามือยังชื้นไปด้วยเหงื่อเริ่มประหม่าเมื่อเวลาที่อีกฝ่ายระบุไว้ใกล้มาถึง เขาแยกอาหารทั้งสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นอาหารจานโปรดพี่พัด อีกฝั่งหนึ่งเป็นอาหารสำหรับเขาไม่มีจำพวกกุ้งเจือปน อีกทั้งคนแพ้อาหารแบบเขาต้องเป็นฝ่ายจัดการตัวเอง เขาจัดนั่นนี่เพลิน ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู พิพัฒน์มีรูปร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างยามเดินเข้ามาในห้องอาหารแทบจะบังอีกคนมิดชิด เดนิมไม่ได้ฉุกคิดว่าพี่พัดของเขาจะพาใครอีกคนมาด้วย สองตาโฟกัสแต่ใบหน้าคมคร้ามก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ล้างมือแล้วมาทานข้าวกันครับ” ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่งแต้มไปด้วยชีวิตชีวากลับต้องซีดเผือดเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของใครอีกคนตามหลังมา

“อาหารเยอะแยะน่าทานทั้งนั้นเลย” นิชายิ้มหวานพร้อมยื่นกระเช้าผลไม้ให้เดนิมก่อนจะเอ่ย “พี่ขอโทษเรื่องคราวที่แล้วด้วยนะจ๊ะ” เดนิมตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกก่อนจะแค่นยิ้มให้กับตัวเอง ‘จริงสิเป็นไปไม่ได้ที่พี่พัดอยากจะทานข้าวกับเขาสำคัญตัวผิดไปอีกแล้ว’ แม้ว่าฝ่ามือจะสั่นเทาแต่เขาก็รับกระเช้าผลไม้นั่นมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณเดนิมไม่รู้จะตอบกลับยังไงได้แต่เชิญอีกฝ่ายนั่งพร้อมเข็นเก้าอี้ให้ภาพมโนก่อนหน้าแตกเพล้งในหัวจากกินข้าวใต้เสียงเทียนเปลี่ยนเป็นกินข้าวด้วยน้ำตาแทน

“ถือซะว่าอาหารมื้อนี้แทนคำขอโทษจากผมละกันนะครับ” เดนิมเอ่ยเสียงเรียบรินไวน์ให้ทั้งสองก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับพิพัฒน์เดนิมเก็บความรู้สึกแย่ทั้งหลายไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเขาตั้งหน้าตั้งตารอตั้งแต่ได้รับสายโทรศัพท์จากอีกฝ่าย

“พี่จะกลับไปทานข้าวที่บ้าน” อีกอย่างที่นี่เป็นเรือนหอของพวกเขา…ทั้งๆที่มีคนร่วมโต๊ะตั้งหลายคนแทนที่จะมีแต่ความครื้นเครงเสียงหัวเราะแต่กลับตรงกันข้ามนิชาเป็นฝ่ายชวนคุยสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมและสนุกสนานเดนิมคล้ายเป็นส่วนเกินอยากจะลุกไปตั้งแต่ตอนนี้แต่ก็กลัวจะเสียมารยาทเห็นนิชาตักอาหารให้พิพัฒน์อย่างเอาใจเดนิมพลันก้มมองอาหารในจานของตัวเองเขากินสลัดไปได้เพียงสองสามคำก็แทบกลืนไม่ลงเหมือนมีก้อนติดตรงลำคอ

ก้อนเนื้อแห่งความเสียใจละมั้ง

“ห้องของพัดเหรอคะ…” นิชาเอ่ยถามพิพัฒน์พยักหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ “แล้วน้องนิมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” นิชาเอียงคอถามด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ดูกดดันอยากได้คำตอบ

“คุณพัดให้ผมเตรียมอาหารมื้อนี้ไว้ไถ่โทษคุณนิชาน่ะครับ…ผมไม่ได้อยู่ที่นี่” ก่อนจะเงยหน้าสบตากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่จ้องมองกันมาอยู่แล้วนิชาพยักหน้า

“แหม…พัดค่ะเมื่อก่อนชาเชียร์ให้คุณซื้อแต่คุณบ่ายเบี่ยงตลอดทำไมตอนนี้ถึงซื้อได้ละค่ะถ้าที่นี่ดูแลดีชาก็อยากจะได้สักห้องเอาไว้ลงทุนน่ะค่ะ”

“มันสะดวกสบายแม้จะไกลกว่าที่ทำงานนิดหน่อยและผมว่าราคาน่าจะขึ้นไปอีกในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า”

เสียงสนทนาของคนสองคนเริ่มไม่เข้าหูของเดนิมเขาอยากจะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายว่าพี่พัดคือสามีเป็นสามีทางพฤตินัยและนิตินัยแต่ทว่าความจริงกลับทำได้เพียงก้มหน้าพูดปดออกไปหากเขาพูดออกไปเกรงว่าบรรยากาศระหว่างเขากับพี่พัดคงแย่กว่าเดิมพี่พัดไม่ยินดีที่จะแต่งงานกับเขาด้วยซ้ำแถมยังคิดว่าเขาใช้วิธีการที่ต่ำช้ารั้งตัวอีกฝ่ายไว้

พลันเสียงครืดคราดในกระเป๋ากางเกงทำเอาเดนิมที่ตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งก่อนจะขอตัว

“ผมขอตัวก่อนนะครับยังไงผมก็ต้องขอโทษคุณนิชาอีกครั้ง” เดนิมโค้งตัวให้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

“ช่างเถอะถือว่าต่างฝ่ายต่างผิดละกันจริงไหมคะพัด” พิพัฒน์พยักหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไรอีกเอาแต่จับจ้องใบหน้าซีดเผือดนั้นไม่วางตา

เดนิมเดินออกมานอกห้องเพื่อรับสายหันหลังให้พวกเขาสองคนไม่สนใจว่าพวกเขาทั้งสองจะทำอะไรกันต่อหลังจากนี้

สิบทิวาโทรมาเพราะว่ารถเสียใกล้ที่พักของเดนิมพอดีแต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเขาก็อยากจะขอบคุณสิบทิวาที่โทรมาได้จังหวะพอดีเดนิมค่อยๆเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ‘คนเขาไม่รักทำดีให้ตายก็ไม่คิดจะรัก’ นั้นคงจะจริงเขาดูเป็นคนเลวร้ายและหลอกลวงในสายตาพี่พัดไม่รู้ว่าเมื่อไหร่บทลงโทษนั้นจะสิ้นสุดเสียทีพี่พัดทรมานเขาโดยไม่ต้องใช้กำลังและสั่งสอนเขาด้วยวิธีการที่เจ็บแสบที่สุดเหมือนในครั้งนี้ไม่มีโอกาสให้เขาได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“อ้อเปล่าครับ” เพราะว่าเดนิมไม่ชินเส้นทางจึงให้สิบทิวาเป็นฝ่ายขับรถของตนเสียเองส่วนตัวเองเท้าแขนเหม่อมองนอกรถขบคิดเรื่องราวต่างๆมากมายในหัว

“ขอโทษด้วยนะครับที่เรียกคุณมากลางดึก”

“ไม่เป็นไรครับอีกอย่างผมเอาเสื้อมาคืนคุณด้วย” เดนิมตอบโดยที่สายตายังทอดมองออกไปนอกรถ

“คุณทานอะไรมาหรือยังถ้ายัง…” สอบทิวาถามอ้อมๆ เดนิมก็ขานรับ “แล้วแต่คุณสิบทิวาเลยครับ”

สองคนแวะทานร้านอาหารริมทางสิบทิวาเป็นคนที่เข้ากับผู้อื่นได้ง่ายช่างพูดช่างคุยบรรยากาศหม่นหมองของเดนิมเมื่อครู่ถูกสิบทิวาชักจูงให้หลุดจากกับดักของความทุกข์เดนิมค่อยๆก้าวออกไปทีละก้าวความขุ่นข้องหมองใจค่อยๆถูกชะล้างออกไป “ร้านนี้เป็นร้านบะหมี่ชื่อดังเส้นทางร้านทำเองเหนียวนุ่ม” สิบทิวาอธิบาย “ร้านนี้ไม่มีกุ้งใช่ไหมครับ”

“ไม่มีแน่นอนอีกอย่างผมเขียนกำกับลงในใบสั่งแล้วว่าไม่ใส่กุ้งแห้ง” สิบทิวารีบตอบเดนิมยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยขอบคุณอีกครั้งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มเข้าไปแล้วแต่เขายังไม่อยากกลับไม่รู้ว่าสิบทิวาไปสรรหาเรื่องราวมากมายมาจากไหนและไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศหรือว่าคนตรงหน้ากันแน่ที่ทำให้เดนิมกินอาหารได้มากกว่าเดิมเขาทานไปตั้งสองชามอิ่มจนแทบลุกไม่ขึ้น

“ถ้าคุณยังไม่รีบไปเดินเล่นกับผมไหมครับ” เดนิมพยักหน้าก่อนจะเดินเคียงคู่กันไปข้างๆเป็นสวนสาธารณะที่จัดทำขึ้นมาใหม่ตรงกลางเป็นคูน้ำทอดยาวหลายกิโลเมตรเป็นแลนด์มาร์กจุดสำคัญที่ผู้คนสนใจมาพักผ่อนหย่อนใจอีกทีหนึ่งและเดนิมเองก็เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก “บรรยากาศเหมือนอยู่ต่างประเทศเลยนะครับ”

“เหมือนเกาหลีใช่ไหมล่ะครับ” สิบทิวาถามยิ้มๆสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนจะหยุดอยู่บนสะพานโค้งสองข้างทางประดับประดาไปด้วยไฟสีเหลือง ดูสบายตาเดนิมรู้สึกผ่อนคลายจนระบายรอยยิ้มออกมาทางใบหน้าไม่หยุด

“คุณเหมาะกับรอยยิ้มกว้างๆแบบนี้” สิบทิวาพูดพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตาก่อนจะนึกขึ้นได้เอ่ยขอโทษ “เอ่อ…ผมขอโทษด้วยครับ” สิบทิวามือไม้เก้กังไปหมดท่าทีของอีกฝ่ายอยู่ในสายตาของเดนิมทั้งหมด

“ขอบคุณนะครับ…สำหรับวันนี้”

“ผมมากกว่าที่ต้องขอบคุณคุณ” สิบทิวาคล้ายมีบางอย่างจะพูดแต่ก็ไม่พูดมันออกมาได้แต่ยืนเป็นเพื่อนอีกฝ่ายสองคนต่างก็มองไปยังผืนน้ำข้างล่างวันนี้ดวงจันทร์เต็มดวงสาดส่องลงมาจนเห็นเงาของพวกเขาทั้งสองทอดไปยังบนผืนน้ำแม้ว่าสีหน้าจะราบเรียบแต่ทว่าดวงตาของเดนิมมันฟ้องทุกอย่างออกมาจนหมดสายตาของเดนิมที่เหม่อมองออกไปข้างหน้ามันวูบไหวและคล้ายกับกำลังเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาความมีชีวิตชีวาก่อนหน้าเหมือนถูกกัดกินแทนที่ด้วยความโศกเศร้ามีชีวิตอยู่เพื่อรอวันพิพากษาอะไรทำนองนั้นเปล่าเปลี่ยวสิ้นหวังเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก

“หากคุณไม่สบายใจอยากจะระบาย…ผมยินดีรับฟัง” เดนิมหันมามองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้ “ขอบคุณนะครับมันก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องเดี๋ยวมันก็ผ่านไป” ระหว่างนั้นไม่มีคำพูดสนทนาอะไรกันอีกเดนิมเองก็อยากจะอยู่เงียบๆตรงนี้สักพักให้เวลาตัวเองได้นึกตรึกตรองอะไรบางอย่าง

เดนิมกลับมาเพนท์เฮ้าส์ก็เกือบเที่ยงคืนเขาย่ำเท้าด้วยฝีเท้าเบาหวิวไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาออกจากห้องไปแล้วทั้งสองคนจะยังไงกันต่อเขาไม่อยากคิดให้ปวดหัวอีกทั้งหลังจากวันแต่งงานพี่พัดเองก็ยื่นคำขาดว่าต่างฝ่ายต่างอยู่ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องของกันและกันเขาแตะคีย์การ์ดด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประเดประดังเข้ามาปิดประตูด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา

“ไปไหนมา” พิพัฒน์ถามเสียงเข้มโดยที่ไม่หันมามอง

“ไปทำธุระมาครับ…นิมขอตัวก่อนนะครับ” สองเท้าที่จะเดินกลับเข้าห้องตัวเองพลันหยุดอยู่กับที่

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าวันนี้เสียมารยาทแค่ไหน”

“ถ้าพี่พัดบอกนิมสักคำนิมจะได้เตรียมตัวอีกอย่างนิมมีธุระจริงๆครับเลยต้องเสียมารยาท”

“ถ้าพี่บอกเราจริงๆเราจะยอมเหรอ”

“นิมไม่ใช่เด็กถ้าพี่พัดบอกนิมสักคำว่าอยากให้นิมขอโทษคุณนิชา…นิมทำให้ได้แต่ครั้งนี้เหมือนพี่พัดหลอก—” เดนิมนิ่งเงียบก่อนจะเรียบเรียงประโยคในหัวใหม่ “นิมก็ลืมฉุกคิดไปพี่พัดน่ะเหรอจะอยากทานข้าวกับนิม” เดนิมพูดเสียงเรียบก่อนจะย่ำเท้าเข้าไปในห้องนอนของตัวเองเขานั่งที่ปลายเตียงก่อนจะนอนแผ่หลาหมดเรี่ยวแรงจะโต้แย้งคนตรงหน้าเหมือนทะเลทรายที่ร้อนระอุที่ดูดซึมความชุ่มชื้นของพลังกายและพลังใจที่เขามีให้แห้งเหือดและค่อยๆเฉาตายลงไปอย่างช้าๆหนึ่งปีจะว่าจะสั้นก็ไม่สั้นจะยาวก็ไม่เชิงแต่ละวันเหมือนทะเลทุกข์ที่เดนิมต้องลุยฝ่าไปให้ได้เพราะเขาเลือกทางเดินนี้เองแม้ว่าระหว่างทางเขาต้องจ่ายด้วยการเฉือนเลือดเนื้อหัวใจของเขาจนกว่าการเดินทางนี้จะสิ้นสุด

สายตาที่ปกคลุมไปด้วยหยาดน้ำตาเหม่อมองไปยังรูปถ่ายในวันแต่งงานที่ติดอยู่ที่บนหัวเตียง

หลังจากวันนั้นเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งสองจะย่ำแย่ลงไปอีกเดนิมเองก็แทบจะไม่เจอหรือปริปากพูดอะไรกับพิพัฒน์นอกเหนือจากการทำงานอีกทั้งเขายินดีสละที่ให้ปานัสได้ตามติดเจ้านายตามที่ใจปรารถนา เดนิมดูสุขุมและดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นภายในระยะสามเดือนที่ผ่านมาเขากลายเป็นคนเก็บงำอารมณ์ได้เก่งไม่แสดงออกทางสีหน้าและได้เรียนรู้อะไรมากมายจากการฝึกงานที่นี่มีบ้างที่เขากลับไปบ้านของตัวเองแวะไปหาพี่แฝดไปชาร์จเอาพลังงานดีๆเข้ามาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาฝึกงานจนจบที่บ้านก็ไม่มีใครเอ่ยถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่พัดเดนิมเองก็แวะไปหาคุณน้ามาลินีอย่างที่บอกแม้ว่าสักวันความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่พัดจบลงไปแต่ความสัมพันธ์ระหว่างคุณน้ามาลินีกลับเขาจะยังคงเดิมวันนี้เดนิมก็แวะมาหาและมาอยู่เป็นเพื่อนมาลินีทั้งวัน

“หนูนิม พี่เขาดูแลเราดีไหมลูก” มาลินีเอ่ยถาม

“ดีครับ”

“จริงหรือเปล่าถ้าพี่เขาทำอะไรบอกน้าได้นะ” เดนิมยิ้มให้ก่อนจะเข้าไปโอบกอด “ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกครับคุณน้าสบายใจได้” มาลินีโอบกอดหนุ่มน้อยตรงหน้าพลางตบหลังให้กำลังใจ “สักวันพี่เค้าต้องเห็นความดีของหนูนะ”

เดนิมอยากจะตอบ ‘บางทีคงไม่มีวันนั้น’ ได้แต่กลืนก้อนสะอื้นลงคอยิ้มและพยักหน้าให้กับมาลินี

“จริงสิครับอีกไม่กี่สัปดาห์จะถึงวันเกิดพี่พัดแล้ว”

“จริงด้วยน้าลืมเสียสนิทเลยแล้วเราคิดว่ายังไง”

“หากพี่พัดรู้ว่านิมเป็นแม่งานคงไม่อยากมาเอาอย่างนี้ไหมครับ” สองคนปรึกษาเรื่องงานวันเกิดของพิพัฒน์จนมืดค่ำเดนิมจึงขอตัวกลับเดนิมไม่ได้อยากทำตัวเป็นพ่อพระไล่ปิดทองหลังพระอะไรแบบนี้แต่เพียงเพราะอยากจบกันด้วยความรู้สึกดีขอแค่พี่พัดไม่เกลียดชังเขาเพิ่มก็พอ…